Էրեկ ծնունդիս մի գիրք եմ նվեր ստացել իմ երկու մտերիմ ընկերուհիներից (ծնունդս անցյալ տարի էր, նոր ա հասել)։ Էն մոտիվացիոն են ասում, սելֆ-հելփ են ասում, ինչ են ասում։ Մի խոսքով, էն ախմախ գրքերից, որ քեզ իրա արևին սովորացնում ա երջանիկ լինել, բայց իրականում դրանք կարդալու արդյունքում մարդ դառնում ա բավական ֆիքսված իրա անձի վրա ու դադարում տեսնել իր երջանկությանը խաթարող համակարգային խնդիրները։
Ինչևէ, էս գիրքը որ ստացա, առաջին հարցս ընկերուհիներիս էն էր, թե ինչու էդ գիրքը որոշեցին ինձ նվիրել։ Պատասխանն էր, որ իրանցից մեկը կարդում էր, մյուսին հարցրեց՝ կարո՞ղ ա ինձ էլ ուղարկի, նա էլ ասեց հա։
Ու հենց էստեղ էկավ պատասխանատվության պահը։ Պատասխանատվություն, որովհետև, փաստորեն, որպես ընկերուհի ես էդքան ուշադիր չեմ եղել, որ իմ ընկերուհին նման գիրք կարդալու կարիք ա զգում։ Իհարկե, Լոսից Կոպենհագեն ուղիղ կապը շատ բարդ ա կազմակերպել, բայց մեկ ա, ես ստեղ հստակ թերացում եմ զգում իմ դերի մեջ։ Ու մարդ կլինի, կասի՝ հա լավ, ինչ մի մեծ բան ա։ Բայց ես իմ աչքով եմ տեսնում, թե ոնց են մարդիկ, որ օգնության, սիրո, մտերմության կարիք ունեն, իրենց կորցնում նման գրքերում ու դառնում լրիվ ուրիշ մեկը։
Մեջբերել
Էջանիշներ