Գոսթինգ / Ghosting

[ivy]

Գոսթինգ կամ «ուրվականություն» (անգլ. ghost - ուրվական) տերմինը թեև վերջին տարիներին է գործածության մեջ մտել, բայց երևույթը երևի թե էդքան էլ նոր չի: Գուցե ձևերն են միայն նորացել՝ վիրտուալ կոմունիկացիայի շնորհիվ:

Խոսքը նրա մասին է, որ մարդն անհետանում է քո կյանքից, խզում է քեզ հետ կապը՝ առանց դրան բացատրություն տալու, և դադարում է որևիցե կոնտակտի գնալ, ինչ էլ փորձես: Այսինքն՝ ինչ-որ պահից ի վեր քեզ համար «ուրվական» է դառնում և չի արձագանքում ոչ քո հաղորդագրություններին, ոչ մեյլերին, ոչ զանգերին:
Սա կարող է ընդհուպ մինչև նրան հասնել, որ անգամ իրականում տեսնելիս ձև անի, որ քեզ չի ճանաչում, կատարյալ իգնոր: Ու էս ամենը՝ առանց որևէ բացատրության կամ նախապես տեղեկացման:

Խոսքը կարող է վերաբերվել ցանկացած տիպի հարաբերությունների՝ ընկերական, բարեկամական, գործնական կամ սիրային-դեյթային:

Գոսթինգի ենթարկված մարդիկ սովորաբար հուզապես հեշտ չեն տանում կատարվածը (հատակապես, եթե մինչ այդ մոտ հարաբերություններ են եղել), մինչդեռ գոսթինգ անողը մեծամասամբ ազատում է ինքն իրեն ամեն տեսակի հուզական վիճակներից՝ բացատրություններ, հարաբերությունների պարզում և այլն:
Հատկապես ժամանակակից դեյթային կյանքում ահագին տարածված երևույթ է, բայց միայն սիրային հարաբերություններում չի, որ հանդիպում է:

Ո՞նց եք վերաբերվում երևույթին: Արդյո՞ք սա կարող է որոշ դեպքերում արդարացված լինել:

[Ուլուանա]

Որպես մի մարդ, որը հակված է ամեն ինչ հնարավորինս պարզաբանելու, ինձ համար միշտ անընդունելի է եղել որևէ մեկի կյանքից առանց բացատրության հանկարծակի անհետանալը, այսինքն` երբ դիմացինի տեսանյունից քո պահվածքն առեղծված է մնում, ու նա կարող է լուրջ մտատանջությունների մեջ ընկնել` փորձելով հասկանալ անհետացմանդ ու իրեն անտեսելուդ պատճառը: Համապատասխանաբար ինքս էլ ծանր եմ տանում, երբ ինձ հետ են էդպես վարվում: Նկատի ունեմ` երբ կարծես ամեն ինչ նորմալ է, այսինքն` որևէ կոնֆլիկտ, տհաճ իրավիճակ կամ նման բան չի եղել, բայց մեկ էլ հանկարծ մարդն անհետանում է կյանքիցդ ու գրածներդ, զանգերդ անտեսում: Թեև իմ կյանքում միայն մի դեպք եմ հիշում, որ ինձ հետ էդպես վարված լինեն, չհաշված ժամանակավորները, որոնք իմ անձի, իմ նկատմամբ վերաբերմունքի հետ կապ չեն ունեցել, այլ տվյալ մարդու հոգեվիճակի, անձնական խնդիրների և այլն:

