Վերջերս մի քննարկման մեջ նշվեց էքզիստենցիալ մենակության մասին։
Էքզիստենցիալ մենակության հոգեվիճակը ոմանց համար խորապես զգալի և ակտուալ է, ուրիշների կյանքում՝ բացակայում է։ Ընդ որում՝ վերջիններիս մեջ կան մարդիկ, որոնց այդ հոգեվիճակն ընդհանրապես խորթ է ու անհասկանալի և այն պատճառով, որ նրանց երբեք չի այցելել (ու հավանաբար չի էլ այցելի՝ այդ մարդկանց բնույթով պայմանավորված), և մարդիկ էլ կան , որոնց խորթ չէ, բայց կյանքի տվյալ շրջանի հագեցվածությունը կամ մի ուրիշ կանխարգելիչ թույլ չի տալիս ընկնելու նման հոգեվիճակի մեջ։
Ելնելով վերը նշվածից, և առհասարակ, Ի՞նչ եք կարծում՝ ի՞նչ սուբստանցիա է էքզիստենցիալ մենակությունը․ պատրա՞նք, թե՞ պատրանքը իրականում դրա "թվացյալ" բացակայությունն է (չզգալը)։
Մեջբերել
Էջանիշներ