Մեր համատեղ պատմվածքը. քննարկումներ

[Հենրիկ Բաբաջանյան]

Իմ կարծիքով այդ համատեղ հորինվող պատմվացքները չունեն ոչ ապագա, ոչ էլ գեղարվեստական արժեք, անկախ հեղինակների տաղանդից: Նախ՝ ոչ մի երեխա չի կարող ունենալ երկու հայր և երեք մայր, հետո՝ հեղինակները, անկասկած, առանձին- առանձին բավականին բարձրավորակ հատվածներ են գրում, ամեն մեկը իր ոճով և բառապաշարի, մտածելակերպի, կրքերի շրջանակում: Միացնելով այդ ամենը՝ ստացվում է ստեղծագործական խառնաշփոթություն: Դրանից ոչինչ չեն շահում ընթերցողները, նույնիսկ՝ հեղինակները:
Ինձ չի հետաքրքրում բովանդակությունը: Այնտեղ չկան իրական ապրումներ, կրքեր, հույզեր, հույսեր,մտերմություն, դավաճանություն: Ամեն ինչ արհեստական է և կարծես զուգահեռ աշխարհներից: Չկա կյանք, մահ, որոնք ծընում են ընթերցողի մեջ զգացումներ՝ ուրախություն, վիշտ:
Պատճառը, ինչպես վերևում նշեցի՝ արհեստականությունն է:
Մենք ապրում ենք այպիսի միջավայրում, ուր մենուրեք տեղի են ունենում տասնյակ միջադեպքեր՝ հուզող, հետաքրքրող մեր մտքի ու սրտի բոլոր անկյունները: Ինչու՞ չգրել այդ մասին:
Կազմակերպեք կարճ պատմվացքի մրցույթ մեր առօրյա կյանքի մասին:
Եթե դա հետաքրքիր չի լինի ակումբայիններին, մի հուսահատվեք, այն մեծ ուրախությամբ կընթերցեն ուրիշները:

[Դարք]

կավարտեմ

---------- Ավելացվել է՝ 17:27 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 17:09 ----------

Ժող բայց կլինի մի քիչ հումորայինա-վերացականոտ բան գրենք? ձեր գրածները կարդացի ապրեք, մեջներդ տաղանդը կա

Հ.Գ մեր մեջ ասած ես էդքան էլ փորձ չունեմ նենց որ խիստ չդատեք

Վահիկի սկիզբը հենց հումորային է. կարող ես ծանոթանալ սկզբնամասում` Վահիկի, անկապում գրած, Ռոջերի պատմությանը

[BeatleMan]

Վահիկի սկիզբը հենց հումորային է. կարող ես ծանոթանալ սկզբնամասում` Վահիկի, անկապում գրած, Ռոջերի պատմությանը

լինքը կուղարկես?

[Yellow Raven]

լինքը կուղարկես?

Արդեն տեղադրեցի թեմայում

[Նաիրուհի]

Բյուրի գրած սկիզբը շատ հավանեցի: Հիմա ձեռքերս շփելով սպասում եմ շարունակությունը. հաստատ Ռայի ու Այվիի մասերում էնպիսի զարգացումներ են լինելու, որ բերաններս բաց մնան :Ճ
Բյուրն արդեն իրեն բնորոշող շեշտերը դրել է. առանց անունը տեսնելու էլ կիմանայի, որ ինքն է գրել:

[Rhayader]

Ժող, կներեք, երեկվա ընտրություններին վստահված անձ էի: Արդեն արթնացել եմ, այսօր իմ մասը կգրեմ:

[Ingrid]

Ես էլ եմ շեֆի առաջարկն ընդունում Մնում է՝ իրագործվի:

Ի դեպ, մի ժամանակ էլ pm-ներով էինք պատմվածք գրում, ուղարկում: Տեսնես՝ ու՞մ մոտ է լռվել:

Ո՞նց ենք ուղարկում պատմվածքները…

[Արէա]

Երազի Տունը

Սրճարան մտնելուն պես ամեն ինչ ծածկվեց տերյանական մեգ ու մշուշի մեջ...

Նախագծի ավարտից հետո օրիգինալ շարունակությունն էլ կտեղադրես հա՞, Գալաթեա ջան: Ահավոր հետաքրքիր ա շարունակությունը:

Ցեցը գցեց ջաններս, գնաց

[StrangeLittleGirl]

Ո՞նց ենք ուղարկում պատմվածքները…

Վայ, էս ինչ հին գրառում ես մեջբերել: Չեմ էլ հիշում՝ խոսքն ինչի մասին էր

[Ingrid]

Երազի Տունը

Սրճարան մտնելուն պես ամեն ինչ ծածկվեց տերյանական մեգ ու մշուշի մեջ: Մտքում հայհոյելով՝ հանեց ակնոցը և գրպանի հարուստ պարունակության մեջ որսաց փափուկ կտորը: Թեև ակնոցը հանած վատ էր տեսնում, բայց մինչ գորորշին կմաքրեր ապակիների վրայից, գրեթե առանց նայելու մոտեցավ իրենց սիրած սեղանին:
Մարոյի վառ կարմիր բջջայինը սեղանի վրա էր: Ինքը չկար:
Էլի մտքում գոռգռաց ընկերուհու վրա, որ ամեն անգամ, անտեսելով իր մունաթը, եղած-չեղածը թողնում է սեղանին ու գնում է զուգարան: Ակնոցը դրեց, նայեց բարի կողմը և ժպտաց: Մարոն, ձեռքին երկու թեյի բաժակ, մոտենում էր սեղանին:
- Լավ է եկար,- Մարոն բաժակները տեղավորեց ու նստեց:
- Խցանում էր: Զզվում եմ էս Նոր Տարուց: Աշխարհի մեքենան էր փողոցում լցված: Երևան Սիթիի մոտ 25 րոպե կանգնած եմ եղել:
- Բենզին ունե՞ս, Ան:
- Կա մի քիչ, ինչու՞:
Պատմեց: Գիշերը Մարոյի Մարիամ տատը երազ էր տեսել: Երազում նա հայտնվել էր մի սեփական տան բակում, որն իրեն աղոտ ծանոթ էր թվացել: Պտտվել էր տան շուրջը և ֆիքսել էր ամեն մի մանրամասնը: Հետո մոտեցել էր դռանը ու հենց ուզել էր զանգը տալ, տեսել էր, որ մատներ չունի: Ուզել էր ձայն տար, որ դուռը բացեն, ձայն չէր դուրս եկել կոկորդից: Փորձել էր ոտքով խփել դրանը, պարզվել էր՝ ոտքերին փափուկ կոշիկներ են ու հարվածի ձայնը չի լսվում: Միևնույն ժամանակ Մարիամ տատի ներսում ահագնացել էր զգացումը, որ այդ տան մեջ ինչ-որ բան կա, որ իր հետ է կապված: Որ եթե կարողանա մտնել ներս, իր շատ հարցերին պատասխան է գտնելու: Բայց այդպես էլ չկարողանալով մտնել ներս՝ արթնացել էր:
Մարոն լռեց:
- Հետո՞, բենզինն ի՞նչ կապ ուներ:
- Տատս մանրամասն նկարագրել է տունն ու տարածքը: Համոզված է, որ Սարի Թաղում է գտնվում: Թեյդ խմի, գնում ենք էդ տունը գտնենք:
- Մար, լավ էլի, լրջացի:
- Տատիին խոստացել եմ, Ան, պետք է գնանք:
- Ախր ես էլ եմ երազումս շատ բան տեսնում, ամեն տեսածիս հետևից որ գնամ, ո՞ւր կհասնեմ:
- Ան, տատս վերջին անգամ երկրորդ ֆրոնտը բացվելիս է երազ տեսել: Արի գնանք էլի: Չենք գտնի՝ հետ կգանք: Քեզ հարս չեմ տանում Սարի Թաղ:
- Ատում եմ քեզ, Մարո, - ասաց ու գլուխը քաշեց թեյի վերջին կումը:

Որպես սկիզբ՝ ուներ ընթերցողին գրավելու հմտությունն ու մղում է շարունակությունը կարդալու: Միայն թե իմ կարծիքով ավելրոդ էր "տերյանական մեգ ու մշուշ" արտահայտությունը: Դա կարելի է անել ակնարկի կամ որևէ պարոդիայի մեջ, իսկ այս գործը ես որպես պատմվածք կարդացի, ու սկզբի կիսահեգնական արտահայտությունը չէր համընկնում հետագայի գրելաոճի հետ:
Սիրով կսպասեմ շարունակությանը:

[ivy]

Ժողովուրդ, ինչ կլինի համատեղ պատմվածքի առաջին մասը գրելիս վերնագիր մի դրեք (էս էլ նոր բան է, չկար առաջ). դրանով դուք պարտավորեցնում եք շարունակողներին գնալ ձեր ընտրած ճանապարհով: Ասեմ, որ երկու եռյակում եմ հիմա մասնակցում ու երկուսի դեպքում էլ չեմ առաջնորդվելու վերնագրով:
Իսկ ընդհանրապես, կարծում եմ, ճիշտ կլինի հստակեցնել էս կետը ու որոշել, որ առաջին հեղինակի կողմից վերնագիր չի տրվելու:

[StrangeLittleGirl]

Ժողովուրդ, ինչ կլինի համատեղ պատմվածքի առաջին մասը գրելիս վերնագիր մի դրեք (էս էլ նոր բան է, չկար առաջ). դրանով դուք պարտավորեցնում եք շարունակողներին գնալ ձեր ընտրած ճանապարհով: Ասեմ, որ երկու եռյակում եմ հիմա մասնակցում ու երկուսի դեպքում էլ չեմ առաջնորդվելու վերնագրով:
Իսկ ընդհանրապես, կարծում եմ, ճիշտ կլինի հստակեցնել էս կետը ու որոշել, որ առաջին հեղինակի կողմից վերնագիր չի տրվելու:

Ռիփ, հլը սպասի, տես Բայն ինչ ա գրում, հետո վերնագրից կխոսես լավ եմ արել, դրել եմ վերնագիր

[Գալաթեա]

Ես չեմ կարծում, որ վերնագիր դնելը տենց սխալ բան ա:
Երբ մեկը պատմություն ա սկսում էս պրոեկտում, սենց թե նենց, մնացածը պետք ա հետևեն իր սկզբնական մտքին: Իսկ վերնագիրն իր սկզբնական մտքի մի մասն ա: Եռյակ պատմվածքի միտքը հենց էն ա, կարծում եմ, որ լինի կուռ, միասնական մարմին՝ հիմնված սկզբնական գաղափարի վրա:
Եթե սկզբնական գաղափարին չես հետևելու՝ կապ չունի՝ վերնագիր կար թե չէ:

[ivy]

Գալ, իմ կարծիքով եռյակը նրանով է հետաքրքիր, որ անկանխատեսելի է ամեն մեկի շարունակությունը, իսկ պատմությունը, հա, պիտի լինի միասնական մարմին, բայց դրա համար հեչ պարտադիր չի գուշակել առաջին հեղինակի միքտը ու փորձել էդպես էլ շարունակել: Հակառակ դեպքում թող հենց հեղինակն էլ գրի վերջացնի, էլ ինչ իմաստ կա երեքով գրելու:

[impression]

ես ռիպի հետ համամիտ եմ, էն մյուս դեպքը փակ աչքերովն ա, էստեղ ամենակայֆը հենց էդ ազատությունն ա, որ եթե երևակայությունդ հերիքի, սկիզբը լրիվ անկանխատեսելի ձևով կշարունակես ու կավարտես, իսկ վերնագիրն արդեն պարտադրում ա