Մայրություն...

[Մանոն]

Կարդալով վերին գրառումները, նկատեցի, որ շատերի մոտ է շոշափվում վախենալ բառը: Մի՞թե փոքրիկ մի արարածի կյանք պարգևելը շատ ավելի վեհ չէ, քան վախը մահից, որը մեզ հետապնդում է ամեն քայլափոխի: Եվ մի՞թե հենց կյանք արարելով չենք հաղթում մահվան: Թերևս, կնոջ առաքելությունը կայանում է հենց նրանում, որ կարողանում է վեր լինել ամեն տեսակի վախերից, ու հաղթահարելով մահվան մասին մտքերը՝ գիտակցաբար կյանք է տալիս իր նմանին: Մայր դառնալու բերկրանքը աննկարագրելի է, խոսքերը քիչ են փոխանցելու այն թրթիռը, որն զգում է մայրն՝ առաջին անգամ գրկելով նորածնին… Երբ ծնվեց իմ փոքրիկը, ես ինձ արարիչ…աստվածուհի էի զգում: Ու այդ վայրկյանից, ամեն տեսակի զգացողություններ խոնարհաբար նահանջեցին մայրության ու անպաշտպան մանկիկի մասին կյանքի գնով հոգ տանելու խոր և իմաստալից զդացողության առջև: Մայր լինելը՝ դա կոչում է , որն ավաղ շատերը չեն հասկանում…

[Selene]

Իմ կարծիքով, մայրության բերկրանքն ու պտուղներն, այնուամենայնիվ, արժեն, որ հանուն դրանց անցնենք նկարագրածդ դժվարությունների միջով։ Դե, բնականաբար, ամեն մարդ ինքն է իր համար որոշում, բայց կյանքը ցույց է տալիս, որ կանայք, չնայած հղիության հետ կապված հնարավոր բարդություններին ու անգամ վտանգներին, հիմնականում ընտրում են երեխա ունենալը։

Համամիտ եմ քեզ հետ Ուլուանա ջան
Ընդհանրապես ես կարծում եմ, որ զուր չէ բնության կողմից հենց կնոջը տրված այդ հրաշքը՝ նոր կյանքի պարգևումը, որովհետև ըստ իս կանայք ավելի համարձակ են, ունեն ավելի մեծ ներքին ուժ, նաև ռիսկի գնալու հակվածությունն է կանանց մոտ ավելի շատ, քան տղամարդկանց: Ամեն կին էլ, եթե ոչ ամբողջ խորությամբ, ապա գոնե մասամբ, գիտակցում է երեխա ունենալու հետ կապված հավանական վտանգներն ու դրանց տխուր հետևանքները, բայց այնուամենայնիվ նա ամեն ինչից վեր է գնահատում մայրանալու ցանկությունը: Քիչ չեն դեպքերը, երբ կինը, գիտակցելով որ երեխայի ծնունդը իր կյանքի ավարտն է լինելու, ընտրում է երեխային: Չգիտեմ որքանով է արդարացվում նման ձևով վարվող կանաց պահվածքը իր բարեկամների, շրջապատի մոտ, բայց ինձ թվում է, որ նրանք պարզապես ցանկանում են թեկուզ վայրկյանների տևողությամբ մայր զգալ իրենց…

[Վազգեն]

http://www.mayrik.am/

[Selene]

Նամակը՝

«25-ամյա հղի կինեմ: Ամուսնացել եմ կես տարի առաջ: Մայրանալ չեմ ցանկանում, միաժամանակ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու: Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ: Ի՞նչ պատճառներ կարող են լինել այս ամենի հիմքում»:


Որոշ քննարկումից հետո կգրեմ նաև հոգեբանի պատասխանը:

Կատարեմ խոստումս Ահա և հոգեբանի պատասխանը այդ նամակին՝
«Չնայած որ Դուք ամուսնացել եք, բայց Ձեր մեջ դեռ ապրում է աղջնակը, կույսը: Դուք ամուսնանալիս հոգեպես պատրաստ չեք եղել մայր դառնալու: Ժամանակ է պետք: Խորհուրդ կտամ ձեր ամուսնու հետ հաճախ խոսեք երեխայի մասին, թերթեք ձեր մանկական լուսանկարնեի ալբոմները: Այս ամենը կնպաստի, որ Ձեր մեջ արթնանան մայրական զգացումներ: Կարևորն այնն է, որ երեխան ծնվի առողջ ու սիրված. նա ներարգանդային վիճակում էլ զգում է ձեր վերաբերմունքը:»

