Էհ, տենց որ լիներ, ես էլ պիտի դաստիարակների ամենասիրած երեխան լինեի, որովհետև, համենայնդեպս, մեր խմբում մենակ ես էի, որ ռուսերենի դասերին ինչ անցնում էինք, ես արդեն գիտեի, չհաշված լիքը ուրիշ բաներ, իմ հասակակիցներից անհամեմատ ավելի զարգացած էի բոլոր առումներով։ Հիշում եմ՝ մի անգամ դաստիարակը մի ուղղանկյուն թուղթ ցույց տվեց ու հարցրեց՝ սա ի՞նչ է, երեխաներ, բոլորը միաձայն գոռացին՝ քառակուսի՜, մենակ ես կամաց ասեցի՝ ուղղանկյուն...
Ու նման բաներ շատ էին լինում։ Բայց մեկ է, ինձ չէին սիրում էդ բոբոները...
Էջանիշներ