Բոբո ձյաձյա ասեցիք, հիշեցի։ Քանի որ դեռ երեխա չունեմ, դաստիարակչական միակ փորձս դա եղբայրս է եղել փոքր, մեծարգո Ձայնալարը (ի դեպ, տեսնում եք ինչ լավ եմ դաստիարակելCactuSoul-ի խոսքերից
Կարելի էր, չէ՞, մի հատ թեման կարդալ, նոր գրառում անել: Հատկապես երբ որևէ բան են հասկանալի չի վերջին գրառումներում:
Թեմայի վերաբերյալ իմ տեսակետը՝ միանշանակ ոչ: Ոչ մի տեսակի ծեծը, բռնությունը (թեկուզ մտավոր), վախացնելը «բոբո ձյաձյաներով», ի վերջո խաբելը՝ նույնիսկ ամենաչնչին հարցերում, չեն կարող որևէ առնչություն ունենալ դաստիարակության հետ: Դրանք ամենաշատը կարող են ցույց տալ ծնողի ստացած դաստիարակությունը, ոչ ավել:), ուրեմն քանի որ նրա հետ խաղում էի որպես իմ կենդանի տիկնիկի, մաման խստագույնս զգուշացրել էր, որ էրեխուն չվախացնեմ բոբոներով ու մեշոկ պապիներով։ Ես էլ մտածեցի, մտածեցի ու հորինեցի նապաստակին։ Եթե ինքը չէր քնում նապաստակը երկաար պոչով թռնելով գալիս էր, ափսոս, մինչև իրեն տանում էինք պատուհանի մոտ արդեն անհետացած էր լինում, էդ ընթացքում Բագը վազելով գնում էր դեպի անկողին, արդյունքում նապաստակը միշտ նվերներ էր բերում իրեն լավ քնելու համար, դա կարող էր լինել մի ծամոնի կամ կոնֆետի տեսքով նույնիսկ, իսկ եթե չէինք հասցնում որևէ բան առնել, գովասանագիր էի գրում, տակը գրում էի նապաստակների հանձնաժողով ու ստորագրում։ Էդ գովասանագրից էլ էր շատ ուրախանում։ Ու էդ նապաստակը օգնում էր բոլոր դեպքերում, ոչ միայն քնելու։ Բայց դե, արդարության համար ասեմ, որ մեր էրեխեն էնքան խելոք էր, որ առանձնապես որևէ բանով վախեցնելու կամ ծեծելու կարիք չէր էլ լինում, երևի թե ավելի շատ ես իմ համար էի անում
Մեջբերել
Էջանիշներ