Խիղճ և խղճահարություն

[Ուլուանա]

Ինչքան հասկացա, տվյալ դեպքում խոսքը ոչ թե խղճի, այլ խղճահարության զգացման մասին է։ Հուսով եմ՝ թեմայի հեղինակը դեմ չի լինի, եթե վերնագիրը խմբագրեմ՝ թեման վերանվանելով «Խղճահարություն»։

Իսկ խիղճը, ինչպես ոմանք արդեն նշեցին, խիստ կարևոր ու օգտակար բան է, և բոլորովին կարիք չկա դրանից ազատվելու։ Այն մեր բարոյական անկումը կանխող ու մեզ ճշմարիտ ուղու վրա դնող ամենահզոր ուժն է։

[Sun]

Վայ ինչ լավ է ազատ լինել և քո մտածելակերպը գրել այս ֆորումում,ազատություն տաս քո մտքերին:
Ես նորից եմ ուզում վերադարնալ այս թեմային, այսքան ամիսներին շատ էի ցանկանում սառնասիրտ մարդու կերպար ստեղծեմ ինձ համար,լինել այդիսինը,հեռու վանեմ ինձանից այս ահավոր զգացմունքը,բայց ավաղ անհնարին էր,չի ստացվում պատկերացնում եք,նույնիսկ երբ կապ չունեն այդ մարդիկ ինձ հետ էլի խճում եմ,մայրս ամեն անգամ այդ նկատելիս ջղայնանում է վրես. Լավ բերեմ մի ռեալ օրինակ- մեզ մոտ պայմագրով աշխատանքի է ընդունվել մի հասակով մարդ,որ իբրև ծրագրեր է դնում մեր հիմնարկում,բայց պատկերացնում եք խեղճը ի վիճակի չի կատարելու իր խոստումը,իր ծրագիրը իրականություն դարձնի,անցյալ անգամ ոնց էի խղճում,թողաց գործերս նրան եմ օգնում,ախր նա իր ընտանիքի համար փող է աշխատում,նա ավելին չի կարող,բայց ձգտում է և իր <կաշվից> դուրս է գալիս: Ահա ամենասովորական օրինակներից մեկը,այդպիսին եմ և չեմ կարող անտարբեր և սառնասիրտ լինել: Ինչ անեմ ժողովուրդ ջան,պայքարել այս զացմունքի դեմ չի ստացվում,այն կարծես ուժեղ է բույն դրել ենթագիտակցությանս մեջ....

[ihusik]

Sun ճիշտն ասած չեմ հասկանում, թե ի՞նչ լավ բան կա սառնասիրտ կամ որ բերածդ օրինակը հաշվի առնելով կարելի է ասել անսիրտ լինելու մեջ որ ուզում ես այդպիսին լինես... ճիշտ է դու գրել ես, որ շատ էի ցանկանում սառնասիրտ մարդու կերպար ստեղծեմ ինձ համար,լինել այդիսինը և բերածդ օրինակն էլ վկայում է, որ անտարբեր չես քեզ շրջապատող մարդկանց հոգսերին, դժվարություններին, որ գիտես կարեկցել, օգնության ձեռք մեկնել ուրիշին և դա վկայում է որ բարի սիրտ ունես ու ոչ թե խղճում ես այլ ավելի շուտ մտնում դիմացինի վիճակի մեջ, հասկանում նրան, կարեկցում ու գործնական քայլեր կատարում նրան օգնելու համար և դա հիանալի ու գովելի է, ուստի պետք չէ փոխվես

Եվ ընդհանրապես կարծում եմ պետք է տարբերել խղճահարությունը - կարեկցանքից: Կարծում եմ, կարեկցանքը դրական հատկանիշ է, իսկ խղճահարության մեջ ասես առկա է էգո-ն, գոռոզությունն ու վերևից նաելը նրան՝ ում խղճում ենք: Կարծում եմ պետք չէ ոչ ոքու խղճալ, այլ պետք է կարեկցանքից ելնելով օգնության ձեռք մեկնել նրան՝ ով դրա կարիքն ունի:

Մի մոռացեք երբեք աշխարհի մեծագույն գանձի՝ Սրտի մասին...

[Vive L'Armenie]

Շա՜տ դժվար բան է խղճահարությունը..., իրոք պետք է սառնասիրտ լինել..., որը շա՜տ մարդկանց մոտ ուղղակի բացակայում է... Իհա՛րկե այստեղ կամքի ուժն ու համառությունն ընդհանրապես ոչ մի կապ չունեն (կարծում եմ ), ուստի խղճահարությունը գալիս է մարդու բնավորությունից, իսկ բնավորությունը չես փոխի, մի գուցե որոշ գծեր... համենայն դեպս խղճահարության դեմ անհնար է պայքարել ...
խղճահարությունն էլ խոսում է մարդու ոչ քար սիրտ լինելու մասին..., իսկ մարդիկ քար-սիրտ չեն, բոլորն էլ ունեն սիրտ ու հոգի, բոլորն էլ օժտված են մարդկային զգացմունքներով՝ - , - ուղղակի տարբեր մարդկանց մոտ այն տարբեր անսիճաններով է դրսևորվում

Մի մոռացեք երբեք աշխարհի մեծագույն գանձի՝ Սրտի մասին...

Համաձայն եմ հուսիկ ջան

[քաղաքացի]

Խիղճը հաղթահարելու համար պտի սառնասիրտ մարդ լինես, իսկ ամենալավ միջոցներից մեկն էն ա, որ չանես այն, որի համար գիտես, որ խիղճդ կարող ա հետագայում տանջի:

Սրանի՞ց էլ հեշտ բան: Մնում է միայն իրագործելը: Ճիշտ նկատված բան է, բայց սառնասիրտ լինելը դաստիարակվածությունից և/կամ գեներից է գալիս:
Իսկ չանել այն որի համար հետո խիղձդ քեզ կտանջի, միքիչ «արածի կամ չարածի համար փոշմանելու» թեման է ինձ հիշեցնում:

Դեռ սրա պատասխանը չունեմ: