Morpheus_NS (15.09.2009)
Հայկ, բայց ես ի նկատի ունեի այն տղաներին, որոնք ստոր արարք են արել, դու ստոր արարքներ շատ ե՞ս անում , եթե դու նման կարգի բան չես արել, ուրեմն աղջկիկը ծեծիի կարիք ունի կամ հիվանդ ներվայն ա
Ուրեմն սենց, եթե նորմալ աղջկա ոչ մի ներվայն հիվանդություն ու կյանքից ձեռք քաշելու միտումներ չունի, չափալախում ա տղային ուրեմն տղան ստոր կենդանի է, հետո մի մոռացեք, որ յուրաքանչյուր մարդ ՝ լինի տղա թե ոչ տղա , իրեն ինչ որ ահավոր ձևով կպնեն, ռեֆլեքսիվորեն անկանխատեսելի բաներ կարող է անել պաշտպանվելու համար, ինչու չէ նաև չափալախել, սամի նապռասիլիս կակ գավաիցա : Հավասարություն , հավասարություն չափալախը կարելի է փոխարինել վրաերթերի հետ
Բայց ինչ հետաքրքիր հատկություններ ունեք տղաներդ, մի հատ չափալախի մասին խոսք ա գնում, վսյոո անձի պաշտպանության հարցը դնում եք սեղանին , հավասարություն , ֆլան ֆստան: Հավասարություն հավասարություն՝ տղամարդը թող նստի տունը երեխա պահի, աղջիկը գիշերը գնա ընկերուհիների հետ բիսետկում բլոտ խաղա : Տղան տղա է, աղջիկը աղջիկը, ոչ մեկ մյուսից պակաս չի, հավասար են տարբեր հարթություններում, նույն հարթությունում երբեք հավասար լինել չեն կարող :
Чеширский КотЭ
Mephistopheles (28.08.2010)
Չեմ ապտակել, իմ կարծիքով երեսին խփելը ամենվիրավորական բաննա, կապ չունի տղայի թե աղջկա: Բայց խփել եմ(շպրտել եմ դեպի զոհը) հեռախոսով, կոշիկով, վազայով, բաժակով, թավայով, մի խոսքով , էտ պահին ինչ լինումա ձեռքիս տակ: Հա մի անգամ էլ դանակով ձեռքին եմ խփել, բայց դրա համար ափսոսում եմ, ուղակի շատ խանդեցի չզսպեցի ինձ: Գլխին ջուր լցնել եղելա կատակով
Полюбить так короля, своровать так миллион
Король +
Հայկօ (17.09.2009)
Alphaone (28.02.2014), Chilly (28.08.2010), Moonwalker (28.08.2010), total_abandon (05.06.2014), Արամ (28.02.2014)
Ես մի անգամ դպրոցում եմ մեր դասարանից մի տղայի ապտակել. չափն անցել էր… Բայց հիմա չեմ համարձակվի մեկին ապտակել, կարծում եմ էտ արդեն շատ վիրավորական կլինի… Ճիշտ ասեվեց, ամենաուժեղ ապտակը արհամարհանքն է. սրանից լավ/վատ բան իրոք չկա…Ինքս արահամարհել եմ ու զգացել իմ վրա Ամեն դեպքում ապտակից հաստատ լավա ու օգնումա
Շատ-շատ եմ ապտակել. սիրածս գործողություններից մեկն է
Որոշ ապտակներ մինչև հիմա հիշում եմ։ Մի անգամ քեռուս տղային, որ նոր էր ընդունվել համալսարան, տեսա մաթֆակի շենքի դիմացի պատին պպզած, շուջն էլ մի 10-12 տղա։ Իրեն լավ էր զգում Գիտի, որ տանել չեմ կարողանում պպզած տղաներին, ինձ էլ տեսավ ու միանգամից չիջավ իր բարձունքից։ Ես էլ կանչեցի, գրկեցի, մի հատ ջերմ պաչիկ արեցի ու մի հավեցո՜ո՜ո՜վ ապտակ։ Տղերքի դեմքը տեսնել էր պետք
Այս տարի տարբեր առիթներով 3 տղայի եմ ապտակել։ Մեկը մոտ մի ժամ այգում իմ ու ընկերուհուս ներվերն էր ուտում, իսկ ապտակելուցս հետո գոռաց, որ ես գիժ եմ, մյուսն ասաց, որ ինչ էլ անեմ չի նեղանա, որովհետև իրեն տեղն է, ապտակելուց հետո էլ ասաց, որ իր սիրած աղջկան ամեն ինչ կարելի է, թեկուզ հասարակական վայրում իրեն ապտակել, իսկ էն երրորդն էդպես էլ չհասկացավ, որ ապտակեցի, Արդյունքն ընդամենն այն եղավ, որ բազմաթիվ մակդիրներիս ավելացավ ևս մեկը՝ քայլող վանդալիզմ
Ախր մի օրվա ընթացքում երեք անգամ ապտակեցի։ Չնայած, մեր մեջ ասած, էդքան կյանքս ուտելու համար երեքին էլ լիովին արժանի էր։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Արամ (10.12.2013)
Իրոք ամեամեծ ապտակը,վիրավորանքը.... արհամարանքն է:Կոնկրետ ես ոչ մեկի չեմ ապտակել,բայց մի օր մի աղջկա պիտի ապտակեի,գիտեմ գեղեցիկ երևույթ չէ(այն էլ երբ հասարակական վայրում աղջիկը ապտակում է աղջկա) ու երևի էդ ժամանակ էլ էդպես մտածեցի դրա համար չապտակեցի,բայց նա արժանի էր,նախ նրա համար ,որ բոլոր սահամնները արդեն անցել էր ,երկրորդն էլ,որովհետև նա ենքան զարգացած ինտելեկտ չունի ,որ հասկանա իրեն արհամարեցի,ավելին երևի մտածեց... ու եթե հիմա էդ ամենը լիներ առանց վարանելու կապտակեի....
Չնայած սովորություն չունեմ իմ արածների կամ չարածների համար զղջալու,բայց էս դեպքը բացառություն էր
Անլուրջ եմ ապտակել մի տղայի, դերասանություն անելու ժամանակ, բայց նենց էի դերիս մեջ մտել ,ոնց որ ճիշտ ծեծեի:
''Life is like a piano, the white keys represent happiness and the black show sadness. But as you go through life's journey, remember that the black keys also create music.''
Ձեռս չի բարձրանում:
Իմ կարծիքով ապտակում է նա, ով զգում է սեփական թուլությունը, անկարողությունը…
Նարե91 (12.05.2011)
Բարև… Իմ կարծիքով ինչ էլ լինի՝ չարժէ հունից դուրս գալ այնքան, որ սոցիալական նորման մոռացվի Ասենք չարժէ տրվել հեռուստետեսային բարքերին և կրկնել՝ անգիր արած բանաստեղծության նման
Իմ կյանքում մի նման դեպք եղել է,սակայն երեխա էի.ես 15 տարեկան աղջիկս 12 տարեկան,ուզում էի համբուրեի ապտակեց ու նույն պահին էլ այնպիսի քնքշությամբ ինձ փաթաթվեց,որ ես ուղղակի սկսեցի ժպտալ,հաճախ ենք մինչև օրըս հիշում եղածը,ու ուղղակի հիանում այդ տարիքում եղած մեր զգացողություններով:Կարծում եմ կարևորությունը կայանում է նրանում թե ինչպես հարդվեց իրավիճակը,պատճառը լավն էր,եղածը ոչ,իսկ հետևանքը հիանալի:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