User Tag List

Էջ 2 9-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 121 հատից

Թեմա: Հովհաննես Թումանյան

  1. #16
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    05.06.05. 2:05
    Իմ սիրելի, սուրբ՝ Հ. Թումանյանին

    ,,Ամենքս էսպես հյուր ենք կյանքում...“
    Էս տողերդ կրկնելով
    Խոնարհվում եմ ես քո առջև,
    Մեծն պոետ դու իմաստուն:

    Չնայած դու էլ հյուրի նման
    Եկար-անցար էս կյանքով,
    Բայց մարգարտե քո մտքերը
    Հավերժության մաս դարձան:

    Հավերժության մաս դարձավ
    Նաև Ոգիդ Սրբազան,
    Որ ճախրում է ոլորտներում
    Մաքուր ու ջինջ սրտիդ նման:

    Այս տողերն մոտս գտա ու որոշեցի տեղադրել այստեղ...
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  2. #17
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Լերմոնտով

    Լերմոնտով

    Ի Ղ Ձ

    Թարգմանությունը՝ Հովհաննես Թումանյանի

    Ինչո՞ւ չեմ թռչուն, վայրենի մի հավ,
    Որ հիմա գլխիս վերևից թռավ,
    Ինչո՞ւ չեմ կարող երկնքում ճախրել
    Եւ ազատություն միմիայն սիրել:

    Ես դեպի Տարոն կըսլանայի,
    Ուր ծաղկում էին դաշտերն իմ պապերի,
    Դատարկ ամրոցում միգապատ լերանց
    Հանգչում են մոռացված աճյունքը նրանց:

    Այնտեղ հին պատից մնում են կախած
    Նրանց լայն վահանն ու սուրը ժանգոտած,
    Կըթռչեի սրի, վահանի վրայով,
    Եվ կըսրբեի փոշին թևերով:

    Եվ պարթևական լրած քնարի
    Ժանգոտ լարերին ես կըզարկեի,
    Որ նրա ձայնը դարձյալ հոգենվագ
    Հնչեր մշտալուռ կամարների տակ:

    Ճակատագրի խիստ օրենքի դեմ
    Իզուր է խնդիրս,-ես այդ լավ գիտեմ,
    Իմ և բլուրների միջև հայրական
    Սարեր ու ձորեր, կապույտ ծովեր կան:

    Վերջին շավիղը դյուցազունների,
    Ահա տարագիր, ցոփ կյանքի գերի,
    Այստեղ ծնվեցա բայց ուրիշ հոգով...
    Ա՜խ, ինչու չեմ ես թռչուն վայրենի:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 05.05.2007, 08:38:

  3. #18
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Լերմոնտով

    Վատ չի հնչում։ Բայց ես որոշ դիտողություններ էլ ունեմ, այսինքն՝ որոշ մասեր, իմ կարծիքով, կարելի էր այլ կերպ ձևակերպել։ Եթե հետաքրքրի, հետո կգրեմ։
    Իսկ թարգմանչի անունն ինչու՞ չեք գրել։ Հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե ով է թարգմանել։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  4. #19
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Լերմոնտով

    Հովհաննես Թումանյանն է թարգմանել «ԻՂՁ» գրվածքը որը ներքևի հատորի 169 էջումն է:

    ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ
    «ԵՐԿԵՐ»
    ԵՐԿՈՒ ՀԱՏՈՐՈՎ
    ՀԱՅՊԵՏՀՐԱՏ
    ԵՐԵՎԱՆ
    1955

    Վարդաբույր
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 04.05.2007, 23:21:

  5. #20
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հովհաննես Թումանյան

    Բարեկենդանը
    Հովհաննես Թումանյան



    Ժամանակով մի մարդ ու մի կնիկ են լինում: էս մարդ ու կնիկը իրար հավանելիս չեն լինում: Մարդը կնկանն է ասում հիմար, կնիկը մարդուն, ու միշտ կռվելիս են լինում:
    Մի օր էլ մարդը մի քանի փութ եղ ու բրինձ է առնում, տալիս մշակի շալակը, տանում տուն:
    Կնիկը բարկանում է.
    - Ա՛յ, որ ասում եմ հիմար ես, չես հավատում. էսքան եղն ու բրինձը միանգամից ինչի՞ համար ես առել բերել, հորդ քե՞լեխն ես տալիս, թե տղիդ հարսանիքն ես անում:
    - Ի՞նչ քելեխ, ի՞նչ հարսանիք, այ կնիկ, ի՜նչ ես խոսում, տար պահի, բարեկենդանի համար է:
    Կնիկը հանգստանում է, տանում է պահում:
    Անց է կենում մի առժամանակ, էս կնիկը սպասում է, սպասում է, բարեկենդանը գալիս չի: Մի օր էլ շեմքումը նստած է լինում, տեսնում է մի մարդ վռազ-վռազ փողոցով անց է կենում: Ձեռը դնում է ճակատին ու ձեն տալի.
    - Ախպեր, ախպեր, հալա մի կանգնի:
    Տղեն կանգնում է:
    - Ա՛խպեր, բարեկենդանը դու հո չե՞ս:
    Անցվորականը նկատում է, որ էս կնկա ծալը պակաս է, ասում է՝ հա ասեմ, տեսնեմ ինչ է դուրս գալի:
    - Հա, ես եմ բարեկենդանը, քույրիկ ջան, ի՞նչ ես ասում:
    - Էն եմ ասում, որ մենք քո ծառան հո չենք, որ քո եղն ու բրինձը պահենք: Ինչ որ պահեցինք, հերիք չէ՞... չես ամաչու՞մ: Ընչի՞ չես գալի քո ապրանքը տանում...
    - Դե էլ ի՜նչ ես նեղանում, քույրիկ ջան, ես էլ հենց դրա համար եմ եկել, ձեր տունն էի ման գալիս, չէի գտնում:
    - Դե արի տար:
    Էս մարդը ներս է մտնում, սրանց եղն ու բրինձը շալակում ու կրունկը դեսն է անում, երեսը դեպի իրենց գյուղը:
    Մարդը գալիս է տուն, կնիկն ասում է.
    - Հա, էն բարեկենդանը եկավ, իր բաները իրեն սևցրի տարավ:
    - Ի՞նչ բարեկենդան... ի՞նչ բաներ...
    - Ա՛յ էն եղն ու բրինձը... Մին էլ տեսնեմ՝ վերևից գալիս է. մեր տունն էր ման գալի. կանչեցի, մի լավ էլ խայտառակ արի, շալակը տվի տարավ:
    - Վայ քու անխելք տունը քանդվի, որ ասում եմ հիմար ես - հիմար ես էլի... Ո՞ր կողմը գնաց:
    - Այ էն կողմը:
    Էս մարդը ձի է նստում, ընկնում բարեկենդանի ետևից: Ճանապարհին բարեկենդանը ետ է մտիկ անում, տեսնում է՝ մի ձիավոր քշած գալիս է: Գլխի է ընկնում, որ սա էն կնկա մարդը պետք է լինի:
    Գալիս է հասնում իրեն:
    - Բարի օր, ախպերացու:
    - Աստծու բարին:
    - Հո էս ճամփովը մարդ չի անցկացավ:
    - Անցկացավ:
    - Ի՞նչ ուներ շալակին:
    - Եղ ու բրինձ:
    - Հա հենց էդ եմ ասում: Ի՞նչքան ժամանակ կլինի:
    - Բավականին ժամանակ կլինի:
    - Որ ձին քշեմ՝ կհասնե՞մ:
    - Ո՞րտեղից կհասնես, դու ձիով, նա ոտով: Մինչև քու ձին չորս ոտը կփոխի - մին, երկու, երեք, չորս - նա երկու ոտով մեկ-երկու, մեկ-երկու, մեկ-երկու, շուտ-շուտ կգնա, անց կկենա:
    - Բա ի՞նչպես անեմ:
    - Ինչպես պետք է անես. ուզում ես, ձիդ թող ինձ մոտ, դու էլ նրա պես ոտով վազի, գուցե հասնես:
    - Հա՜, էդ լավ ես ասում:
    Վեր է գալիս, ձին թողնում սրա մոտ ու ոտով ճանապարհ ընկնում: Սա հեռանում է թե չէ, բարեկենդանը շալակը բարձում է ձիուն, ճամփեն ծռում, քշում:
    Էս մարդը ոտով գնում է, գնում է, տեսնում է չհասավ, ետ է դառնում: Ետ է դառնում, տեսնում՝ ձին էլ չկա: Գալիս է տուն: Նորից սկսում են կռվել, մարդը եղ ու բրինձի համար, կնիկը` ձիու:
    Մինչև օրս էլ էս մարդ ու կնիկը կռվում են դեռ: Սա նրան է ասում հիմար, նա` սրան, բարեկենդանը լսում է ու ծիծաղում:


