հաճախ,իմ մոտ մի ժամանակ չկար էլ,երբ արդեն ժամը ժամից անցնում է,տնեցիք վաղուց արդեն յոթերորդ երազից թչկոտումներ են կատարում,աստղերն էլ վաղուց լռել են ու հոգնել սպասելուց,լուսինն էլ մինչև տասը հաշվելուց ձանձրացել է ,դու պառկում ես քնելու.ԱՌՈՂՋ ՄԱՐՄԻՆ ,ԱՌՈՂՋ ՀՈԳԻ,սկսվում է .
օրվա թե տարվա պատկերների հոսքը ուղեղ,արյանդ ոչ միայն երկու գույնի ,այլև գունազարդ գնդիկները խտանալով ցնցվում են ,ցերեկային լույսի տակ կատարած բոլոր դերերտ հերթով պարտատիրոջ նման այցելում գորռգոռում են ,ուղեղդ իր չեղած չափսերով արդեն չի տեղավորվում մարդկային քո գանգի մեջ,ու դրանից սողում ընկնում է կոկորդիտ լայն վիհը, և սկսվում ես խեխդվել…
շրջվում ես մեկ այս կողմ,մեկ այն կողմ,մեկ -մեկ էլ ուղղությունը չես կարողանում որոշել ու նստում ես լուսնորդի նման:Ու կարծում ես գժվել ես.....և այսպես ամեն գիշեր....դիմել բժշկին անքնության խնդրով թե՞…
Մեջբերել
Կարծում եմ այս հարցում ամենաճիշտ պատասխանը կարելի է վերցնել մեծն Կառլսոնից. «Հանգի՜ստ, միայն թե հանգի՜ստ»:
Լեգնա-ի խոսքերից
Էջանիշներ