[StrangeLittleGirl]

Կարդալով վերին գրառումները, նկատեցի, որ շատերի մոտ է շոշափվում վախենալ բառը: Մի՞թե փոքրիկ մի արարածի կյանք պարգևելը շատ ավելի վեհ չէ, քան վախը մահից, որը մեզ հետապնդում է ամեն քայլափոխի: Եվ մի՞թե հենց կյանք արարելով չենք հաղթում մահվան: Թերևս, կնոջ առաքելությունը կայանում է հենց նրանում, որ կարողանում է վեր լինել ամեն տեսակի վախերից, ու հաղթահարելով մահվան մասին մտքերը՝ գիտակցաբար կյանք է տալիս իր նմանին: Մայր դառնալու բերկրանքը աննկարագրելի է, խոսքերը քիչ են փոխանցելու այն թրթիռը, որն զգում է մայրն՝ առաջին անգամ գրկելով նորածնին… Երբ ծնվեց իմ փոքրիկը, ես ինձ արարիչ…աստվածուհի էի զգում: Ու այդ վայրկյանից, ամեն տեսակի զգացողություններ խոնարհաբար նահանջեցին մայրության ու անպաշտպան մանկիկի մասին կյանքի գնով հոգ տանելու խոր և իմաստալից զդացողության առջև: Մայր լինելը՝ դա կոչում է , որն ավաղ շատերը չեն հասկանում…

Երբեմն ես էլ եմ երազում իմ սեփական նորածնին գրկելու մասին: Երբ մի անգամ տեսա, թե ինչպես ժամերով տանջվելուց հետո մի կին գրկեց նորածնին, լացս եկավ: Ես իմ սեփական մահվանից չեմ վախենում: Ես վախենում եմ, ինչպես ասացի, պտղին կենդանի կտոր-կտոր անելուց: Դա հազվադեպ հանդիպող երևույթ է, բայց սարսափում եմ, ահավոր վախենում:

[ihusik]

Այդ վախի զգացումդ եթե փոխես սիրո զգացմունքով, ապա հավատա ոչինչ էլ չի պատահի Բյուրակն ջան ու տա Աստված մի օր ուրախությամբ քեզ շատ սիրող մի տղամարդուց՝ քո ամուսնուցդ որոշես ու լույս աշխարհ բերես քեզ պես լավ ու բարի մի հրեշտակի

Selene ջան որքան հասկացա այդ կինը հոգեբանին էր դիմել թերթի օգնությամբ ու ստացել պատասխան և բնականաբար հոգեբանն էլ ընդհանուր պատասխան է տվել, այլ կերպ չէր էլ կարող լիներ, քանզի ավելի կոնկրետ պատասխան ստանալու համար պետք էր լուրջ ու բազմակողմանի մի հոգեբանական հետազոտություն ու հնարավոր կլիներ մանրամասն նշել հոգեբանական այն խնդիրները, որնոք կարող էին հանգեցնել երեխա ունենալ չցանկանալուն կամ դրա հանդեպ վախին, ինչի մասին այս թեմայում մեր ակումբցիներն արտահայտվել են...

[Arisol]

Ինչ վերաբերում ա նրան, թե որ տարիքում են աղջիկների մոտ ցանկություն առաջանում երեխա ունենալու, ապա ասեմ, որ իմ մոտ այդ ցանկությունն այս վերջերս ա առաջացել, այսինքն 17 տարեկանոււմ: Մի պահ կար, երբ պատկերացնում էի, որ սեփական երեխա ունեմ, որ նա իմ ու իմ սիրած մարդու պտուղն ա, նրանում կա մեզնից երկուսից էլ որոշ բաներ: Ցանկություն էր առաջանում դայակություն անել, սիրել, գուրգուրել, դաստիարակել…

Բայց սրանք միայն մտքեր էին, իսկ հոգեպես ես դեռ պատրաստ չեմ երեխա ունենալու, որովհետև ես դեռ ինքս ինձ համար չեմ կարողանում պատասխանատվություն կրել, ուր մնաց մեկ այլ անպաշտպան էակի համար պատասխանատվություն կրեմ, երկրորդն էլ կարծում եմ, որ վաղ հասակում երեխա ունենալ պետք չէ:

Մարդ սկզբում պիտի ինքը տեղավորվի էս կյանքում, պիտի ինքը ապրի իր կյանքով, որ հետո արդեն իր վրա վերցնի այդ մեծ պատասխանատվությունն ու նվիրվի մանկիկին:

Եթե իմանամ, որ իմ ապագա ամուսնուց երեխա չեմ կարող ունենալ, ապա այնուամենայնիվ կամուսնանամ նրա հետ: Համ էլ ինչի՞ց ենք խոսում, ժողովուրդ ջան, ո՞ր դարում ենք ապրում, որ նման խնդիրներից ենք խոսում: Հիմա գիտությունն ու բժշկությունն էնքան են զարգացել, որ էդ ամեն ինչի բուժելի ա ու հնարավոր ա տարբեր միջոցներով երկու հակառակ սեռի ներկայացուցիչներից երեխա ստեղծել (էլ չխորանամ էլի) :

[Cassiopeia]

Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ…

[Ուլուանա]

Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ…

Վեր, դրա համար երևի մի հատ նոր թեմա է պետք բացել՝ «Հայրություն» վերնագրով։

[ihusik]

Միանշանակ այո...
Եթե իրական ու մեծ սեր կա, ապա ոչ մի նման խնդիր չպետք է առաջանա, նկատի ունեմ որ նման հարցերն արդեն երկրորդային են դառնում: Եվ բացի դա էլ, իսկական սերը հրաշքներ է գործում, որին դեռ ոչ մի գիտություն հասու չէ... Ես նույնպես լույս աշխարհ եմ եկել ծնողներիս ամուսնությունից 5 տարի անց, այնպես որ բժիշկների ասածը դեռ վերջը չէ ու պետք է հավատալ, որ իրոք հրաշքներ լինում են, եթե կնոջ մոտ այնպես չէ, որ իրոք հնարավոր չէ, որ նա կարողանա երեխա ունենալ, բայց այդ դեպքում էլ հնարավոր է երեխա(ներ) որդեգրել ու սիրել ոչ պակաս, քան քո սեփական երեխային: "Սեփական երեխա" - այս բառը չեմ սիրում՝ մանավանդ այս կոնտեքստում:

Սրանից մոտ 7-8 տարի առաջ հավանաբար ուսանողուհի մի սոցիոլոգ մեր տուն եկավ ու հարցում էր անցկացնում և հարցերի մեջ կար նաև այսպիսի հարց. <<Երեխաներ ունե՞ք>>. այդ հարցն հնչելուց հետո ես մտածում էի ինքս ինձ, որ բոլոր երեխաներն էլ իմն են ի՞նչ նշանակություն ունի թե ով է աշխարհ բերել, եթե նա փոքր է, օգնության կարիք ունի մի՞ թե մարդ կարող է սրտանց նրան չսիրել, չօգնել այդ հրեշտակներին՝ մտածելով, որ դա իր երեխան չէ, այլ մեկ ուրիշի: Մինչ ես այսպես մտածում էի այդ աղջիկ սոցիոլոգն որպեսզի արագ ավարտի իր գործն ու ընդհատի իմ մտածմունքներից առաջացած ու երկար տևած դադարը որոշեց հարց տա ասելով, որ <<գուցե ինչ-ինչ պատճառներով չգիտե՞ք թե երեխայի հայր դարձել ե՞ք, թե՞ ոչ>> - այդ հարցից ես ծիծաղեցի, նա էլ ինձ հետ ու այդպես էլ անհայտ մնաց նրան թե ինչ էի մտածում ես...

Cassiopeia-ի խոսքերից
Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ…

Վեր, դրա համար երևի մի հատ նոր թեմա է պետք բացել՝ «Հայրություն» վերնագրով։

Այնպես որ մեծ տարբերություն չկա մայրության ու հայրության միջև, ինչպես այն ռուսական ֆիլմում, երբ մի հղի կին բարձրանում է ավտոբուս իսկ մի տղամարդ էլ նստած տեղից չի ուզում վեր կենա որպեսզի տեղը զիջի հղի կնոջն մարդիկ ասում են այդ տղամարդին - <<չե՞ք ամաչում, տեսնում եք հղի կին է, պատրաստվում է մայր դառնալ>> - տղամարդն էլ չզիջելով տեղը պատասխանում է - <<ի՞նչ անենք, ես էլ պատրաստվում եմ հայր դառնալ>>

[Ուլուանա]

Չէ, Հուսիկ, համաձայն չեմ։ Կներես, բայց իմ կարծիքով, հայրությունը մայրության հետ համեմատել չի կարելի։ Բավական է միայն համեմատել իրենց երեխաներին լքող մայրերի ու հայրերի քանակը... Հայրերն անհամեմատ ավելի հաճախ են հեռանում ընտանիքից ու հաճախ մինչև կյանքի վերջ չեն էլ հիշում իրենց երեխաների գոյության մասին, իսկ նման ձևով վարվող մայրեր, խոստովանիր, որ հազվադեպ են հանդիպում։ Եվ ընդհանրապես տղամարդկանց պատասխանատվության զգացումն, իմ խորին համոզմամբ, զգալիորեն զիջում է կանանց։ Բացի դրանից, երբեք չեմ լսել «հայրական բնազդ» արտահայտության մասին... Դու լսե՞լ ես։

[ihusik]

դե լավ կատակ էի անում ափսոս այստեղ ձեռքերը վեր (հենդը հոխ - Hände hoch) սմայլիկը չկար, թե չէ սիրով կընտրեի այս դեպքի համար

[lili-4]

Չեմ հասկանում, էս մեր տղամարդիկ ինչի՞ են այսքան պասիվ: Չլինի՞ թե մտածում են, որ հղիությունը կանացի հիվանդություն է, իսկ մայրությունն էլ կանացի պարտականություն:Սա իհարկե կատակ է, բայց ես հիշեցի Ֆրոմի այն միտքը, որ կնոջ մոտ մայրական սերը ծնվում է դեռ մինչև երեխայի լույս աշխարհ գալը, իսկ տղամարդու մոտ՝ երբ արդեն մեծացող երեխայի մեջ տեսնում է այն անձին, որը կլինի իր հույսերի, երազների իրականացնողը:
Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:

[StrangeLittleGirl]

Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:

Լիլի ջան, այս հարցն ինձ էլ էր հուզում, ուզում էի նույնիսկ առանձին թեմա բացել Բայց մեր արական սեռն աչքիս շատ պասիվ է, երևի վախենում է պատասխանատվությունից
Ինչևէ… այս ամառ Աղվերանում, երբ բժշկական-քրիստոնեական ճամբար-կոնֆերանս էի գնացել, մի անգամ լսեցի, որ տղաներն են նման հարց քննարկում կնոջ տեսանկյունից, այսինքն՝ թե որքանով է լավ կնոջ համար, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Նրանցից մեկը նույնիսկ ամուսնացած էր, երեխա ուներ: Երկար վեճեր ծավալվեցին, իսկ հետո մոտեցան աղջիկներին ու նրանց կարծիքը հարցրեցին: Նրանք պարզապես ապշել էին, երբ աղջիկներից ամեն մեկը մյուսից տարբերվող պատասխան տվեց: Եվ իրոք, դա կախված է կնոջ տեսակից: Ոմանք նախընտրում են մեն-մենակ հաղթահարել դժվարությունը՝ չուզենալով, որ որևէ մեկը տեսնի իր տանջանքը, մյուսները չէին պատկերացնում, ասում էին, որ պահը գա, այդ ժամանակ կորոշեն: Մի երրորդ խումբ էլ պնդում էր, որ ամուսնու հոգեբանական աջակցության կարիքն ունի: Հա՛, մի խումբ էլ կար, որ ասում էր, որ ավելի լավ կլինի, եթե մայրը ներկա գտնվի: Ի դեպ, այս զրույցին մասնակցողները բժիշկներ էին և շատ լավ գիտեին, թե ինչ է ծննդաբերությունը:
Եթե նայեմ ինքս ինձ, ապա ես շատ կուզենայի, որ ամուսինս կողքս լիներ այդ պահին… ուղղակի հիշում եմ մի կնոջ, որի ծննդաբերության ժամանակ ո՛չ ծնարանում, ո՛չ նույնիսկ միջանցքում ոչ ոք նրան չէր սպասում: Նա մենակ էր քաշում էդ բոլոր ցավերը: Նույնիսկ մանկաբարձուհին սենյակում չէր: Իսկ կինը ճչում էր: Ստիպված մենք՝ ուսանողներս, ներս մտանք, սկսեցինք զրուցել նրա հետ, հոգեբանական օգնություն ցույց տալ, որ գոնե մի քիչ թեթև տանի… Էլ չեմ ասում, որ երբ եկավ ծննդաբերության արտամղման փուլը (երեխայի ծնվելու պահը), բժիշկը եկավ, պատվիրեց, որ մի քիչ երկարացնեն՝ մինչև կեսարյան հատումը անի, գա: Ես ինձ մի պահ էդ կնոջ տեղը դրեցի: Նույնիսկ երազեցի, որ ամուսինս մանկաբարձ լինի, իմ ծնունդը հենց ինքը ընդունի, որ ոչ ոք չհամարձակվի տանջանքներս արհեստականորեն երկարաձգել… Իսկ հետո հաստատ որոշեցի. ոչ մի ծննդաբերություն առանց ամուսնու ներկայության: Չէ՞ որ ամուսնուց լավ ոչ ոք չի կարող հոգեբանական աջակցություն ցույց տալ, ոչ ոք չի կարող թեթևացնել ցավերը ու արգելել բուժանձնակազմի կողմից վատ վերաբերմունքը: Բացի դրանից, թող տեսնի, թե ինչ է հաղթահարում կինը երկունքի ժամանակ… թող իմանա, թե ինչից է փրկվել՝ հորից ժառանգելով Y քրոմոսոմը:
Ինչ վերաբերում է հայրական սիրուն, ինձ թվում է, որ դրա հիմքը, ի տարբերություն մայրականի, բնազդը չէ, այն ավելի գիտակցական է: Դրա համար մի կողմից այն ավելի… ո՞նց ասեմ… ավելի ընկերական սեր է: Հետո, կարծում եմ, որ հայրերն ավելի օբյեկտիվ են գնահատում իրենց երեխաներին: Բայց մյուս կողմից էլ, ավելի հաճախ կարող է պատահել, որ հայրերն իրենց երեխաներին չսիրեն կամ քիչ ու շատ սիրեն: Իսկ մայրական սերն ուրիշ բան է. չափ չունի, գնահատական չունի: Բոլոր մայրերն էլ նույն կերպ են սիրում իրենց բոլոր երեխաներին (եթե չհաշվենք ախտաբանությունները):

[Kapitan]

Ես նոր մարդ եմ » ԱԿՒՄԲՈՒՄ՞, առայժմ կարդում և ուսումնասիրում եմ,շատ գրա
ռումներ չեմ անում, բայց կփորձեմ իմ տեսակետը արտահայտել այս հարցում:

lili-4

Չեմ հասկանում, էս մեր տղամարդիկ ինչի՞ են այսքան պասիվ: Չլինի՞ թե մտածում են, որ հղիությունը կանացի հիվանդություն է, իսկ մայրությունն էլ կանացի պարտականություն:

Չէ, Լիլի ջան, մենք այդքան էլ պասիվ չենք, երևի թե ավելի շատ կանացի թեմա է: Ցանկացած տղամարդու համար իր կնոջը տեսնել հղի վիաճկում դա անբացատրելի մի զգացմունք է տղամարդու համար, մի զգացմունք, որը կարելի է վեր դասել բոլոր զգացմունքներից՝հավասարեցնելով սիրո զգացմունքին:
Քայլել հղի կնոջ կողքից՝ դա վեր է ամեն ինչից: Հղիությունը դա հիվանդություն չի, այլ սրբություն, աստվածային վեհություն: Իսկ մայրությունը դա պարտականություն չէ, այլ պարտքի զգացմունք իրեն կողմից լույս աշխարհ եկած փոքրիկ մարդուկի հանդեպ:

Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:

Ես կողմ եմ, որ ամուսինը ներկա գտնվի ծննդաբերություն ժամանկ, լինի կնոջ կողքին, նույնիսկ ոչ թե պասիվ, այլ ինչի չէ, ձեռքը բռնած: Զգալով կնոջ երկունքի ցավը, երևի թե նա կվերցնի ցավի մի մասը:Այդքանից հետո տղամարդ- կին- զավակ կապը կամրանա մի քանի անգամ առավել ևս: Եվ ընտանիքը կդրվի ամուր հիմքերի վրա: