Ստեղծագործողի գողտրիկ անկյուն և հոգի

[Narinfinity]

Մենք վազվզում էինք գարնանային բույրով արբեցնող,
արևաշող փայլերով ու գունեղ մի չքնաղ ու դրախտային այգում, ուր ծաղիկներն էին իրենց անուշիկ աչիկներով գուրգուրում և հրճվանքի պահեր պարգևում:
Մենք ուրախ էինք, հուզված և կարծես, թե դա վերջին օրն էր մեր կյանքում:
Այգին անցանք պարելով, հրճվելով և արագ մոտեցանք այգուն հաջորդող մի հսկա անդունդի:
Եվ անվախ ու հզոր մի սլացիկ հրումով մենք վեր բարձրացանք, քամու թևին հայտվելով անդունդն անցանք, մեզնից հետո սփռելով հուշեր տխրագին և երազանքներից հյուսված աստղերի փոշին, որ հրաշքներ է միշտ գործում:
Մենք ազատ էինք, թռչուններ կարծես, թեթև ու ճերմակ թիթեռների պես...

[Narinfinity]

Գրել սկսել եմ դպրոցական տարիներից: Պատմվածքներ էի գրում, իմ կյանքից հեռու, մտացածին իրավիճակների մասին: Սկսում էի դեպքերի մանրամասն նկարագրություններից, հետո ձանձրանում էի ինքս իմ պատմվածքից, բայց, քանի որ ինձ համար բացառված էր հետաձգել գրելը մինչև հաջորդ օրը (երկիրն իր ուղեծրից դուրս կգար), ստիպված տիեզերական չորրորդ արագությամբ ավարտին էի հասցնում դեպքերի ընթացքը: Դրա համար էլ իմ միակ ընթերցողը (միակ, որովհետև միայն մեկին էի թույլ տալիս սքանչանալ) միշտ սառը ցնցուղի տպավորություն էր ստանում: Հետո իմ գրածները սկսեցին ինձ հետ կատարվել: Սառը ցնցուղի հերթն իմն էր, քանի որ առանձնապես լավ ու բարի բաների մասին չէի գրել: Ես պատռեցի բոլորը, և ինքս ինձ խոստացա այլևս չգրել… Բայց, ժամանակ անց, խոստումս վերանայեցի. ընկերներիցս մեկի հոր հետաքրքիր կերպարն օգտագործելով գրեցի մի մարդու մասին, որը վերջում մահանում էր: Մի քանի օր հետո նա ասաց, որ հոր սիրտը վատացել է, հիվանդանոց են տարել: Ես այդ պատմվածքն էլ ոչնչացրեցի ու խոստումս վերականգնեցի: Հասկանում եմ, պարզապես պատահականություն էր գրածների կատարվելը, բայց, միևնույն է, էլ չեմ գրի:

P.S. Հայրիկի վիճակը մինչև հիմա լավ է:

Սիրելի Riddle, եթե քո գրածները ի կատար են ածվում, ապա դա քո մեղքը չի,
էնպես որ շարունակի գրել և մի վախեցիր, թե հիմա ուր որ է բան կպատահի, ոչ...
ամեն ինչ երբ լինում, կատարվում է, ապա միայն ռեալ պատճառներով...
իսկ դու ստեղծագործում ես, որը ամենակատարյալ շնորհն է աշխարհում...
Դու պետք է զարմացնես ու գնահատվես քո ստեղծագործություններով, քանի որ ամեն պատմություն մի կայնքի ուրախ ու տխուր հաջոդականություն է և դրանով ոչ ոք չի տուժվում և շահում կյանքի, ապրելու հնարավորության իմաստով...


Եվ եթե խոսք գնաց մահվան մասին, ապա չեմ ուզում ոչ ոքի վախեցնել կամ զարմացնել, բայց ինչպես Ռուբեն Հախվերդյանն է ասում, "Հետո էլ ինչ? երջանկություն երբ գալիս է ծերությունը", այո ես կուզեի հրաժեշտ տալ կյանքին համեմատաբար ոչ մեծ ու ծերացած տարիքում, այդ տարիքում ես ինձ չեմ ուզում պատկերացնել... կապրենք կտեսնենք...

[VisTolog]

Երբ մենակ եմ, երբ տխրում եմ կամ ժպտում
Երբ տարբեր զգացմունքներ են ինձ խեղդում,
Երբ ուզում եմ հեռանալ Հեղուշից
Եվ փորձում եմ մոռանալ խանումին,
Երբ գոռալ եմ ուզում հուզմունքից,
Վարդուշից բացի չունեմ ես ոչինչ…
Մտնում եմ քո աշխարհը,
Տեսնում կյանքի խավարը,
Բացվում է ճանապարհը
ՈՒ տանում ինձ դեպի Գյուլիզարը,
Փակված էր արդեն սրտիս դուռը,
Երբ մտա այնտեղ հետամուտքով,
Ընդհատեցի նրա խաղաղ քունը,
Եվ հիմա նա ապրում է քեզանով,
Կորել եմ ես ինքս իմ մեջ,
ՈՒ փորձում եմ գտնել ելք այս խավարից…

[Narinfinity]

Էլ մի մոռացեք իմ անհույս կանչը,
Կանչեցեք ձեզ մոտ ...
Ձեզ կտամ լույսը, մի քիչ էլ կարոտ,
Կարոտեք հույսը ու մի մոռացեք,
Որ լույսն է միշտ հույսը, մի քիչ էլ աղոտ ...

