կիսվելու, արածները ի ցույց դնելու, գովքի, վալիդացիայի կարիքի մասին

[One_Way_Ticket]

Ինչու պետք ա խաբեմ? Ինչու պետք ա ասեմ կուշտ եմ, կամ ասեմ ալերգիա ունեմ, եթե տենց չի՞։ Ու չեմ խաբի ոչ թե են պատճառով որ մի բուռ ազգ ենք, այլ որովհետև ընդհանրապես ոչ մի բարոյական ու անբորակայան պատճառ չկա խաբելու, ինչու պետք ա խաբեմ? Եթե խաբեմ կնշանակի որ ուրիշնրի հետ կիսվելու համար չեմ դիետա պահում? ՈՒ ինչու ա քո մոտ հակիրճ հրաժարվելը խաբելու հետ ասսոցացվում։ Երբ որ ինչ որ բան են առաջարկում, ասում ես, չեմ ուտում, կամ չեմ ուզում, ինչով հակիրճ չի՞։

Մի հատ պատճառահետևանքային կապդ պարզ կգրես հասկանամ։ Ես դեռ հասկացել եմ հետևյալը քո ասածից՝
Եթե ուրիշներին ասում ես որ դիետա ես պահում, ուրեմն հիմնական դրդապատճառը դիետա պահելու էդ ուրիշներին ասելու համար ա։

Կավելացնես կամ կուղղես էդ նախադասությանս մեջ ինչն եմ քո տրամաբանությունից բաց թողում?

Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։

Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։

[Արամ]

Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։

Ընկեր, սա կատարյալ ցնդաբանություն է, վերջին 1 ամիսը սկի չգիտեմ ում եմ ես իմ դիետաի մասին ասել, երևի ոչ մեկին է չեմ ասել։ Սկսելուց շատ էի խոսում, որովեհտև փոփոխությունն ա, մոտիկներդ շատ են հարց ու փորձ անեմ, քո համար ա նորություն դու ես ուզում աջ ու ձախ էդ նորությունը պատմես։ Հետո բնականաբար կորում ա "ակտիվությունից" ու սովորական առորյա մաս ա դառնում, չգիտեմ ոնց որ ցանկացած նոր բան որ մարդը անում ա։

Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։

Դե չգիտեմ, էդ մոտեցման տարբերություններ ա թե ինչ պետք ա անես։ Ես տենց չեմ էդ իրավիճակները handle անում։ Ես նման դեպքերում պատասխանում եմ, հենց ոնց կա։ Եթե համարում եմ զրուցակիցս սահմաններ ա անցել իմ հետ խոսելուց, ասում եմ, սահման ես անցել։ Չգիտեմ ինչ կա դրա մեջ զարմանալու կամ յուրօրինակ, որ դրան "կռուտիտ" ես վերագրում։ Քո մոտ եմ կռուտիտ լինում? Որ ինչ? Որ քեզ, սկի անունդ էլ չգիտեմ, ապացուցեմ, որ դիետա պահում եմ, որովհետև մի 100x ավելի էներգիա ունեմ, ոչ թե աջ ու ձախ սաղին ասելու համար? Թարկի ընկեր, չգիտեմ որտեղից ա նեյրոցանցդ սենց եզարակցության եկել, բայց հավաստիացնում եմ քեզ, չարաչար սխալվում ես։

Ու հա ինչպես վերևում մասամբ համաձայնվեցի հետդ, երբ որ մարդիկ նոր բան են սկսում, անհագ ցանկություն ունեն դա մնացածը հետ կիսելու (օրինակ նկարելու թեմաս նայի) ու էդ դիետայնին սպեցիֆիկ բան չի, բայց շատերը 1-2 ամիս հետո ինչ որոշել ա անի, տենց էլ թողնում ա, իսկ եթե էն ինչ անում էին, լավ մտած ա լինում առօրյաի մեջ, տենց էլ մնում ա առօրյաի մեջ սովորական բան ու ոչ խոսելու ոչ քննարկելու անհագ ցանկություն չի մնում։ էդ սկզբնական շրջանի կիսվելու ցանկությունը քեզ շփոթեցնում ա։

Ու հա, համ դիետան, համ էս քննարկումը, համ մնացածը ամենինչը իմ համար սև ու սպիտակ, միջանկյալ երանգները ոչ տեսնում եմ, ոչ հետաքրքրում ա։ Եթե բան ենք քննարկում պետք ա հստակ կոնկրետ դուրս բերենք որ պնդումն ա ճիշտ, որը սխալ, թե չէ իմ կարծիքը սենց ա, նրա կարծիքը սենց ա, թույլ տվեք չհամաձայնվեմ բան, էդ անհետաքրքիր ա ինձ։

[One_Way_Ticket]

Ու հա ինչպես վերևում մասամբ համաձայնվեցի հետդ, երբ որ մարդիկ նոր բան են սկսում, անհագ ցանկություն ունեն դա մնացածը հետ կիսելու (օրինակ նկարելու թեմաս նայի) ու էդ դիետայնին սպեցիֆիկ բան չի, բայց շատերը 1-2 ամիս հետո ինչ որոշել ա անի, տենց էլ թողնում ա, իսկ եթե էն ինչ անում էին, լավ մտած ա լինում առօրյաի մեջ, տենց էլ մնում ա առօրյաի մեջ սովորական բան ու ոչ խոսելու ոչ քննարկելու անհագ ցանկություն չի մնում։ էդ սկզբնական շրջանի կիսվելու ցանկությունը քեզ շփոթեցնում ա։

Էս մասի հետ ահագին համաձայն եմ, բայց ոչ կառնիվորի դեպքում։ Ավելի ճիշտ, չեմ պատկերացնում, թե դա ոնց կարող է լավ մտած լինել առօրյայի մեջ, եթե ակտիվ սոցիալական կյանքով ես ապրում։
Դրա համար իմ մոտ նենց է ստացվում, որ անընդհատ պիտի ճիգ գործադրես։ Ինչ-որ տեղ ես գնում, որտեղ ուտելիքը կառնիվոր չէ, պիտի կամ նախօրոք հարմարեցնես ուտես, կամ տեղում բավարարվես եղած ոչ այնքան շատ մսով ու սոված մնաս։
Եթե նկարելու հետ ենք զուգահեռ տանում, ապա քո մոտ նվացել է հենց կիսվելու՞ ցանկությունը։ Թե՞ նաև բուն նկարելու։

[One_Way_Ticket]

Ու հա, համ դիետան, համ էս քննարկումը, համ մնացածը ամենինչը իմ համար սև ու սպիտակ, միջանկյալ երանգները ոչ տեսնում եմ, ոչ հետաքրքրում ա։ Եթե բան ենք քննարկում պետք ա հստակ կոնկրետ դուրս բերենք որ պնդումն ա ճիշտ, որը սխալ, թե չէ իմ կարծիքը սենց ա, նրա կարծիքը սենց ա, թույլ տվեք չհամաձայնվեմ բան, էդ անհետաքրքիր ա ինձ։

Ընկեր, հոգեբանություն էդ ֆորմատով քննարկելը աբսուրդ է։ Սև ու սպիտակ պնդում անելու համար պիտի ապացուցել կարողանաս։ Ասենք, դու դրդապատճառ ապացուցելը ո՞նց ես պատկերացնում։

[Ուլուանա]

Դրա համար պարտադիր չէ ֆանատիկորեն հրաժարվել մի կաթիլ մեղրից։

Քեզ համար ֆանատիզմ ա, ինձ համար` միանգամայն արդարացված հետևողականություն: Եթե մարդը մի բանը ճիշտ ա համարում ու անընդհատ միայն համոզվում ա դրա ճիշտ լինելու մեջ, ինչի՞ պիտի էդ ճշտի հետևից անշեղորեն գնալը ֆանատիզմ պիտակվի: Օրինակ, նույն կերպ ամեն օր ատամներդ լվանալը կամ առավոտյան լվացվելը/լողանալը ֆանատիզմի դրսևորում համարո՞ւմ ես:

[Ուլուանա]

Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։

Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։

Դու իրոք չես զգո՞ւմ, որ զուտ անձնական ենթադրությունդ փորձում ես ներկայացնել որպես փաստ: Իմ սննդակարգն էլ ա բավական խիստ ու շատերի համար տարօրինակ, բայց եթե նույնիսկ ոչ մի հոգու պատմելու հնարավորություն չունենայի, դա իմ սննդակարգի մեջ ոչինչ չէր փոխի: Իրականում նենց չի, որ շատերին եմ պատմում (լինում են դեպքեր, երբ նույնիսկ փորձում եմ նենց անել, որ չնկատեն, թե ինչեր չեմ ուտում, որովհետև գիտեմ, որ զահլա տանող անիմաստ խոսակցություն ա զարգանալու), բայց եթե առիթ լինում ա, ու հույս ա լինում, որ տհաճ խոսակցություն չի առաջանա, ասում եմ, չեմ թաքցնում: Երբեմն ասում եմ, որովհետև ստիպված եմ լինում, երբեմն` որովհետև ուզում եմ, որ իմանան, իրենք էլ գուցե կիրառեն ու օգուտ քաղեն: Իսկ ընդհանրապես քեզ համար կարևոր որևէ բանով կիսվելը լրիվ բնական երևույթ ա մարդ արարածի համար, ինչը բնավ չի նշանակում, որ եթե կիսվելու հնարավորություն չլիներ, չէր անի:

