Ուշացած նամակ

[ihusik]

Հիանալի է: Ապրես!!!! Շատ հուզիչ պատմվածք է: Վերջը շատ դուրս եկավ...

Չե՞ս ասի հատկապես ի՞նչը...

Երբեմն, երբ աղջիկը գիտի, որ ծնողին դեմ գնալով, կարող է աղետալի հետևանքների հասցնի .... զոհում է իր երջանկությունը , ապագան ամեն ինչ ... դա բնական վարմունք է աղջկա կողմից ... պատմությունում աղջիկը շատ համեստ կերպար էր, որ չհամարձակվեց նույնիսկ խոսել ... իրական կյանում էլ հնարավոր է այդպիսի դեպք ... սակայն դա չպետք է խոչընդոտի կամ հուսահատեցնի տղային ... եթե տղան գիտե թե ինչ է ուզում ... ինքնավստահ է ... հակառակ դեպքում հանարավոր է տղան կորցնի հետաքրքրությունը կամ հուսահատվի ինչպես եղավ պատմությունում ...
Անձամբ ես գտնում եմ որ տղային հարիր չէ հուսահատվածի կերպարը քանի, որ նա ապագա ընտանիքի սյունն է .. հուսահատությունը բերում է անվստահություն ...
Անկախ նրանից աղջիկը պատրաստ է թե պատրաստ չէ պայքարելու տղան իրավունք չունի հանձնվելու .... ապա թե ոչ .... չկա իսկական սեր, աղջիկը կարող է զոհել իր սերը ամբողջ կյանքում փայփայելով մտքում այդ երջանկությունը ուրիշի գրկում ... բայց տղան իրավունք չունի ... երջանկությունը հենց կամքի ուժի տոկունության ու համբերության միջոցով կարելի է վաստակել .. քանի որ երջանկությունը իրոք որ վաստակվում է այլ ոչ ձեռք բերվում ..

Գիտես, այսպես հայավարի ասած, եթե աղջիկը կես բերան ասեր, որ ինքը ուզում է այդ տղային տղան էլ բոլորովին այլ կերպ կվարվեր ու այլ կլիներ նրանց իսկ ընտրած ճակատագիրը, բայց քանի որ աղջիկը ոչինչ չասեց հետևաբար տղան էլ տեղ չունեցավ բան ասելու և գումարած այդ ամենին փոքրհոգի աղջկա ծնողների վերաբերմունքը թե փողն է վորոշում ամեն բան ու տղայի ընկճված վիճակն այս ամենից...

Եվ հետո, աղջիկները, կանայք ներքին մեծ ուժ ունեն ու հաճախ նրանք կարող են շատ բան փոխել, քան դա կարող են անել ֆիզիկապես ուժեղ տղամարդիկ: Բացի դա, երբ խոսքը գնում է զույգերի հավասարության մասին կանայք հիշում են իրենց իրավունքների մասին ու ցանկանում պաշտպանել դրանք, բայց երբ խոսք է գնում որոշում կայացնելու կամ գործելու մասին, որը տալիս է նրանց ցանկացած հավասարությունը՝ չգիտես ինչի կանայք ու աղջիկները չեն կիրառում դա ու մտածում են, որ միայն տղամարդը պետք է պայքարի ու կերտի իր ու նրանց երջանկությունը... ես այդպես չեմ կարծում. ես ուզում եմ, որ կինը՝ տղամարդու հավատարիմ ու սիրելի ընկերը, նրա հետ կիսի ամեն բան ու նրա հետ միասին հասնի իրենց իսկ համատեղ ջանքերով կերտած ու վաստակած երջանկությանը...

Չէ՞ որ կամուրջը երկու ափ ունի
Ու մեկ ափով կամուրջ չի՜ լինի...

[Lethal Sweetness]

Չե՞ս ասի հատկապես ի՞նչը...

