Կյանքից հեռանալը իմաստազրկում է մեր իմացած էությունները, ներառյալ հետաքրքրասիրությունը։ Կյանքից հեռացած մարդու համար էական չի, թե ինչքան հետաքրքրասեր (կամ՝ ցանկացած այլ կերպ) է ինքը կյանքում եղել, դա մենակ ողջ մնացած, քելեխի ժամանակ հնչող կենացների մեջ է արտացոլվելուԲարեկամ-ի խոսքերից
Դրա համար առաջարկում եմ, թեման չփոխել ։Ճ
Եթե էլի ինձ վրա օրինակ բերեմ, ես կյանքում հետաքրքրություններս կորցրած պահեր շատ եմ ունեցել, առաջինը, երբ մեր թաղի գրադարանի սաղ արկածային գրքերը վերջացրեցի, արդեն կյանքը ձանձրալի էր, հետո գերհոգնած, ուժասպառ կամ հիվանդոտ ժամանակ մարդս կարող է սպանվելու չափ ձանձրանալ։ Բայց էս վերջերս ես սովորել եմ հարմարվել ձանձրույթին, այսինքն անիմաստ ժամանակ անցկացնելը առաջվա պես ծանր չեմ տանում։ Թե ինչու՝ կարդա առաջին նախադասությունը։
Բայց իմ կարծիքով, հետաքրքրասիրությունը չափի մեջ է գեղեցիկ։ Չափից դուրս հետաքրքրասեր մարդիկ չափազանց ինֆորմացվելով կարող են դառնալ մեծամիտ, ինքնահավան, սկսել մնացածներին կյանք ու խելք սովորեցնել, դիետա, բան․․․ մոլորակը փրկել, կամ պատերազմ սկսել․․․ Թե ասա՝ հանգիստ սթրվեք տեղներդ էլի։
Մեջբերել
Էջանիշներ