Ասենք, եթե ասեիր` կան մարդիկ, որոնք ուրիշներին պատմելու համար են դա անում, էլի կհասկանայի, բայց համոզված պնդել, որ միմիայն հանուն ուրիշներին պատմելու ա հնարավոր դա անել, կներես, բոլորովին չհիմնավորված ինքնավստահություն ա: Կամ էլ գուցե ուղղակի քեզնով ես չափում. գուցե դու մենակ նման դեպքում էդ տիպի հետևողականություն կդրսևորեիր, դրա համար չես պատկերացնում, որ ուրիշները կարող են այլ` ավելի կարևոր դրդապատճառներ էլ ունենալ դրա համար:

[Արամ]

Էս մասի հետ ահագին համաձայն եմ, բայց ոչ կառնիվորի դեպքում։ Ավելի ճիշտ, չեմ պատկերացնում, թե դա ոնց կարող է լավ մտած լինել առօրյայի մեջ, եթե ակտիվ սոցիալական կյանքով ես ապրում։
Դրա համար իմ մոտ նենց է ստացվում, որ անընդհատ պիտի ճիգ գործադրես։ Ինչ-որ տեղ ես գնում, որտեղ ուտելիքը կառնիվոր չէ, պիտի կամ նախօրոք հարմարեցնես ուտես, կամ տեղում բավարարվես եղած ոչ այնքան շատ մսով ու սոված մնաս։
Եթե նկարելու հետ ենք զուգահեռ տանում, ապա քո մոտ նվացել է հենց կիսվելու՞ ցանկությունը։ Թե՞ նաև բուն նկարելու։

Նայի, զուտ սկզբի համար, կառնվիոր չեմ անում ես, կետո եմ անում։ Երկրորդ չկա, ոչ մի ցանկություն ինքս ինչ որ մարդկանց հետ դիետայից խոսալու, որովհեդտև շատ արագ բացահայտեցի, որ իրականում դիետան kind a sensitive թեմայա, ասենք չես կարա իրանով ուղղակի չիթ չաթ անես, սկզբում չէի ջոգում, որ չի կարելի գնալ ու անընդհատ դիետայից խոսալ մարդկանց հետ, որովհետև իրականում սենսիթիվ թեմայա, իմ համար չի եղել երբեք, ու ես չէի պատկերացնում որ կարա լինի։ Բայց բնականաբար պարզ ա, որ կարա լինի։ Այսինքն էլ ցանկություն չկա ընդհանրապես քննարկելու, կքքնարկեմ, երբ որ դիմացին էլ ուզենա քննարկել, օրինակ Վիշապին նամակ եմ գրել, մի երկու հարց ունեմ քննարկելու հետը Կետոյի մասով, գիտեմ որ իրան էլ ա հետաքրիքր գրել եմ։ Էդ մի կողմ։

Ու շատ կարևոր հարց ես բարձրացնում, նկատի ունեմ ճիշտ տեղ ես կպնում։ Բայց որ պատկերացնես, իրականում գրեթե ցանկացած տեղ կետո-ի ուտելիք կա, հատկապես Հայաստանում, որ սաղս քյաբաբ, խորոված ու նմանտիպ բաներով ենք հիմնականում սնվում, դրանից էլ keto-friendly բաներ։ Համրյա ցանկացած նորմալ ռեստորանում միս կա, նորմալ սարքած )) մի մեծ խնդիր չի։ Էդ մի կողմ, օրինակ ուտելիքի նկատմամբ վերաբերումնքը ընթացքում փոխվում ա, հիմա ուտելիքը շատ սոցիալական կոմպոնենտ չունի իմ մոտ էլ, մնացել ա մենակ առավոտ որ նախաճաշ եմ սարքում, ես ու կինս նստում ուտում, խոսում ենք, լավ եմ զգում որ իրա համար էլ եմ նախաճաշ սարքել բան, էդ։ Մնացած տեղերն էլ խորովածը միշտ կա, եթե չեմ հասցրել ես ինքս իմ ուտելիքի հարցերը լուծել ))

[Արամ]

