Մորուան ասում էր, որ այն մարդիկ, որոնք կարող են խղճի խայթ զգալ, երբեք այնպիսի բան չեն անի, որ այն իրենց հետո տանջի։
Մորուան ասում էր, որ այն մարդիկ, որոնք կարող են խղճի խայթ զգալ, երբեք այնպիսի բան չեն անի, որ այն իրենց հետո տանջի։
Կարծում եմ, խիղճը կա այն ժամանակ, երբ մարդը գիտակցում է, որ վատ արարք է անում, բայց անում է: Կան մարդիկ, որ չեն գիտակցում, իրենց համար անհասկանալի է, թե ինչու մեկ այլ մարդ կարող է նախատել իրենց դրա համար:
Կան մարդիկ որ գիտեն իրենց արաքների վատ լինելը, բայց իրենց մեջ ավելի ուժեղ է անելու , քան չանելու ցանկությունը:
Երբ մարդը կորցնում է խղճահարվելու ունակությունը, նմանվում է կենդանու: Կենդանիները չեն խղճում իրենց զոհերին:
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
hmm....Խիղճ, չեմ էլ հիշում, թե վերջին անգամ երբ եմ զգացել, բայց էդ չի նշանակում, որ անխիղճ եմ, էլի..պարզապես տարբեր են լինւմ խղճի զգացողությունները..կարողա լինի դեպի դիմացինդ, դեպի մի երևույթ, դեպի ինքդ քեզ..դեպի որևէ արարք և այլն..տարբեր մարդկանց մոտ տարբերա դրա դրսևորումը, բայց կա մի բան բոլորի համար..բայց դե էդ որնա հիմա չեմ կարող մտաբերել, մտքերս ճիշտ կառուցել, որ հիշեմ, անպայման կգրեմ…
ՀԳ» Նոր հիշեցի, որ ես ունեցա խղճի խայթի մի տեսակի դրսևորում, երբ իմացա, որ մեր ֆոռումը ջարդել են...![]()
Ափսոս, զգում եմ, սակայն մի փոքր դժվարանում եմ ձևաերպել....... Սենց ասեմ, եթե խղճում ես, դա քո թուլությունն է, դու ունես կատարելագործվելու կարիք... Ես ամենևին կոչ չեմ անում անխղճության, այս բառերը միայն լեզվաբանորեն են հականիշներ, իրականում դրանց իմաստները բոլորովին տարբեր են....
Եթե փորձենք զուգահեռներ անցկացնենք խղճի և արժանապատվության միջև, հեշտ կլինի պատկերացնել: Օրինակ. խղճահարվել, սակայն չօգնել (չկարողանալ օգնել) նման է, ինչ մուրալ, բայց չաշխատել (չկարողանալ աշխատել): Գիտեմ, մտքի (ձևակերպման) մեջ բացեր կան, ես փորձեցի տրամաբանությանս սկզբունքը ներկայացնել: Բայց սա լավ է, դեռ ահագին կբանավիճենք:
Ես քո հետ լիովին համաձայն եմ, կատաղությունս գալիս է, երբ ինձ խղճում են։
Բայց կան մարդիկ, որ լիովին հակառակ կարծիքի են։ Օր.՝ ռուսների ասացվածքը կա, չէ՞. խղճում է՝ ուրեմն սիրում է։Իսկ սերը, որը ոտնահարում է սիրվողի արժանապատվությունը, արդեն սեր չէ։ Հետևաբար նրանց համար խղճալը լավ է և անգամ հավասարազոր է սիրո և հարգանքին չի խանգարում։
Մերկուրի ջան էս նախադասության միտքը էդքան էլ լավ չհասկացա մի հատ չես բացատրի:
Հ.Գ. խղճիդ հետ առևտուր մի' արա, վրեդ թանկ կնստի:
Խիղճ՝ ամենքին չի տրված վերուստ, իսկ ում տրվածա՝ թող չփորձի ազատվել դրանից, Աստված լավ գիտի ում ինչա տալիս, օրինակ՝ հալվան տալիսա նրանց՝ օվ ատամ չունի, իսկ խիղճ «գոյականը» տրվումա նրանց ում ...« :
Խիղճը անգամ (զարթուցիչով) արթնացնել հնարավոր չի, եթե չի տրվել:
Վերջին խմբագրող՝ Սելավի: 29.07.2008, 05:48:
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Խղճալը ենթադրում է ստորադասվածություն, խղճացողն իրեն զգում է դոմինանտ դիրքում: Այդ իրավիճակում գոյությություն ունեցող դրական էմոցիան ոչ թե սեր է, այլ ավելի շուտ կարեկցանք, դիմացինին խնայելու մղում... Իհարկե, դա ևս ազնիվ դրսևորում է:
իսկական, առողջ սիրո զգացմունքը դիմացինին արժանի և արժանավոր համարելու զգացում է, ուստի և չսուբօրդինացված: Ընդունում եմ, որ սահմանագիծը շատ նուրբ է, այնուամենայնիվ ես այս տեսակետի կողմնակիցն եմ:
Սովորաբար ում խղճում ես, չես պատրաստվում նրա հետ կյանք ապրել..........
Խիղճ, խղճահարություն, մեղքի զգացում, երեքն էլ բխում են առաքինությունից,
Եթե առաքինի ես, և քեզ ես ստիպում խղճալ, ապա դու հատուցում ես փնտրում անարդարության և անառաքինության, անտարբերության ու դաժանության համար,
կարծես հոգուդ գալարումները դադարեցնելու, խաղաղելու ջանքեր, աշխատանք ես գործադրում... զգում ես, որ ճիշտը դա է...
Եթե ունես խիղճ, խղճահարություն, մեղքի զգացում և ներողամտություն, բաշխելու կամք, օգնելու մղում... ապա ունես ամենայն իրավունք առաքինի ապրելու և ստեղծելու համար ... վեհ ու ասպետական զգացողությունները տրված են հանուն բոլորի բարրորության ...![]()
Խղճի խայթը սարսափելի բան է և շատ հաճախ դառնում է անվերահսկելի: Մարդ կարող է տարիներով տանջվել խղճի խայթից: Խղճի խայթ զգում է նա, ով քաջ գիտակցում է, որ կամա թե ակամա մեղք է գործել և իրավիճակն այլևս անակրող է շտկել: Մեղքի մեծ կամ փոքր լինելը կախված է բարոյական այն արժեքների համակարգից, որ ունի տվյալ անձնավորությունը` մեկի համար չնչին մի սխալն անգամ մեղք է, մյուսի համար` "դատարկ բան": Ոչինչ չի կարող մարդուն այնքան տանջել, որքան սեփական խիղճը: Այնուամենայնիվ, յուրաքնչյուր ոք պիտի գիտակցի, որ, ի վերջո, բոլորս էլ հասարակ մահկանացուներ ենք և չենք կարող զերծ մնալ սայթաքելուց ու սխալվելուց. միակ ելքն այն է, որ խոստովանենք մեր գործած սխալն ինքներս մեզ և Աստծո առաջ, աղոթենք, ապաշխարենք և հավատով նայենք առաջ` հաստատ որոշում կայցնելով երբեք այլևս չկրկնել նույն սխալը:
Հավատա ժամանակը երբեք չի կարող դեղ լինել… Դրանով միայն մեզ հույս ենք տալիս, որ ինչ որ ժամանակ էլ կանցնի ու սա էլ կանցնի, բայց իրականում ժամանակն անցնում է, բայց երևույթն այդպես էլ չի անցնում:
---------- Ավելացվել է՝ 07:04 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 06:45 ----------
Տարօրինակ է՝ մենք խուսափում ենք խղճից, խղճահարությունից: Այն մոդայիկ չենք համարում: Բայց ինչու՞: Որովհետև մենք ինքներս ենք խղճալի… Ինչով ենք մենք առավել, որ կարող ենք մեզ թույլ տալ դիմացինին խղճալ: Գուցե մենք ենք խղճալին, այլ ոչ թե նա ում մենք խղճում ենք: Եկենք առաջինը մենք մեզ նայենք, հետո նոր ուրիշին թերագնահատենք ու խղճանք: Բացի այդ էլ կարիքը չկա այդ զգացումը հեռացնել մեջներցդ, այն հենց այնպես քեզ տրված չէ: Ամենավտանգավոր կենդանին աշխարհում՝ մարդն է… Գոնե սրանով մեղմացնում ենք մեր վտանգավոր լինելու աստիճանը: Չէ որ ունենք այսպես կոչված խղճի խայթը, որը ոմանց «տանջում է», իսկ ոմանք էլ դրանից չունեն:
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
E-la Via (11.07.2010)
Օրինակ կարող եք ասել արդյոք չեք խղճում աղբամանը փորփրող և ուտելու գեթ մի բան փնտրող կնոջը կամ էլ չէք խղճում մուրացկան երեխաններին որոնք զուրկ են այն ամենից ինչը փառք Աստծո ունենք մենք???Այսպիսի դեպքերը ցավոք շատ են և ավելի ու ավելի ցավալի…
Համաձայն եմ ձեզ հետ:Խիղճը այն սահմանն է որը տարանջատում է մարդուն գազանից, բայց ցավոք մեր հասարակությունում կան այնպիսի անհատներ որոնք ավելի շուտ գազան են քան մարդ:
Ինձ չի թվում որ մարդուն խղճալը սխալ է կամ եթե մեկը քեզ ինչ որ հարցում խղճում է ապա ուզում է քեզ վիրավորած լինել…
Այ վիրավորանք է խղճուկ լինելը, այսինքն լինել մի փոքր,թերի,ցածր/ասողից/ մի էակ:
Եթե մարդուն խղճում են դա չի նշանակում որ նա խղճուկ է…
Խղճուկը արդեն վիրավորանք է, որը արդեն խոցում է ցանկացած մարդու ինքնասիրությունը:
Բացի այդ էլ, երբ խղճում ես որևէ թերություն ունեցող մարդու` մենք նրան դրանով հեռացնւմ ենք հասարակությունից: Ամեն դեպքում աշխատում եմ նման բան չանել, քանի որ հակառակ երևույթը կխանգառի ինձ մասնագիտությանս մեջ հմտանալուն:
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Նախ խիղճը, խղճահարությունը և մեղքի զգացումը լրիվ տարբեր բաներ են…
Խիղճը, եթե լսում ես նրան, մեզ քայլ անելուց առաց հուշում է, արժե՞ այն անել, թե ոչ: Պետք չէ սպանել խիղճը, անելով դա՝ դու սպանում ես հոգիդ: Իսկ դա հրեշավոր արարք է: Հաշվի նստել է պետք խղճի հետ: Ես երբեք չեմ գնա իմ խղճին դեմ, բայց երբ դա ժամանակին արել եմ, շատ եմ փոշմանել ու զղջացել դրա համար: Խիղճն այն կողմնորոշիչն է, որ մեզ ճշմարիտ ուղին է ցույց տալիս: Իզուր չի ասված՝ "Ին խիղճն իմ Աստվածն է": Համաձայն չեմ այն կարծիքի հետ, որ խիղճը ամեն մեկին չի տված, դա բոլորն ունեն, ուղղակի ոմանք լսում են նրա ձայնին, ոմանք ոչ, ոմանք էլ կանխամտածված սպանում այն:
Խղճահարություն… Տանել չեմ կարողանում, երբ ինձ դիմացինս փորձում է խղճալ ու ես էլ չեմ խղճում: Կարող եմ կարեկից լինել, օգնության ձեռք մեկնել, բայց չեմ խղճա: Խղճալով մենք նսեմացնում ենք մեր դիմաց կանգնած մարդուն, նրան մեզանից ցածր կամ ինչ որ բանով պակաս համարում, մինչ դեռ դա այդպես չէ: Մարդուն, ինչ վիճակում էլ, որ նա լինի, որպես լիարժեք մարդ է հարկավոր վերաբերվել, ու եթե կարող ես ու անհրաժեշտ է՝ օգնության ձեք մեկնել…
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