Re. Ուշացած նամակ
Ապրես Մանոն… Շատ տխուր, բայց շատ լավ պատմվածք:
Ես մի քիչ համամիտ չեմ, որ աղջկան կարելի է թուլակամ կամ անտեսակետ անվանել, քանի որ 18-19 տարեկան աղջիկը, այն էլ հայ աղջիկը (որքան էլ մենք մեզ հակառակում համոզենք, մենք տարբերվում ենք մնացած ազգերից) չի կարող հաշվի չառնել ծնողների կարծիքը: Ճիշտ է, նա պիտի գոնե մի քիչ պայքարեր, որպեսզի տղային էլ համարձակություն տար դրանով, բայց կարծում եմ, ամենից շատ այստեղ մեղավոր էր աղջկա նյութապաշտ հայրը, որին արդեն իսկ ճանաչելով գուցե աղջիկը չհամարձակվեց խոսել: Այստեղ միակ մարդը, որ կարող էր օգնել, դա աղջկա մայրն էր իմ կարծիքով…միակ մարդը, որ գուցե կարողանար մի քիչ փափկեցնել այդ դաժան մարդու մետաղի վերածված "սիրտը": Մեզ համար շատ հեշտ է աղջկան անվանել թուլակամ, բայց մի՛ մոռացեք, ընդամենը 18 տարեկան, ծնողների միակ զավակ, այն էլ այդ տեսակ մտածելակերպով ծնողների…Ես սա հիմնականում գրել եմ ընդգծելու այն աղջկների պահվածքը, որոնք թուլակամ ու անտեսակետ են;
Իսկ երջանիկ կլինեին նրանք թե ոչ, իմ կարծիքով ոչ ոք չի կարող ասել… Քանզի Ճակատագիրը, որքան էլ որ այն գրված է մարդու ծննդյան պահից, աննախատեսելի է:
... կներեք, շատ խոսեցի ...
Մեջբերել
Կաթիլ-ի խոսքերից
Էջանիշներ