Վերջում տղայի տված հարցերը... շատ խելացի էին:

[Մանոն]

Վերջում տղայի տված հարցերը... շատ խելացի էին:

Ես հենց այդ հարցի պատսխանն էի ակնկալում լսել:

[Պանդուխտ]

Ihusik

Իրական կյանքն այլ է, երազանքով ապրելն՝ այլ. եթե ապրես երազանքով՝ իրական կյանքը կպատժի քեզ խիստ ու կտանջի, իսկ եթե ապրես իրական կյանքով ու առանց երազանք՝ կլինես հաջողակ կյանքում, բայց երազանքիդ հետ մեկ տեղ կհեռանա կյանքիցդ գեղեցկությունը

Ճիշտ էք: Երանի այն մարդուն, որ առօրեայ երազելու առիթ է ունենում: Այդ մարդու դժբախտութիւնը բարեբախտութեան կը վերածուի, երբ կարողանայ մի կերպ հաշտցնել երազանքը իրական կեանքին: Մանկուց երազել եմ լաւ բաներ: Հայերէնը այս իմաստը տալու համար ունի այս բառը՝ վերանալ: Լաւ երաժշտութիւնը վերացնում է ինձ, ինքնս ինձնից եւ առօրեայ ճղճիմ խնդիրներից: Ապրում եմ երաժշտութեամբ եւ անքա՜ն վերանում: Այլք փորձում են վերանալ ռազմական պարով: Չինացիք ամէն երեկոյ պարում են (Tai Chi), ջիղերնին հագչեցնելով վերանում են: Վերանալու այս պահերը երկար պէտք չէ տեւեն, այլապէս տուեալ անձը իսկապէս կը կորի, իրական կեանքից կը բացակայի: Այդպիսիներին տալիս են «ցրուած» ածականը, այսինքն միտքը տարբեր վայրեր տարածուած, անուշադիր եւ ցրուած անձ:

Գալով պատմուածքին, որ յուզիչ եւ խելացի կազմուածք ունէր: Կարծում եմ շատ սպասելիք ունենալ ընդամէնը 18-20 տարեկան սիրահարուած տղայից. արդար չէ: Քանզի դրամատիրական (կապիտալիստական) մեր ժամանակներում ամէն ինչ գնահատւում է փողով: Ով յիշում է այս երգի բառերը.-
«սիրել գիտես, կռուել չգիտես
Դու անզգամ երիտասարդ»
Այլ խօսքով՝ տղայի կարգավիճակը իսկապէս յուսահատական կարող է լինել, որովհետեւ կեանքում տակաւին փող չի վաստակած տղան թերեւս ինքն իր մէջ իրաւունք չի գտնում ամուսնալով սիրած աղջկան աղքատութեան մէջ ապրեցնել: Նա տակաւին ընտանիք ապրեցնելու պատրաստ «տղամարդ» չի դարձել:
Կեանքը ցոյց է տալիս իրական դէպքեր, երբ տարիներով սիրահարուած զոյգեր (դասընկերներ, տարեկիցներ), տարիներով համբերում են կեանքի պարտադրած դժուարութիւններին մինչեւ կարողանան մի երդիքում ամուսնանալով տեղաւորուել: Իրական կեանքն իր դէմքը ցոյց է տալիս այստեղ՝ տանը: Երբեմն սէրը շարունակւում է, երբեմն՝ ոչ: Բաժանւում են: Պատճառը մարդու բնոյթն է: Ոմանք հոգեպէս արագ են աճում, դպրոցական տարիքում սիրահարած աղջկայ կամ տղայի մօտ նոյն ընթացքով չի զարգանում հոգեկան զգայարանքը: Յետեւապէս գալիս է մի պահ երբ ամուսիններից մէկն ու մէկը անբաւարարութիւն է զգում:
Կեանքը զոհողութիւն է: Սէրը դա է: Ամուսնանալ նշանակում է ծնող կամ ծնողացու դառնալ: Պէտք է ծայրագոյնս յարգել զաւկի հօրը կամ մօրը: Իմ կարծիքով՝ նախկին սիրածին նամակ գրելու դէպքը ինքնին անհաճոյ երեւոյթ է: Չեմ կարծում որեւէ բնական կին կընդունի կամ կը մարսի ամուսնու նման արարքը: Զաւակիդ մայրը (կամ հայրը) ամէն կարգի յիշատակ-սէրէ բարձր պէտք է դասել: Իսկապէս այս նամակը ուշացած է:

[Կաթիլ]

Ապրես Մանոն… Շատ տխուր, բայց շատ լավ պատմվածք:

Ես սա հիմնականում գրել եմ ընդգծելու այն աղջկների պահվածքը, որոնք թուլակամ ու անտեսակետ են;

Ես մի քիչ համամիտ չեմ, որ աղջկան կարելի է թուլակամ կամ անտեսակետ անվանել, քանի որ 18-19 տարեկան աղջիկը, այն էլ հայ աղջիկը (որքան էլ մենք մեզ հակառակում համոզենք, մենք տարբերվում ենք մնացած ազգերից) չի կարող հաշվի չառնել ծնողների կարծիքը: Ճիշտ է, նա պիտի գոնե մի քիչ պայքարեր, որպեսզի տղային էլ համարձակություն տար դրանով, բայց կարծում եմ, ամենից շատ այստեղ մեղավոր էր աղջկա նյութապաշտ հայրը, որին արդեն իսկ ճանաչելով գուցե աղջիկը չհամարձակվեց խոսել: Այստեղ միակ մարդը, որ կարող էր օգնել, դա աղջկա մայրն էր իմ կարծիքով…միակ մարդը, որ գուցե կարողանար մի քիչ փափկեցնել այդ դաժան մարդու մետաղի վերածված "սիրտը": Մեզ համար շատ հեշտ է աղջկան անվանել թուլակամ, բայց մի՛ մոռացեք, ընդամենը 18 տարեկան, ծնողների միակ զավակ, այն էլ այդ տեսակ մտածելակերպով ծնողների…
Իսկ երջանիկ կլինեին նրանք թե ոչ, իմ կարծիքով ոչ ոք չի կարող ասել… Քանզի Ճակատագիրը, որքան էլ որ այն գրված է մարդու ծննդյան պահից, աննախատեսելի է:
... կներեք, շատ խոսեցի ...

[Մանոն]

Ես մի քիչ համամիտ չեմ, որ աղջկան կարելի է թուլակամ կամ անտեսակետ անվանել, քանի որ 18-19 տարեկան աղջիկը, այն էլ հայ աղջիկը (որքան էլ մենք մեզ հակառակում համոզենք, մենք տարբերվում ենք մնացած ազգերից) չի կարող հաշվի չառնել ծնողների կարծիքը:
Մեզ համար շատ հեշտ է աղջկան անվանել թուլակամ, բայց մի՛ մոռացեք, ընդամենը 18 տարեկան, ծնողների միակ զավակ, այն էլ այդ տեսակ մտածելակերպով ծնողների…

Երեխեք, բայց կարծեմ ոչ մի տեղ նշված չէ աղջկա տարիքը
Հետո այս պատմվածքը պարզապես մի օրինակ էր, իսկ ի՞նչ ասել 25-26 տարեկան այն աջկան, որը մերժում է իր սիրած տղային՝ ասելով «ես չեմ կարող ապրել մամայիցս հեռու...»

[Kheranyan]

Manon ջան, շատ հիանալի պատմվածք էր, կարդում էի և ինձ պատկերացնելով տղայի տեղը՝ ամբողջ մարմնովս սարսուռ էր անցնում: Ճիշտն ասած այսպես համպատարաստից չեմ կարող ասել թե ինչպես կվարվեյի ես, սակայն հավանաբար կթողնեյի ու կհեռանայի այնպես ինչպես Տիգրանը, քանի որ, ըստ իս երջանկության համար պետք է պայքարեն երկուսով, և եթե աղջիկը անգամ ջանք իսկ չի գործադրում իր սերը, երջանկությունը պահելու համար, ապա նա ապագայում, հաստատ մի վճռորոշ պահի կլքի տղային, իսկ իմ ընկալմամբ երջանկությունը ոչ միայն սիրած էակի հետ ապրելն է, այլ նաև նրա հետ բոլոր արգելքներն ու դժվարությունները հաղթահարելը, ինչը չես կարող անել այդ տիպի աղջկա հետ, այնպես որ Տիգրանը ճիշտ վարվեց:

Եվս մեկ անգամ ասեմ. Շատ հիանալի պատմվածք էր: Շատ ապրես: