կիսվելու, արածները ի ցույց դնելու, գովքի, վալիդացիայի կարիքի մասին

[մարդ եղած վախտ]

Չեմ սիրում երբ կիսվելու մեսիջը լինում է "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ (բոլորիցդ)"։ Տանելի ա "տեսեք ես ինչ ունեմ"֊ը, բայց էլի որ շատ ա լինում զզվացնում ա։
Նորմալ եմ վերաբերվում մտահոգությունով կիսվելը, խորհուրդ կամ կարծիք հարցնելը, ինչ որ մի օգտակար(կարևոր բան սովորեցնելը), բողոքը (մանավանդ երբ հանրային սատար ա պետք)։
Իսկ ինչ որ բան պոստել որ քեզ շնորհավորեն կամ տակը լիքը սթիքերներ ու գիֆեր լցնեն՝ ուղղակի տրաքում եմ. ոնց կարա մարդ իր ժամանակը սենց հիմարության վրա ծախսի։
Ժամանակ չունեմ երկար գրելու, ոնց որ հիմնական բողոքս հասկացվում ա։

էդ "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ"֊ը իմ ներվերին էլ ա ազդում, բայց երբ մեկը ինչ֊որ գործի վրա երկար չարչարվել, հաջողության ա հասել ու կիսում ա, էդ իմ կարծիքով հավես ա կամ առնվազն ընդունելի ։)