Ըստ իս` գոսթինգն արդարացված կարող է լինել միայն որոշ դեպքերում. երբ մարդը մտերիմ չի ու բարոյապես պարտավորված չես զգում քեզ նրա հետ չառնչվելու համար նրան հատուկ բացատրություն տալ ու ավելի անհարմար վիճակներից խուսափելու համար ավելի նպատակահարմար ես գտնում ուղղակի չպատասխանելը` համարելով, որ շատ ծանր չի տանի, քանի որ մտերիմ չեք, պարտավորություններ, կապվածություններ չկան ձեր միջև, մեկ էլ էն դեպքում, երբ անկախ մտերմության աստիճանից`դրան նախորդող իրավիճակը, տվյալ մարդու պահվածքը բնականորեն հասցրել է նրան, որ այլևս չես ուզում տվյալ մարդու հետ որևէ կերպ, որևէ չափով առնչվել: Էս վերջին դեպքում իրավիճակը հաշվի առնելով` դիմացինդ պիտի որ իմանա, հասկանա կամ առնվազն կռահի, թե ինչու ես էդպես վարվում, անգամ եթե իր համար ընդունելի չեն դրդապատճառներդ, հետևաբար բացատրություն չտալն էս դեպքում արդարացված կարող է լինել: Կան տոքսիկ մարդիկ, էդ թվում` նարցիստական խանգարում ունեցողները, որոնց թեկուզ մի երկու բառով պատասխանելը անխուսափելիորեն նշանակում է շատ տհաճ խոսակցության մեջ ներքաշվել` անտեղի նյարդեր, էներգիա ու առողջությաուն վատնելով, քանի որ ի սկզբանե նրանց կողմից է գործի է դրվում gaslighting-ը, ու երբ արդեն գիտես, որ մարդն էդպիսին է, միակ ճիշտ քայլը մնում է ուղղակի անտեսելը` շառից-փորձանքից հեռու:

[Վիշապ]

Ջահել ու արկածախնդիր վախտերս պատահել է։ Մի քանի աղջկանից հենց այդպես էլ «հեռացել» եմ: Հիասթափությունների, իրար չբռնելու, կամ կրքոտ, բայց կպչուն ու հիվանդագին հարաբերություններից ազատվելու անքաղաքավարի, կոպիտ, տմարդի, եսասիրական, բայց միևնույն ժամանակ արագ ու էֆեկտիվ ազատվելու ձև է։ Չեմ զղջում, հակառակը՝ կարծում եմ շատ ավելի լավ է եղել ոչ միայն իմ, այլ «տուժվածների» համար ևս, ու հենց ավելի լավ էլ եղել է ըստ իմ post-mortem դիտարկումների:

[ivy]

Ինձ դժվար է պատկերացնել, թե մարդ ինչ սիրտ պիտի (չ)ունենա, որ մտերմության որոշակի սահմանից հետո (ռոմանտիկ-սիրային-սեռական հարաբերություններ, ընկերություն) կարողանա մյուսի հետ էդպես վարվել:

[One_Way_Ticket]

Ինձ դժվար է պատկերացնել, թե մարդ ինչ սիրտ պիտի (չ)ունենա, որ մտերմության որոշակի սահմանից հետո (ռոմանտիկ-սիրային-սեռական հարաբերություններ, ընկերություն) կարողանա մյուսի հետ էդպես վարվել:

Ռոմանտիկ-սիրային-սեռականը մի քիչ ուրիշ է, բայց ընկեր-բարեկամականի դեպքում լինում է, որ հին կորած-մոլորած մարդիկ, ում հետ ժամանակին մտերիմ ես եղել, բայց վաղուց արդեն չեք շփվում, մեկ էլ հայտնվում են ու շատ ագրեսսիվ ոճով․ բա թե չես հիշում, իսկ ես քեզ հիշում եմ, և այլն։ Նման դեպքերում, երբ ակնարկներ չեն հասկանում, հանգիստ սրտով գոսթ եմ անում։

[Վիշապ]

Ինձ դժվար է պատկերացնել, թե մարդ ինչ սիրտ պիտի (չ)ունենա, որ մտերմության որոշակի սահմանից հետո (ռոմանտիկ-սիրային-սեռական հարաբերություններ, ընկերություն) կարողանա մյուսի հետ էդպես վարվել:

Ես թեթև չեմ տարել ու եղել եմ քնքուշ ու քաղաքավարի մինչև վերջին պահը։ Մինչև հիմա մեկին մեկումեջ կարոտում եմ (կնկաս ականջը խուլ), բայց նյետ։ Դեպքեր կան, որ եթե կապդ չորով ու կտրուկ չխզես, կքայքայվես։ Փկության ձև է այս կաճատև գոյապայքարում։

[Ծլնգ]

Ո՞նց եք վերաբերվում երևույթին: Արդյո՞ք սա կարող է որոշ դեպքերում արդարացված լինել:

Նորմալ եմ վերաբերվում․ հաղարդակցման բացակայությունն էլ է հաղորդակցման ձև՝ ոչ-վերբալ։ Ամենալավ ընկերներիցս մեկի հետ իրարից որոշ տևական ժամանակահատվածներով անհետացել ենք, մինչև ի վերջո հասունացման հետ մեկտեղ սովորեցինք իրար հետ շփվել։ Ու հիմա կյանքիս ամենահավես շփումներից մեկն ունեմ հետը։ Բայց հա, սովորաբար իրարից անհետանալը անվերադարձ սղում է կապը, ինչն էլ երևի դրա իմաստն ա։

Ինձ դժվար է պատկերացնել, թե մարդ ինչ սիրտ պիտի (չ)ունենա, որ մտերմության որոշակի սահմանից հետո (ռոմանտիկ-սիրային-սեռական հարաբերություններ, ընկերություն) կարողանա մյուսի հետ էդպես վարվել:

Կարծում եմ այս տեսակետը բավականին միակողմանի է․ ի՞նչ գիտենք այդ հարաբերությունների ընթացքում ինչեր են եղել, ու այդ անհետացողը ինչ (չ)սրտով է անհետացել։ Մեկը ես շատ բացատրությունների կարիք չեմ ունենում, երբ հետս չեն ուզում շփվել՝ դե հիմա չի ուզում - չի ուզում, հո զոռով չի։ Դրա համար էլ նաև կարիքը չեմ զգում շատ բացատրվելու էլ՝ հիմա որ չեմ ուզում, հո զոռով չի։

Հ․Գ․
Յոհաննեսի բանշիների ֆիլմի ականջը կանչի․․․

[մարդ եղած վախտ]

Իմ վերաբերմունքը ահագին կախված ա գոսթինգի աստիճանից։ Պատահում ա, որ մարդկանց մեջ հարաբերությունը սառում ա ժամանակի հետ ու մեկը կամ երկուսն էլ սկսում են ավելի ու ավելի հազվադեպ կապի դուրս գալ, արդյունքում էդ հարաբերությունը վերջանում ա երբ մեկը վերջին անգամ չի պատասխանում։ Էս դեպքին նորմալ եմ նայում, կարող ա սա գոսթինգ էլ չի։
Կամ լինում ա, որ մեկը փորձում ա սահման դնել, մյուսը ոչ մի ձև չի հասկանում ու առաջինը սկսում ա գոսթ անել։ Էս դեպքը տխուր ա, բայց դեռ ոչինչ։
Վերջին դեպքում էլ մարդկանց մեջ հարաբերությունը առերևույթ նորմալ գնում ա, ու մեկը որոշում ա կորել էդ հարաբերությունից, ոնց-որ էդ հարաբերությունը չի էլ եղել (էս բանշիների դեպքն ա կինոյի սկզբում)։ Էս ուղղակի տրագիկ ա, ես էլ ծանր եմ տանում էս դեպքերը, որտև զուտ դիսֆունկցիոնալ կոմունիկացիայի արդյունքում մարդիկ լիքը ցավ են ստանում, որից կարելի էր մի ահագին մասով խուսափել, եթե մարդիկ իրար հետ ազատ խոսել կարողանային։

[StrangeLittleGirl]

Էս թեման տեսնելուց ես էլ բանշիները հիշեցի Գոսթինգ սոցիալական ցանցերից առաջ, երբ գոսթ անողն ու գոսթվողը միասին փակված են մի կղզում

Իսկ ընդհանուր թեմայի վերաբերյալ. կյանքիս մեջ մի անգամ եմ գոսթինգ արել, բայց էնքան էլ ինձնից կախված չէր, մինչև հիմա դարդ եմ անում մի քիչ։ Ուրեմն մի տղայի հետ ամիսներով թինդերով չաթվում էինք։ Վերջապես համարձակությունը հերիքեց, ժամադրության կանչեց։ Գնացի ժամադրության, ահագին լավ ժամանակ անցկացրեցինք։ Հաջորդը ես պիտի կանչեի, անցանք ուոթսափով շփվելուն։ Բայց էդ ընթացքում Մորթենի հետ ծանոթացա, լրջացան մեր հարաբերությունները։ Անընդհատ ուզում էի էդ տղային գրել, որ «արի մնանք ընկերներ» (դե ֆրենդզոնել-բան), վերջիվերջո իրոք ահագին հետաքրքիր էր իրա հետ շփումը։ Տենց մինչև կգրեի, պատահաբար փաբում հանդիպեցինք։ Ուոթսափով ճշտվելուց հետո, որ հաստատ ինքն ա, տենց չաթվեցինք, էդ ժամանակ գրեցի, որ ընկերներ-բան։ Տենց զրից էինք անում, ես դուրս էկա փաբից, հեռախոսս գողացան։ Ու էդպես էլ կապը լրիվ կորավ. ոչ համարն ունեի ուրիշ տեղ, ոչ ուրիշ սոցիալական ցանցերում, ոչ էլ ազգանունը գիտեի։ Փաստորեն, ստացվեց, որ շատ կտրուկ գոսթեցի։

Բայց ընդհանրապես երբևէ ոչ ես եմ որևէ մեկի գոսթել, ոչ էլ ինձ են գոսթել։ Այսինքն, ցանկացած անձի անհետանալը հասկանալի եմ համարել, չեմ փորձել անհարկի կոնտակտի դուրս գալ։ Դեռ հակառակը. մարդիկ պիտի պատիվ համարեն, որ իրենց հետ շփվում եմ, ու եթե որոշում են չշփվել, իրենց կորուստն ա։ Ավելին. գուցե իրարից հեռանալու դեպքեր հնարավոր լիներ կանխել, եթե կոնտակտի դուրս գայի, բայց ես սովորաբար մարդկանց մենակ մի շանս եմ տալիս. եթե իրանք հեռանում են, իրանք էլ պիտի մոտենան, ես ոչ մի բան չեմ նախաձեռնելու։ Նույնն էլ ես. եթե ես հեռանում եմ, ես էլ պիտի մոտենամ, չեմ սպասում, թե դիմացինը պիտի հետևիցս ընկնի։ Ու ընդհանրապես հարաբերություններ պարզաբանել տանել չեմ կարողանում («սկսել ես ինձ չգրել», «սկսել ես նկարներս քիչ լայքել», «գալիս ես, չես զանգում» և այլն)։ Անգլերենում լավ արտահայտություն կա. giving space։ Ամենաշատը հարգում եմ ու ամուր հարաբերություններ ունեմ էն մարդկանց հետ, ովքեր համ իմ տարածքը հարգում են, համ էլ ում էդ տարածքը ես եմ տալիս։ Մեսիջիս չե՞ս պատասխանել։ Ոչինչ, մի օր կպատասխանես, վաղ թե ուշ, դավադիտ չեմ անելու, թե ուր ես, ինչ էղար։ Ե՞ս չեմ պատասխանել։ Ոչինչ, վաղ թե ուշ կհիշեմ քեզ, կգրեմ ոնց ես, կպատասխանեմ մեսիջիդ, ներողություն էլ կխնդրեմ ուշացման համար։

[ivy]

Ինքս մտերիմ մարդկանց հետ գոսթինգի փորձ չունեմ՝ ոչ դեպի ինձ, ոչ իմ կողմից։
Եղել է, որ շփումը դադարել է՝ միակողմանի կամ երկկողմանի, բայց գրելու դեպքում, պատասխան եղել է։

Ինձ համար ամեն դեպքում ինչ-որ շեմ կա մտերմության, որ դրանից հետո մարդուն իգնորի ենթարկելը՝ առանց որևէ բացատրության, դուրս է «մարդկություն» կոչվածի մասին իմ պատկերացումներից։ Ես ինքս չեմ կարողա դա անել․ բառացիորեն սիրտս չի դիմանա (ինչ էլ մեր միջև եղած լինի)։ Ու եթե իմ հանդեպ էդպես վարվեն, հաստատ լավ չեմ տանի։
Ինձ մարդիկ ու իրենց հետ հարաբերությունները միևնույն չեն, որ մտածեմ՝ հա դե հիմա, սատանան իր հետ։ Սա ինձ համար պատասխանատվության լրիվ բացակայություն կնշանակի, ու ոչ ինքս եմ դրան պատրաստ, ոչ կուզենամ ինձ էդպես վերաբերվեն։ Մտերիմ հարաբերությունները ուղղակի ժամանց չեն, որ թքես, անցնես, դրանք կյանքիդ մասն են, ու հա, մենք պատասխանատվության զգացում պիտի ունենաք ուրիշների հանդեպ, որ աջուձախ վնաս չհասցնենք։ Խոսքն ի վերջո մարդկանց մասին է՝ իրենց բոլոր զգացմունքներով և խոցելիությամբ։
Ցանկացած մարդու (առավել ևս՝ մտերիմ) արժի մարդու տեղ դնել ու գոնե մի նախադասությամբ, ասել, որ՝ վերջ, ոչ թե ուղղակի անհետանալ ու նրա կողմից արված փորձերը ամբողջովին անտեսել։ Բոլորը չի, որ ձեռքը թափ կտան ու առաջ կանցնեն, մարդիկ կարող են իսկապես վնասվել։ Թքա՞ծ․ սրան էլ անուն կտայի, բայց երևի արժի սրանով սահմանափակվել։

[Ծլնգ]

Ցանկացած մարդու (առավել ևս՝ մտերիմ) արժի մարդու տեղ դնել ու գոնե մի նախադասությամբ, ասել, որ՝ վերջ, ոչ թե ուղղակի անհետանալ ու նրա կողմից արված փորձերը ամբողջովին անտեսել։ Բոլորը չի, որ ձեռքը թափ կտան ու առաջ կանցնեն, մարդիկ կարող են իսկապես վնասվել։ Թքա՞ծ․ սրան էլ անուն կտայի, բայց երևի արժի սրանով սահմանափակվել։

Շատ խիստ կասկածում եմ, որ մի նախադասությամբ «վերջ» ասելը ավելի քիչ է վնասելու քան բան չասելով ուղերձ ուղարկելը։ Իմ խիստ սահմանափակ մտերմ հարաբերությունների փորձն ասում ա, որ ավարտի վերլուծություններն երբեք էլ անվնաս չեն, ու նույնիսկ հակառակը՝ միմյանց նկատմամբ մեղադրանքների տարափի բուն են։ Այնպես որ երբեմն շառից-փորձանքից հեռուն ամենաբարի ելքն է բոլորի հանդեպ, դե ով էլ պիտի թերապիայի գնա, սենց թե նենց կգնա, ու շատ ավելի հմուտ ձեռքերում կհայտնվի քան նախկին պադոշ զուգընկերոջ հետ հաշիվներ պարզելու սեանսների դեպքում կլիներ։

[Ուլուանա]

Օրինակ, եթե մտերիմ մարդու հետ հարաբերությունները գնալով վատացել են` վերածվելով երկուստեք տհաճ, տոքսիկ շփման, ու ի վերջո վիճել եք լրջորեն ու որոշել այլևս չշփվել, դու էլ հասկանում ես, որ չես ուզում, որ էդ մարդը երբևէ քո կյանքում որևէ ձևով ներկա լինի, ընդհանրապես չես ուզում հետը գործ ունենալ, իսկ ինքը որոշ ժամանակ անց գրում է քեզ, փորձում վերականգնել շփումը, նման դեպքում լիարժեք անտեսումը` նրա հաղորդագրություններին, նամակներին ընդհանրապես չպատասխանելը, գոսթինգ համարվո՞ւմ է:

[ivy]

Օրինակ, եթե մտերիմ մարդու հետ հարաբերությունները գնալով վատացել են` վերածվելով երկուստեք տհաճ, տոքսիկ շփման, ու ի վերջո վիճել եք լրջորեն ու որոշել այլևս չշփվել, դու էլ հասկանում ես, որ չես ուզում, որ էդ մարդը երբևէ քո կյանքում որևէ ձևով ներկա լինի, ընդհանրապես չես ուզում հետը գործ ունենալ, իսկ ինքը որոշ ժամանակ անց գրում է քեզ, փորձում վերականգնել շփումը, նման դեպքում լիարժեք անտեսումը` նրա հաղորդագրություններին, նամակներին ընդհանրապես չպատասխանելը, գոսթինգ համարվո՞ւմ է:

Ինձ թվում է՝ չէ:
Չշփվելու մասին խոսակցություն ու որոշում է եղել՝ «ի վերջո վիճել եք լրջորեն ու որոշել այլևս չշփվել»:
Դիմացինը պատասխան չստանալու պատճառը գիտի: Ու իր կյանքից մարդու անհետանալը կտրուկ, անսպասելի և չպարզաբանված չի եղել:

[Վիշապ]

...
Ինձ համար ամեն դեպքում ինչ-որ շեմ կա մտերմության, որ դրանից հետո մարդուն իգնորի ենթարկելը՝ առանց որևէ բացատրության, դուրս է «մարդկություն» կոչվածի մասին իմ պատկերացումներից։ Ես ինքս չեմ կարողա դա անել․ բառացիորեն սիրտս չի դիմանա (ինչ էլ մեր միջև եղած լինի)։ Ու եթե իմ հանդեպ էդպես վարվեն, հաստատ լավ չեմ տանի։
Ինձ մարդիկ ու իրենց հետ հարաբերությունները միևնույն չեն, որ մտածեմ՝ հա դե հիմա, սատանան իր հետ։ Սա ինձ համար պատասխանատվության լրիվ բացակայություն կնշանակի, ու ոչ ինքս եմ դրան պատրաստ, ոչ կուզենամ ինձ էդպես վերաբերվեն։ Մտերիմ հարաբերությունները ուղղակի ժամանց չեն, որ թքես, անցնես, դրանք կյանքիդ մասն են, ու հա, մենք պատասխանատվության զգացում պիտի ունենաք ուրիշների հանդեպ, որ աջուձախ վնաս չհասցնենք։ Խոսքն ի վերջո մարդկանց մասին է՝ իրենց բոլոր զգացմունքներով և խոցելիությամբ։
Ցանկացած մարդու (առավել ևս՝ մտերիմ) արժի մարդու տեղ դնել ու գոնե մի նախադասությամբ, ասել, որ՝ վերջ, ոչ թե ուղղակի անհետանալ ու նրա կողմից արված փորձերը ամբողջովին անտեսել։ Բոլորը չի, որ ձեռքը թափ կտան ու առաջ կանցնեն, մարդիկ կարող են իսկապես վնասվել։ Թքա՞ծ․ սրան էլ անուն կտայի, բայց երևի արժի սրանով սահմանափակվել։

Լինում են հարաբերություններ, որ դուք չեք կարող լինել պարզապես ընկերներ, կամ պիտի լինեք ամեն ինչ, կամ՝ ոչինչ։ Վայթե անբացատրելի է, թե ոնց է այդպես լինում, բայց պատահում է։ Ու նման պարագայում լռությամբ բաժանվելը ամենախաղաղ ու թեթև ձևն է բոլոր մնացած հնարավոր ձևերից։ Դա էն դեպքն է, որ ցանկացած խոսք ավելի շատ ցավ է պատճառելու, քան լռությունը։ Ու կողմերի բավականաչափ ընկալունակ լինելու դեպքում դա փոխադարձ ըմբռնելի է, երկու կողմերն էլ իրենց ցավն ապրում, անցում են առաջ, առանց ավելի շատ ներվեր քայքայելու ու անիմաստ «բացատրությունների»։ Ու դա շատ էլ մարդկային է, որ խորը մտածես։

[ivy]

Լինում են հարաբերություններ, որ դուք չեք կարող լինել պարզապես ընկերներ, կամ պիտի լինեք ամեն ինչ, կամ՝ ոչինչ։ Վայթե անբացատրելի է, թե ոնց է այդպես լինում, բայց պատահում է։ Ու նման պարագայում լռությամբ բաժանվելը ամենախաղաղ ու թեթև ձևն է բոլոր մնացած հնարավոր ձևերից։ Դա էն դեպքն է, որ ցանկացած խոսք ավելի շատ ցավ է պատճառելու, քան լռությունը։ Ու կողմերի բավականաչափ ընկալունակ լինելու դեպքում դա փոխադարձ ըմբռնելի է, երկու կողմերն էլ իրենց ցավն ապրում, անցում են առաջ, առանց ավելի շատ ներվեր քայքայելու ու անիմաստ «բացատրությունների»։ Ու դա շատ էլ մարդկային է, որ խորը մտածես։

Ու թե ոնց «անքաղաքավարի, կոպիտ, տմարդի, եսասիրական, բայց միևնույն ժամանակ արագ ու էֆեկտիվ ազատվելու ձև»-ը երկու օրվա մեջ խոոորը մտածելու արդյունքում դարձավ «լավ էլ մարդկային», կմնա ակումբային առեղծված։

Ինչ վերաբերում է լռությանը, ապա ես մնում եմ էն կարծիքին, որ բառերը մարդկային կոմունիկացիայում ավելի լավ միջոց են, քան լռությունը։ Լռությունը ինձ համար կոմունիկացիայի միջոց չի, այլ դրա բացակայություն, որի պատճառը գոսթինգի դեպքում մարդը չունի։
Իսկ թե այնուամենայնիվ համարում ենք լռությունը կոմունիկացիայի ձև, ապա դրա ուղարկած ազդակները կարող են շատ տարբեր ընկալվել մարդկանց կողմից (շաաատ ավելի տարբեր, քան բառերի իմաստը), սկսած՝ հարգանքի բացակայությունից, վախկոտությունից, էգոիզմից, մինչև պասիվ-ագրեսիվ բռնության ձև․ հաշվի առնենք, որ անսպասելիորեն լքված լինելու իրավիճակում մարդը հազվադեպ է հակված դրական մտքերի։ Թե բա՝ նա էդպիսով փորձում էր ինձ ազատել ավելի մեծ վնասից։ Ըհն, հաստատ։
Գոսթ անողը մարդու հիշողության մեջ մեծ հավանականությամբ մնալու է որպես վատ երազ կամ պարզապես jerk, մինչդեռ խոսելով հարաբերություններն ավարտելու դեպքում դեռ շանս կա գոնե ինչ-որ դրական բան պահել էդ կապից, եթե անգամ ընկերություն կամ հետագա որևէ այլ տեսակի հարաբերություն հնարավոր չի։