Իմ մականվան պատմությունը

[Բարեկամ]

Ֆորումի անդամի մասին քիչ բան չի ասում իր ընտրած մականունը։

Եկեք կիսվենք մեր մականունների պատմությամբ․ ի՞նչ է նշանակում, ինչու՞ դա ընտրեցինք, ի՞նչ կընտրեինք հիմա։

[Բարեկամ]

Բարեկամ-ը եղել է իմ ակումբային մականունը ի սկզբանե, ու լավ հիշում եմ, թե ինչ նշանակությամբ ընտրեցի։
Նախ, երբ նոր էի հայտնաբերել Ակումբը, միայն ընթերցող էի որոշ ժամանակ, հետո ցանկություն առաջացավ մասնակցելու, բայց կոմպլեքսավորված էի, ավելի ճիշտ՝ գրավում էր ինձ անհայտ մնալով գրելու հնարավորությունը, որը տալիս էր ազատություն արտահայտվելու՝ առանց ճանաչված լինելու։ Եվ ինչպես որ անանուն նամակներն են ստորագրում՝ "Բարեկամ", այդ հիմքով էլ ընտրեցի Բարեկամ մականունը։
Եթե հիմա ընտրեի մականուն, դա կլիներ "Լապտերավառ"-ը

[One_Way_Ticket]

Ես ուզում էի ինչ-որ խորհրդավոր անուն դնել, առաջինը դա մտքիս եկավ։ Ինչ-որ միստիկ զգացողություններ էր առաջացնում էդ բառակապակցությունը մոտս․ տոմս, անվերադարձ, տեսնես ուր, տեսնես ինչու։ Ի դեպ, ավատարս էլ երբեք չեմ փոխել։

[Բարեկամ]

Ես ուզում էի ինչ-որ խորհրդավոր անուն դնել, առաջինը դա մտքիս եկավ։ Ինչ-որ միստիկ զգացողություններ էր առաջացնում էդ բառակապակցությունը մոտս․ տոմս, անվերադարձ, տեսնես ուր, տեսնես ինչու։ Ի դեպ, ավատարս էլ երբեք չեմ փոխել։

Բայց հիշու՞մ ես, որ տարիներ առաջ հանդիպեցինք Սիդնեյում, քեզ ասում էի՝ զգույշ եղիր մականուն ընտրելիս, տենց բաներում, ասում են, մոգական բան կա՝ կարող է իրականություն դառնալ։ Ու դրանից շատ չանցած սկսեցիր ճաամփորդել աշխարհով մեկ՝ մեկ ուղղությամբ տոմս գնելով, ոնց որ դու էիր ասում՝ բոմժի կարգավիճակով

[Արամ]

Ես մի քանի մականուն եմ ունեցել՝

Սկզբում՝ Windows - էր։ 15-16-17 տարեկան tech-geek էի, ու ամեն օր windows էի բզբզում, ինչ ասես անում էի, հետո Vistolog մականվամբ անդամ ունեինք, իրա նիկնեյմն էլ Windows Vista-ից էր ոնց որ, տենց էի ոգեշնվչել։

Հետո՝ Kisame էր։ Էդ ժամանակ Naruto էի նայում, էդ Kisame-ն էլ ահավոր endurance-ով պերսանաժ էր, համարյա անվերջ չակռա ուներ ու իմ դուրը ահավոր եկել էր։

Էլ չեմ հիշում, բայց մի երկու հատ էլ ա եղել։

Դե հիմա Արամ ա։ Անունս էլ ա Արամ։ Բայց թեմատիկ ֆորումներում ու նեղ մասնագիտան community-ներում նիկնեյմ ունեմ՝ bot_insane.

Սրա պատմությունը հետաքրքիր ա։ Ուրեմն ինձ միշտ մեղադրել են, որ ես մարդ չեմ, ռոբոտ եմ։ Ու նաև ահավոր շատ սեր ունեմ համակարգիչների հետ։ Ու տենց հա ասել են, տնեցիք, ընկերներս։ Հետո մի հատ ֆանտաստիկ լավ խաղ կար WarCraft III (Blizzard-ի երևի վերջին գլուխգործոցը, որից հետո սկսեց ամեն ինչ քաք մեջ անել) - ըտեղ որ համակարգչի դեմ էիր խաղում, տարբեր բարդություններ կաին, easy, medium, hard ու insane։ Էդ էլ bot_insane-ի պատմությունը։

[Adam]

Իմ մականունը իսկական անունիցս առաջ Surpr!Se էր:
Ինտերնետային, չաթա-ֆորումային գործունեությունս սկսվեց 12-13 տարեկանում (2003-2004 թվերին) ու էդ ժամանակ ես ուղղակի խփնված էի Երևանի կենտրոնում (Մաշտոցի պողոտայի վրա) գտնվող Surprise մի հետաքրքիր ու զվարճալի խանութով: Չգիտեմ՝ հիշողներ կլինե՞ն արդյոք էդ խանութը …

Ես ու մանկությանս ընկերը ուղղակի խենթացած էինք էդ խանութով ու իր ապրանքներով:

Առաջին անգամ Հայաստանում բացվել էր մի խանութ, որտեղ վաճառում էին ամեն տեսակի պայթուցիկներ, աճպարարական հնարքների ու ընկերներիդ գլխին prank խաղալու բազմապիսի prop-եր, զոմբիի վերածվելու մեյքափեր, հետաքրքիր ֆոկուսներ անելու ատրիբուտներ (ասենք, օրինակ, մի պաչկա կեղծ Spearmint ծամոն, որի տուփը նենց էր սարքած, որ ծամոնի ռուլետի կեսը դուրս էր պրծած, ու կարայիր մեկնեիր ինչ-որ մեկին ու ասեիր՝ հյուրասիրվի, նա էլ քաշեր ու ռուլետը միջից դուրս գար՝ վրան էլ արհեստական, ռեզինից տառական. էդ հյուրասիրվողը վախից հանկարծակի եղած գոռում էր) ու էլի՝ մի շարք արյունոտ, կտրված մատներ, թևեր, աչքեր … Նոր Տարվա օրիգինալ պայթուցիկներ ու հատուկ ցելոֆանե պաչկայով փոքրիկ «տռային ու թսային» հոտ գցող գադջետներ (սեղմում էիր երկու մատով, ինքը ուռում ու տրաքում էր՝ շուրջբոլորը տեռ-ի հոտ գցելով մոտ 40 րոպե. մեր բակում մի հատ Ամալ տատի կար՝ «կամպյուտերանոց էր աշխատացնում: Էն, որ գնում էիր, 200 դրամ տալիս էիր նստում էիր 1 կամ 2 ժամ Sega Megadrive-ով Mortal Kombat կամ Donald Duck էիր խաղում: Կամ էլ՝ Nintendo 64-ով Մարիո կամ Մարիո Կարտ: Մի խոսքով, ես ու բակի մի քանի ընկերներս էդ Ամալի կամպյուտերանոցում էդ տեռ-ի հոտը գաղտնի պայթացրինք մի օր (Էդ Ամալը շատ տհաճ, քֆուր տվող տատիկ էր, ուզում էինք մի բանով հախից գայինք: Մի խոսքով, պայթացրինք մի օր երեկոյան էդ հոտավետ պակետը ու 40 րոպե սա ընգել էր սաղին կոմպյուտերանոցից դուրս էր հանում՝ մեզ հայհոյելով ու խեղդվելով՝ քիթը բռնած: Դրանից հետո, էլ դրա մոտ աշխատում էինք չերևալ, թե չէ՝ տղեքին ու մարդուն քսի կտար վրեքներս :ճճ

Ինչևէ, էդ Surprise խանութը դարձավ իմ երազների խանութը:

- Մամ, փող տու՝ Խչոյի ու Սծյոպի հետ գնում ենք Սյուրպրիզ:

- Այ տղա, մեռանք շաբաթը մեկ 2.000 դրամ տալով , գնում եք էդ թանկարժեք Սյուրպրիզ խանութը՝ անկապ-անկապ բաներ եք առնում, փողը վատնում եք: Հերիք ա:

- Ոչինչ: Տուր: Սյուրպրիզ գնալը իմ համար րիտուալ ա դառել: Ես էդ խանութը շատ եմ սիրում, մամ:


… Մի խոսքով, տենց էլ՝ մականունս որոշեցի դնել Surpr!Se ՝ սիրահարված լինելով էդ խանութի վրա:

Եթե խանութը հիշողներ կան՝ արձագանքեք խնդրում եմ , նենց նոստալգիա եմ ապրում հիշելիս, չեք պատկերացնի: Դա իմ էյֆորիան ու կախարդանքն էր՝ մութուցուրտ տարիներից նոր-նոր հազիվ դուրս եկած Երևանում:

[Աթեիստ]

Իմ մականունը իսկական անունիցս առաջ Surpr!Se էր:
Ինտերնետային, չաթա-ֆորումային գործունեությունս սկսվեց 12-13 տարեկանում (2003-2004 թվերին) ու էդ ժամանակ ես ուղղակի խփնված էի Երևանի կենտրոնում (Մաշտոցի պողոտայի վրա) գտնվող Surprise մի հետաքրքիր ու զվարճալի խանութով: Չգիտեմ՝ հիշողներ կլինե՞ն արդյոք էդ խանութը …

Ես ու մանկությանս ընկերը ուղղակի խենթացած էինք էդ խանութով ու իր ապրանքներով:

Առաջին անգամ Հայաստանում բացվել էր մի խանութ, որտեղ վաճառում էին ամեն տեսակի պայթուցիկներ, աճպարարական հնարքների ու ընկերներիդ գլխին prank խաղալու բազմապիսի prop-եր, զոմբիի վերածվելու մեյքափեր, հետաքրքիր ֆոկուսներ անելու ատրիբուտներ (ասենք, օրինակ, մի պաչկա կեղծ Spearmint ծամոն, որի տուփը նենց էր սարքած, որ ծամոնի ռուլետի կեսը դուրս էր պրծած, ու կարայիր մեկնեիր ինչ-որ մեկին ու ասեիր՝ հյուրասիրվի, նա էլ քաշեր ու ռուլետը միջից դուրս գար՝ վրան էլ արհեստական, ռեզինից տառական. էդ հյուրասիրվողը վախից հանկարծակի եղած գոռում էր) ու էլի՝ մի շարք արյունոտ, կտրված մատներ, թևեր, աչքեր … Նոր Տարվա օրիգինալ պայթուցիկներ ու հատուկ ցելոֆանե պաչկայով փոքրիկ «տռային ու թսային» հոտ գցող գադջետներ (սեղմում էիր երկու մատով, ինքը ուռում ու տրաքում էր՝ շուրջբոլորը տեռ-ի հոտ գցելով մոտ 40 րոպե. մեր բակում մի հատ Ամալ տատի կար՝ «կամպյուտերանոց էր աշխատացնում: Էն, որ գնում էիր, 200 դրամ տալիս էիր նստում էիր 1 կամ 2 ժամ Sega Megadrive-ով Mortal Kombat կամ Donald Duck էիր խաղում: Կամ էլ՝ Nintendo 64-ով Մարիո կամ Մարիո Կարտ: Մի խոսքով, ես ու բակի մի քանի ընկերներս էդ Ամալի կամպյուտերանոցում էդ տեռ-ի հոտը գաղտնի պայթացրինք մի օր (Էդ Ամալը շատ տհաճ, քֆուր տվող տատիկ էր, ուզում էինք մի բանով հախից գայինք: Մի խոսքով, պայթացրինք մի օր երեկոյան էդ հոտավետ պակետը ու 40 րոպե սա ընգել էր սաղին կոմպյուտերանոցից դուրս էր հանում՝ մեզ հայհոյելով ու խեղդվելով՝ քիթը բռնած: Դրանից հետո, էլ դրա մոտ աշխատում էինք չերևալ, թե չէ՝ տղեքին ու մարդուն քսի կտար վրեքներս :ճճ

