Եթե հեռու եք փիլիսոփայությունից, ապա սկզբի համար լավ կլիներ կարդաիք էքզիստենցիալիստներին....
Թող դժվար անվանումը ձեզ չվախեցնի, փորձեք կարդալ օրինակ Քամյուի «ժանտախտը», ու համոզված եմ, կսիրեք փիլիսոփայական այդ ուղղություը, իսկ ընդհանուր առմամբ կարող եք համացանցում փնտրեք, երբեմն շատ հաջող բովանդակային էջեր են պատահում…
Օրինակ՝ http://www.gevorgyan.info
shatboyov (03.04.2012)
Իսկ մի՞թե հպարտությունը բացասական հատկանիշ է: Եվ ընդհանրապես, ինչո՞ւ է այն 7 մեղքերից մեկը:հովարս-ի խոսքերից
"Non est ad astra mollis e terris via."
Այո, իհարկե, հպարտությունը բացասական հատկանիշ է: Հպարտ բառի հոմանիշներն էլ որ նայեք (գոռոզ), ամենաբարի բառը հպարտն է հենց: Հպարտությունը ինքդ քեզ ուրիշներից դերադասելն է, ավելի շատ սիրելն ու հարգելը: ՈՒ երբ հպարտ ես դու, դրանով նսեմացնում ես դիմացինիդ... Սիրող ու համեստ մարդը հպարտ չի լինում...
դե մի քիչ համաձայն չեմ...
Իսկ էդ դեպքում ո՞րն է հպարտության հականիշը, որը, ըստ երևույթին, պետք է դրական հատկանիշ լինի:
"Non est ad astra mollis e terris via."
Արփինե, հպարտությունը բացասական հատկանիշ է գոռոզության իմաստով: Ու դրա հականիշը էդ դեպքում համեստությունն է:
Եթե մարդ ունի արժանիքներ որոնցով կարող է հպարտանալ ինչի չհպարտ ուրեմն ինչի չհպարտանա:Գոռոզ բառը ես համարում եմ հպարտի գերադրական աստիճանը ու կարծում եմ վատ չի երբ մարդ մի քիչ հպարտ է...
Եթե մարդ ունի արժանիքներ, ապա դա հպարտանալու առիթ չէ, այլ ով ուզում է առաջինը լինել, թող բոլորին ծառա լիմի: Ով ինքն իրեն բարձրացնի, նա կցածրացվի... Իսկ հպարտության, գոռոզության վերին աստիճանն է ամբարտավանությունը:
«Եթե կյանքումդ չկա մեկ բան, որի համար արժե զոհվել: Ապա զուր է ապրածդ կյանքը:»
Եթե գոռոզության իմաստով՝ միգուցե, բայց ըհդհանուր առմամբ չեմ կարծում:
Հպարտի հոմանիշը վեհն էլ կարող է լինել կամ խրոխտը: Վեհն էլ հո դրական է:
Մյուս կողմից էլ, օրինակ, ես ասում եմ. « Այվի ես հպարտ եմ (կամ հպարտանում եմ) քեզնով»: Ես վատ բան եմ անո՞ւմ, կամ դու, որ հպարտանալու արժանի բան ես արել:
"Non est ad astra mollis e terris via."
ivy (12.05.2012)
Հպարտության դրական չափը ինքնասիրությունն եմ համարում: Հականիշը համեստությունն է, ինչպես Այվին ասեց:
Հպարտանալով ինքդ քո արժանիքները ոչ միայն գնահատում ես, այլ ստացվում է, որ ով չունի այդ արժանիքը, նրան արհամարհում քամ որպես ավելի «ցածրի» ես բերաբերվում: Կարծում եմ, որ բոլորին, անկախ իրենց վատ ու լավ արժանիքներից, ավելի «ցածր» կամ «բարձր» որակել չի կարելի: Միևնույն ժամանակ նկատի չունեմ, թե բոլորին աղուհաց պիտի բաժանես, ուղղակի մտքումդ չդասակարգես:
Ես հպարտությանն ավելի լայն եմ նայում: Դա ոչ միայն ուղղակի գործողություն է: Այն մի ամբողջ մտածելակերպի հիմք է: Աշխարհի նկատմամբ վերաբերմունք: Հպարտանալով մեկին նվաստ ենք համարում, մյուսին արհամարհում, մյուսին ատում հենց միայն տվյալ արժանիքից զուրկ լինելու համար: Բայց ախր մեր ունեցած արժանիքն էլ մեր շնորհիվ չի, որ ունենք: Մյուսն էլ իր պատճառով չի, որ չունի: Երբ հպարտությունը հանում ենք, մնում է ինքնասիրությունը, հանդուրժողականությունը, համեստությունը: էս հատկանիշներով շատ ավելի հեշտ ու «ճիշտ» է ապրելը: (Ճիշտ լինելը իմ կարծիքն է, կարող եք համակարծիք չլինել ) Քրիստոնեությունը իզուր չի, որ դա համարում է մեղք:
Sambitbaba (12.05.2012)
Էլի եկար իմ չսիրած իմաստին:Ուրեմն հպարտանալ մեկով արտահայտությունից միշտ խորշում եմ, քանի որ էստեղ ես օգտագործում եմ «ես ուրախ եմ քեզ համար» կամ «ապրես» իմաստներով: Վատ բան չես ասում, բայց մեկ է ես չեմ ասում էդ արտահայտությունները:
Սենց օրինակ բերեմ. « հայ շախմատիստների նվաճումներով ես հպարտանում եմ» արտահայտությունն ինչքանո՞վ է ճիշտ: Ուրիշ հաջողությամբ ինչի՞ պետք է դու հպարտանաս: Էս արտահայտության տեղը ես օգտագործում եմ « շատ ուրախ եմ հայ շախմատիստների հաջողություններով: Առաջին ձևակերպման մեջ ոնց որ ինքդ քեզ վերագրես հաջողությունը՝ հայ լինելդ ընդհանուր բան համարելով:
Ահա ճիշտ ես՝ ինքնասիրություն: Իսկ ինքնասերի հականիշը կլինի անինքնասերը: Չեմ բացարձականացնում հպարտությունը, միգուցե սխալ եմ:
Ոչ, մենք հպարտանալով նվաստ չենք համարի, դա գոռոզություն կլինի: Կարելի է ասել հպարտությունը տեղին է գոռոզությունը՝ անտեղի: Ինձ թվում է, հպարտ լինելով կարելի է օգնել մարդկանց հանդուրժող և հումանիստ լինել, պարզապես այդ դեպքում կանես ոչ թե ցուցադրական, այլ որովհետև իսկապես ուզում ես:Ես հպարտությանն ավելի լայն եմ նայում: Դա ոչ միայն ուղղակի գործողություն է: Այն մի ամբողջ մտածելակերպի հիմք է: Աշխարհի նկատմամբ վերաբերմունք: Հպարտանալով մեկին նվաստ ենք համարում, մյուսին արհամարհում, մյուսին ատում հենց միայն տվյալ արժանիքից զուրկ լինելու համար: Բայց ախր մեր ունեցած արժանիքն էլ մեր շնորհիվ չի, որ ունենք: Մյուսն էլ իր պատճառով չի, որ չունի: Երբ հպարտությունը հանում ենք, մնում է ինքնասիրությունը, հանդուրժողականությունը, համեստությունը: էս հատկանիշներով շատ ավելի հեշտ ու «ճիշտ» է ապրելը: (Ճիշտ լինելը իմ կարծիքն է, կարող եք համակարծիք չլինել ) Քրիստոնեությունը իզուր չի, որ դա համարում է մեղք:
Բայց ինչո՞ւ մեր շնորհիվ չէ, կամ մյուսի մեղավորությամբ չէ: Վերջիվերջո մարդը պասիվ էակ չէ: Ինքն է ամեն ինչ վճռում: Վատ հանգամանքները այստեղ շատ քիչ դեր են խաղում: Երբեմն մարդիկ իրենց անզորությունն են վերագրում հանգամանքներին:Այնինչ ընդամենը ուզում են իրենց վրա պարտավորություն չվերցնել՝ սա է մարդու բնությունը: Պետք է հավատալ սեփական ուժերին և վերջ, ԻՀԿ:
Ես հպարտությունը կորցրած և անինքնասեր եմ համարում այն մարդուն, ով որևէ թերություն չունի, նույնիսկ նորմալ հագնված է, բայց նախընտրում է մուրացկանություն անել, քան աշխատել:
Իմ ազգն ա ես եմ հպարտանալուԷլի եկար իմ չսիրած իմաստին:
Սենց օրինակ բերեմ. « հայ շախմատիստների նվաճումներով ես հպարտանում եմ» արտահայտությունն ինչքանո՞վ է ճիշտ: Ուրիշ հաջողությամբ ինչի՞ պետք է դու հպարտանաս: Էս արտահայտության տեղը ես օգտագործում եմ « շատ ուրախ եմ հայ շախմատիստների հաջողություններով: Առաջին ձևակերպման մեջ ոնց որ ինքդ քեզ վերագրես հաջողությունը՝ հայ լինելդ ընդհանուր բան համարելով:, բա որ ես չհպարտանամ հո թուրքը չի հպարտանալու
"Non est ad astra mollis e terris via."
Արփինե ջան, քո մոտեցումը լրիվ նորմալ է ու չափի մեջ: Ուղղակի հպարտ բառի իմաստի կեսն արդեն դրական չի, էդքան բան:
Վերջին խմբագրող՝ Ֆոտոն: 18.05.2012, 00:01:
լավն էր laugh.pngփոքր ժամանակ որ հազում էինք կամ փռշտում մաման ասում էր թուրքի էրեխեն հազա
Arpine (15.05.2012)
Ես շարունակում եմ պնդել որ հպարտությունը բացասական հատկանիշ չէ:Այ գոռոզությունը բացասական է ու շատ:Արփինեյի նման ես էլ եմ կարծում որ եթե հպարտ ես չի նշանակում որ նսեմացնում ես դիմացինիդ:Եթե հպարես ուրեմն երբեք չես ցածրանա:Ու չեմ կարծում որ հպարտ մարդը չի կարող համեստ լինել:Ես մնում եմ իմ կարծիքին:
Ծայրահեղ հպարտությունը` գոռոզությունն է
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