Ծեծը՝ դաստիարակության միջոց

[Dayana]

Կարելի էր, չէ՞, մի հատ մեջբերում անել, որ ամբողջական պատերացում կազմեի: Ես ել նստել եմ ութ անգամ Ձեր վերջին գրածն եմ կարդում, հետո նոր առաջ անցա ու ամեն ինչ պարզ էր: Բայց մեկ ա, ծեծելը եղանակ չի: Ու ասեմ, որ եթե Ձեր եղբոր ձեռքերին խփեին էլ, մեկ է, չէր օգնի, հակառակը. արգելված պտուղը համեղ է: Լավ, աչքիս մոդերները շատ կբարկանան:

Էդ չկարդալը հեչ, բայց լավ էլ վեճի ես բռնվում

Ես ասում եմ իմ երեխայի թաթիկին խփելու եմ եթե այլ եղանակ չգտնեմ, դու քո երեխային մի խփի: Մեկ ա, ինչքան էլ մեծ-մեծ խոսենք, չկա տենց մարդ, ով իր կյանքի ընթացքում երեխային գոնե մեկ-երկու անգամ տուտուզիկին կամ թաթիկին չի խփել: Իսկ առհասարակ, թեմայի վերանգիրը ծեծեը որպես դաստիարակչական միջոց կիրելի է թե ոչ, դա էր: Ծեծը ոչ անհրաժեշտ, ոչ էլ բավարար պայման չի կարող հանդիասանալ երեխայի դաստիարակության մեջ, սակայն նրա ի սպառ բացակայությունը դեռ գերազանց դաստիարակության սկիզբ չէ: Էդքան բան:

[Tornado]

Tornado ջան, պետք չի էտքան չափազանցեցնել, հավատա, կան երեխաներ, ովքեր իսկապես սիրում են ծեծ ուտել, նկատի չունեմ ճիպոտով կամ ղայիշով կամ էլ քացով, էսպիսի բան միայն հիվանդ ծնողը կարող է անել, խոսքը գնում է տուուուուզիկին բարեկամական հարված հասցնելու մասին

Մորաքրոջս 2 տարեկան թոռը էն կարգի ռազբոյնիկ աղջիկ է, որ այլ երեխաների անվտանգության նկատառումներից ելնելով նրան մանկապարտեզ չեն տանում: Այս երեխայի վրա ծեծեը բացարձակապես չի ազդում, բարեկամական հարված ստանալու հաջորդ վարկյանին նա խորամանկորեն ժպտում է, հասկանալով, որ ծնողները պարզապես ի զորու չեն նրան լուրջ ծեծ հասցնելու: Այս կարգի երեխաներին ծեծը ոչ մի հոգեբանական տրավմա չի կարող հասցնել, նրանց հետ, երբեմն այլ կերպ պարզապես հնարավոր չէ վարվել:

Գիտե?ք ոնց, երեխա կա, որ իսկի պետքն էլ չի, երեխա էլ կա, որի համար Ձեր ասած թեթև հարվածը համապատասխան տեղին՝ կարող է հոգեբանական տրավմայի հասցնել, էդ, իհարկե, ոչ շատ փոքր տարիքում: Էստեղ կարևոր չի ինչ ուժով եք խփում, կամ՝ որտեղ եք խփում: Խփելը մնում է խփել:

Էդ չկարդալը հեչ, բայց լավ էլ վեճի ես բռնվում

Ես ասում եմ իմ երեխայի թաթիկին խփելու եմ եթե այլ եղանակ չգտնեմ, դու քո երեխային մի խփի: Մեկ ա, ինչքան էլ մեծ-մեծ խոսենք, չկա տենց մարդ, ով իր կյանքի ընթացքում երեխային գոնե մեկ-երկու անգամ տուտուզիկին կամ թաթիկին չի խփել: Իսկ առհասարակ, թեմայի վերանգիրը ծեծեը որպես դաստիարակչական միջոց կիրելի է թե ոչ, դա էր: Ծեծը ոչ անհրաժեշտ, ոչ էլ բավարար պայման չի կարող հանդիասանալ երեխայի դաստիարակության մեջ, սակայն նրա ի սպառ բացակայությունը դեռ գերազանց դաստիարակության սկիզբ չէ: Էդքան բան:

Իմ կարծիքով ես մեծ-մեծ չեմ խոսում:

չկա տենց մարդ, ով իր կյանքի ընթացքում երեխային գոնե մեկ-երկու անգամ տուտուզիկին կամ թաթիկին չի խփել

Ինչի՞ց ենթադրեցիք:

[Սամսար]

Ծեծից ավելի բեթար դաստիարակության «միջոց» էլ կա. էն որ ծնողները անտեղի գովում են իրենց երեխաներին, երես են տալիս, հետո սկսում են ծեծել՝ խելքի բերելու համար։

[Tornado]

Ծեծից ավելի բեթար դաստիարակության «միջոց» էլ կա. էն որ ծնողները անտեղի գովում են իրենց երեխաներին, երես են տալիս, հետո սկսում են ծեծել՝ խելքի բերելու համար։

Էդ արդեն դաստիարակության միջոց չի: Իմ ասածն էլ էդ ա, էլի: Կամ պետք ա հենց սկզբից դաստիարակել, կամ էլ՝ երես տալ՝ մինչև վերջ:

[einnA]

Կյանքումս երկու անգամ եմ ծեծվել, հենց նոր մամայի հետ այդ մասին էինք խոսում:Մինչև օր ծերություն կհիշեմ, բայց ոչ հիշաչարությամբ:
Ծնողն էլ ա մարդ, նյարդեր ունի, համբերություն ունի... չի դիմանում
բայց ինչպես իմ հոգեբան քույրիկն է ասում հոգեկան ջերմության դեմ ծեծը դաստիարակության միջոց չէ:Ավելի լավ էր մայրիկս ինձ նորմալ բացատրեր, որ չխաբեի, քան մի ապտակ հասցներ, բայց դե ես իրա տեղում չգիտեմ ոնց կանեի, ծնող դառնանք կիմանանք
Չնայած հաստատ գիտեմ, որ հարևանիս նման երեխուն չեմ ծեծի ու ասի այլանդակ, հեսա կբոքսեմ բերնիդ...
դժվար ա...

[StrangeLittleGirl]

Էս վերջին պատմության հետ կապված ասեցի էս թեման ակտիվացնեմ։
Ուրեմն ֆեյսբուքում մի վիդեո էր շրջանառվում, որտեղ կինը երեխային ապտակում էր։ Սկզբում ասում էին՝ դայակն ա։ Բոլորը դատապարտում էին։ Հետո պարզվեց՝ մայրն ա։ Սաղ սկսեցին, թե՝ մայրն ա, բա մի հատ էլ կապտակի, բա ինչ կանի։ Մորը նաև ոստիկանություն կանչեցին։ Ֆեյսբուքում հիմա ակտիվ քննարկումներ են, բայց արժեր ակումբում էլ քննարկել էս թեման։

Դուք ի՞նչ կարծիքներ ունեք էս պատմության հետ կապված։

[ivy]

Վիդեոն դեռ կա՞, ծանոթ չեմ պատմությանը։

[StrangeLittleGirl]

Վիդեոն դեռ կա՞, ծանոթ չեմ պատմությանը։

Չգիտեմ, ես չեմ տեսել, մենակ քննարկումներն եմ կարդացել։ Ինչքան հասկանում եմ, մայրը ապտակում ա երեխային։

[anslov]

Էս վերջին պատմության հետ կապված ասեցի էս թեման ակտիվացնեմ։
Ուրեմն ֆեյսբուքում մի վիդեո էր շրջանառվում, որտեղ կինը երեխային ապտակում էր։ Սկզբում ասում էին՝ դայակն ա։ Բոլորը դատապարտում էին։ Հետո պարզվեց՝ մայրն ա։ Սաղ սկսեցին, թե՝ մայրն ա, բա մի հատ էլ կապտակի, բա ինչ կանի։ Մորը նաև ոստիկանություն կանչեցին։ Ֆեյսբուքում հիմա ակտիվ քննարկումներ են, բայց արժեր ակումբում էլ քննարկել էս թեման։

Դուք ի՞նչ կարծիքներ ունեք էս պատմության հետ կապված։

ես տեսել եմ վիդեոն, ու կարծում եմ որ մորը պետք ա զրկել մայրական իրավունքներից:
Ու մի քանի սուտկա գոնե նստեցնել քրեական ծանր հանցագործների խցում:
Ախր ինչպես՞ կարելի է առաջին դասարանի երեխային ապտակել:

[Աթեիստ]

[Aurora]

Ինձ իմ ծնողները չեն ծեծել, գուցե դա է պատճառը, որ ես էլ իմ երեխաներին չեմ ծեծել, ծեծում։ Փոքր ժամանակ, նայած անկարգության աստիճանին, նստեցնում էի միջանցքի աստիճանի վրա ու ասում էի հինգ րոպե նստի այստեղ, դու պատժված ես։ Մենակ էդ պատժված բառից արդեն ազդվում էին , որովհետև գիտեին, որ պատժվելը շատ վատ բան է ու լաց էին լինում։ Հետո մոտենում էի, խոսում էի, բացատրում էի ինչի համար պատժվեց, ներողություն էին խնդրում, ես էլ գրկում էի, որ հասկանային անկախ նրանից , որ իրենց
խիստ դեմքով պատժել էի,բայց ես էլի սիրում եմ իրենց շատ ու սերս չի պակասել իրենց հանդեպ։ Ու աշխատում էր այդ մեթոդը։ Փառք աստծուն լսող, խելացի երեխեք են հիմա, աղջիկս 13 տարեկան, տղաս ՝11։ Էս սերնդի երեխեքը շատ առաջադեմ են, խելացի, նայում եմ երեեքիս ու մտածում, ախր ո՞նց կարելի է ձեռք բարձրացնել էս խելացի երեխեքի վրա, հետո ո՞նց եմ արդարացնելու դա, ես, որ մեծն եմ ու օրինակ պիտի լինեմ իրենց համար։ Մի խոսքով, սխալ եմ համարում ծեծը որպես դաստիարակման մեթոդ, առանց դրա էլ հնարավոր է դաստիարակել երեխաներին, ուղղակի ամեն ծնող պիտի գտնի դաստիարակման իր մեթոդն ու մոտեցումը, առանց երեխային նվաստացնելու։