Լավ էր, սակայն երևի Ուլուանան Մելիքին ավելի լավ էր ճանաչում, քան պետք էր՝ հետաքրքրվողի, մարդու հոգու, նրա էության մեջ թափանցողի համար։ Մելիքը նույն Մելիքն է, ասելիք ունեցողն ու այդպես էլ չասողը, ասածին էլ հեգնողն ու չհավատացողը։ Եվ այս ամենով նա մարդ է՝ ապրող ու մտածող, սիրող ու հիասթափող, լիարժեքության ու ներքին ամբողջականության ձգտող վճռական մենակը, որը արդեն այնքան լիարժեք է, որ համարում է, որ այդ լիարժեքությունն անհասանելի է... Այսքանը երևի։