Եվ հուշը փոքրիկ հեռուն կտանի,
Իմ տագնապները, ցավերը գաղտնի,
Սիրտս կլցվի ծաղկունքի բույրով,
Ծաղկանց աչքերից արտասուք կառնի:

**********************
Երբեք չկարծես, թե չեմ հիշում Քեզ,
Թե մոռացված երգ, անուրջ ես արդեն,
Գուցե կարծում ես, որ հուշ ես դարձել?
Ու իմ սրտի մեջ քո բույնն ես գործել...
Կարոտով պատված մի էջ ես դարձել,
Հոգուս ընկղմված անցյալը բացել,
Ու մտիկ տալիս, մտքումս գալիս,
Ինձ ես հիշեցնում դեմքը Քո լալիս...
Մի լար սիրելիս, տխրում է հոգիս,
Ու մոլոր, շշմած նույն տեղն է գալիս,
Ուր Քեզ տեսնելով մոռանում էր ինձ:

********************
Օ, ազատություն, թռիչքի մղում,
Հրեղեն երգի զիլ ու նուրբ հնչյուն,
Կարոտի կանչով, զանգի ղողանջով,
Գրկախառնության բերկրանքի սպասում...
Քո պայթյունային ուժով ահագին,
Ես բազուկներս թևերով բացում,
Թռիչքի սահուն ուղի եմ սանձում,
Որ վեր սլանամ արևի լույսով,
Ու ազատ լինեմ երկնային շարժով:

*******************
Դաժան է կանչդ, երբ չեմ կարող գալ,
Սեղմող է ցավը, չեմ կարող ժպտալ,
Հուշերն են տանջղ, խորթ ու անզգամ,
Տանջվում է սիրտս հուզմունքից անգամ...

******************
Նկարում եմ Քեզ, միշտ միայն Քեզ,
Նկարում եմ աչքերդ շողուն արևից,
Լուսե Քո դեմքը հարազատ է ինձ,
Սրտիս խորքերում հնչում է նորից,
Քո հեքիաթ, հուշիկ, մեղեդին անբիծ...

*************
Դու միշտ նուրբ ես, թարմ`օդի պես,
Ու միշտ նորն ես, ծնված որպես,
Բյուր վարդերի հրաշք պարտեզ,
Երջանկության հրեշտակն ես:

Դու շքեղ ես, դրախտի պես,
Ու թռչում ես ազատ այնպես,
Ինչպես լույսն է սուր սլանում,
Եվ սավառնում տիեզերքում:

Դու ամպերի երգող փերի,
Քեզ տեսնելիս ես եմ գերի,
Խնդրում եմ Քեզ ինձ մոտ արի,
Ու իմ սիրտը թող հանդարտվի:

[Narinfinity]

Երբ լսում եմ երգի հնչյուններ,
Իմ ուսերին հառնում են ճերմակ-մեծ թևեր,
Թևերն այդ թեթև ուզում են բացվել,
Եվ վեր համբարձվել, լինել անհամբեր,
Թովիչ վայելքով պարի հյուս բռնել.

Եվ պտույտներով, նազանքով հոգնած,
Կուզեն սլանալ հեռուներն անդարձ,
Փնտրելու արձրև, աչքերով իմ թաց...

Անձրևի գրկում սիրտս կդողա,
Եվ ես կարտասվեմ, հենց որ այն տեղա,
Կհառեմ երկինք հայացքս մեղա,
Թող իմ մեղքերին թողություն տեղա.
Թող, որ լվացվի մարմինս հիմա,
Եվ լույսով ցնծա սլացքը նրա.
Որ ցավ ու դավերից էլ այն չհևա,
Եվ ազատ, թեթև նավի պես լողա,
Ու իմ աշխարհում լույս-անձրև սուրա...

[Narinfinity]

Ախ, իմ սեր անքուն.
Փնտրելով միշտ քեզ,
Եվ դեռ չգտած կորցնում եմ, դողում...
Պատրաստ եմ հիմա,
Ես մեռնել իսկույն...

Թող որ հուշերը լոկ մնան արթուն,
Չկամ ես արդեն ու չեմ ափսոսում.
Այն կարճ սփոփանքը,
Որ ստացա կյանքում...

Ցավերում դաժան թող մնամ թաքուն,
Չեմ գտնի երբեք հանգրվան և տուն
Թող որ թափառեմ ու թռչեմ հեռուն,
Ինձ հետ տանելով կարոտս անհուն,

Եվ արցունքներս լուռ ու ապարդյուն,
Կթափվեն ինչպես անձրև ու արյուն,
Թող որ հեկեկա իմ սիրտը տոկուն,
Որ լուռ բախոցով ինձ է ապտակում.
Եվ դառը բախտի հետքերը մաքրում,
Բայց հիշատակդ սուրբ պահելով գրկում...