ՎԵՐՋԻՆ ԱՆԳԱՄ ՎԵՐՋ...
- Եթե թույլ կտաս, ես քեզ կարտասվեմ...
- Ես քեզ սիրում եմ...
- Այսինքն... այո՞...
- Այսինքն ոչ... Ինձ մի՛ նետիր քո աչք-ապարանքից...
- Իսկ քեզ չե՞ն հուզում ջրհեղեղները կամ էլ երաշտը...
- Ինձ սոսկ հուզում է մեր մայրամուտը...
- Իմ մայրամուտը...
- Բայց ես քո շողն եմ...
- Դու միշտ կլինես...
-...Քո արտասո՞ւքը...
- Չէ՛... Իմ Արևը...
- Ամեն արցունքում Արև տեսնելով՝ քեզ ես խորտակում Արև թվացող այդ խոր լճերում...
- Չէ՛... դու վերջինն ես... Ամեն մի վերջին մի Արեգակ է...
- Նույնիսկ կորո՞ւստը...
- Վերջին կորուստը...
- Այսինքն... այո՞...
- Այսինքն ոչ... Ոչ թե կորուստն է Արեգակ բերում, այլ վերջին անգամ այդ ցավն զգալու հանգստությունը...
- Ուրեմն... ի՞նձ էլ սիրում ես միայն «վերջին»-ի համար...
- Մի՛ խոսիր այնպես, որ չկարողանամ չկորցնել քեզ...
- Վերջին կորուստը Արև է բերում... Չե՞ս ուզում Արև...
- Դու արևացար վերջին կորստից՝ ինքդ դառնալով վերջինն ակամա...
- Իսկ ինձնից հետո ով է լինելու քո նոր Արևը...
- Երևի սրտիս վերջին կաթիլը, որը կլցնի համբերությանս ամբողջ գավաթը...
- Նա՞ էլ կլինի ինձ նման Արև...
- Ես քեզ սիրում եմ...
- Այսինքն... այո՞...
Նույն պատասխանը, մի վերջին անգամ օդը ճեղքելով, օդի պես թեթև Արևներ խեղդեց... Ու Արևից էլ պսպղուն դարձավ նրա աջ այտին մի թաց հետագիծ... Հետո մայր մտավ վերջին Արևը վերջին երկնքում մի վերջին անգամ... Եվ վերջին անգամ խափանվեց լույսի հավերժությունը վերջին բառերում... Ու վերջինների Արևներն առած հայացքը վերջին պտույտը գործեց... Հետո սայթաքեց վերջին քայլերում ու... հասավ վերջին...
Հ.Գ. Ձեր կարծիքով ո՞ւմ միջև է այս երկխոսությունը...
Մեջբերել
Էջանիշներ