Աչքիս դու Եպիսկոպոսյանի գիրքը կարդացել ես հա? Եթե այո, ապա զարմանալի է (ոչ էնքան զարմանալի, որքան ուսուցողական ու կարևոր) թե ինչքան տարբեր ազդեցություններ (ող էնքան ազդեցություն, որքան նստվածք ու հետք) կարող է ունենալ միևնույն օբյեկտիվ ինֆորմացիան տարբեր ընկալողների մոտ. նկատի ունեմ ճշգրիտ և հումանիտար ընկալման համակարգերը:
Re. Հարցեր հոգեբանության և փիլիսոփայության բնագավառներից
Չէ սխալվում ես, Եպիսկոպոսյանի ոչ մի գիրքն էլ չեմ կարդացել ու չգիտեմ, չեմ էլ լսել նրա մասին ու մտքերս նրա ազդեցությունը չեն կրում...
Այո շատ հնարավոր է ու դա նկարագրածդ զգացողությունների բնորոշ հենց հետևանքն է. Կարոտը պատճառ է հանդիսանում ուժեղ բացասական ներգործություն ունեցող սթրեսի, որն առաջացնում է հոգեկան ընկճվածության վիճակ, ուժերի սպառված լինելու և ելք չունենալու իրավիճակի մի զգացողություն, որն էլ խոսում է որ այդ սթրեսը ծնել է ավելի խորը և ուժգին մի ապակառուցողական վիճակ՝ դեպրեսիա:P.S.-ի խոսքերից
Խորհուրդ կտաի նման մարդկանց նախ փոխեն իրենց վերաբերմունքն այդ ստեղծված վիճակին և փորձեն ընդունեն իրավիճակն այնպիսին ինչպիսին որ այն կա և հետո փորձեն իրենց հաճելի միջավայրին ու զբաղմունքներին ավելի շատ ժամանակ տրամադրել, հագեցնել օրը, դարձնել այն հետաքրքիր ու լի, ապրել ներկայով, բայց իհարկե կարող եք նաև այդ ամենի հետ մեկ տեղ որոշակի գործնական քայլերի պլան մշակել թե ինչպես անել որ հնարավոր լինի Ձեր կարոտած մարդուն հանդիպել եթե կա որևէ իրական հնարավորություն դա իրագործելու համար միայն թե այդ ամենն իրագործելու ժամանակ ու գնալով դեպի այդ նպատակը միշտ պետք է հիշել, որ հուզականությունն այստեղ ավելի շատ խանգարելու է ամեն դեպքում:
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Արդյոք ասածդ ակնհայտ չի? Արդյոք պետք է լինել հոգեբան նման խորհուրդներ տալու համար? Սա է այն հարցը, որը ուզում էի տալ:
Կամ արդյոք ցինիզմ չի այն, որ օտար մեկը խորհուրդներ է տալիս մարդուն իր անձնականի վերաբերյալ?
ՈՒ հետո, ինչ կապ ունի փիլիսոփայությունը հոգեբանության հետ. արդյոք այդ կապը ավելին է քան ասենք ֆուտբոլի հետ նրա կապը?
Վերջին խմբագրող՝ dushman: 08.08.2007, 13:21:
Ուզում եմ իմանալ, ինչու են որոշ մարդիք խոսելիս ձեռքով-ոտքով խոսում, այսինքն խոսքը անպայման համակցվում է շարժուձևի հետ: Արժե՞ արդյոք պայքարել դրա դեմ, համարելով ուղղակի վատ ու տգեղ սովորույթ: Իսկ միգուցե դա բնական է ու կապված է մարդու խառնվածքի հետ: Ինչևէ, ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ, բայց կցանկանամ իմանալ:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Մարդու մարմնի լեզուն, նրա շաԺումները շատ բան կարող են ասել ոչ այնքան այդ մարդու խառնվածքի, բնավորության մասին, որքան տվյալ խոսակցության հանդեպ, ինչպես նաև զրուցակցի հանդեպ իր վերեբերմունքի մասին: Խոսքս իհարկե գռեհիկ «ոտուձեռ» շարժումների մասին չէ, որոնք միայն արտահայտում ներքին կուլտուրայի բացակայությունը, այլ այն շարժումների մասին, որոնք յուրաքանչյուրս էլ ինչ-որ չափով օգտագործում ենք հաղորդակցման ժամանակ:
Մի ժամանակ ամբողջ խորությամբ ուսումնասիրում էի տվյալ թեման, թե ինչպես կարելի է կարդալ մարդու մարմնի լեզուն, հայացքների նշանակությունը, անգամ կանգնելու դիրքը: Իհարկե հոգեբանական գրականության մեջ ահագին «ջուր» կա այս թեմայի շուրջ, բայց երբ շատ տարբեր գրքեր ես կարդում ու հետն էլ փորձում ես համեմատել իրական կյանքի հետ ու դեռ հետն էլ մասնագիտությամբ հոգեբան ես, ի վերջո կարողանում ես շատ թե քիչ զտել թանը մերանից:
Ու նախ, ինչպես ասացի արդեն հաղորդակցման ժամանակ զրոցակցի շարժումները ավելի շատ խոսում են նրա վերաբերմունքի մասին տվյալ խոսակցության ու խոսակցի հանդեպ, քան թե նրա բնավորության մասին:
Օրինակներ.
Մարդիկ ստելու ժամանակ սովորաբար անգիտակցաբար պակասեցնում են մարմնի շարժումները: Բացատրությունը այն է, որ մենք խոսելիս շարժում ենք ձեռքերը, դեմքի մկանները առանց մտածելու, թե որ խոսքի հետ ինչ շարժում անել. մեր ուղեղը ինքը մեր փոխարեն անում է դա միանգամայն ավտոմատացված, սակայն երբ մենք սուտ ենք խոսում, մեր խեղճ ուղեղը «խուճապի է մատնվում»՝ չիմանալով, թե «սխալ» բառերի հետ ինչ համապասախան շարժում փոխանցի մեր մարմին, որ ճիշտ լինի: Եվ հետևաբար ուղեղի խուճապահար և անվճռական վիճակի պատճառով մեզ այնպես էլ որևէ շարջում անելու ազդակ չի գալիս: Ուշադրություն դարձրեք դրան:
Մեկ այլ նշան, որ կարող է խոսել ստի մասին: Երբ զրուցակիցը խոսելու ժամանակ անտեղի ձեռք է տալիս քիթը, խոսքը իհարկե այն մարդկանց մասին չէ, որոնք միշտ ունեն այդ սովորությունը: Երեխաներն ու դեռահասները սովորաբար սուտ խոսելիս դիպչում են իրենց բերանին, իսկ չափահասները՝ քթին: Էլի ունի բացատրություն, բայց հիմա չեմ գրի դրա մասին:
Մի ուրիշ օրինակ: Երբ խոսելու ժամանակ տեսնում ես, որ զրուցակիցդ կանգնած կամ նստած է մոտավորապես այն նույն դիրքով ինչպիսին դու ունես տվյալ պահին /ձեռքերի դիրքը, ոտքերի դիրքը/, ուրեմն կարելի է ենթադրել, որ այդ անձը համակրանք ունի քո հանդեպ կամ միանգամայն բարյացակամ է տրամադրված ձեր զրույցի հանդեպ:
Շարժումներից, մարմնի դիրքից կարելի է նույնիսկ հասկանալ հակառակ սեռի վերաբերմունքը: Օրինակ երբ տղան/տղամարդը անտարբեր չէ տվյալ աղջկա/կնոջ հանդեպ, ապա վերջինիս տեսնելիս այդ տղամարդը շատ հաճախ անգիտակցաբար շոշափում է վզի, օձիքի շրջանը, ինչպես նաև սկսում է շարժել հոնքերը: Կանայք էլ ունեն իրենց նշանները, որոնք իհարկե անում են անբգիտակցաբար, երբ հավանում են որևէ տղամարդու, բայց դրա մասին չեմ պատմի:
Իմանալով մարմնի լեզուն՝ կարելի է սեփական անձի հանդեպ համակրանք, կիրք (իհարկե ոչ սեր) առաջացնել հակառակ սեռի մոտ կամ էլ լինելով բիզնեսմեն՝ կնքել շատ շահավետ գործարք:
Մի խոսքով, դա մի ամբողջ թաքնված աշխարհ է, իսկ դուք ասում եք՝ ոնց պայքարենք դրա դեմ...
