Ես կարդում եմ գրառումները և ակամայից հիշում այն օրը....Երկրարժից մի քանի օր էր անցել:Ես 17 տարեկան էի և արդեն կյանքի հանդեպ հասցրել էի լցվել հիասթափությամբ` մի քանի րոպեում « բախվելով» մահվան հետ:Մեր ընտանիքն էլ, շատերի պես, որոշեց գոնե կարճ ժամանակով քաղաքից հեռանալ,խաթարված հոգիները էլ ավելի չալեկոծելու համար:Հիշում եմ ինչպես էինք գնացքով գնում:::::
...Աչքերս հանդիպեցին ՆՐԱ աչքերին:Նա ինձ էր նայում, ես`իրեն:Ու երևի թե երկար էլ կանգնած կմնայինք, մինչև-ու կողքիս չցգայի եղբորս ձայնը,.
-Արի՛ է, ինչ ես շշմած կանգնել:
Մի քանի օրվա պատմություն ունի`իմ առաջի սերը:Բայց այդ մի քանի օրը ստիպեց առաջին անգամ զգալ կյանքի ,« քաղցրությունը»:Ամբողջ օրը քայլում էի միջանցքներով`հանդիպելու ակնկալիքով:Եվ հիմա տարիներ հետո եմ վերհիշում, որ նա էլ էր իմ պես քայլում`ինձ տեսնելու համար:Սիրո միակ խոստովանությունը եղել է մեր աչքերի « հանդիպումը»:Միայն կարողացա այդ ընթացքում պարզել, որ նա մեր քաղաքից է:Անգամ չգիտեմ անունը,որովհետև ամաչում էի մեկին դիմել.....Անցել են տարիներ....Ու չեմ էլ հանդիպել ոչ մի անգամ....Եվ իմ հիշողության մեջ մնացել է այն տխրությամբ լցված օրը`սիրո քաղցր անուրջներով ողողված...........
Մեջբերել
կարծես սեր առաջին հայացքից էր… Նույն դասարանից էր… Ամեն առավոտ գալիս էր մեր մուտքի մոտ, վերցնում իմ պայուսակը, որը, իդեպ, շատ ծանր էր, ու գնում էինք դասի… դասերից հետո նույնկերպ վերցնում էր պայուսակս ու ինձ ճանապարհում տուն… լավն էր, չէ՞
Չգիտեմ… մի բան էտ օրը մեջս կոտրվեց… էլ էդ դպրոց չգնացի… մոտ 2 ամիս համարյա թե չեմ խոսել ոչ մեկի հետ: Նոր դպրոցում բոլորին լիարժեք անվստահությամբ էի նայում.
Էջանիշներ