Վերջերս քույրիկիս հետ խոսելիս՝ ասեց, որ Յալոմով է տարված, իր գրքերն է կարդում։
Մոտս 25 տարվա հիշողողություններ արթնացան, թե ոնց էինք ուսանողական տարիներին տարված էքզիստենցիալ հարցերով ու Յալոմ, Ֆրանկլ, Ֆրոմ էինք կարդում, ընկերներով քննարկում։
Դա իմ կյանքի «ամենահոգեվերլուծական» շրջանն էր, բոլորս խախտված էինք հոգեվերլուծողների ու հատկապես՝ էքզիստենցիալիստների հողի վրա։ Ինտերնետը դեռ նոր-նոր էր հայտնվում հորիզոնում, ու մեր ինֆորմացիայի հիմնական աղբյուրը գրքերն էին և դրանց մասին իրար հետ խոսելը։
Էքզիստենցիալ մենակության մասին էլ էինք խոսում։ Ֆրոմի «Փախուստ ազատությունից» գիրքը քրքրել-կերել էինք։
Գրքում հիմնական մտքերից մեկը էն էր, որ ազատությունը ու մենակությունը հակառակ բևեռներ են․ ինչքան մեծ է անձնական ազատությունը, էնքան խորանում է մենակության զգացումը։ Ավտորիտար, անձնական ազատությունը սահմանափակող հասարակությունները մարդկանց էքզիստենցիալ մենակության զգացումը բթացնելու միջոց են։ Ազատությունը կարող է ծանր բեռ դառնալ ու մարդկանց պարփակել իրենց մենակության մեջ։ Էստեղից էլ գրքի վերնագիրը՝ փախուստ ազատությունից։
Ու որ հիմիկվա հայացքով եմ նայում, էլի ահագին մեծ ճշմարտություն եմ տեսնում դրա մեջ։
Կարծում եմ, ինդիվիդուալիստիկ հասարակություններում մարդն ավելի մենակ է, քան կոլեկտիվիստական հասարակություններում։ «Համայնքը զորավոր է»։
Մարդու ներքուստ ձգտումը դեպի «պատկանելություն» էքզիստենցիալ մենակության զգացումից հեռանալու մղումով է հիմնված։ Դրա համար մարդ պատրաստ է իր անձնական ազատության մի մասը զոհաբերել՝ հարմարվելով խմբի նորմերին ու բարքերին։
Իսկ չպատկանելության (ազատության) գինը մենակությունն է։
Մոտս (մեծամասամբ քույրիկիս շնորհիվ) արթնացել է «հին սերս», քչփորում եմ էքզիստենցիալ հարցերի մասին։
Դրեցի Յալոմի մասին ֆիլմն էլ նայեցի՝ "Yalom's Cure":
Վերադարձ դեպի արմատներ։
Մեջբերել
ivy-ի խոսքերից
Էջանիշներ