kyahi (15.07.2010), Magic-Mushroom (10.07.2010), Rhayader (15.07.2010)
Ոնց հասկացա դուք ձեր հարցի պատասխանը գիտեիք:
Դա ձեր կարծիքն է, իսկ իմ կարծիքը մնում է անփոփոխ:
Արհամարա՞նք, եթե մարդն ունի այդքան կամքի ուժ, թող հաղթահարի բարդությունները, այլ ոչ թե արհամարի, կյանքի արժեքներն անհնար է արհամարել, այս պարագայում ոչ թե արհամարում է, այլ բարդությունն է վրայով անցնում:
Ինքնասպան եղողը չի արհամարում կյանքի փորձությունները այլ պարզապես հանձնվում է:
Ուլուանա (10.07.2010)
Նոր կարդում էի մեր գրառումները և ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն ստեղծվեց, որ ես ու դուք մի տաս անքամ ինքնասպան ենք եղել կամ գտնվել ենք ինքնասպանություն դիմողների կողքին: Այսքան գրելուց հետո ես միայն մի բան հասկացա, որ ոչ ես, ոչ էլ դուք և ոչ էլ մյուսը չենք կարող իմանալ և քննարկել այդ հոգեվիճակը և նոր զգացի, որ պահի ազդեցության տակ անիմաստ կարծիքներ էինք հայտնում:
Այսքանը
Ինքնասպան, իհարկե, չենք եղել, բայց այդ հարցի շուրջ երկար ենք մտածել:
Պարտադիր չի ձեռքդ կոտրես, որ հասկանաս, թե ցավելու է:
Magic-Mushroom (10.07.2010)
Պարտադիր է, քանի որ կան դեպքեր, որում մենք կարող ենք հայտնել մեր կարծիքը կապված այդ դեպքի կամ մարդկային հոգեվիճակի հետ և կան դեպքեր, որում չենք կարող : Օրինակ երբ մարդը ընկնում և մարմնի ինչ որ հատված թեթևակի վնասում է, այդ ժամանակ բոլորս էլ կարող ենք քննարկել նրա հոգեվիճակը , որովհետև ես չեմ ճանաչում այնպիսի մարդու, որը գեթ մեկ անգամ չի ընկել և մարմնի ինչ որ հատված թեթևակի չի վնասել; Իսկ հիմա ուրիշ օրինակ, ոնց կարող ենք քննարկել այն մարդու հոգեվիճակը, որը ռազմի դաշտում կորցնում է ընկերոջը ,մենք ոնց կարող ենք այդ պահի, այդ մարդու հոգեվիճակը քննարկել մենք ինչ գիտենք ինքն ինչ է զգում, , իսկ կարծիքներ կարող ենք հայտնել, նույն էլ ինքնասպանության հարցն է,կարծիքներ կարող ենք հայտնել, որն անիմաստ է, հոգեվիճակի մասին մենք խոսել չենք կարող, քանի որ մենք ուղղակի կողքից լսել ենք:
terev (10.07.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