Re. Հարցեր հոգեբանության և փիլիսոփայության բնագավառներից
Apsara-ի տված հարցի ivy-ի պատասխանին միայն ավելացնեմ, որ կարծում եմ խառնվածքը ճիշտ է դեր չի խաղում ժեստերի տեսակների ընտրության մեջ, քանի որ անկախ խառնվածքից ու բնավորությունից դրանք միատեսակ են, բայց դեր են խաղում օրինակ բնավորության հետ կապված այդ ժեստերի կիրառման հաճախականության ու ինտենսիվության մեջ. այսինքն խառնվածքի տարբեր տիպերը տարբեր հաճախականությամբ կդիմեն ժեստերին:
Եվ մի բան էլ. հաճախ ժեստերի օգնությանն են դիմում մարդիկ, որոնք չեն կարողանում բառերի օգնությամբ լիովին արտահայտեն իրենց զգացմունքներն ու ստիպված այսպես ասած ժեստերի օգնությամբ փորձում են իրենց խոսքն երանգավորել, այդպիսով արտահայտելով ներքին հուզականությունն ու այն ինչը դժվարանում են բառերով արտահայտեն ծնում է ներքին լարվածություն, կաշկանդվածություն ու այդտեղ է որ հաճախ դիմում են ժեստերին: Դա կարող է լինել նաև երբ մտքերն առաջ են ընկնում խոսքից ու էլի որոշ առումով կապված է մարդու խառնվածքից:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
dushman ջան չգիտեմ ինչո՞վ եմ արժանացել քո դուշմանական վերաբերմունքին, բայց սիրով պատասխանում եմ հարցերիդ.
dushman ջան բանն այն է, որ մի քիչ տեղյակ եմ հոգեբանությունից ու եթե մեկը հարց է տալիս այդ բնագավառից ու ուզում ստանալ պատասխան ինձ համար էական չէ պատասխանն ակնհայտ է ինչ-որ մեկի համար թե ոչ, ես իմ պատկերացումների շրջանակում տալիս եմ իմ պատասխանը կամ հայտնում կարծիքս, չնայած բոլորն էլ կարող են պատասխանեն այստեղ տրվող հարցերին, լինեն պատասխանողներն կամ կարծիք հայտնողները հոգեբաններ թե քանդակագործներ, ուսանողներ թե գիտության դոկտոր պրոֆեսորներ վերջին աստիճանի
Եթե մարդ չի ուսումնասիրել հոգեկանի հետ կապված ոլորտն ու ունի հուզող հարցեր կապված անձնականի հետ ու ես էլ մի քիչ իմանալով հոգեբանություն ու մի քիչ հասկանալով տրվող հարցից կարող եմ ինձ իրավունք վերապահել նաև անհրաժեշտության դեպքում խորհուրդներ տալ ու դա ցինիզմի հետ կապ չունի բոլորովին, քանզի ցինիզմով չեմ տառապում, իսկ այ հարցադրմանդ մեջ դուշմանական մոտեցումը պարզ երևում էԵթե հարցը տրվում է անձնական ոլորտից չեմ կարող պատասխանել հարցին այն կապելով աշխարհաքաղաքական ոլորտի հետ:
Այս թեման բացելուց մտածել եմ այն մասին, որ կլինեն ակումբցիներ, որոնց կհետաքրքրի անձնական կամ ոչ այնքան հոգեկանի (հոգեբանական) կամ կյանքում ծագած խնդիրների հետ կապված հարցեր (փիլիսոփայական), որոնց համար կարիք չի լինի առանձին թեմա բացել, քանի որ դրա անհրաժեշտությունը չկա ու պահանջվում է սոսկ որոշակի տեղեկություն իմանալ կամ հասկանալ, թե կյանքի այս կամ այն իրավիճակում ինչպես կլինի ճիշտ վարվել կամ ուղղակի լսել կարծիք, խորհուրդ մեկից՝ ով տեղյակ է շատ թե քիչ այդ ոլորտից և որոնց պատասխանը հարցադրողը չի կարողացել գտնել ինքնուրույն: Այ դրա համար էլ ստեղծվել է այս թեման ու կապնվել են հոգեբանությունն ու փիլիսոփայությունն իրար հետ այլ ոչ թե դրանցից մեկը խոտի հոկեյի կամ ֆուտբոլի հետ:
Հ.Գ. Ափսոսում եմ վատնածս ժամանակը, որը նոր կամ լավ մի բան չի տալիս ինձ կամ դիմացինիս:
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...
