1.Դատողություններ անում են բոլորը, սակայն քիչ են կշռադատողները:
2.Մենք հաճախ ներողամիտ ենք վերաբերվում նրանց, ովքեր բեռ են մեզ վրա, բայց մենք երբեք ներողամիտ չենք լինում նրանց նկատմամբ, ովքեր նեղվում են մեզանից:
Ամեն ինչ կախված է ծնողից, ծնող կա, որին երեխան կյանքում չի լսի։ Այդպիսի ծնողը պետք է ծեծի՞՞՞ երեխային։ Տենց որ լինի, էդ էրեխուց բան չի մնա, քյուֆթա կդառնա։
Ուղղակի եթե ծնողը տեսնում ա, որ չի կարողանում լեզու գտնել երեխայի հետ, պետք ա խորհրդակցի համապատասխան մասնագետների հետ (հոգեբան, եւ այլն)։
Սենց ասած ծեծվելով չեմ մեծացել,բայց ապտակի դեպքեր եղել են,ես ել դժգոհ չեմ: Իմ լավի համար էր
![]()
Հետաքրքիր թեմա է, թեպետ բոլոր կարծիքները չեմ կարդացել:
Ըստ իս ծեծը դաստիարակության միջոց չէ, բայց երբեմն թեթև հարվածները թույլատրելի են (եթե ասելը չի ազդում վրան), քանի որ երեխան չարություն անելու դեպքում պատժվելու վախ պետք է ունենա: Այլապես երեխան անկառավարելի և անդաստիարակ կմեծանա, (կոպիտ ասած մարդ չի դառնա):
Պատժելու տարբեր ձևեր կան, միայն գոռալն ու ծեծելը չեն: Կարելի է անկյուն կանգնեցնել, ժամանակավորապես զրկել խաղալիքներից կամ քախցրեղենից... և այլ
Il y a des gens qui augmentent votre solitude en venant la troubler...
1.Դատողություններ անում են բոլորը, սակայն քիչ են կշռադատողները:
2.Մենք հաճախ ներողամիտ ենք վերաբերվում նրանց, ովքեր բեռ են մեզ վրա, բայց մենք երբեք ներողամիտ չենք լինում նրանց նկատմամբ, ովքեր նեղվում են մեզանից:
Ծեծով դաստիրակված երեխան մեծանում է կոպլեքսավորված, կարելի է ասել նաև անդաստիրակ, կոպիտ և այլն:
Մի պարզ օրինակ. մեր հարևանի տղան դեռ 7 տարեկան է, բայց քանի որ, նրա հայրը հարբած շամանակ ծեծում էր նրան, նա դարձել է կոպիտ, կամակոր և շատ դաժան (այն աստիճանի, որ դանակ քաշի իր հասակակից տղաների վրա):
ՀԳ. առանց մեկնապանությունների
1.Դատողություններ անում են բոլորը, սակայն քիչ են կշռադատողները:
2.Մենք հաճախ ներողամիտ ենք վերաբերվում նրանց, ովքեր բեռ են մեզ վրա, բայց մենք երբեք ներողամիտ չենք լինում նրանց նկատմամբ, ովքեր նեղվում են մեզանից:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