Գիշերը քնելու համար չէ: Սա է իմ ապրելակերպը և այդպիսին այն եղել է միշտ: Սիրել եմ ուտել գիշերը, սիրել եմ կարդալ գիշերը, սիրել եմ խոսել գիշերը, սիրել եմ... նույնիսկ վազել գիշերը: Քնում էի ուշ, արթնանում շուտ: Ինձ շատերը բու էին անվանում: Բոլորը գիտեին, որ ինձ արթուն կարող են «բռնացնել» գիշերը...
Եկեղեցու զանգի ղողանջը
Ահա այն հիմնավոր սովորություններից մեկը, որը հարկադրված եմ այստեղ հիմնավորապես փոխել:
Բանակ: Գիշերը քնելու համար է: Յուրաքանչյուր զինծառայողի օրվա ընթացքում հասնում է ութ ժամ քուն և նա այդ ժամերին պետք է քնած լինի: Կարծում եմ, որ բնավ տարօրինակ չեք համարի, որ այդ ութ ժամերը... գիշերվա ընթացքում են:
Ընդհանուր ննջասենյակ: Հոգնեցուցիչ օրվանից հետո հանգստացող, քնած տասնյակ զինծառայողներ: Կեսգիշերն անց: Գիշերային ստուգում: Պատասխանատուն հսկում է, որպեսզի զինծառայողները ճշգրիտ կատարեն օրակարգը: Եվ միայն իմ աչքերն են բաց, նայում եմ առաստաղին ու մտածում... թե ինչի՞ մասին եմ մտածում, չգիտե՛մ: Այստեղ մտքերս միշտ ցրիվ են, կենտրոնանալ չի ստացվում: Մտածմունքս խախտում է պատասխանատուի բամբ ձայնը.
- ԱՎԱ՛Գ Հարությունյան, ինչու՞ քնած չես:
- Քունս չի տանում, պարոն մայոր:
- Ավա՛գ Հարությունյան, ինչու՞ չես կատարում օրակարգը, ես իմ պատասխանատվության օրով օրակարգի խախտում թույլ չեմ տա:
- Պարո՛ն մայոր, թույլ տվեք դիմել...
Ես տեսնում, կամ ավելի ճիշտ զգում եմ, թե մյուս զինծառայողներն ինչպես են բացում աչքերն ու հետաքրքված նայում, թե ի՞նչ է կատարվում: Նրանց այսօրվա օրակարգը ևս խախտված է և դրանում իմ մեղքի բաժինն էլ կա...
- Խոսի՛ր:
- Պարոն մայոր, օրակարգի համաձայն ճիշտ ժամին պարկել եմ գիշերային քունն ընդունելու համար, սակայն քունս չի տանում դրա համար քնած չեմ: Ըստ էության ես օրակարգի որևէ խախտում չեմ կատարել...
- Լռի՛ր, Հարությունյան, այստեղ ես եմ հրամայում և դու ինձ պետք է բացատրես թե քո քունն ինչու՞ չի տանում:
- Պարոն մայոր, ես չգիտեմ թե իմ քունն ինչու՞ չի տանում: Ես գիտեմ, որ օրակարգը ճշգրտորեն կատարել եմ:
- Ճշգրտորեն կատարելու դեպքում դու հիմա քնած կլինեիր, ո՞նց ա որ ընկերներդ քնած են:
- Պարոն մայոր, ես օրվա ընթացքում հոգնել եմ ճիշտ այնքան, որքան նրանք, բայց չգիտեմ թե ինչու քունս չի տանում...
- Լռե՛լ: Ես հրամայում եմ, դու ինձ հստակ պատասխան ես տալիս, թե ինչու՞ քունդ չի տանում:
- Պարո՛ն մայոր, այստեղ երևի թե իմ սովորություններն են մեղավոր:
- Ի՞նչ սովորություն:
- Բանն այն է, որ ես փոքրուց սովորել եմ, որ քնելուց առաջ պետք է համբուրեմ ծնողներիս ու նոր միայն քնեմ, իսկ հիմա նրանք հեռու են ու այդ պատճառով չի հաջողվում քնել...
- Ի՞նչ ես առաջարկում, ամեն գիշեր քնելուց առաջ ծնողներիդ բերենք, որ համբուրես:
- Ոչ մի կերպ, պարոն մայոր, դրա փոխարենը եթե թույլատրեք, ես ձեզ կհամբուրեմ քնելուց առաջ:
Մթության մեջ զգում եմ, թե ինչպես է կարմրատակում «պարոն մայորը»: Ննջասենյակում քար լռություն է: Բոլոր զինծառայողները վախեցած շունչները պահել են: Այդ լռության մեջ լսում եմ ժամացույցի սլաքի ձայնն ու զարմացած մտածում, թե ինչու են այդքան արագ փոխվում վայրկյանները, մինչև որ գլխի եմ ընկնում, որ դա ոչ թե ժամացույցի սլաքների ձայնն է, այլ պատասխանատուի սրտի զարկերի... Այո՛, նա կատաղած է, կատաղած, որովհետև նրան ոչ հարիր առաջարկ են արել: Մտածում եմ. տեսնես գլխի ընկնում է, որ իրեն ձեռ եմ առնում, թե կարծում է, որ առաջարկս լուրջ է ու դրանից է կատաղել:
- ԱՎԱ՛Գ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ, ՔՆԵ՛Լ ԱՆՄԻՋԱՊԵՍ:
Երևի թե ամենաճիշտը քնելը կլիներ... բայց....
- Պարոն մայոր, իսկ համբու՞յրը...
Ես նրա մոտենալը չզգացի, փոխարենը միայն լսեցի եկեղեցու զանգի ղողանջը...
Այո՛, մեր կյանքն ուրախ է անցնում:
06.03.2007
Մեջբերել
Էջանիշներ