Որ Հայաստանից բերած սիգարետները պրծնեն կամ շատ հաճախակի սիգարետ ուզեն, դու էլ ես սկսելու օքեյ լինել, որ փող են տալիս սիգարետի դիմաց։ Ստացվեց էդ ձև պայմանավորվածությունը պատճառներ ունի լինելու ու երկու կողմին էլ հարմար ա։ Հիմա մեր մշակույթում անհարմար հարցեր ու չխնդրված խորհուրդներ տալու պայմանավորվածությունը ի՞նչ ա ենթադրում, սրտացավությու՞նԱրամ-ի խոսքերից
Ինձ թվում ա՝ որպես պատրարխիալ հասարակություն, տղամարդու ասելուց հետո էլ չեն ասի, ավելին տղամարդկանց դեպքում «քաշվում են» քիթը խոթոխ հարցեր տալ ու բաներ ասել։ Կանանց դեպքում կատակով ասել առաջ անցնելը չի աշխատում, էլ չեմ ասում, որ ամեն երկրորդը իր ա պարտքն ա համարում մի կոմմենտ անել։ Հավանական ա սահմանների խնդիրը ավելի հստակ արտահայտված ա կանանց մոտ, քան տղամարդկանց։Մէէէ վարկյան։ Եթե դու իսկականից կարծում ես, որ իրանց տված հարցերը առողջ չի, էդ խի ես մտածում, իրանց համապատասխան պատասխան տալը ճիշտ չի անառողջ ա։ Ճիշտ ա ես քո հետ համաձայն չեմ, էդ հարցերի առողջության կամ անառողջության վերաբերյալ, ես կարծում եմ, որ պրոստո ինչ որ անկապ, աննպատակ հարցեր են, նույնիսկ պատասխան չենթադրող։ Հիմա կոպիտ ասած, եթե ես մի տանը ապրում եմ, ինձ ամեն օր գալիս են դուբինկով գլխիս են տալիս, խի պետք ա ես դուբինկով իրանց գլխին հետ չտա՞մ։
Հետո պատասխանելու տարբերակները տարբեր են։ Անպայման չի կոպիտ պատասխանել, որպեսզի մարդը նորից էդ հարցը չտա։ Իմ առաջնեկը տղայա, բարեկամներս որ ասում են, հալալ ա, աբրիս, առաջինը տղայա, ասում եմ աղջիկ էի ուզում, տանելու եմ պլորը կտրել տամ։ Սովորաբար դրանից հետո էլ չեն էլ ուզում հարցնեն, մի քիչ շոկ են ապրում, խնդում անցնում ենք առաջ ու վերջ։
Համաձայն եմ, էտ տարբերությունը կանաց/տղամարդկանց դեպքում կա, բայց էդ էլ ա հեշտ լուծելի, կողքիդ տղամարդուն ասում ես, որ էդ հարցերը քեզ անհանգստացնում ա, ինքն ա էդ պլորի կատակը անում:
հա չէ՞․ թե չէ ինչի՞ նման ա, որ կինը իրա ասելիքը ասի, ու մարդիկ լուրջ ընդունեն, կամ որ կնոջը անտակտ էշություններ (բանը, հոգատար ակնարկ) ասելուց առաջ էլ մի անգամ ավել մտածեն․ կինը պետք ա մի հատ բլոկնոտ պահի մոտը, մեջը գրի, թե իրա տղամարդը ում ինչ պատասխան պտի տա, կամ որ ճիշտը կուզես իմանաս՝ կինը ընդհանրապես պտի տղամարդու կողքից էն կողմ չգնա, որ տղամարդը real-time ճըպ֊ճըպ֊ճըպ պորտերը աջ ու ձախ շարի․ էդ ա չնեղվելու ձևը, թե չէ սահման֊մահման, չէ մի չէ, դառանք հոլանդ էլիՀամաձայն եմ, էտ տարբերությունը կանաց/տղամարդկանց դեպքում կա, բայց էդ էլ ա հեշտ լուծելի, կողքիդ տղամարդուն ասում ես, որ էդ հարցերը քեզ անհանգստացնում ա, ինքն ա էդ պլորի կատակը անում:
Չէ ընկեր, տենց չի աշխատում. խնդիրները լուծել ա պետք, ու էդ լուծումներից ոչ մեկի մեջ չի մտնում մտածել, որ լուծումը էն ա, որ սաղ իրանց պահելաձևը փոխեն։ Պետք ա կոնկրետ իրավիճակը գնահատել, հասկանալ էդ իրավիճակում, ով ավելի ուժեղ ու ազդեցություն ունի ու փորձել դրա միջոցով հարցը լուծել։ Իդեպ միմիայն տղամարդ/կին օրինակում չի, այլ ընդհանարպես։ Եթե ես ինչ որ բանի հետ խնդիր ունեմ, որը ինչքան էլ անարդար ա, վատ ա, էշություն ա, բայց ես ինքնուրույն չեմ կարողանում լուծեմ, ես չեմ նստում սկսում մեղադրել թե խի ա սենց, այլ գտնում եմ են լուծումները, որտեղ ես իմ ուզածին հասնում եմ։հա չէ՞․ թե չէ ինչի՞ նման ա, որ կինը իրա ասելիքը ասի, ու մարդիկ լուրջ ընդունեն, կամ որ կնոջը անտակտ էշություններ (բանը, հոգատար ակնարկ) ասելուց առաջ էլ մի անգամ ավել մտածեն․ կինը պետք ա մի հատ բլոկնոտ պահի մոտը, մեջը գրի, թե իրա տղամարդը ում ինչ պատասխան պտի տա, կամ որ ճիշտը կուզես իմանաս՝ կինը ընդհանրապես պտի տղամարդու կողքից էն կողմ չգնա, որ տղամարդը real-time ճըպ֊ճըպ֊ճըպ պորտերը աջ ու ձախ շարի․ էդ ա չնեղվելու ձևը, թե չէ սահման֊մահման, չէ մի չէ, դառանք հոլանդ էլի
Հիմա եթե մեր հասարակության ինչ որ շերտերում, կնոջ ասածներին լուրջ չեն վերաբերվում, էդ չի նշանակում, որ պետք ա կինը շարունակի տանջվել, ինչ ա ինքը ճիշտ ա մնացածը սխալ։ Ու ստեղ կնոջ հարցը չի, տղամարդկանց մեծամասնությունն էլ նույն խնդրով տառապում են, իրանց ոչ մեկ չի լսում, չգիտեն ոնց իրանց ուզածին հասնին ու ոնց խնդիրները լուծել։
Ու մեծ հաշվով, ցանկացած հասարակություն ինչ հիվանդություն ասես ունի, ցանկացած բարդ կոմպլեքս համակարգ ինչ խնդիր ասես ունի, դու պիտի չնստես ասես, թե էս քաքոտ ա, ես ստեղ իմ ուզածները չեմ անելու, այլ հակառակը, պետք ա հասկանաս միջավարյը, հասկանաս կանոնները ու իրավիճակից հաղթաց դուրս գաս։
Միգուցե կարաս արգումենտ բերես, որ պետք ա բողոքես որ դզվի, մասսամբ կահամձայնվեմ, բայց ես չեմ հավատում, ոչ մի կոմպլեքս համակարգի, որը կարա իդեալական լինի, կամ խնդիրներ չունենա։ Ու հետո ինչ որ կոմպլեքս համակարգում եթե դու դրական փոփոխություն ես ուզում, քեզ լիքը power ա պետք, եթե էդ power-ը չունես, ուրեմն լավագույն strategy-ին տվյալ իրավիճակում կողմոնորոշվել ու ճիշտ նավարկնել ա (ոչ թե աբիժնիկությունը) ընթացքում power կուտակելով, ու էդ power-ը օգտագործելով ինչ որ բան լավացնելու համար։
Վերջին խմբագրող՝ Արամ: 19.04.2023, 17:09:
էս տրամաբանությամբ վայթե կանայք մինչև հիմա սեփականութուն ունենալու իրավունք չունենային, սևամորթներն էլ մեկումեջ առուծախի ապրանք դառնային։ Ամեն ինչը չի, որ քո նկարագրած ռազմավարությամբ ա լուծվում։ Ինձ թվում ա ասածդ, թե ցանկացած բարդ համակարգ խնդիրներ ունի, բավականին տրիվիալ ա, տրիվիալ ա նաև էն, որ ցանկացած համակարգ կամ փոփոխվում ա, իրա խնդիրները լուծում ա, կամ լճանում ու վաղ թե ուշ կոլապս ա ապրում։
մարդ եղած վախտ (19.04.2023)
Արամ ջան, էս քո գրածը պատմության վրա պրոյեկտելով կարելի ա ասել․
֊ էդ սևերն էլ էդքան սրտկության դեմ պայքարում էին, ու ինչ եղա՞վ ։Դ ճիշտ ա, նոր խնդիրներ ու հիմա մեկա դժգոհ են ։Դ բա արժե՞ր էդքան ղալմաղալը
֊ էդ հայերին, որ թուրքիայում կոտորում էին, ի՞նչ էր պակասում․ ճիշտ ա՝ strategy-ն
֊ էդ ստալինի թվերին մարդիկ որ գործ էին տալիս, իրանք ընդամենը իրավիճակն էին գնահատում, էդ էլ իրանց strategy֊ն էր, որտև ուժեղ չէին, ու մտնում էին ուժեղի քամակը (բանից պարզվում ա էդքան էլ հաղթած դուրս չեկան մի ահագին մասը)
֊ թու՞յլ ես, ճարի քեզ քամակ֊ապաստարան (տվյալ դեպքում՝ կին ե՞ս ֊ ճարի քեզ տղամարդ, ու դիմի տղամարդուն, որ քեզ պաշտպանի; տղամա՞րդ ես ֊ քփացի քուչի ասողի հետ, որ քեզ ասող չլինի, կարող ա մեկ֊մեկ էլ դու ասողը լինես)
իշխանության նկատմամբ էս վերաբերմունքը խնդրային ա, չես կարծու՞մ․ եթե կա անհամաչափ ուժի կենտրոնացմամբ համակարգ, դու ոնց որ ասես խելացի ձևը համակարգի կանոններով խաղալն ա․ էդ ամեն անհատին ձեռնտու ձևն ա, հա, բայց տենց դու նպաստում ես համակարգի էլ ավելի անհամաչափ դառնալուն․
հ․գ․ կներեք, ոնց որ շեղվեցինք սահմաններից
հ․գ․գ վերևի գրառումը նոր տեսա, բայց էլ չեմ խմբագրում
Քանի որ երկուսդ էլ ինչ որ հեռու-հեռու պատմության reference-ներ եք անում, փորձեմ ընդհանուր պատասխանել։
Պատմության մեջ կոմպետենտ չեմ, ես բոլոր մանրուքները չգիտեմ թե ինչը ինչի արդյունքում ա եղել, ու ամեն մեկի խորացված պատճառահետևանքային կապերը չգիտեմ։ Էն որ "կանայք պայքարել են, սեփականության իրավունք ունեն", "սևերը էդքան պայքաևել էլ, էլ ստրուկ չեն" չեմ կարա քննարկեմ։ Ու իմ փորձը ինձ ցույց ա տալիս, որ սենց generalised պնդումները միշտ թերի են ու աղավաղում են իրականությունը, այս կամ այն արգումենտի կողմ։
Ստեղ կարող եմ քոմենթ անել՝
Ես սենց բան չեմ ասել։ Ամբողջությամբ ՀԱԿԱՌԱԿՆ եմ ասել։ Ես ասում եմ, թույլ ես, մի գնա ճակատդ դեմ դուր էդ քուչի ասողին, սկսի հետը կռվել, որովհետև հաստատ պարտվելու ես։ Ու փաստացի տենց ա, ես երբեք քուչի ասողներին "պատահական" կզցցնողների չեմ տեսել։ Չի լինում տենց։ Քուչի ասողներին տենց չեն կզցնում, քուչի ասողներին սաղ կզցնողները նախ ուժեղանում են, իրանցից ինչ որ բան են սկսում ներկայացնել (քուչի մակարդակոււմ) հետո նոր կզցնում են։ Իսկ էն բոլորը ովքեր որ, հռըըը կոպալ գոռավ, առանց իրանց ուժերը գնահատելու գնում հաքնում են էդ ասողին, հետևը մի բան մտած հետ են գնում, ու սկսում աբիժնիկություն անել, կամ էդ քո ասած ոռ մտնող դառնում։թու՞յլ ես, ճարի քեզ քամակ֊ապաստարան (տվյալ դեպքում՝ կին ե՞ս ֊ ճարի քեզ տղամարդ, ու դիմի տղամարդուն, որ քեզ պաշտպանի; տղամա՞րդ ես ֊ քփացի քուչի ասողի հետ, որ քեզ ասող չլինի, կարող ա մեկ֊մեկ էլ դու ասողը լինես)
Չէ չեմ կարծում։ Նախ դու պետք ա քեզ որպես անհատ նայես, հարգես, հետո նոր մնացած ամենինչը։ Հիմա քո խնդիրը որպես անհատ, նենց անելն ա, որ քեզ լավ լինի։ Ընդհանրապես են մարդկանց հետ ովքեր որ հստակ անում են նենց որ իրանց համար լավ լինի, միշտ հեշտ ա համաձայնության ու լուծման գալը, իսկ էն մարդիկ որ իրանց լավին չեն նայում, ինչ որ խայտաբղետ աբստռակտ պատմությունների են հավատում, ու դրանցով էլ ինչ որ խառը որոշումներ կայացնում, միշտ դժվար ա համագործակցել, որովհետ պրիմիտիվ իրա շահը չի կարողանում նորմալ ներկայացնի, թռնում ա ինչ որ աբստրակտ դաշտ, որտեղ որ համաձայնության ու կոոպեռացիայի գալը խայտառակ բարդ բան ա։իշխանության նկատմամբ էս վերաբերմունքը խնդրային ա, չես կարծու՞մ․ եթե կա անհամաչափ ուժի կենտրոնացմամբ համակարգ, դու ոնց որ ասես խելացի ձևը համակարգի կանոններով խաղալն ա․ էդ ամեն անհատին ձեռնտու ձևն ա, հա, բայց տենց դու նպաստում ես համակարգի էլ ավելի անհամաչափ դառնալուն
Ավելի պրիմիտիվ օրինակ բերենք էլի, ասենք դու 30 կգ քաշով, ոչ մի training անցած մարդուկ ես, դիմացդ կանգնած ա 120 կգ քաշով MMA մարտիկ, ու սուպեր անարդարություններ ա անում քո նկատմամբ։ Հիմա իմ ասածը ինչ ա, ես ասում եմ ընգեր, մի գնա սկսկի բոքսել իրա դեմքին, որովհետև իտոգում տուժողը դու ես լինելու։ Ես ասում եմ, մի դեմ-առ-դեմ կոմֆրոնտացիայի գնա, մի հատ գնա տես ով ա էդ, ինչ ծանոթներ ունի, կարողա ընդհանուր ծանոթ ունեք, իրավիճակը լուծի քո համար, որ անընդհատ անարդարություններ չանի ու միևնույն ժամանակ գնա ջիմ, մի քիչ հաց կեր, ուժեղացի, որ հետո եթե մեկը տենց անարդարություն անի, կարողանաս դեմ առ դեմ կանգնես դեմը։ Ու հա միշտ ավելի ուժեղն ա քեզնից հայտնվելու ու դու միշտ պետք ա փորձես, քեզնից ուժեղների հետ չկռվես, ուրիշ, ոչ ուղիղ ճանապարհներ գտնես, քանի դեռ իրա չափ ուժ չունես։
Ուզում եմ հասկանամ, թե ակումբում խնդրի մասին բարձրաձայնելը քո կողմից ոնց ա մեկնաբանվում։ Ասենք ակումբում ասելը, որ Հայաստանում հաճախ մարդկանց սահմանները չեն հարգվում ու հատկապես կանանց սահմանները չեն հարգվում - էդ հռըը կոպալ գոռով առանց ուժ գնահատելու հագնել ա, թե աբիժնիկություն ա, թե կանայք նախ պետք ա իրանցից ինչ-որ բան ներկայացնեն խոսալուց առաջ, թե հիմարություն ա, թե ուղղակի քո դուրը չի գալիս ինչ-որ այլ պատճառներով։
Իսկ կոոպերատիվության մասին… (կներես, պետք ա ստրկությանը հղվեմ, որտև էս պահին այլ “նեյտրալ” թեմա չի անցնում մտքովս)։ Եթե մի խումբ մարդիկ ստրուկ են ու մյուս խումբ մարդիկ ստրկատեր, ապա ստրուկը “համագործակցելով” երբեք հավասարար իրավունք չի ստանա, որտև էդ հարաբերության մեջ կոնտրակտը էն ա, որ ստրուկները ծառայում են, տերերը իշխում են։ Համագորցակցությունը ստրուկի կողմից նշանակում ա հնազանդ լինել, բայց ստրուկը հնազանդությամբ չի կարա ուժեղանա։ Եթե սնունդ չունես ուտելու, մկան չես կարա լցնես (էս ճիշտ ա հնարավորությունների, փողի ու իշխանության այլ կոմպոնենտների համար)։ Դու կարաս ասես - բա պետք ա հնազանդ լինի ստրուկը, որտև անհնազանդը ստրուկը նաև ծեծ ա ուտում։ Բայց կարա պատահի, որ ստրուկի նպատակը ոչ թե ծեծ չուտելը լինի, այլ ազատ լինելը։ Հնազանդությունը ստրուկ-ստրկատեր հարաբերության կոնտրակտը չի քանդում։ Դրա համար էլ էդ կոնտրակտները քանդելու համար դարերով մարդիկ են զոհվել
Ասածս էն ա, որ լավ կլիներ, որ կոոպերատիվությամբ հնարավոր լիներ ստատուս քվո փոխել, բայց ցավոք երբ անհավասարությունը շատ ա, կոոպերատիվությամբ հնարավոր չի էդ հաղթահարել
Վերջին խմբագրող՝ մարդ եղած վախտ: 20.04.2023, 01:31:
Դե գրել եմ, իրականում դու էս թեման շեղել (վատ իմաստով չեմ ասում), հետո իմ պատասխանները տանում պրոյեկտում ես սկզբնական թեմային, շիլաշփոթ ա դառնում։ Ես պնդում եմ, որ ինչա թե մարդիկ հարցնում են, երբ ես ամուսնանաում, տուն առնում, տղա ունենում, աղջիկ ունենում, կամ էլ փողոցում ասում են, գլխարկ դի էդ երեխու գլխին կսառի, սրանից ոչ մի կերպ չի բխում, որ մեր հասարակությունում անձնական սահմանները չեն հարգում։ Էդ over-generalization ա:
Որ դարերով մարդիկ զոհվել են, էդ չի նշանակում, որ դա ճիշտ ա։ Ցավոք ոչ մի նորմալ բան չգիտեմ էս թեմայի շուրջ, որ ավել բան ասեմԻսկ կոոպերատիվության մասին… (կներես, պետք ա ստրկությանը հղվեմ, որտև էս պահին այլ “նեյտրալ” թեմա չի անցնում մտքովս)։ Եթե մի խումբ մարդիկ ստրուկ են ու մյուս խումբ մարդիկ ստրկատեր, ապա ստրուկը “համագործակցելով” երբեք հավասարար իրավունք չի ստանա, որտև էդ հարաբերության մեջ կոնտրակտը էն ա, որ ստրուկները ծառայում են, տերերը իշխում են։ Համագորցակցությունը ստրուկի կողմից նշանակում ա հնազանդ լինել, բայց ստրուկը հնազանդությամբ չի կարա ուժեղանա։ Եթե սնունդ չունես ուտելու, մկան չես կարա լցնես (էս ճիշտ ա հնարավորությունների, փողի ու իշխանության այլ կոմպոնենտների համար)։ Դու կարաս ասես - բա պետք ա հնազանդ լինի ստրուկը, որտև անհնազանդը ստրուկը նաև ծեծ ա ուտում։ Բայց կարա պատահի, որ ստրուկի նպատակը ոչ թե ծեծ չուտելը լինի, այլ ազատ լինելը։ Հնազանդությունը ստրուկ-ստրկատեր հարաբերության կոնտրակտը չի քանդում։ Դրա համար էլ էդ կոնտրակտները քանդելու համար դարերով մարդիկ են զոհվել
Ասածս էն ա, որ լավ կլիներ, որ կոոպերատիվությամբ հնարավոր լիներ ստատուս քվո փոխել, բայց ցավոք երբ անհավասարությունը շատ ա, կոոպերատիվությամբ հնարավոր չի էդ հաղթահարել
Էս անձնական սահմանների թեման լավն ա։ @ivy թեմա բաց էլի, դու լավ ես բացելուց
Իրականում Հայաստանում «անձնական սահմաններ չհարգելու» տակ ավելի շատ բան կարելի ա հասկանալ, մենակ էդ ախմախ քոմենթները չեն։ Թե չէ դրանց հետ կարելի ա յոլա գնալ վրաները գոռալով, վիրավորելով, սաստելով կամ այլ միջոցներով։ Բայց «անձնական սահմանների չհարգել» ա սկսած տան մեջ առանց դուռը ծեծելու ներս մտնելուց, առանց նախապես զգուշացնելու հյուր գնալուց, վերջացրած հեռախոսազանգով (օ՜, աստվածներ, սենց հասարակ բա՞նն էլ), վոյս մեսիջներով, հերթի մեջ կպած կանգնելով և այլն։
Իսկ իրականում դա ընդամենը մշակութային տարբերություն ա, որը պատժում ա էդ մշակույթի մեջ ծնված-մեծացած, բայց տարբեր մարդկանց։ Կարծում եմ՝ «անձնական սահմանների չհարգելը» պայմանավորվում ա պահի տակ առաջնահերթություններով։ Հայաստանում (ու բազմաթիվ այլ մշակույթներում) այլ մարդկանց հետ հարաբերվելիս մարդիկ առաջին հերթին նայում են, թե ինչն ա իրանց հարմար, ոչ թե դիմացինին։ Ու եթե հետաքրքրում ա, թե երբ ես էրեխա ունենալու, ամուսնանալու, էրեխուդ ճիշտ հագցնելու, առանց մտածելու, թե դու դրան ինչ ռեակցիա կտաս ասում են։
Այլ մշակույթներում նենց չի, որ մարդկանց գլխում էս կարծիքները չեն առաջանում, ուղղակի իրանց են պահում՝ դիմացինի զգացմունքները հաշվի առնելով։ Ու դու փոխարենը տեսնում ես տղամարդ ղեկավարի, որ անընդհատ իրա թիմի կանանց փորն ա զննում, ընկերների, որ իրանք իրար մեջ որոշում են քեզ իրանց ծանոթ որ աղջկա կամ տղայի հետ ծանոթացնեն, որ սինգլ չմնաս, հարևանների, որ խոսքի մեջ կարող ա ասեն «էդ ձե՞ր կատուն ա պատշգամբի բազրիքի վրայով քայլում» (որից դու հասկանում ես, որ ինքը կարծում ա, թե կատվին վատ ես տիրություն անում)։
Հատկապես ինձ համար բացահայտում էր մի դրվագ։ Ինչ-որ ժամանակ առաջ բժիշկն ինձ խիստ հրահանգել էր մի շաբաթ էկրաններին ընդհանրապես չնայել։ Դրա համար ստիպված մարդկանց հետ վոյսերով էի հաղորդակցվում՝ սկզբում նախապես ներողություն խնդրելով ու ասելով, որ բժշկական պատճառ կա։ Ու ո՞նց էին պատասխանում։ Դանիական մշակույթում, որտեղ ոչ ոք երբեք վոյս չի ուղարկում, ամեն ինչ տեքստային ա, հանկարծ մարդիկ միանգամից սկսեցին ինձ վոյսերով պատասխանել։ Իսկ իմ հայ շրջապատը, որոնց մեջ կան մարդիկ, որոնք ուրիշ ժամանակ ըստ հարմարության հաճախ երկար վոյսեր են ուղարկում, տեքստով էին պատասխանում նույնիսկ էն բանից հետո, երբ խնդրում էի, որ վոյսով պատասխանեն։ Ավելին՝ դեռ մի հատ էլ ինձ ասում էին, որ նույն ասածս տեքստով ուղարկեմ, որտև իրանց «հարմար չի լսելը»։
Էս դրվագը շատ ցայտուն ցույց ա տալիս, թե ոնց են տարբեր մշակույթներում մարդիկ նախընտրում հաղորդակցության իրանց կամ դիմացինին հարմար միջոցներ, էդ թվում՝ կարծիք արտահայտել կամ չարտահայտել։ Բայց մարդիկ ամեն տեղ էլ դատող են, անթիվ տհաճ կարծիքներ ունեն։ Ուղղակի դրանք քեզ չեն հասնում։
Սենց դեպքերի համար մի հատ լավ խոսք եմ հիշում։
Սուտ չի համարվում սուտ, եթե տրվել ա ի պատասխան էն հարցին, որը չպտի տրվեր։
Բարեկամդ հարցնում ա «ե՞րբ ես ամուսնանում», պատասխանում ես օրինակ՝ «հենց որ սիրածս բերդից հելնի»։ Ու էս ոճի մեջ ։)
