Վիշապ-ի խոսքերից
Մի քիչ դժվար եմ հասկանում «Էքզիստենցիալ» կցորդը մենակության հետ: Էքզիստենցիալ մտքերն ու մենակությունը իմ կարծիքով իրարից անկախ են, նույնիսկ եթե միասին են անհատի մեջ հանդես գալիս:
Ես ինքս անհաշվելի ֆիզիկական ու հոգեկան մենակության պահեր ունեցած մեկն եմ ծնողներիս միակ երեխան լինելով ու ահագին ժամանակ ծնողներիս ու առհասարակ մարդկանց բացակայությամբ ժամանակս անցկացնելով ու մեր կտրված թաղում մեծանալով:
Էկզիստենցիալ կրիզիս էլ եմ ունեցել, բայց ինձ համար մեկը մյուսի հետ կապ չունեն:
Թե մենակությունը ու թե էքզիստենցիալ մտքերը մելանխոլիկիս համար միարժեքորեն բացասական չեն, ես շատ ժամանակ զգացել եմ, որ կարողանում եմ տխրությունից, կարոտից ու մենակությունից ու նաև գոյաբանական հարցերով ինքս ինձ տանջելուց նույնքան կայֆ ստանալ, որքան բուռն սոցիալական իրադարձություններից ու ջերմ մարդկային հարաբերություններից:
Կարճ ասած, գիտեմ ինչ բան է էքզիստենցիալ, ինչ բան է մենակություն, բայց չեմ հասկանում, թե որն է էքզիստենցիալ մենակությունը…
էն որ միայնակ ես, ու կյանքի իմաստը չես հասկանում, ու դեպրեսված ես, դատարկված ու նեղված, անելանելի վիճակում, սուիցիդալ մտքեր, տագնապներ, անքնություն, ապատիա, կոկորդում կծիկ, ուղեղում մղկտոց, որովայնում ծակոցներ ու էլի նման անդուր վիճակնե՞ր.. դե հազար անգամ ասեցինք էլի, կետո արեք, կանցնի:
Մեջբերել
Էջանիշներ