Սպասի փորձեմ մի հատ էլ հակա արգումենտ բերեմ ասածիդ։
Նայի դու ինքդ փաստում ես, որ էդ դիետաները ԱՀԱՎՈՐ դժվար ա պահելը։ Ես էլ կարող եմ կողքից ավելացնել, որ հա, ինքը հստակ էներգիա, զսպվածություն ու դիսցիպլինա ա պահաջնում, գոնե սկզբնական շրջանում։ Չե՞ս կարծում, որ սրա դիմաց ստանալ էն, որ կարաս դրա մասին ուրիշ մարդկանց հետ խոսել, խայտառակ անհավասար անհավասարում ա։ Խոմ խելառ չես քեզ էդքան տանջես, ինչ ա կարողանաս դրանից խոսել, մարդկանց պատմել դրա մասին։ Չի բռնում էլի իրար հետ, ասենք գնալ ռիսըրչ անել, լիքը տեղեր զսպել ինքդ քեզ, դիսցիպլինավորել, հասկանալ օրգանիզմդ ոնց ա աշխատում, ինչ սնունդը քո վրա ոնց ա ազդում, ինչն ա լավ ինը վատ, ֆիլտրես, վիզ դնես, ինչ ա թե ուրիշներին պատմես։ Չէ ընկեր։ Ու մարդիկ էս ամենինչը անում են, որովհետև շատ ավելի մեծ reward ունեն, քան ուրիշներին պատմենլն ա։ Ու էդ reward-ներից մի քանիսը նշվեց, էդ էն ա, որ դրամատիկ փոփոխություն կա, էրերգիայի քանակի, տրամադրության և այլնի մեջ, էդ ա քեզ մոտիվացված պահում, որ դու շարունակես դիսցիպլինան, թե չէ էդ քո ասածը մի երկու օր պատմելու ես սրան նրան, հոգնես ու ոչ մի ուժ չունենաս դիետադ շարունակես։

[One_Way_Ticket]

Ասենք, եթե ասեիր` կան մարդիկ, որոնք ուրիշներին պատմելու համար են դա անում, էլի կհասկանայի, բայց համոզված պնդել, որ միմիայն հանուն ուրիշներին պատմելու ա հնարավոր դա անել, կներես, բոլորովին չհիմնավորված ինքնավստահություն ա: Կամ էլ գուցե ուղղակի քեզնով ես չափում. գուցե դու մենակ նման դեպքում էդ տիպի հետևողականություն կդրսևորեիր, դրա համար չես պատկերացնում, որ ուրիշները կարող են այլ` ավելի կարևոր դրդապատճառներ էլ ունենալ դրա համար:

Ես տենց բան չեմ պնդել, էն էլ համոզված։ Ասում էի՝ կիսվելը չլիներ, նույն խստությամբ չէին հետևի։ Ինչը չի նշանակում, որ մենակ կիսվելու համար են դիետա պահում։ Ու հա, ինձնով եմ չափում, որովհետև ես միակ մարդն եմ, ում մտքերը կարող եմ կարդալ։ Ու համոզվածություն ունեմ, որ հոգու խորքում մարդիկ իրար բավական նման են։

[One_Way_Ticket]

Չե՞ս կարծում, որ սրա դիմաց ստանալ էն, որ կարաս դրա մասին ուրիշ մարդկանց հետ խոսել, խայտառակ անհավասար անհավասարում ա։

Չէ, չեմ կարծում։ Բայց էդ խոսելուց reward-ը իրոք մեծ է այն դեպքում, երբ ոչ թե պարզապես ճաշակների մասին զրույց է, այլ մեկը նկատում է քո արդյունքը ու հարցնում, թե ոնց ես դրան հասել։
Ասենք՝ Արամ ջան, քեզ որտեղի՞ց էդքան էներգիա։ Իյաաաա, հաճույքով պատմեմ։ Ուրեմն ամեն ինչ գալիս է դիետայից․․․
Այդ առումով ինչքան ավելի դժվար է դա քեզ տրվել, էդքան ավելի հաճելի է գլուխ գովալը։ Հիմա քեզ մեկը ասի, որ արտակարգ հայերեն ես խոսում, դա քեզ բացարձակապես չի շոյի։ Բայց գնա մի հնդիկի ասա, տես ոնց կուրախանա, կպատմի, թե ոնց է սովորել, և այլն։
Մարդիկ պարտքով փող են վերցնում, որ նոր տարվա սեղան քցեն ուրիշներին ի ցույց, դու ասում ես՝ անհավասար անհավասարում։

[Վիշապ]

Գուցե մի քիչ լավ չեմ ձևակերպել միտքս։ "Դա"-ն կառնիվոր անելն էր, ոչ թե պատմելը։ Ասել է թե՝ եթե չկարողանայիր ակումբում (աշխատավայրում, և այլն) պատմել կառնիվորի հրաշագործ հատկությունների մասին, ինքդ նույն էնտուզիազմով դիետային չէիր հետևի։

Թիքեթ, քեզնից հոգեվերլուծող դուրս չի գա։ Բայց չմտածես, մոլորակի բնակչության մեծ մասը պատճառահետևանքային կապերի վերլուծության հետ խնդիր ունի:
Ախպերս, ես դիետայիս անցել եմ, որովհետև առողջական խնդիրներ ունեի։ Իսկ կառնիվորն ու կետոն սևուսպիտակ են, չես կարող ձեռի հետ մի հատ խնձոր կծել կառնիվորի ընթացքում, կամ մի հատ նաչինկայով կեքս ուտել կետոյի ընթացքում, ոնց ասենք չես կարող մի քիչ հղի լինել։

[Freeman]

Թիքեթ, քեզնից հոգեվերլուծող դուրս չի գա։ Բայց չմտածես, մոլորակի բնակչության մեծ մասը պատճառահետևանքային կապերի վերլուծության հետ խնդիր ունի:
Ախպերս, ես դիետայիս անցել եմ, որովհետև առողջական խնդիրներ ունեի։ Իսկ կառնիվորն ու կետոն սևուսպիտակ են, չես կարող ձեռի հետ մի հատ խնձոր կծել կառնիվորի ընթացքում, կամ մի հատ նաչինկայով կեքս ուտել կետոյի ընթացքում, ոնց ասենք չես կարող մի քիչ հղի լինել։

Ի՞նչ կա մի հատ խնձորի մեջ, որն ընդհանրապես չկա ոչ մի կենդանական մթերքի մեջ

[Վիշապ]

Ի՞նչ կա մի հատ խնձորի մեջ, որն ընդհանրապես չկա ոչ մի կենդանական մթերքի մեջ

Ապեր, խնձորի մեջ կա քաղցրություն, համուհոտ, դրական էմոցիաներ, հազարամյա ավանդույթ, ծիծիլյոն հատ վիտամիններ, և առհասարակ՝ խնձորը երջանկության ու կյանքի իմաստի նաչինկան ա։
Առանց խնձորի աշնան տերևների գույները կխամրեն, արևը կսառի, գիշերային անձրևի ձայնը էլ երբեք անուշ օրոր չի անի։
Առավոտյան, սարյակների դայլայլի փոխարեն կսկսես ագռավների կռկռոց լսել, ռադիոյով «Wonderful Life»-ի տեղը դիջեյը «դառնացել է այս աշխարհը»-ն ա դնելու։

[Freeman]

Ապեր, խնձորի մեջ կա քաղցրություն, համուհոտ, դրական էմոցիաներ, հազարամյա ավանդույթ, ծիծիլյոն հատ վիտամիններ, և առհասարակ՝ խնձորը երջանկության ու կյանքի իմաստի նաչինկան ա։
Առանց խնձորի աշնան տերևների գույները կխամրեն, արևը կսառի, գիշերային անձրևի ձայնը էլ երբեք անուշ օրոր չի անի։
Առավոտյան, սարյակների դայլայլի փոխարեն կսկսես ագռավների կռկռոց լսել, ռադիոյով «Wonderful Life»-ի տեղը դիջեյը «դառնացել է այս աշխարհը»-ն ա դնելու։

Չէ, սաղ քիմիա ա խնձորը, սաղ գմո ա, հենց ուտում ես զենքիդ լիցենզիան կորում ա, ճուճուլդ մի 10 սմ-ով կարճանում ա ու մի 20 տոկոսով էլ սկսում ա տղեքի վրա կանգնել։
Ու էդ էֆեկտը դոզա կախյալ չի, հոտ քաշելուց էլ կարա լինի, խնձորի մասին մտածելուց էլ։ Աստված մի բան գիտեր էլի, որ Ադամենց ասում էր էդ քաքից հեռու մնան

[Բարեկամ]

Չէ, որ ամեն օր լավ տրամադրված, էներգիայով լի, սթափ ու պրոդուկտիվ լինես։ Դրա համար են մարդիկ ինչ որ սննդակարգի հետևում։

Իմ կարծիքով, մարդիկ, եթե ինչ-որ լուրջ (տեղում ուղիղ վնասող) հետևանքներով պատճառ չունեն, սննդակարգի կամ առհասարակ դիսցիպլինայի հետևելու կարիք ունեն, որովհետև ինչ-որ անհասկանալի [ներդրված] պատճառներով դժվարանում են չափի մեջ մնալ, հեշտությամբ լկստվում են ու ընկնում քաոսի մեջ։