Ինչևէ, էդ Surprise խանութը դարձավ իմ երազների խանութը:

- Մամ, փող տու՝ Խչոյի ու Սծյոպի հետ գնում ենք Սյուրպրիզ:

- Այ տղա, մեռանք շաբաթը մեկ 2.000 դրամ տալով , գնում եք էդ թանկարժեք Սյուրպրիզ խանութը՝ անկապ-անկապ բաներ եք առնում, փողը վատնում եք: Հերիք ա:

- Ոչինչ: Տուր: Սյուրպրիզ գնալը իմ համար րիտուալ ա դառել: Ես էդ խանութը շատ եմ սիրում, մամ:


… Մի խոսքով, տենց էլ՝ մականունս որոշեցի դնել Surpr!Se ՝ սիրահարված լինելով էդ խանութի վրա:

Եթե խանութը հիշողներ կան՝ արձագանքեք խնդրում եմ , նենց նոստալգիա եմ ապրում հիշելիս, չեք պատկերացնի: Դա իմ էյֆորիան ու կախարդանքն էր՝ մութուցուրտ տարիներից նոր-նոր հազիվ դուրս եկած Երևանում:

Ես շատ լավ հիշում եմ խանութը, թեև ոչ մի անգամ չեմ մտել ։)
Բայց էդ թվերին ինքը կարգին անուն հանած խանութ էր ։)
Բայց երբեք մտքովս չէր անցնի քո նիկը կապել խանութի անվան հետ

[Աթեիստ]

Ես մի քանի մականուն եմ ունեցել՝

Սկզբում՝ Windows - էր։ 15-16-17 տարեկան tech-geek էի, ու ամեն օր windows էի բզբզում, ինչ ասես անում էի, հետո Vistolog մականվամբ անդամ ունեինք, իրա նիկնեյմն էլ Windows Vista-ից էր ոնց որ, տենց էի ոգեշնվչել։

Հետո՝ Kisame էր։ Էդ ժամանակ Naruto էի նայում, էդ Kisame-ն էլ ահավոր endurance-ով պերսանաժ էր, համարյա անվերջ չակռա ուներ ու իմ դուրը ահավոր եկել էր։

Էլ չեմ հիշում, բայց մի երկու հատ էլ ա եղել։

Դե հիմա Արամ ա։ Անունս էլ ա Արամ։ Բայց թեմատիկ ֆորումներում ու նեղ մասնագիտան community-ներում նիկնեյմ ունեմ՝ bot_insane.

Սրա պատմությունը հետաքրքիր ա։ Ուրեմն ինձ միշտ մեղադրել են, որ ես մարդ չեմ, ռոբոտ եմ։ Ու նաև ահավոր շատ սեր ունեմ համակարգիչների հետ։ Ու տենց հա ասել են, տնեցիք, ընկերներս։ Հետո մի հատ ֆանտաստիկ լավ խաղ կար WarCraft III (Blizzard-ի երևի վերջին գլուխգործոցը, որից հետո սկսեց ամեն ինչ քաք մեջ անել) - ըտեղ որ համակարգչի դեմ էիր խաղում, տարբեր բարդություններ կաին, easy, medium, hard ու insane։ Էդ էլ bot_insane-ի պատմությունը։

Քամին մոռացել ես

[Աթեիստ]

Ես կարծեմ սկզբից Gaboyan-ով էի գրանցվել, բայց հետո ասի փոխեմ, տենց ազգանունով չէր դզում ։)
Իսկ էս նիքս նենց ա դզել, որ հեռախոսիս համարն էլ ա ateist

[Freeman]

Իմն ավելի պարզ պատմություն ունի, քան սովորաբար մարդիկ առաջին հայացքից մտածում են ։դ

Ես կարծեմ սկզբից Gaboyan-ով էի գրանցվել, բայց հետո ասի փոխեմ, տենց ազգանունով չէր դզում ։)
Իսկ էս նիքս նենց ա դզել, որ հեռախոսիս համարն էլ ա ateist

Հիմա նորից կարաս Գաբոյան դնես, մեկ ա համարյա բոլորը մտածում են քո ազգանունը Պաստաֆարյան ա ։դ

[Ուլուանա]

Քամին մոռացել ես

Արամի գրածը կարդալիս ես էլ Քամին հիշեցի` որպես իր մականուններից մեկը: )))

Ի դեպ, էսպիսի թեմա Ակումբում կա, բայց քանի որ շատ հին է, կարող ենք ձևացնել, թե չկա :
Իմ մականվան հիմքում խորիմաստ բաներ չկան. ընդամենը ազգանվանս ու անվանս առաջին 3 տառերի համադրությունն ա` Ուլու(բաբյան) + Անա(հիտ): Ակումբից առաջ ևս երկու ֆորումներում նույն մականունն եմ ունեցել, ուղղակի լատինատառ` Uluana (էնտեղ տեխնիկապես հնարավոր չէր հայատառ մականուն ունենալ): Սովորության համաձայն` Ակումբում էլ էի սկզբում լատինատառ դրել մականունս, նաև ինձ էն ժամանակ թվում էր, որ զուտ վիզուալ տեսակետից Uluana-ն մի տեսակ ավելի սիրուն ա նայվում, բայց կարճ ժամանակ անց Ակումբի ընդհանուր հայատառության մթնոլորտի ազդեցությամբ ամեն դեպքում որոշեցի փոխել հայատառի` Ուլուանա: Հետո մի պահ որոշեցի մականունս փոխել Անուկի, քանի որ դա վիրտուալ միջավայրերից դուրս իմ մականունն էր. քույրս ու եղբայրս են ինձ էդպես անվանում շատ վաղուցվանից` դեռ մինչև ինտերնետ մտնել սկսելս, հետո ICQ-ում էի Anuk, որտեղից նաև մտերիմ ընկերներս, հետո` նաև շատ ակումբցիներ ինձ էդպես սկսեցին անվանել: Բայց հենց որ Ուլուանան փոխեցի Անուկի, լիքը ակումբցիներ բողոքեցին, թե` ո՞նց կարելի էր նման յուրօրինակ մականունից հրաժարվել: Էնքան ասեցին, որ ես էլ փոշմանեցի, նորից հետ փոխեցի Ուլուանայի: Էդ ամենը կատարվել է Ակումբի առաջին կես տարվա մեջ, էնպես որ Ակումբում ես համարյա միշտ Ուլուանա եմ եղել:

Ի դեպ, մի ուրիշ ֆորումում (ԴՆ), որն Ակումբի բացվելուց մի քիչ ավելի ուշ էր բացվել, մականունս Փորփրուկ էր :

[Ուլուանա]

Իմ մականունը իսկական անունիցս առաջ Surpr!Se էր:
Ինտերնետային, չաթա-ֆորումային գործունեությունս սկսվեց 12-13 տարեկանում (2003-2004 թվերին) ու էդ ժամանակ ես ուղղակի խփնված էի Երևանի կենտրոնում (Մաշտոցի պողոտայի վրա) գտնվող Surprise մի հետաքրքիր ու զվարճալի խանութով: Չգիտեմ՝ հիշողներ կլինե՞ն արդյոք էդ խանութը …

Ես ու մանկությանս ընկերը ուղղակի խենթացած էինք էդ խանութով ու իր ապրանքներով:

