Մեջբերում Արամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ինչու պետք ա խաբեմ? Ինչու պետք ա ասեմ կուշտ եմ, կամ ասեմ ալերգիա ունեմ, եթե տենց չի՞։ Ու չեմ խաբի ոչ թե են պատճառով որ մի բուռ ազգ ենք, այլ որովհետև ընդհանրապես ոչ մի բարոյական ու անբորակայան պատճառ չկա խաբելու, ինչու պետք ա խաբեմ? Եթե խաբեմ կնշանակի որ ուրիշնրի հետ կիսվելու համար չեմ դիետա պահում? ՈՒ ինչու ա քո մոտ հակիրճ հրաժարվելը խաբելու հետ ասսոցացվում։ Երբ որ ինչ որ բան են առաջարկում, ասում ես, չեմ ուտում, կամ չեմ ուզում, ինչով հակիրճ չի՞։

Մի հատ պատճառահետևանքային կապդ պարզ կգրես հասկանամ։ Ես դեռ հասկացել եմ հետևյալը քո ասածից՝
Եթե ուրիշներին ասում ես որ դիետա ես պահում, ուրեմն հիմնական դրդապատճառը դիետա պահելու էդ ուրիշներին ասելու համար ա։

Կավելացնես կամ կուղղես էդ նախադասությանս մեջ ինչն եմ քո տրամաբանությունից բաց թողում?
Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։

Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։