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Մի դեպք պատմեմ՝ սիստեմիկ հոգեթերապիայի դասընթացից։ Էդպիսի վարժանք էին անցնում, որ ամեն մեկը պիտի տարբեր հաստության ու գույների պարաններով և թելերով իր կյանքում գոյություն ունեցող սահմանները գծագրեր։
Ու մեր խմբից մեկը լիքը պարաններ էր շարել՝ «էս մեկը՝ ամբողջ ընտանիքս, մյուսը՝ ես ու քույրս, էս մեկը՝ իմ աշխատանքային թիմը, սա՝ եսիմ ինչ մեկ այլ խումբ, էս էլ՝ մի ուրիշ ֆլան-ֆստան» ու էդպես ներկայացնում էր ամբողջը՝ տարբեր տեսակի ու հաստության սահմաններով, երբ հարց հնչեց, թե որտեղ է իր անձնական սահմանը։ Մի պահ շշմած նայեց իր գծագրածին ու հասկացավ, որ անձնական սահմաններ չի գծագրել, ու որ իր բոլոր սահմանները ուրիշ խմբերի պատկանելությամբ են պայմանավորված, այլ ոչ թե իր առանձին «ես»-ով․ հետաքրքիր հայտնաբերություն էր իր համար, բայց ոնց որ թե հետն էլ մի քիչ վախեցած էր դրանից ու օրվա ընթացքում հա խոսում էր դրա մասին
Դե էստեղ ահագին ինդիվիդուալիստական հասարակություն է, ու «անձնական սահմաններ» չունենալը կարող է կատաստրոֆիկ թվալ, մինչդեռ ուրիշ հասարակություններում, որոնք ավելի կոլեկտիվիստ են, վերը նկարագրած պատկերը գուցե առանձնապես արտառոց չթվար։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 21.04.2023, 20:09:
enna (21.04.2023), StrangeLittleGirl (22.04.2023), Աթեիստ (21.04.2023), մարդ եղած վախտ (21.04.2023), Նաիրուհի (22.04.2023), Ուլուանա (21.04.2023)
Մոդերատորական. մի շարք գրառումներ այս թեմա են տեղափոխվել «Օրագրային զրույցներ» թեմայից:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Սահմանների հետ կապված հետաքրքիր հարց ա օգնություն առաջարկելը/տալը ու ընդունելը, որ ոնց-որ թե ահագին բազմազան ա ընկալվում տարբեր մշակույթներում։
Շատ անմեղ օրինակ ա ասենք Հայաստանում երթուղայինում սումկա բռնելու երևույթը, ու երբեմն մարդիկ ուղղակի ձեռքիցդ վերցնում են սումկադ, առանց հարցնելու/առաջարկելու։ Ու ոնց-որ թե օգնություն տալու պրոցեսում նորմալիզացվում ա սահման խախտելը, հատկապես ասենք եթե ծեր կնոջ ես օգնում, նորմալ ա իրան օգնելը առանց հարցնելու։ Ու հաճախ նորմալ ա մարդուն զոռով օգնելը։ Մյուս կողմից էլ ինձ թվում ա Հայաստանում հարցնելը, թե արդյոք մարդը օգնության կարիք ունի, ոնց-որ թե ավելորդ քաղաքավարություն լինի, ու նշանակի, որ էդքան էլ չես ուզում օգնել, որտև եթե ուզեիր, էնա միանգամից կօգնեիր։ Էդ իմաստով ոնց-որ թե սահմանները ահագին հեղհեղուկ են։
Կոնկրետ ինձ համար օգնություն խնդրելուց, առաջարկելուց ու ընդունելուց իրար սահման ճանաչելը շատ կարևոր ա, եթե իհարկե մարդը գիտակից ա ու հարցը ասենք CPR անելուն չի վերաբերում, ու թող հայու անեծքը գլխիս թափվի, բայց հա, մտածում եմ էդ ավելի առողջ ձև ա հարաբերվելու։
enna (22.04.2023), ivy (23.04.2023), StrangeLittleGirl (22.04.2023)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