Ես մի տխուր բան եմ նկատել՝ մարդիկ (իրենցից) հիմարներին ավելի շատ են սիրում։ Ու ինչքան դու կատարելագործվում ես, աշխատում ես քո գիտելիքների վրա և այլն, էնքան ավելի քիչ են քեզ սիրում, ավելի շատ են նախանձում։ Դու "ձեռնտու" շրջապատ չես, քեզ դժվար ա հարիֆացնել ու էշի տեղ դնել, քեզ սովորեցնելու քիչ բան կա ու ըստ այդմ ինքնահաստատվելու տեղ չկա։
Մի քանի անգամ ներսդ բացում ես մարդկանց անկեղծ պատասխանում ես, հետո զգում ես, որ չգնահատեցին, իրանց ուզած կողմ թեքեցին ու իրանց ձեռնտու ձևով օգտագործեցին։
Մի հատ պահ ա գալիս, որ հիասթափվում ես, թքում շատ բանի վրա ու քաշվում մի կողմ։
Հետո զգում ես, որ մեկ ա չես կարող "մենակ" ապրել, փորձում ես հասկանալ դիմացինին, գտնել քո սխալները, փորձում ես շտկվել ու նոր ափդեյթներով նորից մտնել խումբ։ Մի որոշ ժամանակ էլի ստացվում ա, հետո էլի փակվում ես։ Սև, սպիտակ, սև սպիտակ, լավ, վատ, լույս, մութ...
Մեջբերել
Էջանիշներ