Շատ լավ հարց է:
Ես նույնպես կփորցեմ իմ կարծիքը հայտնել այս թեմայի նկատմամբ ներկայացնելով ընդանուր պատկերը փուլերով:
Ես քթնում եմ որ մարդը ունի դաստիրակման երկու փուլ: Առաջին փուլը իր ծնունդից մինչև նրա խոսք հասկանալն է և երկրորդ փուլը խոսք հասկանալուց մինչև իր կյանքի վերջը:
Առաջին Փուլ:
Մարդ էակը տարբերվում է կենդանիներից իր կուլտուրայով: Կուլտուրա ասելով ես նկատի չունեմ իր զարգացվածության մասին այլ կուլտուրաի մեջ մտնում է այդ ժողովուրդի ավանդություները, երգերը, պարերը, սովորություները, արվեստը և այլն: Կուլտուրան մեզ չի փոխանցվում գեներով այլ մենք դա սովորում ենք մեր շրջապատից: Այսինքն երբ երեխան ծնվում է նա չունի կուլտուրայի հասկացողություն և միայն ունի բնազդ և եթէ չեմ սխալվում 6 զգացմունքներ: Այսինքն նորածին երեխան շարժվում է բնազդով որի մի մեծ մաս է կազմում ուսումնասիրելը օտար շրջապատի: Ծանոթանալով իր շրջապատին երեխան նաև զարգանում ու դաստիրակվում է և արգելել նրան դրանում խաղթում է նրա նորմալ զարգացմանը: Օրինակ եթե երեխան մի ինչ որ բան է տանում իր բերանը դա չպետք է դիտել որպես վատ երեվույթ բայց դիտել որ նա ծանոթանում է դրան առաջինը շոշափելով և հետո համտեսելով, չմոռանանք որ նա միայն կարող է դա անել իր 6 զգայարաների միջոցով: Ասինքն ընթանրացնելով միտքս ասեմ որ այս փուլոմ պետք է թողնել երեխային ինքն իրեն զարգանա և չհանդիսանալ խոչնդոտ դրանում:
Երկրորդ Փուլ:
Այս փուլում երեխան հասկանում է խոսք և նա կարող է ինքնուրույն մտածել: Այս փուլում նրա շատ բնազդներ արդեն կորել են և նա սովորում և մասն է կազմում իրեն շրջապատող կուլտուրային: Այս փուլում նրան հարկավոր է դաստիրակել խոսքով հասկացնելով եթե նույնիսկ հարկ լինի կրկնել նույն բանը հազար անգամ: Եվ պետք է շեշտել որ ծնողները դաստիրակում են իրենց երեխային նայև իրնց պահելակերպով: Ինչ երեխան տեսնում է դա ել սովորում է և ընդունում է որ դա ճիշտ է ու ընդունելի: Եվ քանի որ նա մտածելու ինքնուրույն կարողություն ունի ծեծը որպես դաստիրակչական մեթոդ ընդունվում է որպես իր հանդեպ թշնամանք եվ հակադրվում դրանում անելով նույն վատ բանը շարունակաբար: Եվ այս կրկնվելով բազմաթիվ անգամներ, նրա մոտ կարող է առաջացնել հոգեկան հիվանդությունուներ:[
Այսինք այս երկու փուլերում ել ծեծը որպես դաստիրակչական մեթոդ սխալ է: Ծնողներ որոնք ուրիշ ճար չունեն բայց ծեծով հասկացնել երեխային, ապա նրանք կամ.
1) Սկսել են ծեծով առաջին փուլոմ որտեղ երեխան սովորել է դրան և հասկանում է որ եթե նա ծեծվում է ապա այդ ինչ որ ինքը արել է չի կարելի անել: և սա ունենում է իր ծանր հետևանքները երկրորդ փուլոմ:
2) Ծնողները ծույլացել(ում)են բացատրել երեխային իր արարքի վատ լինելը (բազմաթիվ անգամներ) և ծույլությունից ելնելով ծեծում կամ գոռում են: Ինչպես ծեծը գոռալն ել ունի իր բացասական կողմը որը երեխայի կողմից ընդունվում է սպառնանք և դրա համար նա ուշադրություն չի դարձնում բառերին և այս շարունակվելու դեպքում երեխան ձերք է բերում հոգեկան հիվանդություներ (տհասություն և այլն):
Ծեծը դաստիրակման ձև չիայլ միայն երեխային դարձնում է հաշմանդամ, ինքնուրույն մտածելու ընդունկաությունից զուրկ մի թշվառական:
Մեջբերել
Էջանիշներ