Անձնական սահմաններ

[ivy]

Թեման բացում եմ օրագրային զրույցում ծագած մտահղացման հիման վրա։
Հետաքրքրվողներ էլ կային

Սահմանների թեման իհարկե կարելի է նաև ավելի լայն նայել՝ ոչ միայն անձնական սահմանները դիտարկելով, այլ նաև էն բոլոր սահմանները, որոնց մեջ մեզ ընդգրկված ենք զգում, օրինակ՝ ընտանեկան կամ այլ ուրիշ խմբին պատկանելիք։
Ինչքանով են մեր սահմանները պինդ և ուժեղ գծագրված կամ ընդհակառակը՝ հեղհեղուկ, բարակ կամ էլ նույնիսկ անկարևոր։ Ինչքանով է մեզ համար կարևոր պահպանել մեր սահմանները, հեշտությամբ ենք ներս թողնում մարդկանց, թե չէ կամ գուցե երբևէ չենք էլ մտածել դրա մասին։
Կամ ընդհանրապես ինչ ենք հասկանում՝ անձնական (ընտանեկան և այլն) սահմաններ ասելով։

Եթե Հայաստանից դուրս եք ապրում, կարող եք նաև նկատած ազգային տարբերությունների մասին գրել՝ անձնական սահմանները պահպանելու կամ ընդհանուր դրա հետ կապված առանձնահատկությունների մասին։

[ivy]

Էն որ երեխու հետ ման գալիս ծյոծաները տեսնում առաջինը հարցնում են աղջիկա, թե տղա, հետո հարցնում են ինչքա՞ն ա (անպայման հետևում ա վայ, ինչ փոքրա֊ն), հետո մի կոմմենտ անում են գլխարկ չդնելուն, ցուրտ հագնված լինելուն կամ էդ թեմաների մեջ մի ուրիշ բան ։Ճ ոնց որ համահայկական կանացի ռադիո լինի

Սոնյայի հետ որ առաջին անգամ Երևան եկա, մի 4 ամսական էր (դա մոտ 12 տարի առաջ էր), էլի նույն վիճակն էր, ու ինձ համար կոնտրաստն ահռելի էր Գերմանիայի համեմատ։
Դե էստեղ էլ կարող է ինչ-որ բան ասեին, բայց հիմնականում ինչ-որ պուպուշ-մուպուշ կոմպլիմենտ կամ նեյտրալ մի բան, իսկ Հայաստանում լրիվ մտնում էին քո տարածք՝ բա էս սենց պիտի արվի, էն նենց, դե հագուստաեղանակախառն թեմաներն էլ անպակաս։ Լրիվ անծանոթ մարդիկ։ Շշմելու բան էր։

Սա ընդհանուր առմամբ «անձնական սահմանների» թեմայի հետ է կապված, որ Հայաստանում ու ուրիշ նմանատիպ երկրներում առանձնապես չի հարգվում և ոչ էլ թե ընդհանրապես գիտակցվում է դրա կարևորությունը (ու անգամ գոյությո՞ւնը)․ մարդիկ հա կյանքիդ մեջ են՝ առանց քո ուզենալ-չուզենալը հաշվի առնելու։

Հայաստանում անձնական սահմաններն անտեսելու մասին լիքը մտածել եմ ու վերջին հաշվով ինչ-որ դրական բան էլ եմ գտել դրա մեջ
Եվ դա էն է, որ մարդիկ կարող են դրա արդյունքում նաև արագորեն մոտենալ իրար՝ անչափ մտերմանալու իմաստով։ Մտերմության մի աստիճան, որ Գերմանիայում էդպես էլ չկարողացա որևէ մեկի հետ ունենալ, ու կարծում եմ հենց անձնական սահմանների խիստ պահպանման պատճառով։
Մի խոսքով, էս միակ դրական բանն է, որ գտել եմ սահմաններին մեծ կարևորություն չտալու թեմայով

Նոր մտածեցի՝ կարելի է անձնական սահմանների մասին էլ մի թեմա բացել
Թե չէ արհեստական բանականություն, հա արհեստական բանականություն, էստեղ արդեն հանրային ալիքի տեղական նորություններով էլ են դրա մասին խոսում, թե բա էսա բոլորս անաշխատանք ենք մնալու։ Ուր էր թե։

[Վիշապ]

...
Հայաստանում անձնական սահմաններն անտեսելու մասին լիքը մտածել եմ ու վերջին հաշվով ինչ-որ դրական բան էլ եմ գտել դրա մեջ
Եվ դա էն է, որ մարդիկ կարող են դրա արդյունքում նաև արագորեն մոտենալ իրար՝ անչափ մտերմանալու իմաստով։ Մտերմության մի աստիճան, որ Գերմանիայում էդպես էլ չկարողացա որևէ մեկի հետ ունենալ, ու կարծում եմ հենց անձնական սահմանների խիստ պահպանման պատճառով։
Մի խոսքով, էս միակ դրական բանն է, որ գտել եմ սահմաններին մեծ կարևորություն չտալու թեմայով
...

Ես որ չաղ, հիվանդոտ մարդ եմ տեսնում, մոտենում, ասում եմ, որ ծոմ պահի ու կետո անի: Հայաստանում մարդիկ հետս բարեկամանում են, իսկ Ամերիկայում՝ փոլիս են կանչում…

[enna]

Սոնյայի հետ որ առաջին անգամ Երևան եկա, մի 4 ամսական էր (դա մոտ 12 տարի առաջ էր), էլի նույն վիճակն էր, ու ինձ համար կոնտրաստն ահռելի էր Գերմանիայի համեմատ։
Դե էստեղ էլ կարող է ինչ-որ բան ասեին, բայց հիմնականում ինչ-որ պուպուշ-մուպուշ կոմպլիմենտ կամ նեյտրալ մի բան, իսկ Հայաստանում լրիվ մտնում էին քո տարածք՝ բա էս սենց պիտի արվի, էն նենց, դե հագուստաեղանակախառն թեմաներն էլ անպակաս։ Լրիվ անծանոթ մարդիկ։ Շշմելու բան էր։

Սա ընդհանուր առմամբ «անձնական սահմանների» թեմայի հետ է կապված, որ Հայաստանում ու ուրիշ նմանատիպ երկրներում առանձնապես չի հարգվում և ոչ էլ թե ընդհանրապես գիտակցվում է դրա կարևորությունը (ու անգամ գոյությո՞ւնը)․ մարդիկ հա կյանքիդ մեջ են՝ առանց քո ուզենալ-չուզենալը հաշվի առնելու։

Հայաստանում անձնական սահմաններն անտեսելու մասին լիքը մտածել եմ ու վերջին հաշվով ինչ-որ դրական բան էլ եմ գտել դրա մեջ
Եվ դա էն է, որ մարդիկ կարող են դրա արդյունքում նաև արագորեն մոտենալ իրար՝ անչափ մտերմանալու իմաստով։ Մտերմության մի աստիճան, որ Գերմանիայում էդպես էլ չկարողացա որևէ մեկի հետ ունենալ, ու կարծում եմ հենց անձնական սահմանների խիստ պահպանման պատճառով։
Մի խոսքով, էս միակ դրական բանն է, որ գտել եմ սահմաններին մեծ կարևորություն չտալու թեմայով

Նոր մտածեցի՝ կարելի է անձնական սահմանների մասին էլ մի թեմա բացել
Թե չէ արհեստական բանականություն, հա արհեստական բանականություն, էստեղ արդեն հանրային ալիքի տեղական նորություններով էլ են դրա մասին խոսում, թե բա էսա բոլորս անաշխատանք ենք մնալու։ Ուր էր թե։

Շատ դժվար ա անձնական սահմանների մասին բան հասցնել ստեղ մարդկանց, ոնց որ ինչը շոշափելի չի, ուղղակի անհնար ա ստիպել տեսնել, նույնիսկ եթե ստացվում ա, ոչ թե անձնական սահմանների մասով ա ստացվում, այլ կոնկրետ դեպքի, հաջորդ անգամ ուրիշ թեմայի շրջանակում էլ պիտի ասես։ Հետո էլ դրամատիզմով են ընդունում, որ սահմաններդ փորձում ես պահել, վիրավորվում են ։Ճ ։ Օրինակ, եթե ասում ես որ ուզում ես զանգեն, նոր գան հյուր, ոչ թե ամեն շաբաթ օրով առավոտ ժամը տասին դուռը ծեծեն, մեկ ա էլի պիտի ասես էլ, որ եթե գալիս են հյուր, ամաններն էլ պետք չի լվանալ ցուցադրական ու էդ քայլով իբր մեսսիջներ տալով։
Չեմ պատկերացնում երբևէ ուզեմ էդ ծյոծաների կամ նմանատիպ մարդկանց հետ մոտիկ լինել։ Էդ ամենի կողմնակի էֆֆեկտներից ա նաև էն, որ անընդհատ զգացում ա՝ խոշորացույցի տակ ես, ու մարդիկ բան ման գան, որ մատնացույց անեն, չես կարում ինքդ քեզ համար ապրես՝ առանց մտածելու, որ աջուձախ պիտի արդարանաս կամ բացատրես՝ ինչը ինչի ես անում։
Օրինակ՝ մեր երկու բարեկամները լեզուն լեզվի տված իբր անհանգստացած ասում էին, որ երեխու գլուխը պիտի մասսաժ անեմ, թե չէ ծուռ կմնա։ Էդ պահին չգիտեմ՝ ինչի ես էլ անհանգստացա, նույնիսկ վատ մամա ինձ զգացի, մեկ էլ իրանց գնալուց հետո մտածում եմ մի ամսական երեխու գլխին խի էին կպնում, նայում եմ նորմալ էլ գլուխ ա երևում ։Ճ
Ուրիշ հարց ա իսկապես վտանգավոր բան լինի, որով չիմանալով ինձ կամ երեխային վնասում եմ, բայց սովորաբար նենց հիմար թեմաներով են անդադար կոմմենտներ անում։ Կամ մտածում են դիմացինից լավ են տիրապետում կամ էլ իրանց թվում ա իրանց կարծիքը հույժ կարևոր ա, ու անպայման դիմացինը պիտի տեղյակ լինի։ Անկեղծորեն աջուձախ ամեն ինչի շուրջ կարծիք հայտնելը չեմ կարծում հոգատարությունից ա արվում կամ լավացնելու ցանկությունից։ Հետո էլ իրենք առաջնորդվում են «ճիշտը մի հատ ա» սկզբունքով։ Չգիտեմ, կարծում եմ՝ հակահիգիենիկ ա ու ամեն անգամ տենց միջադեպերից հետո ուզում եմ մի հատ լավ մաքրվեմ։ Չափազանցված հոգատարության էմոցիաներն էլ տոքսիկ են, ենթարկեցնող ու էներգիա տանող, ոնց որ անընդհատ դրամատիկ կինոյի մեջ լինի գլուխը։

Ինտերնետի հայատառ մասում շատ օգտակար կլինի սահմանների մասին թեմա ունենալը, որ ուղարկեմ մարդկանց կարդան

[enna]

Ես որ չաղ, հիվանդոտ մարդ եմ տեսնում, մոտենում, ասում եմ, որ ծոմ պահի ու կետո անի: Հայաստանում մարդիկ հետս բարեկամանում են, իսկ Ամերիկայում՝ փոլիս են կանչում…

Ես Ամերիկայի տարբերակն եմ նախընտրումխի՞ ա թվում մարդ իրա չաղությունից ավելի քիչ ա տեղյակ, քան նայողները՞։ Կամ ասենք մարդ ա, որոշել ա, որ իրա համար շատ ուտելը ավելի կարևոր ա, քան նիհարելը կամ առողջ լինելը։ Հիմա ինֆորմացիան թափած ա, հավանականությունը շատ քիչ ա, որ մարդ իրան վերաբերվող խնդիրներից կամ լուծման ձևերից տեղյակ չի, եթե տեղյակ էլ չի, ուրեմն իրան մեկ ա ու էդ էլ իրա ընտրությունն ա։ Ես հոգատար լինելուն ընդհանրապես դեմ չեմ, բայց չեմ կարծում կոմմենտներ անելը հոգատարության դրսևորում ա։

[Վիշապ]

Ես Ամերիկայի տարբերակն եմ նախընտրումխի՞ ա թվում մարդ իրա չաղությունից ավելի քիչ ա տեղյակ, քան նայողները՞։ Կամ ասենք մարդ ա, որոշել ա, որ իրա համար շատ ուտելը ավելի կարևոր ա, քան նիհարելը կամ առողջ լինելը։ Հիմա ինֆորմացիան թափած ա, հավանականությունը շատ քիչ ա, որ մարդ իրան վերաբերվող խնդիրներից կամ լուծման ձևերից տեղյակ չի, եթե տեղյակ էլ չի, ուրեմն իրան մեկ ա ու էդ էլ իրա ընտրությունն ա։ Ես հոգատար լինելուն ընդհանրապես դեմ չեմ, բայց չեմ կարծում կոմմենտներ անելը հոգատարության դրսևորում ա։

Չէ, ի՞նչ հոգատարություն, ես չաղ, կամ հիվանդոտ մարդկանց ուղղակի տանել չեմ կարողանում։
Մեկ էլ, էն որ անփույթ երիտասարդ մայրեր կան է՞, էն որ երեխեքին գլխաբաց, ոտերը մերկ ման են տալիս քամոտ ու ամպամած եղանակին։ Այ իրենց էլ մոտենում ու վստահ կանխագուշակում եմ, որ հաստատ մրսելու են, հիվանդանան։

Հ․Գ․ Կատակում եմ, լավ․․․ ոչ բոլոր չաղ մարդկանց եմ մոտենում, ոմանց չեմ կարողանում մոտենալ, որովհետև սիրտս խառնում ա
Հ․Հ․Գ․ Էսօր մեջիս անհամ գյադեն ա արթնացել, ներող եղեք։ Այսինքն միշտ էլ զարթուն էր, ուղղակի սովորաբար կարողանում էի զսպել․․․

[Ուլուանա]

Մենք որ Արեգի հետ առաջին անգամ Հայաստան եկանք (7 ամսական էր), ինձ համար ամենամեծ շոկն էն էր, որ ով պատահեր` էրեխուս պոնչում ու պաչում էր առանց թույլտվության: Ընդ որում` դա սկսվեց հենց օդանավակայանից: Կանգնած էինք, երկու դեռահաս աղջիկներ կողքներովս անցան, որոնցից մեկը ձեռի հետ մի հատ հավեսով, մի քիչ նույնիսկ կոպիտ պոնչո արեց Արեգին ու գնաց, առանց որևէ բան ասելու: Շշմել էի: Մի անգամ էլ, էդ նույն այցելության ընթացքում, տատիկենցս տանն էինք, վերանդայում նստած էինք Արեգի հետ, մեկ էլ հարևան ինչ-որ տատիկ, որին, ի դեպ, միայն հեռակա գիտեի, եկավ, բարևեց, Արեգին բռնեց, մի հատ չլմփալով պաչեց ու քշեց ներս` տատիկիս մոտ:

[One_Way_Ticket]

Սա ընդհանուր առմամբ «անձնական սահմանների» թեմայի հետ է կապված, որ Հայաստանում ու ուրիշ նմանատիպ երկրներում առանձնապես չի հարգվում և ոչ էլ թե ընդհանրապես գիտակցվում է դրա կարևորությունը (ու անգամ գոյությո՞ւնը)․ մարդիկ հա կյանքիդ մեջ են՝ առանց քո ուզենալ-չուզենալը հաշվի առնելու։

Հայաստանում անձնական սահմաններն անտեսելու մասին լիքը մտածել եմ ու վերջին հաշվով ինչ-որ դրական բան էլ եմ գտել դրա մեջ
Եվ դա էն է, որ մարդիկ կարող են դրա արդյունքում նաև արագորեն մոտենալ իրար՝ անչափ մտերմանալու իմաստով։ Մտերմության մի աստիճան, որ Գերմանիայում էդպես էլ չկարողացա որևէ մեկի հետ ունենալ, ու կարծում եմ հենց անձնական սահմանների խիստ պահպանման պատճառով։
Մի խոսքով, էս միակ դրական բանն է, որ գտել եմ սահմաններին մեծ կարևորություն չտալու թեմայով

Այնքան էլ համաձայն չեմ։ Ինձ թվում է՝ Հայաստանում ոչ թե անձնական սահմանները չեն հարգվում, այլ պարզապես ուրիշ ձև են գծվում։ Քեզ թվում է՝ մեկն անցավ այդ սահմանը, իսկ իրեն այդպես չի թվում։ Մտերմությունը հենց անձնական սահմաններից ներս թողնելն է։ Եթե սահմանները համեմատաբար բաց են, կողքից կարող է թվալ, թե ամեն անցորդի ներս է թողնում, մինչդեռ դա այդպես չէ, իր համար նրանք դեռ դրսում են։ Էսօր ասում է՝ ես քո ցավը տանեմ, վաղը կարող է անունդ էլ չհիշի։
Կարծում եմ՝ Գերմանիայում (և ոչ միայն) մտերմություն հաստատելու դժվարությունների պատճառն ուրիշ տեղ է։

[enna]

Այնքան էլ համաձայն չեմ։ Ինձ թվում է՝ Հայաստանում ոչ թե անձնական սահմանները չեն հարգվում, այլ պարզապես ուրիշ ձև են գծվում։ Քեզ թվում է՝ մեկն անցավ այդ սահմանը, իսկ իրեն այդպես չի թվում։ Մտերմությունը հենց անձնական սահմաններից ներս թողնելն է։ Եթե սահմանները համեմատաբար բաց են, կողքից կարող է թվալ, թե ամեն անցորդի ներս է թողնում, մինչդեռ դա այդպես չէ, իր համար նրանք դեռ դրսում են։ Էսօր ասում է՝ ես քո ցավը տանեմ, վաղը կարող է անունդ էլ չհիշի։
Կարծում եմ՝ Գերմանիայում (և ոչ միայն) մտերմություն հաստատելու դժվարությունների պատճառն ուրիշ տեղ է։

Կա սենց ֆենոմեն, որ անծանոթ մարդիկ իրար հետ նենց են խոսում թվում ա շատ վաղուց են իրար ճանաչում։ Գորիսում սենց չէր, ու երբ նոր էի տեղափոխվել Երևան, շատ զարմացած էի, թե ինչքան խաբուսիկ ա էդ ջան ջիգյարը։ Բայց միևնույնն ա մտերիմների մոտ էլ սահմանները չնկատելը կա, օրինակ, երբ հարցնում են բա ե՞րբ եք ամուսնանում, երեխա ե՞րբ եք ունենում ։Ճ կամ նույնիսկ բա չե՞ք ուզում տուն առնեք։ Սա առողջ կհամարվեր, եթե բոլոր կողմերը օքեյ լինեին դրա հետ։ Արդարության համար պետք ա նշել, որ տենդենց կա փոխվելու, մարդիկ գնալով ավելի նրբանկատ են դառնում սենց ասպեկտներում։

[Արամ]

Կա սենց ֆենոմեն, որ անծանոթ մարդիկ իրար հետ նենց են խոսում թվում ա շատ վաղուց են իրար ճանաչում։ Գորիսում սենց չէր, ու երբ նոր էի տեղափոխվել Երևան, շատ զարմացած էի, թե ինչքան խաբուսիկ ա էդ ջան ջիգյարը։ Բայց միևնույնն ա մտերիմների մոտ էլ սահմանները չնկատելը կա, օրինակ, երբ հարցնում են բա ե՞րբ եք ամուսնանում, երեխա ե՞րբ եք ունենում ։Ճ կամ նույնիսկ բա չե՞ք ուզում տուն առնեք։ Սա առողջ կհամարվեր, եթե բոլոր կողմերը օքեյ լինեին դրա հետ։ Արդարության համար պետք ա նշել, որ տենդենց կա փոխվելու, մարդիկ գնալով ավելի նրբանկատ են դառնում սենց ասպեկտներում։

Բայց ով ա ասել, որ առողջ չի, մեծամասամբ բոլոր կողմերը օքեյ են էդ հարցերի հետ։ Երբեք չեմ տեսել Հայաստանում, որ լրիվ անծանոթ մարդը գնա ուրիշներին հարցնի, բա չեք ամուսնանում, բա տուն չեք առնում, և այլն և այլն։ Ինչ որ եզակի դեպքեր ա, դրանից մատի փաթաթան են սարքում։ Բացի էդ, էդ հարցեր տվողներն էլ կամ բարեկամներ են, կամ ընկերներ են, ու շատ էլ լավ հարցեր ա, փոքր community ենք, իրար մասին անհանգստանում են, ինչը որ կարևորում են՝ հարցնում են։ Օքեյ, կարողա մարդիկ կան չեն կարողանում "մարսել" դա, չեք կարողանում մարսել, ասեք դրա մասին, երբ որ հարցնում են, բայց մեկ ա զարմանում եմ, թե մի հատ սովետից տատիկ, որ մի բան ասի, էդ ինչ պիտի լինի, որ չկարողանամ մարսեմ, տատի ա էլի, ինչ որ ուրիշ կյանք ապրած, ուրիշ արժեքներով, հիմա էլ որ մի բան ասի, իմ աշխարհը խոմ դրանից չի քանդվելու։

[enna]

Կա սենց ֆենոմեն, որ անծանոթ մարդիկ իրար հետ նենց են խոսում թվում ա շատ վաղուց են իրար ճանաչում։ Գորիսում սենց չէր, ու երբ նոր էի տեղափոխվել Երևան, շատ զարմացած էի, թե ինչքան խաբուսիկ ա էդ ջան ջիգյարը։ Բայց միևնույնն ա մտերիմների մոտ էլ սահմանները չնկատելը կա, օրինակ, երբ հարցնում են բա ե՞րբ եք ամուսնանում, երեխա ե՞րբ եք ունենում ։Ճ կամ նույնիսկ բա չե՞ք ուզում տուն առնեք։ Սա առողջ կհամարվեր, եթե բոլոր կողմերը օքեյ լինեին դրա հետ։ Արդարության համար պետք ա նշել, որ տենդենց կա փոխվելու, մարդիկ գնալով ավելի նրբանկատ են դառնում սենց ասպեկտներում։

Էս գրելիս մեր հարևանը տեսավ ասեց` ոչինչ, էն մյուսը տղա կլինի

[enna]

Բայց ով ա ասել, որ առողջ չի, մեծամասամբ բոլոր կողմերը օքեյ են էդ հարցերի հետ։ Երբեք չեմ տեսել Հայաստանում, որ լրիվ անծանոթ մարդը գնա ուրիշներին հարցնի, բա չեք ամուսնանում, բա տուն չեք առնում, և այլն և այլն։ Ինչ որ եզակի դեպքեր ա, դրանից մատի փաթաթան են սարքում։ Բացի էդ, էդ հարցեր տվողներն էլ կամ բարեկամներ են, կամ ընկերներ են, ու շատ էլ լավ հարցեր ա, փոքր community ենք, իրար մասին անհանգստանում են, ինչը որ կարևորում են՝ հարցնում են։ Օքեյ, կարողա մարդիկ կան չեն կարողանում "մարսել" դա, չեք կարողանում մարսել, ասեք դրա մասին, երբ որ հարցնում են, բայց մեկ ա զարմանում եմ, թե մի հատ սովետից տատիկ, որ մի բան ասի, էդ ինչ պիտի լինի, որ չկարողանամ մարսեմ, տատի ա էլի, ինչ որ ուրիշ կյանք ապրած, ուրիշ արժեքներով, հիմա էլ որ մի բան ասի, իմ աշխարհը խոմ դրանից չի քանդվելու։

Եթե նկատեցիր, գրածիս երկրորդ մասը մոտիկների սահմանները չնկատելուն էր վերաբերվում, ոչ թե փողոցի տատիներին (ի դեպ ամեն երկրորդն ա սենց, ոչ թե տասից մեկը) ։)) հա, իհարկե, փողոցի տատին անցնում ա, բայց երբ մտերիմների հետ ա ու շարունակական, նույնիսկ պարտադրողական, սպասումները չարդարացնելու նման ա արտահայտվում, արդեն ուրիշ երանգ ա ստանում։ Չեմ տեսել մեկին հաճելի լինի, երբ ընտանիքի անդամները գնում գալիս հարցնում են բա չես ամուսնանում ։Ճ

[Արամ]

Եթե նկատեցիր, գրածիս երկրորդ մասը մոտիկների սահմանները չնկատելուն էր վերաբերվում, ոչ թե փողոցի տատիներին ։))

Դե մեծ հաշվով ասածս չի տարբերվում դրանից. առավել ևս եթե մտերիմներ են, է հիիմա իրանց հեգտաքրքրում ա երբ ես տղա ունենալու, ասա վաղը չէ մյուս օրը, ինչ ա լինում դրանից։ Էդ ինչ կարևոր անձնական սահմաններ ա, հարց ա տալիս էլի, չես ուզում պատասխանես, ասա չեմ պատասխանում, անդուր հարց ա, ասա էլ մի տուր էդ հարցը, եթե նենց հարց ա, որ է յանի յա պատասխանես, յա չպատասխանես տարբերություն չկա, մի բան ասա, անցի առաջ։ Չեմ հասկանում խնդիրը որն ա։ Պրիմիտիվ culture-specific շփման տարբերակ ա, սրանից ոնց եք հասնում անձնական տարածքների, սահմանների խախտման, զարմանում եմ։

Հիմա, ԱՄՆ-ում մեկը մոտեցավ ասեց սիգարետ կտաս, հանեցի տվեցի, հանեց 1$ որ տա, ասեցի պետք չի, շնորհակալություն մաղթեց գնաց։ Հիմա գա ասեմ, խի ա հանել ինձ փող դեմ տալիս, ինչի տեղ ա ինձ դրել, կարողա գիտի փողոցում կանգնած սիգարետ պետք ա վաճառեմ, իմ culture-ի հետ չի բռնում դա, բայց հոմ դրանից չեմ գալու նրան որ ասեմ, ԱՄՆ-ում սաղին վաճառականի տեղ են դնում, պրիմիտիվ մարդկային "լավություն"-ը չգիտեն ինչ ա։

[enna]

Դե մեծ հաշվով ասածս չի տարբերվում դրանից. առավել ևս եթե մտերիմներ են, է հիիմա իրանց հեգտաքրքրում ա երբ ես տղա ունենալու, ասա վաղը չէ մյուս օրը, ինչ ա լինում դրանից։ Էդ ինչ կարևոր անձնական սահմաններ ա, հարց ա տալիս էլի, չես ուզում պատասխանես, ասա չեմ պատասխանում, անդուր հարց ա, ասա էլ մի տուր էդ հարցը, եթե նենց հարց ա, որ է յանի յա պատասխանես, յա չպատասխանես տարբերություն չկա, մի բան ասա, անցի առաջ։ Չեմ հասկանում խնդիրը որն ա։ Պրիմիտիվ culture-specific շփման տարբերակ ա, սրանից ոնց եք հասնում անձնական տարածքների, սահմանների խախտման, զարմանում եմ։

Հիմա, ԱՄՆ-ում մեկը մոտեցավ ասեց սիգարետ կտաս, հանեցի տվեցի, հանեց 1$ որ տա, ասեցի պետք չի, շնորհակալություն մաղթեց գնաց։ Հիմա գա ասեմ, խի ա հանել ինձ փող դեմ տալիս, ինչի տեղ ա ինձ դրել, կարողա գիտի փողոցում կանգնած սիգարետ պետք ա վաճառեմ, իմ culture-ի հետ չի բռնում դա, բայց հոմ դրանից չեմ գալու նրան որ ասեմ, ԱՄՆ-ում սաղին վաճառականի տեղ են դնում, պրիմիտիվ մարդկային "լավություն"-ը չգիտեն ինչ ա։

Հա, իհարկե, ամեն հասարակություն իր ա ներքին պայմանավորվածություններն ունի, բայց ամեն պայմանավորվածություն չի, որ էդ հասարակության անդամներին օգնում ա կամ հաճելի ա։ Եթե քեզ թվում ա, մարդկանց ասում ես էդ հարցը մի տուր, թեման փակվում ա, ինչ ասեմ, բախտդ բերել ա բարեկամների ու հարևանների հարցում ։)) Ինձ համար Համատեղ կեցությունը նաև ենթադրում ա հարգանք էդ տարածքի մյուս բնակիչների նկատմամբ, հարցեր տալը, երբ մեծ հավանականությամբ դիմացինդ անհարմար վիճակում ա զգալու, դրան էլ ավելացրած նենց չի կոնտեքստը պատասխան ա ակնկալում կամ լուծման տանում, առողջ չի, քեզ համար գուցե օքեյ ա։

[Արամ]

Հա, իհարկե, ամեն հասարակություն իր ա ներքին պայմանավորվածություններն ունի, բայց ամեն պայմանավորվածություն չի, որ էդ հասարակության անդամներին օգնում ա կամ հաճելի ա։ Եթե քեզ թվում ա, մարդկանց ասում ես էդ հարցը մի տուր, թեման փակվում ա, ինչ ասեմ, բախտդ բերել ա բարեկամների ու հարևանների հարցում ։)) Ինձ համար Համատեղ կեցությունը նաև ենթադրում ա հարգանք էդ տարածքի մյուս բնակիչների նկատմամբ, հարցեր տալը, երբ մեծ հավանականությամբ դիմացինդ անհարմար վիճակում ա զգալու, դրան էլ ավելացրած նենց չի կոնտեքստը պատասխան ա ակնկալում կամ լուծման տանում, առողջ չի, քեզ համար գուցե օքեյ ա։

Մէէէ վարկյան։ Եթե դու իսկականից կարծում ես, որ իրանց տված հարցերը առողջ չի, էդ խի ես մտածում, իրանց համապատասխան պատասխան տալը ճիշտ չի անառողջ ա։ Ճիշտ ա ես քո հետ համաձայն չեմ, էդ հարցերի առողջության կամ անառողջության վերաբերյալ, ես կարծում եմ, որ պրոստո ինչ որ անկապ, աննպատակ հարցեր են, նույնիսկ պատասխան չենթադրող։ Հիմա կոպիտ ասած, եթե ես մի տանը ապրում եմ, ինձ ամեն օր գալիս են դուբինկով գլխիս են տալիս, խի պետք ա ես դուբինկով իրանց գլխին հետ չտա՞մ։

Հետո պատասխանելու տարբերակները տարբեր են։ Անպայման չի կոպիտ պատասխանել, որպեսզի մարդը նորից էդ հարցը չտա։ Իմ առաջնեկը տղայա, բարեկամներս որ ասում են, հալալ ա, աբրիս, առաջինը տղայա, ասում եմ աղջիկ էի ուզում, տանելու եմ պլորը կտրել տամ։ Սովորաբար դրանից հետո էլ չեն էլ ուզում հարցնեն, մի քիչ շոկ են ապրում, խնդում անցնում ենք առաջ ու վերջ։