Ամենայն Հայոց Բանաստեղծը
Ձեռքերումս դող կա հիմա: Ես իր մասին միայն իմ հետ եմ խոսում…
Իմ կընունքին երկինքը՝ ժամ, արևը՝ ջահ սըրբազան,
Ծիածանը նարոտ եղավ, ամենքի սերն՝ ավազան.
Սարը եղավ կընքահայրըս, ցողը՝ մյուռոն կենսավետ,
Ու կընքողըս Նա ինքն եղավ, որ սահամանեց ինձ պոետ:
Ապրածս կյանքի աներևույթ ուղեկիցս է… ուղեցույցս…
Կյանքըս արի հըրապարակ, ոտքի կոխան ամենքի.
Խափան, խոպան ու անպըտուղ, անցավ առանց արդյունքի:
Ինչքա՜ն ծաղիկ պիտի բուսներ, որ չըբուսավ էս հողին…
Ին՜չ պատասխան պիտի ես տամ հող ու ծաղիկ տըվողին…
Հների երգիչն ու այսօրվա մարգարեն…
Արյունալի աղետներով, աղմուկներով ահարկու,
Արևմուտքի ըստրուկները մեքենայի և ոսկու՝
Իրենց հոգու անապատից խուսափում են խուռներամ
Դեպ Արևելքն աստվածային - հայրենիքը իմ հոգու…
Գնացի մի թաս գցեմ…
Խայամն ասավ իր սիրուհուն.- " Ոտըդ ըզգույշ դիր հողին,
Ո՜վ իմանա ո՛ր սիրունի բիբն ես կոխում դու հիմի…":
Հե՜յ, ջա՜ն, մենք էլ ըզգույշ անցնենք, ո՜վ իմանա, թե հիմի
Էն սիրուհու բի՞բն ենք կոխում, թե հուր լեզուն Խայամի:
Լավ կացեք…
Մեջբերել
Էջանիշներ