Ինտելեկտի վաղաժամ անկումը մարդկանց մոտ

[boooooooom]

Ես մի տխուր բան եմ նկատել՝ մարդիկ (իրենցից) հիմարներին ավելի շատ են սիրում։ Ու ինչքան դու կատարելագործվում ես, աշխատում ես քո գիտելիքների վրա և այլն, էնքան ավելի քիչ են քեզ սիրում, ավելի շատ են նախանձում։ Դու "ձեռնտու" շրջապատ չես, քեզ դժվար ա հարիֆացնել ու էշի տեղ դնել, քեզ սովորեցնելու քիչ բան կա ու ըստ այդմ ինքնահաստատվելու տեղ չկա։
Մի քանի անգամ ներսդ բացում ես մարդկանց անկեղծ պատասխանում ես, հետո զգում ես, որ չգնահատեցին, իրանց ուզած կողմ թեքեցին ու իրանց ձեռնտու ձևով օգտագործեցին։
Մի հատ պահ ա գալիս, որ հիասթափվում ես, թքում շատ բանի վրա ու քաշվում մի կողմ։
Հետո զգում ես, որ մեկ ա չես կարող "մենակ" ապրել, փորձում ես հասկանալ դիմացինին, գտնել քո սխալները, փորձում ես շտկվել ու նոր ափդեյթներով նորից մտնել խումբ։ Մի որոշ ժամանակ էլի ստացվում ա, հետո էլի փակվում ես։ Սև, սպիտակ, սև սպիտակ, լավ, վատ, լույս, մութ...

[Վիշապ]

Ես հիմարներին չեմ սիրում: Ինքս ինձ էլ չեմ սիրում, երբ զգում եմ, որ հիմարություններ եմ անում: Սովորաբար հիմարների համար դժվար է սեփական հիմարությունները նկատելը․․․ դե Դաննինգ-Կրյուգերի էֆեկտը հիշում ենք։
Ընդհանարապես, ներկայիս բարդ տեխնոլոգիաների ու հնարավորությունների միջավայրում հիմարություն անելու շանսերը մեծացել են, ասենք նախկինում մաքսիմում սխալը մամոնտին նետահարելու մեջ կարող էր լինել, իսկ հիմա ինչի մեջ ասես կարելի է սխալվել՝ եղունգները կտրելու, թեյ եռացնելու, վառված լամպը փոխելու, ծրագիր գրելու, մեքենա վարելու, զենքի հետ վարվելու, մեկին փողոցում բարևելու, սնվելու, ինտերնետում գրելու, ընտրություններին քվեարկելու․․․

Բայց ես մի բան եմ նկատել․ ուրեմն իմ հետաքրքրասիրական մղումներն ու մոտիվացիան ուղղակիորեն կապված են աղիքներիս միկրոբների դեմոգրաֆիայից։ Երբ որ լավ միկրոբներին բնաջնջում եմ ալկոհոլով, ապա հիմար միկրոբները գլուխ են բարձրացնում ու սկսում սպառնալ էլ ավելի վատ ու աղետալի հետևանքներով։ Ու մտքովս հիմա կապ է անցնում Ռուսաստանի վիճակի ու Պուտինի վերջին ատոմային սպառնալիքների հետ․․․ Ասածս ինչ է՝ ալկոհոլի չարաշահելը բերում է հիմարությունների գլուխ բարձրացնելուն

[Բարեկամ]

Ես մի տխուր բան եմ նկատել՝ մարդիկ (իրենցից) հիմարներին ավելի շատ են սիրում։ Ու ինչքան դու կատարելագործվում ես, աշխատում ես քո գիտելիքների վրա և այլն, էնքան ավելի քիչ են քեզ սիրում, ավելի շատ են նախանձում։ Դու "ձեռնտու" շրջապատ չես, քեզ դժվար ա հարիֆացնել ու էշի տեղ դնել, քեզ սովորեցնելու քիչ բան կա ու ըստ այդմ ինքնահաստատվելու տեղ չկա։
Մի քանի անգամ ներսդ բացում ես մարդկանց անկեղծ պատասխանում ես, հետո զգում ես, որ չգնահատեցին, իրանց ուզած կողմ թեքեցին ու իրանց ձեռնտու ձևով օգտագործեցին։
Մի հատ պահ ա գալիս, որ հիասթափվում ես, թքում շատ բանի վրա ու քաշվում մի կողմ։
Հետո զգում ես, որ մեկ ա չես կարող "մենակ" ապրել, փորձում ես հասկանալ դիմացինին, գտնել քո սխալները, փորձում ես շտկվել ու նոր ափդեյթներով նորից մտնել խումբ։ Մի որոշ ժամանակ էլի ստացվում ա, հետո էլի փակվում ես։ Սև, սպիտակ, սև սպիտակ, լավ, վատ, լույս, մութ...

Բումի ասածի մեջ ճշմարտություն կա։ Շատ մարդկանց խանգարում ա, երբ իրենց նման չես․ տեսակի տերիտորիալ գրավման խնդիրն ա էս մոլորակի վրա։