    Ավելացվել է 2 րոպե անց
    ԼՈՒՍԱՎՈՐՉԻ ԿԱՆԹԵՂԸ
    Հովհաննես Թումանյան


    Կեսգիշերին կանթեղը վառ
    Կախ է ընկած երկընքից ,
    Լուսավորչի կանթեղն անմար
    Հայոց մըթնած երկընքից:

    Կախ է ընկած առնանց պարան
    Արագածի կատարին,
    Ու սեղանից հսկայական
    Լույս է տալիս աշխարհին:

    Լույս է տալիս երկար դարեր
    Ու վառվում է միշտ անշեջ
    Սուրբի մաքուր արցունքները
    Յուղի տեղակ նըրա մեջ:

    Ոչ մարդկային ձեռք կըհասնի
    Էն ահավոր բարձունքին,
    ԵՎ ոչ քամին կըհանգցընի`
    Վիշապ-քամին ահագին:

    Երբ պատում է մութ խավարը
    Չընաշխարհիկ մեր երկրին,
    Երբ տիրում է ահն ու վախը
    Թույլ կասկածոտ սըրտերին,

    Ով անմեղ է, լիքը սիրով
    Ու հավատով անսասան,
    Ով նայում է վառ հույսերով
    Դեպի Հայոց ապագան, -

    Նա կըտեսնի Էն մըշտավառ
    Ջահը կախված երկընքից,
    Ասես` աստծո աչքը պայծառ
    Հըսկում է ցած երկընքից


    Ավելացվել է 9 րոպե անց
    ԿԱՆՉ

    Հովհաննես Թումանյան

    Եթե կաս, աստված,
    Եվ չես ստեղծել
    Արտասուք ու լաց,
    Հեծել, անիծել,
    Թե չար նախանձի
    Թույնով մահացու
    Դու չես վարակել
    Պարզությունն հոգու
    Թե դու չես ասել,
    Որ կյանքը այսպես
    Լինի անսպառ
    Տանջանքի հանդես,-
    Մեղմացրու մարդկանց
    Կիրքն ամբարտավան,
    Եթե աստված ես
    Դու խաղաղության։

    ---------

    Տե՛ր արագահաս,
    Աստված արդարի,
    Ո՞ւր ես, եթե կաս.
    Ես աղոթք արի,
    Բայց սրածության
    Ահարկու ձայնից
    Խլացավ իսկույն
    Իմ աղոթքն անբիծ.
    Եվ ես, վայրենի
    Կրքից կատաղած,
    Ամբարիշտների
    Քարերից փախած,
    Քո անվան հուսով
    Կռվեցի երկար,
    Պարծեցա քեզնով,
    Սակայն դու չեկար։
    Էլ ինչո՞ւ եմ ես
    Տառապում այսքան,
    Եթե աստված ես
    Դու անմեղության։-

    ---------

    Ինչո՞ւ տակավին
    Չես պատԺում չարին,
    Ո՞ւյԺդ է պակասում,
    Թե՞ չենք աղերսում։
    Ինչո՞ւ չես գալիս,
    Ո՞ւր ես, եթե կաս,
    Թե դո՛ւ չես տալիս
    Խեղճին պատուհաս.
    Թե չարագործին
    Դո՛ւ չես տվել սուր,
    Որ խաղաղ հոգին
    Սարսափի իզուր.
    Թե՞ դու չըգիտես,
    Որ այստեղ, երկրում
    Մարդը Ժպտերես
    Մարդ է գիշատում.
    Դե արի՛ ու տե՛ս,
    Զարկի՛ր ու շանթի՛ր,
    Եթե աստված ես
    Դու վըրեԺխնդիր։
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 05.05.2007, 01:01: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  6. #21
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ԺՊՏՈՒՆ ԱՉՔԵՐ

    ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ


    Դու մի՛ հավատա Ժըպտուն աչքերին.
    Շատ անգամ նըրանք ծաղիկներ են վառ,
    Բուսած կորըստյան անդունդի ծայրին,
    Միամիտ մարդկանց քարշելու համար։

    Ահա պոետն էլ պատրանքով հարբած՝
    երվեց մի անգամ Ժըպտուն աչքերի,
    Ու որքա՜ն տանջվեց, տառապեց խաբված,
    Ու որքա՜ն սըրտում գանգատներ ունի...

    Դու շատ մի՛ խաբվիր Ժըպտուն աչքերից.
    Շատ անգամ նըրանք ծաղիկներ են վառ,
    Ծըլում են սըրտի ավերակներից,
    Տըխուր հատակը ծածկելու համար։

    Ահա պոետն էլ՝ տառապած մի մարդ,
    Որ սրտում այնքան գանգատներ ունի,
    Բայց հաճախ այնպես Ժըպտում է զըվարթ,
    Ասես թե քեզնից բախտավոր լինի։

  7. #22
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ԱԽԹԱՄԱՐ

    ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ
    1891 թ


    Ծիծաղախիտ Վանա ծովի
    Փոքրիկ գյուղից առափնեայ
    Ծովն է իջնում գաղտագողի
    Ամեն գիշեր մի տղայ։

    Շովն է մտնում առանց նաւակ,
    Բազուկներով առնացի
    Ջուրը ճողփում լող է տալի
    Դեպի կըղզին դիմացի։

    Խաւար կըղզուց պարզ ու պայծառ
    Մի լույս կանչում է նրան.
    Մի վառ փարոս նրա համար
    Չըմոլորի էն ճամփան։

    Սիրուն Թամարն ամեն գիշեր
    Այնտեղ կրակ է անում,
    Եւ ըսպասում է անհամբեր
    Այնտեղ մօտիկ դարանում։

    Ծըփում է ծովն ալեծածան
    Ծըփում է սիրտը տըղի,
    Գոռում է ծովն ահեղաձայն
    Նա կըռվում է կատաղի։

    Եւ Թամարը սըրտատըրոփ
    Արդեն լսում է մոտիկ
    Ջրի ճողփյուն ու ողջ մարմնով
    Սիրուց այրվում է սաստիկ։

    Լըռեց։ Ծովի խավար ափին
    Կանգնեց սեւ-սեւ մի ըստւեր…
    Ահա եւ նա…իրար գըտան…
    Խորհըրդավո՛ր լուռ գիշեր…

    Միայն ալիքը Վանա ծովի
    Մեղմ դիպչում են եզերքին.
    Եւ հեղհեղուկ հեռանում են
    Շըշունջներով անմեկին։

    Նըրանք ասես փըսփըսում են
    Ու աստղերը կամարից
    Ակնարկելով բամբասում են
    Լիրբ, անամոթ Թամարից…

    Բամբասում են կույսի սըրտում
    Ժամ է արդէն…ու կըրկին
    Մինն ալեկոծ ծովըն է մըտնում,
    Մյուսն աղոթում եզերքին…

    Բայց մի անգամ չարկամ մարդիկ
    Նըրանց գաղտնիքն իմացան,
    Լույսը հանգցրին սեւ ու սաստիկ
    Մի մութ գիշեր դիվական։

    Մոլորվեցավ Խավար ծովում
    Լողորդ տըղան սիրահար,
    Ու բերում է հողմը բերո՜ւմ
    Հառաչանքներն- «Ա՜խ, Թամա՜ր…»

    Մոտ է ձայնը սեւ խավարում,
    Ժայռերի տակ սեպացած,
    Ուր ամեհի ծովն է գոռում,
    Մերթ կորչում է խլացած
    Ու մերթ լըսւում ուժասպառ.
    «Ա՜խ, Թամա՜ր…»

    Առաւօտյան ծովը ծըփաց.
    Ափը ձըգեց մի դիակ,
    Նըրա շուրթին պաղ, կարկամած,
    Ասեղ մեռած ժամանակ
    Սառել էին երկու բառ.
    «Ա՜խ, Թամա՜ր…»

    Այն օրվանից սըրա համար
    Կըղզին կոչվեց Ախթամար։



    AKHTAMAR
    HOVHANNES TUMANYAN
    1891
    Translated into Enblish by Vladimir Rogoff



    Beside the laughing lake of Van
    A little hamlet lies;
    Each night into the waves a man
    Leaps under darkened skies

    He cleaves the waves with mighty arm,
    Needing no raft or boat,
    And swims, disdaining risk and harm,
    Towards the isle remote.

