Նախ՝ բոլորիցդ շնորհակալ եմ գովեստի խոսքերի համար:Ուլուանա-ի խոսքերից
Լավն էր։ Հաճախ հանդիպող պատմություն՝ գեղեցիկ ներկայացված։
Չգիտես ինչու, շարունակության էի սպասում...
..տվյալ դեպքում աղջիկն էլ մեղքի ի՛ր բաժինն ուներ՝ արտահայտված կատարյալ հնազանդությամբ ու պասսիվությամբ... «Ես ապշած նայում էի քեզ, որ աչքերդ հատակին հառած՝ այդպես էլ ոչինչ չասացիր:» Այսինքն՝ աղջիկը նույնիսկ չփորձեց առարկել, այնպես որ տղային դժվար թե հաջողվեր նրա ձեռքից բռնել ու տանել։ Աղջիկը, համենայնդեպս, այդ պահին պատրաստ չէր պայքարելու իր սիրո համար...
Ուլուանա ջան, շատ ճիշտ ես նկատել: Ես սա հիմնականում գրել եմ ընդգծելու այն աղջկների պահվածքը, որոնք թուլակամ ու անտեսակետ են; Գրվածքը իսկապես գեղարվեստորեն ներկայացված հարց է, որը մեկ ուզում էի բացել «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնում: Ես կուզենայի լսել ձեր տեսակետներն այն մասին, թե մի՞շտ է արդյոք տեղին ծնողների միջամտությունը երեխաների ընտրության հարցում:
ՈՒ մեկ էլ կուզենայի ասեիք, ձեր կարծիքով նամակի հեղինակը՝ Տիգրանը, տվյալ պարագայում իսկապես կարո՞ղ էր երջանիկ լինել:
Մեջբերել
Էջանիշներ