Մի քանի հարց էլ ես տամ:
1. Մի բան եմ նկատել, չծիծաղեք:Երեկոյան, երբ արհեստական լույսի տակ նայում եմ հայելու մեջ ավելի սիրունիկ եմ երևում,
քան ասենք կեսօրվա բնական լույսի տակ: Ու շատերին եմ հարցրել սրա մասին, իրենք էլ ասել են, որ այո նկատել են այդ երևույթը, բայց ոչ մեկ չի կարողացել լիարժեք բացատրել, թե դա ինչի հետևանք է: Գո՞ւցե դուք…
2. Ի՞նչ է զառանցանքը և արդյո՞ք զառնցանքի ժամանակ կապակցված խոսքի ունակության կորուստը ապացուցում է հետևողական մտածողության ունակության կորուստը:
Վերջին խմբագրող՝ Մարիաննա: 20.09.2007, 21:01:
Կարճ է ոչ թե այն ճանապարհը, որը ուղիղ է, այլ այն ճանապարհը, որը հաստատ է:
Առաջին հարցին կա պարզ պատասխան. բոլորս ունենք արտաքին թերություններ որոնք արհեստական լույսի տակ բնականաբար շատ ավելի վատ են երևում:
Զառանցանքի մասին հարցում խելքս կրկին չհերիքեց հարցը հասկանալու, բայց առաջին 3 բառին կարծես ինքտ ես պատասխանել: Զառանցանքը չկապակցված խոսքն է:
Առաջին հարցին շատ լավ պատասխանել է Guest–ը։ Ավելացնեմ միայն, որ բացի դրանից մարդիկ սովորաբար երեկոյան ավելի գեղեցիկ են լինում՝ անկախ արհեստական լույսի էֆեկտներից, քան առավոտյան և կեսօրին։Մի քանի հարց էլ ես տամ:
1. Մի բան եմ նկատել, չծիծաղեք:
2. Ի՞նչ է զառանցանքը և արդյո՞ք զառնցանքի ժամանակ կապակցված խոսքի ունակության կորուստը ապացուցում է հետևողական մտածողության ունակության կորուստը:
Փորձեմ պատասխանել զառանցանքի հարցին։
Հարցնում ես, թե արդյոք զառանցանքի ժամանակ կապակցված խոսքի ունակության կորուստը ապացուցում է հետևողական մտածողության ունակության կորուստը։ Այո, բայց դա կարող է կրել միանգամայն ժամանակավոր բնույթ, ասենք բարձր ջերմության՝ տենդի ժամանակ, և այդ դեպքում չի կարելի ասել, թե այդ մարդը սովորաբար զուրկ է տրամաբանական մտածողությունից։
Զառանցանքը անկապակցված մտածողությունն ու խոսքն է , որն արտահայտվում է գլխուղեղի գործունեության ժամանակավոր խանգարման հետևանքով /տենդային հիվանդությունների, հարբածության, թունավորման ժամանակ/։ Սակայն զառանցանքը կարող է հանդիսանալ նաև բազմաթիվ հոգեկան հիվանդությունների սիմպտոմ։ Զառանցանքային պսիխոզը կարող է տևել երկար տարիներ՝ հաճախ զուգակցվելով հալուցինացիաների հետ /օրինակ՝ մանիակալ զառանցանքը պարանոիկների մոտ/։
Մի հարց ունեմ,՝
1.ի՞նչ է ներշնչանքը,
2.ճի՞շտ է արդյոք դա թե ոչ
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Հետաքրքիր է, իսկ ես նկատել եմ, որ առավոտյան՝ նոր արթնացած ժամանակ, հայելու մեջ նայելիս ավելի շատ եմ ինքս ինձ դուր գալիս, քան հետո...Բայց... մի հանգամանք էլ կա. առավոտները մարդու դեմքը սովորաբար մի քիչ ուռած է լինում, չէ՞, իսկ քանի որ ես շատ նիհար եմ
) , հնարավոր է, որ դեմքիս մի քիչ ուռածությունն ինձ համար նպաստավոր է լինում ու այդպես ավելի գեղեցիկ եմ լինում, չգիտեմ...
Բայց, ճիշտն ասած, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ դեռ նիհար չէի, ավելին`թմբլիկ էի, էլի առավոտները ես ինձ ավելի գեղեցիկ էի թվում, քան օրվա ընթացքում...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Շատ գեղեցիկ լինելուցաՀետաքրքիր է, իսկ ես նկատել եմ, որ առավոտյան՝ նոր արթնացած ժամանակ, հայելու մեջ նայելիս ավելի շատ եմ ինքս ինձ դուր գալիս, քան հետո...
Բայց, ճիշտն ասած, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ դեռ նիհար չէի, ավելին`թմբլիկ էի
Այսինքն՝ կարելի է ասել, որ ժեստերի միջոցով փորձում են իրենց խոսքն ավելի (համենայնդեպս, իրենց կարծիքով) հասկանալի ու արտահայտիչ դարձնել: Բայց եկեք խոստովանենք, որ երբ ժեստերի գործածությունը չափից դուրս շատ է լինում, դա արդեն տգեղ սովորություն է. կողքից նայելիս այնքան էլ հաճելի չէ, երբ խոսողը աջ ու ձախ թափահարում է ձեռքերը: Եթե ուշադրություն դարձնեք, այդպիսի ժեստերը սովորաբար առանձնապես ինֆորմատիվ չեն լինում, այսինքն՝ ասվածին, մեղմ ասած, շատ բան չեն ավելացնում, փոխարենը բավական անցանկալի են գեղագիտական տեսակետից:
Ի դեպ, սեփական դիտարկումներս ցույց են տվել, որ ժեստերի օգտագործումը, որպես կանոն, չարաշահում են ուսուցիչները:Դա, իհարկե, գալիս է նրանց աշխատանքի բնույթից: Բնական է, որ բացատրելիս մարդն ավելի հաճախ է դիմում ժեստերի օգնությանը, իսկ ուսուցիչների հիմնական գործը հենց բացատրելն է, այն էլ երեխաներին, և աշխատանքի բերումով այդ սովորությունը ձեռք բերելով՝ նրանք այն արդեն ակամա կիրառում են նաև աշխատանքից դուրս՝ կենցաղում:
Ամեն դեպքում, դա հաճելի սովորություն չէ և, կարծում եմ, արժե փորձել ազատվել դրանից:
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 04.10.2007, 22:34:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Լրիվ համաձայն եմ, ներվայնանում եմ, որ շատ են ձեռքերով խոսում: Տեղը եկած պահին նույնիսկ նկատողություն եմ անում: Ես Համարյա ժեստերով չեմ խոսում, համենայն դեպս չեմ նկատել, կամ էլ շատ քիչ են:Այսինքն՝ կարելի է ասել, որ ժեստերի միջոցով փորձում են իրենց խոսքն ավելի (համենայնդեպս, իրենց կարծիքով) հասկանալի ու արտահայտիչ դարձնել: Բայց եկեք խոստովանենք, որ երբ ժեստերի գործածությունը չափից դուրս շատ է լինում, դա արդեն տգեղ սովորություն է. կողքից նայելիս այնքան էլ հաճելի չէ, երբ խոսողը աջ ու ձախ թափահարում է ձեռքերը: Եթե ուշադրություն դարձնեք, այդպիսի ժեստերը սովորաբար առանձնապես ինֆորմատիվ չեն լինում, այսինքն՝ ասվածին, մեղմ ասած, շատ բան չեն ավելացնում, փոխարենը բավական անցանկալի են գեղագիտական տեսակետից::
Չէ կարծես հարցիս պատասխանող չկա, բայց երեկ մի լավ մարդու հետ զրույցի ընթացքում ես ինքս գտա այս հարցերի պատասխանները, պատասխաններ ինձ համար, թույլ տվեք չկիսվել ձեզ հետՄի հարց ունեմ,՝
1.ի՞նչ է ներշնչանքը,
2.ճի՞շտ է արդյոք դա թե ոչ
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