    On the dark island burns so bright
    A piercing, luring ray:
    There's lit a beacon every night
    To guide him on his way.

    Upon the island is that fire
    Lit by Tamar the fair;
    Who waits, all burning with desire,
    Beneath the shelter there.

    The lover's heart-how doth it beat!
    How beat the roaring waves!
    But, bold and scorning to retreat
    The elements he braves.

    And now Tamar the fair doth hear,
    With trembling heart aflame,
    The water splashing-oh, so near,
    And fire consumes her frame.

    All quiet is on the shore around,
    And, black, there looms a shade;
    The darkness utters not a sound,
    The swimmer finds the maid.

    The tide-waves ripple, lisp and splash
    And murmur, soft and low;
    They urge each other, mingle, clash,
    As, ebbing out, they go.

    Flutter and rustle the dark waves,
    And with them every star
    Whispers how sinfully behaves
    The shameless maid Tamar;

    Their whisper shakes her throbbing heart…
    'This time, as was before!
    The youth into the waves doth dart,
    The maiden prays on the shore.

    But certain villains, full of spite
    Against them did conspire,
    And on a hellish, mirky night
    Put out the guiding fire.

    The luckless lover lost his way,
    And only from afar
    The wind is carrying in his sway
    The moans of: "Ah, Tamar!"

    And through the night his voice is heard
    Upon the craggy shores,
    And, though it's muffled and blurred
    By the waves' rapid roars,

    The word fly forward-faint they are-
    "Ah, Tamar!"
    And in the morn the splashing tide
    The hapless youth cast out,

    Who, battling with the water, died
    In an unequal boat;
    Cold lips are clenched, two words they bar:
    "Ah, Tamar!"
    And ever since, both near and far,
    They call the island Akhtamar

  8. #23
    Լիարժեք անդամ Fantazy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    10.03.2007
    Հասցե
    Հայելու ետևում
    Գրառումներ
    139
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Քառյակներ


    ***
    Աղբյուրները հնչում են ու անց կենում,
    Ծարավները տենչում են ու անց կենում,
    Ու երջանիկ ակունքներին երազուն՝
    Պոետները կանչում են ու անց կենում:

    ***
    -Է՛ս է, որ կա… ճիշտ ես ասում. թասըդ բե՛ր:
    -է՛ս էլ կերթա՝ հանց երազում, թասըդ բե՛ր:
    Կյանքն հոսում է տիեզերքում զընգալեն,
    Մեկն ապրում է, մյուսն ըսպասում.թասըդ բե՛ր:

    ***
    Մի հավք զարկի ես մի օր,
    Թռա՜վ գնաց վիրավոր:
    Թըռչում է միշտ իմ մըտքում
    Թևը արնոտ ու մոլոր:

    ***
    Երազումըս մի մաքի
    Մոտըս եկավ հարցմունքի.
    -Աստված պահի քո որդին,
    Ո՞նց էր համը իմ ձագի…

    ***
    Հե՜յ ագահ մարդ, հե՜յ անգոհ մարդ, միտքըդ երկար, կյանքըդ կարճ,
    Քանի՜ քանիսն անցան քեզ պես, քեզնից առաջ, քո առաջ.
    Ի՜նչ են տարել նրանք կյանքից, թե ի՛նչ տանես դու քեզ հետ,
    Խաղաղ անցիր, ուրախ անցիր երկու օրվան էս ճամփեդ:

    ***
    Ծով է իմ վիշտն անափ ու խոր,
    Լիքն ակունքով հազարավոր.
    Իմ զայրույթը լիքն է սիրով,
    Իմ գիշերը՝ լիքն աստղերով:
    Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից

  9. #24
    Լիարժեք անդամ Fantazy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    10.03.2007
    Հասցե
    Հայելու ետևում
    Գրառումներ
    139
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ԱՂԲՅՈՒՐ

    Սարի լանջին, ժայռի տակ,
    Ջուր էր բխում սառնորակ
    Ու ցրվելով խոտերում
    Իզուր ճահիճ էր դառնում;

    Նրա առջև մի խոր գուշ
    շինեց հավիվն ու անուշ
    Խաղ ասելով նա տարավ
    Ջրեց հոտը իր ծարավ:

    Պախրեն անցավ էն սարից՝
    Շոգից հանած չոր լեզուն.
    Կուշտ-կուշտ խմեց աղբյուրից,
    Ապա նայեց աստըծուն:

    Անցվորն եկավ տոթակեզ,
    Սառն աղբյուրին որ հասավ,
    Գլխարկն առավ ու չոքեց՝
    Խմեց, սիրտը հովացավ:

    Ու տվավ իր օրհնանքը
    Անցվոր մարդը էն բարի.
    «Քո շինողի օր-կյանքը
    Ջրի նման երկարի՜…»:


    Ավելացվել է 6 րոպե անց
    ՀԱՅՈՑ ՎԻՇՏԸ


    Հայոց վիշտտը անհուն մի ծով,
    Խավար մի ծով ահագին,
    Էն սև ծովում տառապելով,
    Լող է տալիս իմ հոգին:

    Մերթ վայրացկոտ ծառս է լինում
    Մինչև երկինք կապուտակ,
    Ու մերթ հոգնած սուզվում, իջնում
    Դեպի խորքերն անհատակ:

    Ոչ հատակն է գտնում անվերջ
    Ու ոչ հասնում երկնքին…
    Հայոց վշտի մեծ ծովի մեջ
    Տառապում է իմ հոգին:
    Վերջին խմբագրող՝ Fantazy: 07.05.2007, 15:46: Պատճառ: Գրառման ավելացում
    Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից

  10. #25
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Գիտե՞ք որ Թումանյանն ունեցել է տաս զավակ` չորս որդի և վեց դուստր. Մուշեղ, Աշխեն, Նվարդ, Արտավազդ, Համլիկ, Արփենիկ, Անուշ, Արեգ, Սեդա, Թամար:

    Մի անգամ Թումանյանի կինը՝ տիկին Օլգան հյուրերի ներկայությամբ գանգատվում է ամուսնուց, թե՝ օրերով տուն չի գալիս, իրեն ամբողջովին նվիրել է հասարակական գործնեությանը:

    Թումանյանը պատասխանում է.
    - Ճիշտ ես ասում, բայց տասը անգամ գիշերները տանը հո քնած կլինե՞մ:

    Փարվանա
    (հատված - մուլտֆիլմից եմ գրի առել)

    - Գա՞նձ ես ուզում՛ ոսկի՞, արծա՞թ, անգին քարե՞ր ու գոհա՞ր, ա՞ստղ ես ուզում, մենք երկնքից վար կբերենք քեզ համար:

    - Ինչի՞ս են պետք ոսկի, արծաթ և կամ աստղը երկնքի, ոչ էլ գոհար եմ պահանջում սեր ընկերից իմ կյանքի. ես նրանից հուր եմ ուզում՝ անշեջ հուրը սրբազան: Ով կբերի անշեջ հուրը՝ նա է ընտրած իմ փեսան:
    ...
    - Հայրիկ, ինչու՞ ետ չդարձան էն քաջերը սիրատենչ: Մի՞թե, հայրիկ, ինձ մոռացան, էլ չե՞ն բերիլ հուրն անշեջ:

    - Կգա դստրիկ իմ թանկագին, հեշտ չի բերվում հուրն անշեջ: Շա՜տ-շատ անգամ բերող հոգին ինքն է այրվում նրա մեջ:
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  11. #26
    + Alizée + Ծով-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.10.2006
    Հասցե
    Montpellier, France
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    2,093
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում ihusik-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    05.06.05. 2:05
    Իմ սիրելի, սուրբ՝ Հ. Թումանյանին

    ,,Ամենքս էսպես հյուր ենք կյանքում...“
    Էս տողերդ կրկնելով
    Խոնարհվում եմ ես քո առջև,
    Մեծն պոետ դու իմաստուն:

    Չնայած դու էլ հյուրի նման
    Եկար-անցար էս կյանքով,
    Բայց մարգարտե քո մտքերը
    Հավերժության մաս դարձան:

    Հավերժության մաս դարձավ
    Նաև Ոգիդ Սրբազան,
    Որ ճախրում է ոլորտներում
    Մաքուր ու ջինջ սրտիդ նման:

    Այս տողերն մոտս գտա ու որոշեցի տեղադրել այստեղ...
    Սրտի խորքից էր…
    Ես էլ եմ Թումանյանին շատ սիրում…հետաքրքիր է՝ իրան իմ Հատուկ պապիկն եմ համարում ուրիշ ձև չկար արտահայտելու իմ սերը…
    Ինքը Հանճար ա…լուրջ եմ ասում…

    [http://armenianhouse.org/tumanyan/tumanyan-am.html#1
    Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 16.05.2007, 19:39: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  12. #27
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    ***
    Թե հոգնել ես հաղթահարված
    Կյանքի անվերջ հոգսերով,
    Թե տանջվում ես արհամարհված
    Բոցավառվող քո սիրով.

    Թե կյանքի մեջ մի չար դիպված,
    Մի ամոթ է քեզ ճնշում,
    Թե չարաչար հիասթափված
    Կյանքն ատում ես և գարշում,

    Լավ իմացիր, ողջ անօգուտ
    Պիտի հուզեն միմիայն քեզ,
    Մի՛ սպառիր ուժը հոգուդ
    Մտածմունքով կարճատես.

    Հանգիստ եղիր, աղոթք արա,
    Անհիշաչար եղիր միշտ,
    Թող քո լացով չուրախանա
    Քո թշնամին ամբարիշտ:

    Կյանքի ցավը, բախտի խաղը,
    Ատելությունն անմըտի,
    Հավատացի՛ր, երբեք չարժեն
    Վրդովմունքին քո սրտի:

    Եվ այդ սիրտը քեզ չի տված,
    Որ դու մաշես ամեն օր,
    Այնտեղ պիտի ապրի Աստված,
    Ոչ թե ցավեր նորանոր:
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  13. #28
    Արգելափակված
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.04.2007
    Հասցե
    Մադրիդ
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    54
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ՄԵՐ ՈՒԽՏԸ

    Մենք ուխտ ունենք՝ միշտ դեպի լույս,
    Ու գընում ենք մեր ճամփով,
    Մըրրիկներով պատած անհույս,
    Սև խավարով, մութ ամպով:

    Մենք անցել ենք արյան ծովեր,
    Սուր ենք տեսել ու կըրակ,
    Մեր ճակատը դեմ ենք արել
    Մըրրիկներին հակառակ:

    Ու թեպետև պատառ-պատառ
    Մեր դըրոշը սըրբազան,
    Ու մենք չունենք տեղ ու դադար՝
    Երկրից երկիր ցիրուցան:

    Բայց գընում ենք մենք անվեհեր
    Զարկերի տակ չար բախտի,
    Մեր աչքերը միշտ դեպի վեր՝
    Դեպի լույսը մեր ուխտի:


    ՀԱՅՈՑ ԼԵՌՆԵՐՈՒՄ

    Մեր ճամփեն խավար, մեր ճամփեն գիշեր,
    Ու մենք անհատնում
    էն անլույս մըթնում
    Երկա՜ր դարերով գընում ենք դեպ վեր
    Հայոց լեռներում,
    Դըժար լեռներում:

    Տանում ենք հընուց մեր գանձերն անգին,
    Մեր գանձերը ծով,
    Ինչ որ դարերով
    Երկնել է, ծընել մեր խորունկ հոգին
    Հայոց լեռներում,
    Բարձըր լեռներում:

    Բայց քանի անգամ շեկ անապատի
    Օրդուները սև
    Իրարու ետև
    Եկա՜ն զարկեցին մեր քարվանն ազնիվ
    Հայոց լեռներում,
    Արնոտ լեռներում:

    Ու մեր քարվանը շըփոթ, սոսկահար,
    Թալանված, ջարդված
    Ու հատված-հատված
    Տանում է իրեն վերքերն անհամար
    Հայոց լեռներում,
    Սուգի լեռներում:

    Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝
    Հեռու աստղերին,
    Երկընքի ծերին,
    Թե ե՞րբ կըբացվի պայծառ առավոտ՝
    Հայոց լեռներում,
    Կանաչ լեռներում:


    ԳԱՐՆԱՆ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

    Մի՞տդ է գալիս մեր քեֆն, ընկեր,
    Այն ճյուղալի ծառի տակին,
    Երբ գնացինք դիմավորել
    Նոր գարունքին ու նոր կյանքին:

    Այն լավ օրից տարիք անցած,
    Ես այն ճամփով անցնում էի,
    Եվ ականջիս դիպավ հանկարծ
    Մեր աղմուկը ուրախալի...

    Պարզ ու որոշ ես լըսեցի
    Այն կենդանի ձայներն, ընկեր.
    Շըրըխկոցը բաժակների,
    Աշխույժ ծիծաղ, ճառ ու երգեր...

    Ու սրտաթունդ վեր նայեցի.
    Բայց կարոտած աչքիս առաջ
    Դաշտում դալար ու ամայի
    Մեր հին ծանոթ ծառն էր կանաչ:

    Լուռ ու դատարկ մարգի վրա
    Մենակ կանգնած մընում էր նա,
    Նա էլ, կարծես, բան էր հիշում
    Եվ տխրալի ձայնով շըրշում...

    Մի՞տդ է գալիս մեր քեֆն, ընկեր,
    Այն ճյուղալի ծառի տակին...
    Բայց, ո՞վ գիտի, ո՞ւր ես ընկել,
    Եվ կըտեսնե՞նք միմյանց կըրկին:

  14. #29
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Նմանություն

    Վերջապես այս բանաստեղծությունը հավաքելու հավես ունեցա… Երևի երեկվա հոգեվիճակս էր պատճառը:

    Նմանություն

    Եթե մի օր, անուշ ընկեր,
    Գաս այցելու իմ շիրմին
    Ու նորաբույս վառ ծաղիկներ
    Տեսնես փըռված չորս կողմին,

    Դու չըկարծես, թե հասարակ
    Ծաղիկներ են ոտքիդ տակ,
    Կամ թե գարունն է այն բերել,
    Իմ նոր տունը զարդարել:

    Նրանք չերգած իմ երգերն են,
    Որ սրտումըս ես տարա,
    Նրանք սիրո էն խոսքերն են,
    Որ դեռ չասած ես մեռա:

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Tanamasi (03.11.2009)

  16. #30
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Ցոլուն աստղեր, ջինջ եթերում
    Ապրում եք դուք միշտ պայծառ,
    Ձեզ չեն հասնում, ձեզ չեն տիրում
    Ցածի մըրրիկն ու խավար:

    Ես էլ այդպես շատ ցընորքներ,
    Շատ երազներ ունիմ հուր,
    Որ ապրում են կյանքից շատ վեր,
    Միշտ անարատ, միշտ մաքուր:

    Ու միշտ մաքուր գիտեմ սիրել,
    Լուռ վըշտանալ ձեզ նըման,
    Էն լուռ վըշտով, հուր սիրով էլ
    Թըռչել, մարել հավիտյան:
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

Էջ 2 9-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հովհաննես Գրիգորյան
    Հեղինակ՝ Raf, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 14
    Վերջինը: 10.03.2013, 15:36
  2. Արձակ. Հովհաննես Իշխանյան
    Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 88
    Վերջինը: 26.07.2012, 15:06
  3. Հովհաննես Շիրազ
    Հեղինակ՝ Simon, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 36
    Վերջինը: 20.06.2012, 23:13
  4. Հովհ. Թումանյան
    Հեղինակ՝ Zhor(ARM), բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 02.11.2010, 17:46
  5. «Հովհաննես Մկրտչի» հետևորդների կրոն
    Հեղինակ՝ wem, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 12
    Վերջինը: 29.06.2010, 04:42

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •