Մայրություն...

[Selene]

Վերջերս թերթերից մեկում մի հոդված կարդացի, որտեղ շատ հետաքրքիր ու ինձ համար քիչ հասկանալի երույթի մասին էր գրված, այսինքն այդ հարցով դիմել էր մի կին հոգեբանի:Ինձ հետաքրքիր կլիներ լսել ակումբականների կարծիքը, ուստի մեջբերեմ հոդվածից այդ կնոջ նամակը.

«25-ամյա հղի կինեմ: Ամուսնացել եմ կես տարի առաջ: Մայրանալ չեմ ցանկանում, միաժամանակ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու: Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ: Ի՞նչ պատճառներ կարող են լինել այս ամենի հիմքում»:

Մինչ այ հոդվածը կարդալը միշտ կարծել եմ, որ մայրանալու ցանկությունը կնոջ մեջ ի ծնե է դրված, յուրաքանչյուրն էլ երջանիկ պիտի զգա , որ շուտով ինքը նոր կյանք է լույս աշխարհ բերելու, որն իր սիրո և ամուսնության պտուղը կլինի , բայց այս տողերը կարդալով՝ զարմացա
Ինչ-որ տեղ կհասկանայի, եթե աղջիկը լիներ 18-20 տարեկանի սահմաններում, բայց 25-ը աղջկա, ավելի ճիշտ տվյալ դեպքում՝ կնոջ համար քիչ չի:
Որոշ քննարկումից հետո կգրեմ նաև հոգեբանի պատասխանը:
Հ.Գ» Եթե բաժնի մոդերատորը հարկ կհամարի, ապա կարելի է առանձին թեմա բացել: Առայժմ նման պատասխանատվություն ես ինձ վրա չվերցրեցի

[Philosopher]

Այդպես է լինում սովորաբար այն դեպքերում, երբ կինը ակնհայտ, զզվանքի հասնող հակակրանք ունի ամուսնու նկատմամբ, ընդ որում այդ հակակրանքը կարող է լինել պարզապես մարդու նկատմամբ՝ որպես ընդհանրական վերաբերմունք, կարող է նաև առաջացած լինել սեռական կյանքում տղամարդու կոպիտ վերաբերմունքի և այլ նմանատիպ, ըստ էության, պաթոլոգիկ դրսևորումների արդյունքում, ինչն էլ հենց դառնում է պտղի նկատմամբ զզվանքի ունրա հետ օրգանական անհամատեղելիության զգացման առաջացման պատճառ։

[Բարեկամ]

Ընդամենը կես տարի ամուսնացածի համար մայրանալ չցանկանալը բնական է: Ամուսնությունը և մայրանալը պիկային փուլեր են, որոնք հոգեբանական տեսակետից չեն համընկնում, եթե իհարկե կինը չի ամուսնացել մայրանալու նպատակով: Ամուսնությունը կնոջ կյանքում շրջադարձային կետ է՝ իր բոլոր չկանխատեսված երևույթներով ու հայտնագործություններով: Պետք է դեռ այդ ամենը մարսել
Իսկ երբ արդեն լիովին ինտեգրվում ես, ու դառնում ա սովորական, նորմալ կենսաձև, մայրանալու բնազդը գալիս է իր ճիշտ ժամանակին:
Դժբախտություն է, երբ ժամանակային անհամատեղություն է. օրինակ, վերը նշված դեպքը, կամ հակառակը՝ երբ կնոջ մոտ արթնանում է մայրանալու բնությունը, բայց կինը դեռ սկի ամուսնացած էլ չի: Բայց դա արդեն ուրիշ տխուր պատմություն է:

[ihusik]

Մայրություն... ահա այս թեմայի շուրջ կցանկանայի, որ այստեղ ձեր կարծիքներն արտահայտեիք ու ինքներդ կարող եք դրա հետ կապված բազմաթիվ հարցեր առաջ քաշեք ու քննարկեք, իսկ իմ կողմից կնշեմ մի քանի հարցեր, որով և կարող ենք սկսել ու հետագայում զարգացնել այս թեմայի քննարկումը.

1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...

2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...

3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)

4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
--------------------------------------
Թեմային կցում եմ "Հարցեր հոգեբանության և փիլիսոփայության բնագավառներից" թեմայից վերցված մի հատված այս թեմային վերաբերող և շնորհակալություն հայտնում Selene-ին այս թեմայի գաղափարն հուշելու համար

Հ.Գ. Խնդրում եմ չսահմանափակվել Selene-ի ու իմ կողմից առաջ քաշած հարցերով, այլ փորձել այս երևույթն բազմակողմանի քննարկել՝ հիմնականում նրա հոգեբանական կողմերն իհարկե...

[Cassiopeia]

Միայն այն հանգամանքը, որ աղջիկ երեխաները մանկությունից սկսած խաղում են տիկնիկներով, փայփայում ու գուրգուրում են իրենց տիկնիկներին, գալիս է ապացուցելու այն հանգամանքը, որ մայրությունը, ավելի ճիշտ մայրության բնազդը առկա է իգական սեռի արյան մեջ: Իսկ այն հանգամանքը, որ ոմանք չեն ուզում երեխա ունենալ... կարծում եմ դա պարզապես զուտ հոգեբանական պատրաստվածության հետ է կապված, վախ, որ նա կարող է իրեն չարդարացնել մոր դերում: Պարզապես այդ վախը արտահայտվում է հենց երեխա ունենալու ցանկության բացակայությամբ:

Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...

Այս հարցին միանշանակ չեմ կարող պատասխանել: Անձամբ իմ մեջ մայրանալու ցանկությունը խիստ մեծ է: Չգիտեմ, կկարողանամ այդ արգելքը հաղթահարել, երեխա չունենալ այլ պարզապես երեխա որդեգրել: Քանզի մայրանալ չի նշանակում միայն երեխա ծնել, այդ մայրանալու գաղափարը երեխային կրծքով կերակրելն է նաև, նրան մայրական կաթով ինֆորմացիա փոխանցելը: Կրծքով կերակրելն ինքը մայրության մեծագույն հատկանիշն է, և հենց դա է մորն ու երեխային ավելի սերտ կապում, քանի մոր արգանդում երեխայի 9 ամիսների կյանքը…

[Arisol]

Selene-ի գրածի վերաբերյալ արտահայտեմ իմ կարծիքը:
Կարծում եմ այն, որ չնայած իր տարիքին, այդ 25 ամյա աղջիկը հոգեպես դեռ չի զարգացել ու չի կարողանում հարմարվել այն մտքի հետ, որ նոր կյանք ա պարգևելու, որ իր շնորհիվ լույս աշխարհ պիտի գա մի նոր անձնավորություն, որի մեջ լինելու ա իր մասնիկը:

Հնարավոր ա նաև Վեռայի նշած վախը. վախ, որ չի արդարացնի իր ամուսնու և հարազատների սպասումները, որ չի կարող լինել այնպիսի մայր, ինչպիսին կցանկանար լինել, վախ, որ այսուհետ նա պատասխանատվություն ա տանելու այլ անձի համար, որ իր ձեռքերում ա լինելու այդ փոքրիկի կյանքը ու ամեն մի քայլ անելուց նա բացի իրենից նաև իր մանկիկի մասին պիտի մտածի ու շատ նման այլ բաներ…

Կա նաև այլ բան. խանդ… Հնարավոր ա, որ այդ աղջիկը վախենում ա, որ իր ամուսինն ավելի շատ ուշադրություն ա ցուցաբերելու մանկիկին, ոչ թե իրեն , չնայած սա արդեն կապված ա էգոիզմի հետ…

[Մանոն]

Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ:

Մայր դառնալը հոգեբանական պատրաստվածություն է պահանջում կնոջից, Selene ջան: Դա մի քայլ է, որով մարդն ընդհանրապես արտահայտում է իր վերաբերմունքը կյանքի ու մարդկության նկատմամբ: Եթե մարդը սիրում է կյանքն այնքան, որ որոշում է կյանք պարգևել մեկ այլ արարածի, նա երբեք չի ընկրկի դժվարություններից, ու կներդնի իր սրտի տակ զարգացող պտղի մեջ այդ սերն ու քնքշանքը: Բայց կան մարդիկ էլ, որոնք խորապես հիասթափված են ներկա իրականությունից, իրենց ապրելակերպից, այլ խոսքերով ասած՝ չեն գտնում աշխարհն բավականաչափ լավը, որտեղ կարելի լիներ զավակներ ունենալ ու դաստիարակել: Այդ կինը կարծես թե պատասխանել է ինքն իր հարցին՝ ընկճված լինելը : Դա հենց հիասթափության նշան է, որի պատճառների մասին Philosopher արդեն ասեց: Այսինքն այդ կինը առաջին հերթին ինքը պիտի սիրի ու գնահատի կյանքը , որ կամենա մանկիկին էլ կյանք պարգևի:

[Ուլուանա]

1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...

Կարծում եմ, որ ի ծնե է։

2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...

Ընդհանրապես կարծում եմ, որ, ինչպես Cassiopeia-ն ասաց, աղջիկների մեջ դա ի սկզբանե լինում է (անգիտակցական մակարդակով), որով էլ պայմանավորված է աղջիկների՝ տիկնիկների նկատմամբ սերն ու հետաքրքրւությունը, բայց կոնկրետ իմ դեպքում մայրական բնազդը (արդեն մարդկանց, ոչ թե տիկնիկների նկատմամբ ) բավական շուտ է սկսվել, կոնկրետ չեմ կարող ասել, թե երբվանից, միայն գիտեմ, որ մայրական բնազդն իմ մեջ նույնիսկ չափից դուրս ուժեղ է զարգացած, որովհետև քրոջս, եղբորս ու ընդհանրապես ինձ համար սիրելի ու հարազատ շատ մարդկանց նկատմամբ մայրական զգացմունքներ եմ տածում... Դրա մասին մի անգամ մեկ ուրիշ ֆորումում գրել էի, Բյուրն էլ դա բացատրեց նրանով, որ դա մայրության հորմոնների մեծ քանակի հետ է կապված, այսինքն՝ որոշ մարդկանց մոտ մայրության հորմոնները նորմայից շատ են արտադրվում, որի հետևանքով այդ մարդիկ մի տեսակ «մամայական» են լինում նույնիսկ իրենց հասակակիցների հետ...

3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)

1. սպասվելիք մեծ պատասխանատվության գիտակցումն ու դրանից հաջողությամբ գլուխ չհանելու վախը (հոգեբանական)
2. ամուսնու նկատմամբ բացասական կամ սառը (որը վաղ թե ուշ էլի բացասականի է վերածվելու) վերաբերմունքը
3. երեխային անհրաժեշտ չափով նյութապես ապահովելու անկարողության գիտակցումը
4. թեթևամտությունն ու կյանքը զուտ որպես հաճույք ընկալելը, որտեղ երեխան ավելորդ բեռ ու խանգարող հանգամանք կարող է լինել
5. ընդհանրապես երեխաների նկատմամբ անտարբերությունը կամ մինչև անգամ հակակրանքը (այս մեկը շատ դեպքերում նույնանում է նախորդ պատճառի հետ, բայց ոչ միշտ)
այս պահին ուրիշ պատճառ մտքիս չի գալիս...

4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...

Ես կամուսնանայի։ Եթե ամուսնուս սիրում եմ, ապա նրանից երեխա ունենալու անկարողությունը չի կարող ինձ ստիպել հրաժարվել նրանից։ Ճիշտ է, ցավալի կլիներ սեփական միս ու արյունից երեխա ունենալուց զրկվելը, բայց, ի՞նչ արած, կորդեգրեինք։ Գրեթե համոզված եմ, որ մայրական զգացմունքներս դրանից չէին պակասի։

[Selene]

1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...

Ինձ թվում է, որ մայրանալը ի ծնե դրված բնազդ է, պարզապես որոշակի տարիքում այն տեղափոխվում է աղջկա գիտակից էություն:
Ընդհանրապես մեծամասնության մոտ դեռ մանկուց աղջիկների մոտ հատուկ հոգատարություն է նկատվում հանդեպ փոքրիկ երեխաները: Ես անձամբ դեռ դպրոց էլ չէի գնում, երբ մեծ հոգատարությամբ գրկում էի ու օօրելով քնացնում հորեղբորս նորածին տղային, շշով կաթ էի տալիս, երբեմն ծիծաղելով ինձ ասում էին՝ փոքրիկ մայրիկ Ու ոնց էի վիրավորվում, երբ հանկարծ չէին ուզում փոքրիկին վստահել ինձ
Ընդհանրապես բազմիցս եմ նկատել, որ փոքրիկների նկատմամբ հազարից մի աղջիկ, որ անտարբեր կլինի, լինի դա փողոցում, երթուղայինի մեջ թե խանութում: Սա էլ է իր հերթին վկայում աղջկա մեջ մայրանալու բնազդի առկայության մասին:

2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...

3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)

Որպես հիմնական հոգեբանական պատճառ ըստ իս կարող է լինել այն, որ մանուկ հասակում այդ աղջկա կյանքում ինչ-որ պատահր է եղել, որն էլ նրան հիասթափեցրել է, մայրանալու ցանկությունից ետ պահել: Կա նաև այն հանգամանքը, որ ինչպես նշել է արդեն Philosopher-ը, կինը բացահայտ հակակրանք ունի իր ամուսնու հանդեպ, ինչն էլ պատճառ է հանդիսանում , որ նա չցանկանա լույս աշխարհ բերել նման ամուսնուց երեխա: Մի շատ կարևոր պատճառ էլ կա. երբ երեխա ես ունենում, ինձ թվում է, բացի այն, որ մեծ պատասխանատվություն ես ստանձնում դրանով, քանի որ անօգնական ու թույլ արարած միշտ քո հոգատարության կարիքը ունի, դու միշտ պետք է ամեն կերպ խնամես, հոգաս նրա մասին, կա նաև մեկ այլ բան. ամեն անգամ այդ փոքրիկին տեսնելիս դու հասկանում ես, որ մայր ես դարձել, որ մեծացել ես, հոգեբանորեն ես մեծացել, իսկ դա նշանակում է, արդեն որոշակի երեխայություններ ու կամակորություններ իրավունք չունես քեզ թույլ տալու: Իսկ այս հանգամանքի հետ շատ աղջիկներ դծվարությամբ են հարմարվում, երբեմն մի քանի անգամ մայրանալուց հետո էլ չեն հասկանում այս ամենը:

4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...

Միանշանակ՝ այո : Եթե սիրում ես, ապա ամեն ինչ էլ կարող ես զոհել հանուն սիրո, անգամ մայրանալու նման մեծ ու հրաշք ցանկությունը:
Կան, բազմաթիվ երեխաներ, որոնք իսկական մայրերի հոգատարության ու նվիրվածության կարիք ունեն, ու ես դա իրենց կտամ

[ihusik]

Նախ ասեմ, որ շատ ուրախալի է երբ մեր գեղեցիկ մասն աշխարհի այսպես ակտիվ մասնակցում է թեմայի քննարկումներին ու անկեղծ պատասխաններ տալիս և կրկնակի ուրախալի է ինձ համար, երբ հանդիպում եմ նմանատիպ սրտանց կատարված հոգատար ու մտածված գրառումների:

Ինչպես ասում են. հարցից հարց առաջացավ ինձ մոտ.
Արդյո՞ք նույն բանն է "մայրական բնազդը" և "մայրանալու բնազդը"...
Որովհետև, որքան հասկացա, մեր մասնակիցները նույնացրել էին այդ երկուսը, բայց կարծում եմ որոշակի տարբերություններ կան այս երկուսի մեջ, կամ գուցե սխալվու՞մ եմ: Մանկական հասակից աղջիկների մոտ նկատվող դերային խաղերը, ինչպիսիք են՝ նախ տիկնիկների հետ հետո հասակակիցների հետ "մայր-երեխա" խաղը կամ վերաբերմունքը շրջապատի հանդեպ, ինչը գեղեցիկ ներկայացրել էր Ուլուանա-ն և մյուս մասնակիցները ևս, վառ ցույց է տալիս "մայրական բնազդի" առկայությունն աղջիկների մեջ:

Գուցե հենց դա՞ է արդեն հասունացման ժամանակ պատջառ հանդիսանում նաև, որ՝ չնայած բոլոր դժվարություններին, կանայք կյանք տան ու լույս աշխարհ բերեն մեկ այլ էակի կամ գուցե դրա հիմքում բոլորովին էլ բնազդը՞ չի ընկած, այլ մե՞կ այլ բան. օրինակ ասենք սիրո զգացմունքն ու սեփական կերպարով ու նմանությամբ (ինչպես Աստված) մեկին ստեղծելու ու կյանք պարգևելու ցանկությու՞նը կամ գուցե այդպիսով անմահանալու՞՞ ձգտումը՝ ինչպես պնդում էր մեծ Շեքսպիրը (կներեք ռուսերեն է).

Вильям Шекспир. Сонеты (в переводе Маршака)
1
Мы урожая ждем от лучших лоз,
Чтоб красота жила, не увядая.
Пусть вянут лепестки созревших роз,
Хранит их память роза молодая.

А ты, в свою влюбленный красоту,
Все лучшие ей отдавая соки,
Обилье превращаешь в нищету, -
Свой злейший враг, бездушный и жестокий.

Ты - украшенье нынешнего дня,
Недолговременной весны глашатай, -
Грядущее в зачатке хороня,
Соединяешь скаредность с растратой.

Жалея мир, земле не предавай
Грядущих лет прекрасный урожай!

2
Когда твое чело избороздят
Глубокими следами сорок зим,
Кто будет помнить царственный наряд,
Гнушаясь жалким рубищем твоим?

И на вопрос: "Где прячутся сейчас
Остатки красоты веселых лет?" -
Что скажешь ты? На дне угасших глаз?
Но злой насмешкой будет твой ответ.

Достойней прозвучали бы слова:
"Вы посмотрите на моих детей.
Моя былая свежесть в них жива,
В них оправданье старости моей".

Пускай с годами стынущая кровь
В наследнике твоем пылает вновь!

3
Прекрасный облик в зеркале ты видишь,
И, если повторить не поспешишь
Свои черты, природу ты обидишь,
Благословенья женщину лишишь.

Какая смертная не будет рада
Отдать тебе нетронутую новь?
Или бессмертия тебе не надо, -
Так велика к себе твоя любовь?

Для материнских глаз ты - отраженье
Давно промчавшихся апрельских дней.
И ты найдешь под, старость утешенье
В таких же окнах юности твоей.

Но, ограничив жизнь своей судьбою,
Ты сам умрешь, и образ твой - с тобою.

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր թեմա է: Սկզբում, երբ տեսա վերնագիրը, կարծեցի, թե մայրերի հասցեին եսիմինչ գովասանքներ են լինելու: Լավ, հիմա փորձեմ արտահայտել իմ կարծիքը՝ պատասխանելով Հուսիկի հարցերին:

1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...

Ստեղծելն ընդհանրապես գրված է մարդու գեների մեջ, մարդու յուրահատուկ հատկանիշներից է: Կանանց մոտ այն դրսևորվում է մայրանալով, իսկ տղամարդկանց մոտ՝ գիտությամբ, արվեստով զբաղվելով (մասամբ դրանով է բացատրվում, որ կին գիտնականներն ու արվեստագետներն ավելի քիչ են): Կնոջ մոտ նախոօրոք ծրագրավորված է մայրանալը, նրա օրգանիզմը դրան է պատրաստված:

2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...

Սա կախված է կնոջ օրգանիզմում տեղի ունեցող փոփոխություններից: Կան աղջիկներ, որոնց մոտ 15-16 տարեկանից էլ լավ արտահայտված է լինում մայրական զգացումը: Կնոջ օրգանիզմում արտադրվում է պրոլակտին հորմոնը, որը պատասխանատու է մայրության զգացումի, կաթնարտադրության և այլնի համար: Այն շատանում է հղիության ժամանակ, իսկ ծննդաբերությունից հետո նույնիսկ ավելի է շատանում: Հետևաբար կարելի է ասել, որ կնոջ մոտ մայրանալու ցանկությունն ուժեղանում է հղիության ժամանակ: Selene-ի բերած օրինակում չի բացառվում, որ կնոջ մոտ պրոլակտինի անբավարարություն է ինչ-ինչ պատճառներով (սթրեսներ, անցանկալի հղիություն, ինչքան էլ ամուսնացած լինի, առաջնային ներզատիչ խանգարումներ և այլն):

3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)

Զուտ հոգեբանակա՞ն… Ես արդեն ուզում էի բժշկության մեջ խորանալ
Նախ կարևոր է կնոջ հասունությունը: Եթե օրգանիզմը ֆիզիոլոգիապես պատրաստ չէ երեխա ունենալու, հոգեբանորեն էլ պատրաստ չի լինում: Հետո, վախը ծննդաբերությունից, մանավանդ նրանց համար, ովքեր տեսել են, թե դա ինչ մեծ փորձություն է: Ամեն դեպքում այս վերջինը նույնպես կապ ունի հասունության հետ: Կապ ունի նաև պատասխանատվությունից վախենալը: Իսկ ամուսնուն չսիրելը, կարծում եմ, այնքան էլ մեծ դեր չունի:

4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...

Չգիտեմ մյուսներն ինչպես, բայց ես կամուսնանայի… Բացատրեմ: Ես առանձնապես իմ սեփական երեխան ունենալու ցանկություն էլ չունեմ: Գուցե հասուն չեմ, չգիտեմ: Ամեն դեպքում ես սարսափում եմ հղիություն ու ծննդաբերություն կոչվածներից, մանավանդ որ գիտեմ, որ ինչ ասես կարող է պատահել այդ ժամանակ: Չգիտեմ, թե ինչքան շատ պետք է սիրեմ ամուսնուս, որ ուզենամ երեպա ունենալ նրանից:
Բայց ես գիտեմ նաև, որ ամուսնանամ, թե չամուսնանամ. կապ չունի: Ես երեխաներ եմ որդեգրելու:

[lili-4]

Աշխարհում կին արարածի համար ավելի գեղեցիկ ու աննկարագրելի բերկրանք չկա, քան մայրությունը: Եվ դա ոչ թե սովորելու կամ դաստիարակության արդյունք է, այլ բնազդ, որ կա ի ծնե: Այդ բնազդը մայրության բնազդն է, ոչ թե մայրանալու: Հետևեք ցանկացած աղջնակի խաղ, նա երբեք չի խաղում հղի կին, նա արդեն մայր է՝ տիկնիտ- երեխայի հետ: Այսինքն կնոջ մեջ ավելի շատ այդ խնամակալի, ապավեն լինելու բնազդն է նստած: Ու դա ոչ միայն մարդ էակի մոտ:Վերցրեք բնությունը: Ինձ ավելի լավ կհասկանան այն մարդիկ, ովքեր տանը կենդանի ունեն: Գուցե ծիծաղելի թվա համեմատությունս, բայց չհիշել չեմ կարող:Արդեն 9 տարի է անցել,բայց չեմ մոռանում, թե իմ կատուն առաջին անգամ ձագեր ունենալուց հետո ինչպես էր վարվում: Ուղիղ երկու օր ես չէի կարողանում հանել իր բնից, որ մի բան ուտի: Իսկ մարդը…
Իմ կարծիքով մայր լինելու ցանկությունը դա մի պահ չի, մի ժամանակ, այլ ծնվում է աղջկա հետ, միայն թե տարիների ընթացքում հասունանում է, դառնում իրական ցանկություն;

Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները

Սա շատ բարդ իրավիճակ է, ծայրահեղ, բայց չի բացառվում: Իմ կարծիքով այստեղ կարող է լինել երկու հիմնական պատճառ.
1. Վախ…
Սա էլ իր հերթին երկուսն է լինում.
ա.Մենք երբեք ուշադիր չենք, բայց փորձեք հիշել , երբ Ձեր շրջապատում ունեք ծանոթ հղի կին, նրա հարազատներից որևէ մեկին տեսնելիս հարցնում եք.«Ազատվե՞ց»: Ինչի՞ց, երեխայի՞ց: Ո՛չ, Երկունքը դա պայքար է կյանքի ու մահվան: Ամեն մի կին երեխային կյանք է տալիս, լույս աշխարհ է բերում մահի հետ կռիվ տալով: Եվ չցանկանալ երեխային կարող է միայն այն կինը, որը հաճախ է լսել կամ էլ ականատես եղել, կամ էլ, վատթարագույնը, ինքը լույս աշխարհ եկել իր մոր կյանքի գնով: Եվ այստեղ արդեն խոսում է վախը նման պատմության կրկնվելուց, վախ մահից:
բ.Քիչ չեն մեր շրջապատում այնպիսի դեպքեր, երբ ծնվում են ոչ առողջ երեխաներ, դա կախված գեներից կամ , ինչու չէ, մեր այսօրվա միջավայրից: Եվ հնարավոր է վախ նման երեխա ունենալուց: Մայրը գերադասում է չունենալ, քան կյանք տալ նման մարդու, որի տառապանքին է ականատես լինելու:
2.Երեխա անցանկալի, չսիրած ամուսնուց: Սա ես համարում եմ մեղմ տարբերակ, մի քիչ անհավանական: Իմ կարծիքով, նման դեպքում կինը կգերադասեր այդ երեխային, որ իր կյանքում մի լուսավոր շող ունենար: Կարծում եմ, որ կինը երեխային չի ցանկանա այն դեպքում, երբ դարձել է թրաֆիկինգի զոհ և առաջին հերթին ,կա ատելություն կյանքի, տղամարդկանց և ողջ շրջապատի նկատմամբ:Սա արդեն կյանքից հիասթափված, մարդկանցից լքված ու ստորացված անձի որոշում է, ոչ թե ապագա մոր…

[StrangeLittleGirl]

Մենք երբեք ուշադիր չենք, բայց փորձեք հիշել , երբ Ձեր շրջապատում ունեք ծանոթ հղի կին, նրա հարազատներից որևէ մեկին տեսնելիս հարցնում եք.«Ազատվե՞ց»: Ինչի՞ց, երեխայի՞ց: Ո՛չ, Երկունքը դա պայքար է կյանքի ու մահվան: Ամեն մի կին երեխային կյանք է տալիս, լույս աշխարհ է բերում մահի հետ կռիվ տալով: Եվ չցանկանալ երեխային կարող է միայն այն կինը, որը հաճախ է լսել կամ էլ ականատես եղել, կամ էլ, վատթարագույնը, ինքը լույս աշխարհ եկել իր մոր կյանքի գնով: Եվ այստեղ արդեն խոսում է վախը նման պատմության կրկնվելուց, վախ մահից:

Այդ ամենից առաջին հերթին պետք է բժիշկները վախենան (որ հիշում եմ, թե ինչպես էին ծննդաբերները ցավից տանջվում, չեմ էլ ուզում մտածել երեխա ունենալու մասին: Իսկ տեսականորեն ինչե՜ր ենք սովորում հղիության ընթացքի մասին): Բայց մյուս կողմից, ժամանակակից մեթոդները թույլ են տալիս հնարավորինս կրճատել ծննդկանների մահացությունը: Մի այլ սարսափելի բան էլ կա: Դա պտղի մահացությունն է: Հղիության ընթացքում դա կարելի է կանխատեսել, պտղի կյանքը փրկելու համար ուղարկել կեսարյան հատման, բայց ամենասարսափելին այն է, երբ ծննդաբերությունն արդեն սկսվել է, և երեխան ախտաբանական առաջադրությամբ է ծնվում (նայած ինչ դիրք, կարող է տարբեր տոկոսներով մահացություն տալ): Այդ դեպքում կենդանի պտուղը կտոր-կտոր են անում, որ մայրը փրկվի: Անձամբ ես ամենաշատը սրանից եմ վախենում:

[Ուլուանա]

Դե լավ, Բյուր, դու էլ հերիք է վախենալու բաներ պատմես...
Իմ կարծիքով, մայրության բերկրանքն ու պտուղներն, այնուամենայնիվ, արժեն, որ հանուն դրանց անցնենք նկարագրածդ դժվարությունների միջով։ Դե, բնականաբար, ամեն մարդ ինքն է իր համար որոշում, բայց կյանքը ցույց է տալիս, որ կանայք, չնայած հղիության հետ կապված հնարավոր բարդություններին ու անգամ վտանգներին, հիմնականում ընտրում են երեխա ունենալը։

[ihusik]

Համաձայն եմ Ուլուանա-ի հետ ու եկեք այդքան մռայլ գույներով չպատկերենք ամեն բան և չմոռանանք, որ Բյուրակն-ի նկարագրած ծանր դեպքերն որոշ ցածր տոկոս է կազմում համեմատած նորմալ ծնունդների հատ, բայց իհարկե մարդ ոչնչից ապահովագրված չէ. կարող է տանից դուրս գա ու ետ չվերադառնա, բայց դա չի նշանակում, թե էլ տնից մարդիկ դուրս չեն գալու իսկ մայրանալու հետ մի ավելի մեծ ու գեղեցիկ զգացմունք է կապված ու եթե 1000 անգամ ավելի էլ վախեցնենք կանանց թե ինչ դժվարություններ կան ծննդաբերության հետ կապված՝ միևնույն է նրանք կգնան այդ ամեն դժվարությունները հաղթահարելու ու դեպի բարին հուսալու ճանապարհով և մի նոր հրաշքի իրագործողները կհանդիսանան ու մի հրեշտակ կբերեն աշխարհ Եթե նույնիսկ ոչինչ ավելին չանեին կանայք՝ միակ այդ հրաշքի ու կյանքը շարունակելու համար կինը, մայրն արժանի է երկրպագության ու այնպիսի քնքուշ վերաբերմունքի, որ այս կյանքում կարողանա նա ուրախ ու երջանիկ լինի: