Ես տենց կողմ չեմ ծեծելուն, բայց պետք եղած դեպքում մի լավ ապտակը հեչ չի խանգարի, որովհետև ծնողը ավելի լավ գիտի թե իր երեխայի համար որն ա լավ:Երեխան միշտ էլ ուզում է իր ուզածով լինի, բոլորը սիրեն, բայց որ մի հատ ծնողը չէ ա ասում, իրանց կոտորում են: Երեխա կա , որ որ իր բնավորությամբ շատ հանգիստա, մի բան ասում ես վռազ անումա, լսողա,տենցին ոնց կարելիա ծեծել, բայց նաև երեխա էլ կա, որ շատ սիրելուց արդեն լկստվումա, չարություն շատա անում, ասածդ հաշվի չի առնում,արդեն խոսքով չի հասկանում ու հաստատ հասցնումա ծնողին, որ ծնողն էլ մի լավ ճտտացնում ա ու ճիշտա անում` չնայած էդ րոպեին երեխայի համար ինքը դառնումա աչքի փուշ: Բայց մի կես ժամ հետո ինքը արդեն կարողա մոռացած էլ լինի, որ մաման իրան ծեծելա ու արդեն 2-րդ անգամ էդ վատը չի անի, որովհետև գիտի` էլի ծեծ կուտի:
Մի շատ լավ հայկական ֆիլմ կա հենց էս թեմայի մասին` "Մոր սիրտը", երբ մայրը իր երեխային վրա կյանքում ձեռք չի բարձրացնում, բայց, մեծանալով, որդին իրեն արդեն հաշվի չի առնում, շատ անգամ էլ մոռանումա իր գոյության մասին, ու վերջում մայրը նստում, խորը մտածում ա, որ ,գուցե, պետք էր? փոքր ժամանակ երեխային մի ապտակ հասցնել, որպեսզի էսքան բանի չհասներ:
Մեջբերել
Էջանիշներ