Նպատակակետը աչքի առա՞ջ թե հեռվում ինչ֊որ տեղ

[մարդ եղած վախտ]

Վերջերս մի քանի առիթով բախվեցի էս մտքերին, որ մենք՝ մարդիկս սովորաբար ուզում ենք ունենալ ճշգրիտ, ամբողջական ինֆորմացիա, բայց ոնց֊որ թե գործնականում էդ էդքան էլ միանշանակ չի օգնում։

Չգիտեմ դուք՝ ոնց, բայց իմ կյանքում լիքը առիթներ են եղել, երբ սկսել եմ ինչ֊որ գործ ու հետո ընթացքում կամ վերջացնելուց հետո մտածել եմ, որ եթե իմանայի՝ ինչքան աշխատանք ա էդ գործը տանելու, հաստատ չէի սկսի, չնայած՝ ավարտելուց հետո գոհ եմ լինում սովորաբար։

Էս օրերին վազում եմ կողքի բլուրն ի վեր, որի գագաթին տանող երկու ճանապարհ կա, ու էդ երկու ճանապարհների միակ էական տարբերությունը էն ա, որ ճանապարհներից մեկը մի քիչ ոլորաններ ունի, մյուսը՝ լրիվ ուղիղ ա, ու հենց սկսում ես բարձրանալ՝ վերջը հեռվում երևում ա։ Ճանապարհների երկարությունը ու թեքությունը համարյա նույնն ա։ Ոլոր֊մոլոր ճանապարհով բարձրանալուց էլ շնչակտուր ու ամբողջ դեմքից քրտինքը հոսելով, բայց գագաթի մասին համարյա չեմ մտածում, այլ միայն հաջորդ քայլի, հաջորդ շրջադարձի, ու ահագին վայելում եմ ընթացքը։ Ուղիղ ճանապարհով բարձրանալուց, երբ տեսնում եմ, թե դիմացս դեռ ինչքան ճանապարհ կա անցնելու, միակ միտքս էդ ա ֊ դեռ ինչքան բարձրանալու տեղ կա, ինչքան ճանապարհ կա անցնելու։ Էդ տագնապը ավելի սպառող ա լինում, քան վազելու ֆիզիկական բարդությունը։

Հետաքրքիր ա, դուք ոնց եք մոտենում էս հարցերին։

Ուզո՞ւմ եք նպատակակետը անընդհատ աչքի առաջ լինի, թե նախընտրում եք ձեր միտքն էլ ընթացքում "շեղվի" առանձին շրջադարձերի, փոքր քայլերի վրա։ Ուզու՞մ եք նախապես իմանալ՝ ինչքան դժվար ա լինելու։

[Արամ]

Ես մարմնիս ամեն բջիջով գիտեմ, որ ինչ ուզում ա անեմ դժվար ա լինելու։ Խայտառակ դժվար։ Ու ոչ մի դեպքում էդ ինձ չի վախեցնում, կամ մոտիվացյաս քցում։ Այսինքն երբ որ ինչ որ բան սկսում եմ, սկի չեմ էլ մտածում դժվար ա լինելու, հեշտ ա լինելու, ինչքան դժվար ա լինելու։ Հաստատ շատ դժվար ա լինելու, իմաստ էլ չկա մտածելու։ Իսկ ընթացքում նախընտրում եմ միշտ նպատակը, թե ինչի համար էի սկսել էդ բլուրը բարձրանալ հիշեմ։ Ես ահավոր competetive nature ունեմ, եթե ես բլուր եմ բարձրանում ուրեմն պետք ա բլուր բարձրանամ, ճամփի ոլորանները ու ծաղիկները չեն հետաքրքրում։ Ըստ իս շատ կարևոր ա, որովհետև երբ տարվում ես ինչ որ բանով, սկսում ես ինչ որ բանի վրա ժամանակ ծախսել, որը ոչ մի ձև քո հիմնական նպատակին չի օգնում։ Սա իմ հիմնական կյանքի mission-ներում օգնում ա, ես նույնիսկ կասեի վիտալ պայմանն ա իրականում, բայց առօրյա կյանքում մի քիչ խանգառում ա։ Որովհետև դժվար ա լինում ինչ որ բաներից անջատվել հաճույք ստանալը, ինչ որ բաներ անել, որ ուղղակի կայֆի համար են, կամ explore ես անում պրոստը։ Դրա համար եքա պայքարում եմ, որ ինչ որ հոբիներ, զբաղմունքներ ունենամ, որոնք ոչ թե անում եմ լավագույն անելու համար, այլ ուղղակի հաճույքի, զբաղվելու համար։

[Բարեկամ]

Անձամբ ինձ համար՝ նպատակակետ աչքի առաջ ունենալն ընդհանրապես հետաքրքիր չի, այսինքն՝ դրա առկայության դեպքում միանգամից կորում է ցանկությունը սարը բարձրանալու, որովհետև իմանալը թե ինչ կա վերևում = ունենալ վերևում եղածը, էլ ինչ իմաստ ունի բարձրանալ։ Իսկ ընդհանրապես նպատակը հենց ճանապարհն է, իսկ նպատակակետը պիտի լինի մի նոր ճանապարհի մեկնարկի կետ, ընդ որում՝ կես-ճանապարհի ոլորաններում կարող են թաքնված լինել այդ անհայտ , նոր մեկնարկի կետերը։

[Վիշապ]

Երբ որ լիքը սարեր անցնեք ու հասնեք 50-ի, ապա վայթե կսկսեք ավելի հաճախ մտածել ծովի մասին․․․
Բայց ուրիշ բան էի ուզում ասել․․․ հա, չափազանց կանխատեսելի ու տեսանելի նպատակներ ունենալը մի կողմից ձանձրալի կարող է թվալ, բայց մյուս կողմից էլ պետք է հաշվի առնել, որ կյանքի ընթացքում աստիճանաբար կրկնություններն ու մոնոտոնությունը շատանալու են, ու դուք ոլոր-մոլոր ու ուղիղ ճանապարհները հնարավոր է սկսեք նույն կերպ անցնել։ Իսկ թե հաճույքով, թե ձանձրույթով, հեշտ, թե դժվա՞ր՝ կախված կլինի օրվա տրամադրությունից, առողջությունից, վերաբերմունքից ու Աստծո ողորմածությունից։

[Freeman]

Վերջերս մի քանի առիթով բախվեցի էս մտքերին, որ մենք՝ մարդիկս սովորաբար ուզում ենք ունենալ ճշգրիտ, ամբողջական ինֆորմացիա, բայց ոնց֊որ թե գործնականում էդ էդքան էլ միանշանակ չի օգնում։

Չգիտեմ դուք՝ ոնց, բայց իմ կյանքում լիքը առիթներ են եղել, երբ սկսել եմ ինչ֊որ գործ ու հետո ընթացքում կամ վերջացնելուց հետո մտածել եմ, որ եթե իմանայի՝ ինչքան աշխատանք ա էդ գործը տանելու, հաստատ չէի սկսի, չնայած՝ ավարտելուց հետո գոհ եմ լինում սովորաբար։

Էս օրերին վազում եմ կողքի բլուրն ի վեր, որի գագաթին տանող երկու ճանապարհ կա, ու էդ երկու ճանապարհների միակ էական տարբերությունը էն ա, որ ճանապարհներից մեկը մի քիչ ոլորաններ ունի, մյուսը՝ լրիվ ուղիղ ա, ու հենց սկսում ես բարձրանալ՝ վերջը հեռվում երևում ա։ Ճանապարհների երկարությունը ու թեքությունը համարյա նույնն ա։ Ոլոր֊մոլոր ճանապարհով բարձրանալուց էլ շնչակտուր ու ամբողջ դեմքից քրտինքը հոսելով, բայց գագաթի մասին համարյա չեմ մտածում, այլ միայն հաջորդ քայլի, հաջորդ շրջադարձի, ու ահագին վայելում եմ ընթացքը։ Ուղիղ ճանապարհով բարձրանալուց, երբ տեսնում եմ, թե դիմացս դեռ ինչքան ճանապարհ կա անցնելու, միակ միտքս էդ ա ֊ դեռ ինչքան բարձրանալու տեղ կա, ինչքան ճանապարհ կա անցնելու։ Էդ տագնապը ավելի սպառող ա լինում, քան վազելու ֆիզիկական բարդությունը։

Հետաքրքիր ա, դուք ոնց եք մոտենում էս հարցերին։

Ուզո՞ւմ եք նպատակակետը անընդհատ աչքի առաջ լինի, թե նախընտրում եք ձեր միտքն էլ ընթացքում "շեղվի" առանձին շրջադարձերի, փոքր քայլերի վրա։ Ուզու՞մ եք նախապես իմանալ՝ ինչքան դժվար ա լինելու։

Ինչ վերաբերվում ա լեռանը՝ ոլոր-մոլոր բարձրանալն ավելի հեշտ ա, քան ուղիղը, նույնիսկ ֆիզիկապես, դրա համար մեծ անկյան տակ բարձրացող ճանապարհները սովորաբար ոլոր-մոլոր էլ սարքում են։

Իսկ նպատակների պահով՝ չհիշեցի որևէ երկարատև նպատակ, որ ունեցած լինեմ, երևի բժիշկ դառնալը կարելի էր տենց բան համարել, բայց դրա դեպքում էլ համարյա գագաթից շեղվեցի ուրիշ տեղ ու ընթացքում էլ երբեք չեմ պատկերացրել, որ վերջնակետ կա, որին գնում եմ։

Բայց ենթադրում եմ, որ պետք ա առանց հիմնական նպատակը բաց թողելու աշխատանքը բաժանել մանր մասերի, որոնցից ամեն մեկի կատարելուց օրգանիզմդ մի քիչ նեյրոմեդիատորներով կպարգևատրի, տենց հաճախ մինիբավարարվածության զգացումները պիտի որ հեշտացնեն հիմնական նպատակին գնալը ու բավարար ճկուն էլ կլինես փոփոխությունների դեպքում նոր ճամփով գնալը։

Ասում ա՝ սամուրայը չունի նպատակ, միայն՝ ուղի ։Դ

[ivy]

Եթե ուղին ինձ հաճույք չի պատճառելու, նպատակը կորցնում է հետաքրքրությունը։ Կարող է, մի քսան տարի առաջ ուրիշ պատասխան տայի, բայց հիմա ուղին ամենակարևորն է։
Այսինքն՝ ինչ-որ իմաստով ինձ համար նպատակը հենց ճանապարհն է։

Օրինակով ասեմ։ Հիմա շաբաթվա մեջ մոտ 50 ժամ եմ աշխատում, կեսը՝ հոգեբանի իմ աշխատանքը, մյուս կեսը՝ հոգեբուժական կլինիկայում (որպես կոգնիտիվ-վարքային թերապևտիկ ուսմանս մի մաս), պլյուս՝ սեմինարներս երեկոյան ու շաբաթավարտին։ Մեծ ծանրաբեռնվածություն է, բայց անում եմ, որովհետև ահավոր հետաքիքր է, էնքան բան եմ սովորում։ Ու եթե պրոցեսը ինձ չհետաքրքրեր, հաստատ էս տարիքում ոչ էսքան ժամանակ, ոչ էներգիա չէի հատկացնի էս ամենին։

Հետաքրքիր է, որ մենք էլ աշխատանքում հաճախ օգտագործում ենք սարի հետ պատկերավոր համեմատությունը՝ նպատակին հասնելու տարբեր ճանապարհների օրինակով։ Էս գրածդ որ կարդացի, մտածեցի՝ սա էլ հոգեբանիցդ լսած կլինես, հետո նկատեցի, որ վազքի հետ կապված սեփական օրինակով ես գրել

[Ուլուանա]

Քանի որ ես ներկայումս շատ եմ կարևորում «այստեղ և հիմա»-ն, համարյա ցանկացած հեռավոր նպատակ, որի ընթացքը նկատելիորեն հարամելու ա իմ ներկան, սովորաբար չեմ էլ դիտարկում: Իհարկե, կարող են լինել որոշ հույժ կարևոր նպատակներ, հանուն որոնց պատրաստ եմ զոհաբերել ներկան, բայց էդպիսիք շատ հազվադեպ կարող են լինել: Մյուս կողմից էլ վերջերս սովորել եմ արածս համարյա ամեն ինչից հաճույք ստանալ կամ առնվազն տհաճություն չապրել (խոսքն էն բաների մասին ա, որոնք գիտեմ, որ պիտի արվեն կամ խիստ ցանկալի ա, որ արվեն):