Հերոսդ ինչքան էլ ուզում է թե՛ հոգեպես թե՛ ֆիզիկապես կատարյալ անձնավորություն լինի, նրա բռնած դիրքը պարտվողական է, նույնիսկ եթե ամեն օր ՌԵժԻՄՈՎ շարք կանգնեցնի էդ լավ տղերքին ու ծեծի: Ինչու՞.
Վորովհետև բոլորը չեն կարօղ վատը կամ լավը լինել, բոլորը լինում են ինչպես բոլորը, իսկ այդ տարիքում բոլորի հետ շփվելը, թեկուզ ինչ որ դիրքեր զիջելով, շատ կարևոր է, հետո ուշ կլինի: Չե որ ասում են ամենամեծ շքեղությունը դա մարդկանց հետ շփվելն է: Իսկ եթե նրանք այնքան ցածր մակարդակի մարդիք են, որ չի կարում հետները շփվել դա ուղղակի հերսոդ տրամադրություն է, մեր մեծերը իրենց ստեղծագործությունների ամենալավ նյութերը քաղել են հենց նման շրջաններում: Էնպես, որ Հովսեփ ջան, հերոսդ պետք է լեզու գտնի էդ տղերքի հետ ու իր ուժերի համաձայն դաստիարակի նրանց, որ շատ ավելի դժվար է քան ծեծելը:
Իսկ մենակ կռիվ են անում մի անգամ, երբ տղամարդը պետք է ցույց տա թե ո՞վ է:
Կռվել առանց վախենալու, մինչև վերջ, ուզում է վոռց կատվի ծեծ ուտի, կարևորը դա չէ, նման կռվից հետո հասկացողը կհարգի իսկ դուդը կվախենա նրան նեղացնել: Հերոսդ էդ հատվածը արդեն անցել է, հիմա պետք է լեզու գտնի հետները, ուզի թե չուզի նրանց մեջ է ապրում, եթե վատն են թող ինքը լավը լինի, որ տեսնեն ո՛րն է լավը:
Իսկ կռիվ անելը ճիշտ բան չե, կներես, պատմելը նույնպես:
Ասեմ, որ պատմվացքիդ մեջ օգտագործել էս նյութի շատ չնչին մասը, ուղղակի կոնկրետ շարադրել էս կատարվածը, իսկ կարելի էր ստեղծել լիարժեք գրական ստեղծագործություն, գոնե բնութագրելով ու ներկայցնելով էդ լավ տղերքի պատկերները, նրանց գորշ աշխարհը, կարծում էմ, որ դա նրանց էլ պետք կգար:
ԵՎ դա արդեն չեր լինի կռիվ պատմել այլ կլիներ գրականություն, ԳՐԻՐ:
Օրինակ, Իսահակյանի «Փորոլոգիան» կարդացե՞լ էս, պատմվացքի մեջ խոսքը մի շատակեր ապուշի մասին է, բայց ի՞նչ փիլիսոփայություն կա, ի՞նչ խորը ու գեղեցիկ պատմվածք է...
Էջանիշներ