Առաջին անգամ Հայաստանում բացվել էր մի խանութ, որտեղ վաճառում էին ամեն տեսակի պայթուցիկներ, աճպարարական հնարքների ու ընկերներիդ գլխին prank խաղալու բազմապիսի prop-եր, զոմբիի վերածվելու մեյքափեր, հետաքրքիր ֆոկուսներ անելու ատրիբուտներ (ասենք, օրինակ, մի պաչկա կեղծ Spearmint ծամոն, որի տուփը նենց էր սարքած, որ ծամոնի ռուլետի կեսը դուրս էր պրծած, ու կարայիր մեկնեիր ինչ-որ մեկին ու ասեիր՝ հյուրասիրվի, նա էլ քաշեր ու ռուլետը միջից դուրս գար՝ վրան էլ արհեստական, ռեզինից տառական. էդ հյուրասիրվողը վախից հանկարծակի եղած գոռում էր) ու էլի՝ մի շարք արյունոտ, կտրված մատներ, թևեր, աչքեր … Նոր Տարվա օրիգինալ պայթուցիկներ ու հատուկ ցելոֆանե պաչկայով փոքրիկ «տռային ու թսային» հոտ գցող գադջետներ (սեղմում էիր երկու մատով, ինքը ուռում ու տրաքում էր՝ շուրջբոլորը տեռ-ի հոտ գցելով մոտ 40 րոպե. մեր բակում մի հատ Ամալ տատի կար՝ «կամպյուտերանոց էր աշխատացնում: Էն, որ գնում էիր, 200 դրամ տալիս էիր նստում էիր 1 կամ 2 ժամ Sega Megadrive-ով Mortal Kombat կամ Donald Duck էիր խաղում: Կամ էլ՝ Nintendo 64-ով Մարիո կամ Մարիո Կարտ: Մի խոսքով, ես ու բակի մի քանի ընկերներս էդ Ամալի կամպյուտերանոցում էդ տեռ-ի հոտը գաղտնի պայթացրինք մի օր (Էդ Ամալը շատ տհաճ, քֆուր տվող տատիկ էր, ուզում էինք մի բանով հախից գայինք: Մի խոսքով, պայթացրինք մի օր երեկոյան էդ հոտավետ պակետը ու 40 րոպե սա ընգել էր սաղին կոմպյուտերանոցից դուրս էր հանում՝ մեզ հայհոյելով ու խեղդվելով՝ քիթը բռնած: Դրանից հետո, էլ դրա մոտ աշխատում էինք չերևալ, թե չէ՝ տղեքին ու մարդուն քսի կտար վրեքներս :ճճ

Ինչևէ, էդ Surprise խանութը դարձավ իմ երազների խանութը:

- Մամ, փող տու՝ Խչոյի ու Սծյոպի հետ գնում ենք Սյուրպրիզ:

- Այ տղա, մեռանք շաբաթը մեկ 2.000 դրամ տալով , գնում եք էդ թանկարժեք Սյուրպրիզ խանութը՝ անկապ-անկապ բաներ եք առնում, փողը վատնում եք: Հերիք ա:

- Ոչինչ: Տուր: Սյուրպրիզ գնալը իմ համար րիտուալ ա դառել: Ես էդ խանութը շատ եմ սիրում, մամ:


… Մի խոսքով, տենց էլ՝ մականունս որոշեցի դնել Surpr!Se ՝ սիրահարված լինելով էդ խանութի վրա:

Եթե խանութը հիշողներ կան՝ արձագանքեք խնդրում եմ , նենց նոստալգիա եմ ապրում հիշելիս, չեք պատկերացնի: Դա իմ էյֆորիան ու կախարդանքն էր՝ մութուցուրտ տարիներից նոր-նոր հազիվ դուրս եկած Երևանում:

Էդ խանութի մասին էն ժամանակներում լսել էի, բայց երբեք չեմ եղել էնտեղ: Իմ մտքով էլ չէր անցնի, որ մականունդ դրա հետ կապ ունի: Մտածում էի, որ ուղղակի ֆորումիդ անունը դրել ես մականուն, բայց չէի խորացել, թե ֆորումի անո՛ւնն ինչի ա Surprise: )))

[Jarre]

Իմ մականունը իսկական անունիցս առաջ Surpr!Se էր:
Ինտերնետային, չաթա-ֆորումային գործունեությունս սկսվեց 12-13 տարեկանում (2003-2004 թվերին) ու էդ ժամանակ ես ուղղակի խփնված էի Երևանի կենտրոնում (Մաշտոցի պողոտայի վրա) գտնվող Surprise մի հետաքրքիր ու զվարճալի խանութով: Չգիտեմ՝ հիշողներ կլինե՞ն արդյոք էդ խանութը …

Ես ու մանկությանս ընկերը ուղղակի խենթացած էինք էդ խանութով ու իր ապրանքներով:

Առաջին անգամ Հայաստանում բացվել էր մի խանութ, որտեղ վաճառում էին ամեն տեսակի պայթուցիկներ, աճպարարական հնարքների ու ընկերներիդ գլխին prank խաղալու բազմապիսի prop-եր, զոմբիի վերածվելու մեյքափեր, հետաքրքիր ֆոկուսներ անելու ատրիբուտներ (ասենք, օրինակ, մի պաչկա կեղծ Spearmint ծամոն, որի տուփը նենց էր սարքած, որ ծամոնի ռուլետի կեսը դուրս էր պրծած, ու կարայիր մեկնեիր ինչ-որ մեկին ու ասեիր՝ հյուրասիրվի, նա էլ քաշեր ու ռուլետը միջից դուրս գար՝ վրան էլ արհեստական, ռեզինից տառական. էդ հյուրասիրվողը վախից հանկարծակի եղած գոռում էր) ու էլի՝ մի շարք արյունոտ, կտրված մատներ, թևեր, աչքեր … Նոր Տարվա օրիգինալ պայթուցիկներ ու հատուկ ցելոֆանե պաչկայով փոքրիկ «տռային ու թսային» հոտ գցող գադջետներ (սեղմում էիր երկու մատով, ինքը ուռում ու տրաքում էր՝ շուրջբոլորը տեռ-ի հոտ գցելով մոտ 40 րոպե. մեր բակում մի հատ Ամալ տատի կար՝ «կամպյուտերանոց էր աշխատացնում: Էն, որ գնում էիր, 200 դրամ տալիս էիր նստում էիր 1 կամ 2 ժամ Sega Megadrive-ով Mortal Kombat կամ Donald Duck էիր խաղում: Կամ էլ՝ Nintendo 64-ով Մարիո կամ Մարիո Կարտ: Մի խոսքով, ես ու բակի մի քանի ընկերներս էդ Ամալի կամպյուտերանոցում էդ տեռ-ի հոտը գաղտնի պայթացրինք մի օր (Էդ Ամալը շատ տհաճ, քֆուր տվող տատիկ էր, ուզում էինք մի բանով հախից գայինք: Մի խոսքով, պայթացրինք մի օր երեկոյան էդ հոտավետ պակետը ու 40 րոպե սա ընգել էր սաղին կոմպյուտերանոցից դուրս էր հանում՝ մեզ հայհոյելով ու խեղդվելով՝ քիթը բռնած: Դրանից հետո, էլ դրա մոտ աշխատում էինք չերևալ, թե չէ՝ տղեքին ու մարդուն քսի կտար վրեքներս :ճճ

Ինչևէ, էդ Surprise խանութը դարձավ իմ երազների խանութը:

- Մամ, փող տու՝ Խչոյի ու Սծյոպի հետ գնում ենք Սյուրպրիզ:

- Այ տղա, մեռանք շաբաթը մեկ 2.000 դրամ տալով , գնում եք էդ թանկարժեք Սյուրպրիզ խանութը՝ անկապ-անկապ բաներ եք առնում, փողը վատնում եք: Հերիք ա:

- Ոչինչ: Տուր: Սյուրպրիզ գնալը իմ համար րիտուալ ա դառել: Ես էդ խանութը շատ եմ սիրում, մամ:


… Մի խոսքով, տենց էլ՝ մականունս որոշեցի դնել Surpr!Se ՝ սիրահարված լինելով էդ խանութի վրա:

Եթե խանութը հիշողներ կան՝ արձագանքեք խնդրում եմ , նենց նոստալգիա եմ ապրում հիշելիս, չեք պատկերացնի: Դա իմ էյֆորիան ու կախարդանքն էր՝ մութուցուրտ տարիներից նոր-նոր հազիվ դուրս եկած Երևանում:

Որ Ամիրյանից բարձրանում էիր աջ կողմի վրա էր մինչև Պուշկին հասնելը։ Եթե չեմ սխալվում Զիգ Զագի կողմերը պիտի լիներ, չէ՞։ Ես էլ եմ շատ մտել էդ խանութ....

[Jarre]

Արամի գրածը կարդալիս ես էլ Քամին հիշեցի` որպես իր մականուններից մեկը: )))

Ի դեպ, էսպիսի թեմա Ակումբում կա, բայց քանի որ շատ հին է, կարող ենք ձևացնել, թե չկա :
Իմ մականվան հիմքում խորիմաստ բաներ չկան. ընդամենը ազգանվանս ու անվանս առաջին 3 տառերի համադրությունն ա` Ուլու(բաբյան) + Անա(հիտ): Ակումբից առաջ ևս երկու ֆորումներում նույն մականունն եմ ունեցել, ուղղակի լատինատառ` Uluana (էնտեղ տեխնիկապես հնարավոր չէր հայատառ մականուն ունենալ): Սովորության համաձայն` Ակումբում էլ էի սկզբում լատինատառ դրել մականունս, նաև ինձ էն ժամանակ թվում էր, որ զուտ վիզուալ տեսակետից Uluana-ն մի տեսակ ավելի սիրուն ա նայվում, բայց կարճ ժամանակ անց Ակումբի ընդհանուր հայատառության մթնոլորտի ազդեցությամբ ամեն դեպքում որոշեցի փոխել հայատառի` Ուլուանա: Հետո մի պահ որոշեցի մականունս փոխել Անուկի, քանի որ դա վիրտուալ միջավայրերից դուրս իմ մականունն էր. քույրս ու եղբայրս են ինձ էդպես անվանում շատ վաղուցվանից` դեռ մինչև ինտերնետ մտնել սկսելս, հետո ICQ-ում էի Anuk, որտեղից նաև մտերիմ ընկերներս, հետո` նաև շատ ակումբցիներ ինձ էդպես սկսեցին անվանել: Բայց հենց որ Ուլուանան փոխեցի Անուկի, լիքը ակումբցիներ բողոքեցին, թե` ո՞նց կարելի էր նման յուրօրինակ մականունից հրաժարվել: Էնքան ասեցին, որ ես էլ փոշմանեցի, նորից հետ փոխեցի Ուլուանայի: Էդ ամենը կատարվել է Ակումբի առաջին կես տարվա մեջ, էնպես որ Ակումբում ես համարյա միշտ Ուլուանա եմ եղել:

Ի դեպ, մի ուրիշ ֆորումում (ԴՆ), որն Ակումբի բացվելուց մի քիչ ավելի ուշ էր բացվել, մականունս Փորփրուկ էր :

Ուլուանան հենց հայատառ շատ սիրուն է։ Էսթետիկ է։ Անուկ-ը որպես մականուն կոնկրետ իմ համար հաստատ շատ շատ շատ անգամներ զիջում է Ուլուանային։ Ուլաոանայի մեջ բացի էսթետիկայից նաև ինչ որ արիստոկրատ բան էլ կա... Դե էդ իմ ընկալումն է զուտ։

[Ուլուանա]

Ուլուանան հենց հայատառ շատ սիրուն է։ Էսթետիկ է։ Անուկ-ը որպես մականուն կոնկրետ իմ համար հաստատ շատ շատ շատ անգամներ զիջում է Ուլուանային։ Ուլաոանայի մեջ բացի էսթետիկայից նաև ինչ որ արիստոկրատ բան էլ կա... Դե էդ իմ ընկալումն է զուտ։

Շնորհակալ եմ: Հիմա ես էլ եմ տենց կարծում: )))