Էս թեմայում փորձով կիսվելը գլուխ գովալու պես բան կլինի, դրա համար մի թեթև կանդրադառնամ երկու օրինակի։մարդ եղած վախտ-ի խոսքերից
Մեկը մոբբինգի թեմա էր (շա՜տ վաղուց), ու պետք էր բոլորին իրար գլխի հավաքել, նաև մարդկանց, ովքեր ավելի բարձր դիրքերի են, քանի որ մենակ ներքին խոսակցություններով հարցը չէր լուծվելու։ Ու գիտեի, որ իմ խոսքը մի խումբ մարդկանց (էդ թվում՝ ղեկավարի) խոսքի դեմ է լինելու, բայց ինձ համար կարևոր էր, որ բոլորը լսեին ու շանս լիներ մոբբինգի ենթարկվող մարդուն էդ իրավիճակից հանելու։ Շատ ծանր էր ինձ հոգեպես էդ ամբողջի դեմ դուրս գալը, բայց ընթացքում զգացի, որ ուրիշ աջակիցներ էլ են հայտնվում խմբում։
Մյուս օրինակը մոտ մի 2-3 տարի առաջ էր, երբ կյանքումս առաջին (և կարծում եմ՝ վերջին) անգամ ինքս թիմի ղեկավար էի, ու մեր կազմակերպության բոլոր 12 բաժնի ղեկավարները ամիսը մեկ հանդիպում էի սուպերվիզիայի, որի ընթացքում պիտի հնարավորություն ունենային իրենց «ղեկավարային» դերին առնչվող խնդիրների մասին խոսել և աջակցություն ստանալ՝ մեկը մյուսից ու նաև սուպերվիզորից։
Ես նոր էի էդ խմբում, քանի որ նոր էի անցել թիմային ղեկավարի դիրքին, ու ինձ հենց առաջին հանդիպման ժամանակ պարզ դարձավ, որ էս մարդիկ հավաքվում են իրար գլխի, (նաև ամբողջ կազմակերպության ղեկավարին խումբ բերելով), ու վատաբանում են իրենց աշխատողներին՝ անուններով։ Թե բա սա փակ խումբ է, և ամբողջ խոսացածը մնում է խմբում, կարող ենք խոսել ումից ուզենք։
Ես իհարկե կարող էի հասկանալ, որ մարդ ինչ-որ խնդրի վերաբերյալ թեմա ունի և ուզում է արտահայտվել՝ անոնիմ կոնտեքստով։ Բայց էստեղ հնչում էին անուններ, ու էդ մարդկանց բոլորս ճանաչում էինք։ Առանց էդ մարդկանց իմացության և մասնակցության՝ իրենց կոխում էին ցեխը ու հանում, ամեն տեսակի չհիմնավորված ենթադրություններով ու սպեկուլացիաներով։ Այ էսպիսի «սուպերվիզիա»։
Էնպես չի, որ ես մարդկանց մասին ուրիշների հետ երբևէ չեմ խոսում կամ իրենց էս կամ էն գիծը չեմ քննարկում, բայց էդ օֆիցիալ խումբը, որը ոչ այլ ինչ էր, քան աշխատանքում լեգիտիմ դարձրած կեղտոտ բամբասանք, ուղղակի անընդունելի էր ինձ համար։ Ու հնարավոր չէր լռել․ պիտի դուրս գայի թե իմ «պաշտոնակից» կոլեգաների, թե կազմակերպության ղեկավարի, թե սուպերվիզորի դեմ։
Էդպես էլ արեցի երկրորդ հանդիպման ժամանակ՝ ասելով, որ ինձ համար ընդունելի չի կոլեգաներին հանել բեմահարթակ՝ առանց իրենց ներկայության, ու ես սրան չեմ մասնակցելու։ Սուպերվիզորը թե բա՝ դու շատ ջահել ես, անփորձ, մեր խելոք մեթոդները չես հասկանում, բլա բլա։ Էն որ փաստարկ չունեն՝ անցնում են «ջահելությանը», ինչը սկի հիմնավորված էլ չէր 40 տարեկան յեքա էշիս դեպքում։ Էտեղ արյունը բարձրացավ ճակատիս, ու ինչ մտածում էի իրենց խմբի մասին, ասեցի։ Մի պահ քար լռություն էր։ Հետո կոլեգաներից մեկը շնորհակալություն հայտնեց՝ ասելով, որ լրիվ հասկանում է ինչ նկատի ունեմ, մի քանիսն էլ միացան ու ասեցին, որ իրականում իրենց վատ են զգում, երբ խմբում խոսակցությունները անհատների ուղղությամբ է գնում։
Հետո, երբ ես արդեն էնտեղ չէի, իմացա, որ սուպերվիզորին փոխել են ու էդպիսի «օրգիաներ» էլ չեն անում։
Էդպես։
Մեջբերել
Էջանիշներ