Իմ կարծիքով ժամանակը ու տարածությունը նպաստում են նրան, որ տվյալ մարդու հանդեպ զգացմունքներդ՝ ուժեղ սերը, ինքնամոռաց սիրահարվածությունը, ինքդ քեզանից «թաքնվեն» սրտիդ խորքում: Ու երբ չես տեսնում, չես շփվում, երկարատև տառապանքներից հետո ժամանակի հետ գալիս է մի պահ, երբ քեզ թվում է, որ «անցավ»: Դա էլ հենց այն պահն է, երբ ուժասպառ հոգիդ ուղղակի սկսում է սրտիդ մութ անկյուններում թաքցնել, իբր թե մոռացության տալ զգացմունքներդ: Եվ էդպես տարիների ընքացքում քեզ կարող է թվալ, որ ացավ գնաց, նույնիսկ արդեն չես էլ հիշում էդ մարդու մասին... Բայց եթե մի օր, թեկուզ տասը տարի հետո պատահաբար հանդիպես էդ մարդուն կյանքի խաչմերուկներում, հավատում եմ, որ ամբողջ ջանքերով «թաքցրածն ու մոռացվածը» մի վայրկյանում կհայտնվի իր նույն տեղում:
Էնպես որ, կարծում եմ, եթե մարդիկ անհրաժեշտաբար հրաժեշտ են տալիս միմյանց ու հետո էլ փորձում «բուժվել» ժամանակի ընքացքում, ճիշտ կլինի, որ էլ երբեք չտեսնեն իրար, այլապես այդ տարիների բուԺումը ոչ մի գրոշ չի արժենա ու կանհետանա մի ակնթարթում:
Մեջբերել
/
Բյուրակն-ի խոսքերից
Էջանիշներ