Աշխատանքի դերը մեր կյանքում

[StrangeLittleGirl]

- մարդու հաջողությունը չափվում ա նրանով, թե կոլեկտիվից դուրս ինչ հաջողության ա մարդը հասել, այսինքն միայնակ ու խմբից դուրս ինչ տաղանդի ա տիրապետում
- քանի որ հաջողությունը չափվում ա միայն անհատի հաջողությամբ, ենթադրում ա մրցակցություն մյուս մարդկանց հետ։ Մեկի հաջողությունը կախված ա մյուսի ավելի քիչ հաջողակ լինելուց
- առաջին երկու կետերից բխում ա մարդու իզոլացիան, քանի որ կողքի մարդիկ արդեն մրցակիցներ են, ոչ թե համագործակիցներ

Չգիտեմ՝ ով ոնց ա հաջողությունը սենց սահմանում, բայց երկար տարիներ ապրելով Սկանդինավիայում ու ինքս էլ իմ արժեհամակարգով բավական մոտ լինելով տեղացիներին՝ կարամ ասեմ, որ ինձ համար «կոլեկտիվից դուրս հաջողությունը» հաջողություն չի։ Նախ պետք ա սահմանել, թե դա ընդհանրապես ինչ ա. ընկերության հիերարխիայով վե՞ր բարձրանալ։ Կներեք, ես դա չեմ ուզում, ինձ չեն հետաքրքրում կոստյումներով տիկին-պարոնները, որ լուրջ սենյակներում լուրջ որոշումներ են ընդունում։ Ինձ համար հաջողությունը հենց կոլեկտիվ նվաճումներ են, ու ոչ մի բան ինձ էնքան չի երջանկացնում, ինչքան կոլեկտիվ ջանքերով գրանցած արդյունքները լինի դա աշխատանքում, թե անձնական կյանքում։ Ու էս վերջին աշխատանքս հենց դրանից ելնելով եմ ընտրել. ընտրել եմ մի տեղ, որտեղ համագործակցությունը շատ բարձր մակարդակի վրա ա, ու ընդհանրապես չկա անհատական հաջողություն ասվածը (ի տարբերություն օրինակ ակադեմիայի, որտեղ բոլորն իրար կոկորդ էին կրծում մշտական պայմանագիր կոչվող մի կտոր ոսկորի համար)։

Բարձր աշխատավա՞րձը։ Դա էլ ինձ չի հետաքրքրում։ Ինձ հերիք ա վաստակել էնքան, ինչքան պետք ա տան վարկն ու կոմունալները վճարելու ու քչից-շատից հարմարավետ ապրելու համար։ Ավելին ասեմ. կյանքում երբեք աշխատանքս չեմ ընտրել դրամական պարգևատրման հիման վրա։ Չնայած որ հիմա աշխատավարձս բավական բարձր ա, ավելի բարձր, քան երբևէ եղել ա, ու փաստացիորեն ընկնում եմ Դանիայում ամենաշատ վաստակող վերին քառորդում, աշխատավարձը չի, որ ինձ էս աշխատավայրում պահում ա, այլ ամեն օր գործի գնալ, կոլեգաներիս տեսնելը, միասին խնդիրներ լուծելը, ուրիշ բաժինների հետ գիտության համար կռիվ տալը, ղեկավարության վերաբերմունքն աշխատողների նկատմամբ ու երեկոներին, շաբաթ-կիրակի ու արձակուրդներին գործից լրիվ անջատվելը (ասել կուզի՝ կյանք-աշխատանք բալանս)։ Ավելին ասեմ. ըստ աշխատավարձի մեծության մասնագիտություն ընտրելով՝ անձն իրեն մեծ վտանգի տակ ա դնում, քանի որ էն, ինչը էսօր լավ ա վարձատրվում, հինգ տարի հետո կարա ամենացածր վարձատրվող աշխատանքներից լինի։

- արդյոք պետք ա աշխատանքը ընտրել կախված անհատի նախընտրություններից, թե պետք ա ավելի ռացիոնալ լինել ու առաջնային շեշտը դնել դրամական պարգևատրման վրա
- արդյոք հնարավոր ա կորպորտատիվ աշխատանքը օգտագործել համ ինքնառեալիզացիայի համ ֆիզիկական կարիքների բավարարման համ էլ օգտակարի ստեղծման համար
- ո՞րն ա աշխատանքի ոսկե միջինը կամ ի՞նչ տեսք ունեն կառուցողական ու առողջ պատկերացումները աշխատանքի մասին
- ի՞նչ ձև կունենա աշխատանքը ապագայում

- Էս հարցերի մասին մտածելով՝ հավատացած եմ, որ աշխատանքը պիտի անհատի նախընտրություններից բխի։ Եթե մարդու մոտիվացիան դրամական պարգևատրումն ա, ունենում ես ոչ սոլիդար, անհատապաշտ, մենակ իր շահի հետևից ընկած, էգոիստ հասարակություն։ Իսկ երբ մարդը կարողանում ա զբաղվել իր սիրած գործով ու միաժամանակ էնքան վաստակել, որ արժանապատիվ ապրի, երբ շատ վաստակողը շատ ա հարկվում, քիչ վաստակողը՝ քիչ, երբ ունես ամուր սոցիալական համակարգ, էդ դեպքում ունենում ես սոլիդար հասարակություն, որտեղ մարդիկ նաև երջանիկ են։

- Ու այո, հնարավոր ա կորպորատիվ աշխատանքն օգտագործել համ ինքնառեալիզացիայի, համ ֆիզիկական կարիքների բավարարման, համ էլ օգտակարի ստեղծման համար։ Աշխատելով դեղագործական ընկերությունում ու կիսելով շուկա մտնող դեղերի որակի պատասխանատվությունը՝ հասկանում եմ աշխատանքիս կարևորությունը, միաժամանակ դրանից անասելի հաճույք ստանում։ Դե էլ չասեմ, որ մեր ընկերությունը զարգացման անսահման հնարավորություններ ա տալիս։ Եթե վաղը որոշեմ պրոֆիլս լրիվ փոխել ընկերության ներսում, դրա հնարավորությունները կլինեն։

- Աշխատանքի ոսկե միջինն էն ա, որ վարձատրվում ես էնքան, որ արժանապատիվ ապրես, դրանից ավելին հարկվում ա ավելի շատ, աշխատում ես շաբաթը 37 ժամ (կամ ասենք 40, երկրից կախված) ու աշխատանքիցդ հաճույք ես ստանում, իսկ երեկոներդ ու վիքենդներդ քեզ են պատկանում։

- Միանշանակ հեռավար աշխատանքն ավելի մեծ դեր կունենա, ինչը ավելի մեծ ճկունություն կտա աշխատողներին, բայց, կարծում եմ, ավելի պակաս հաճելի կդարձնի։ Ու մեկ էլ կարծում եմ, որ ապագան էսպես կոչված generalist-ներինն ա, որ հեշտությամբ մի պրոֆիլից մյուսին են անցնում, իսկ specialist-ների կարիքն ավելի քիչ կլինի։

[One_Way_Ticket]

- Էս հարցերի մասին մտածելով՝ հավատացած եմ, որ աշխատանքը պիտի անհատի նախընտրություններից բխի։ Եթե մարդու մոտիվացիան դրամական պարգևատրումն ա, ունենում ես ոչ սոլիդար, անհատապաշտ, մենակ իր շահի հետևից ընկած, էգոիստ հասարակություն։ Իսկ երբ մարդը կարողանում ա զբաղվել իր սիրած գործով ու միաժամանակ էնքան վաստակել, որ արժանապատիվ ապրի, երբ շատ վաստակողը շատ ա հարկվում, քիչ վաստակողը՝ քիչ, երբ ունես ամուր սոցիալական համակարգ, էդ դեպքում ունենում ես սոլիդար հասարակություն, որտեղ մարդիկ նաև երջանիկ են։

Կոմունիզմից հինգ պակաս
Չգիտեմ Դանիայում ոնց է, բայց Ավստրալիայում ապրած լինելով, որտեղ նույնպես բավական ամուր սոցիալական համակարգ էր գործում, բացարձակապես չեմ կարող համաձայնվել։ Սիրած գործ, չէ մի չէ։ Տեղացիներին հերիք էր աշխատել սրճարանում մատուցող կամ խանութում վաճառող, որ ասածդ արժանապատիվ կյանքով ապրեին, ու դրանից ավելիին ձգտելու ոչ մի մոտիվացիա չունեին։ Համարյա բոլոր աշխատանքները, որոնք քչից-շատից պահանջում էին կրթություն, զբաղեցվում էին դրսից եկածների կողմից։

Լրիվ կապիտալիսական համակարգն էլ իհարկե աշխատող չէ տարատեսակ պատճառներով։ Այդուհանդերձ, այն ինչ շատ ավելի հոգեհարազատ է, քան սոցիալիզմը։

[Վիշապ]

Հա, բայց անկեղծ ընկերական կոլեկտիվն ու կոլեկտիվ հաջողությունները հրաշալի բան են, անկախ սոցիալիզմից ու կապիտալիզմից: Առհասարակ պետությունն էլ է կոլեկտիվ, ու քաղաքացիները էդ կոլեկտիվի մասն են ու կիսում են ընդհանուր հաջողություններն ու ձախողումները:
Ընդհանրապես թե կոլեկտիվ ու թե անհատական հաջողության համար պետք է լրացուցիչ էներգիա ծախսել, այն էլ խելամտորեն, իսկ ասենք պառակտման համար կարելի է ամեն ինչ թողնել նույնը, այսինքն ոչինչ չանելը բերում է պառակտման ու ձախողումների:
Կարծում եմ, միֆ է, թե սկանդինավյան երկրները սոցիալիստական են, նրանք այդպիսին գուցե թվում են որոշ լոկալ մասշտաբների հարկային ու տնտեսական քաղաքականությունները դիտարկելիս, բայց պետական տնտեսական քաղաքականության առումով ու մեծ մասշտաբներով
կարող ա ավելի կապիտալիստական են, քան Նահանգները, մասնավորապես տնտեսական ազատության ինդեքսներով եվրոպացիք արդեն ավելի առաջ են Նահանգներից:
Ինձ թվում է, Նահանգները խայտառակ արագություններով գնում է դեպի մոնոպոլիզացիա ու դիկտատուրա, որովհետև իրական սոցիալիստները վայթե էստեղի տուպոյ դեմոկրատներն են։ Շեղվեցի ոնց որ։

[StrangeLittleGirl]

Կոմունիզմից հինգ պակաս
Չգիտեմ Դանիայում ոնց է, բայց Ավստրալիայում ապրած լինելով, որտեղ նույնպես բավական ամուր սոցիալական համակարգ էր գործում, բացարձակապես չեմ կարող համաձայնվել։ Սիրած գործ, չէ մի չէ։ Տեղացիներին հերիք էր աշխատել սրճարանում մատուցող կամ խանութում վաճառող, որ ասածդ արժանապատիվ կյանքով ապրեին, ու դրանից ավելիին ձգտելու ոչ մի մոտիվացիա չունեին։ Համարյա բոլոր աշխատանքները, որոնք քչից-շատից պահանջում էին կրթություն, զբաղեցվում էին դրսից եկածների կողմից։

Լրիվ կապիտալիսական համակարգն էլ իհարկե աշխատող չէ տարատեսակ պատճառներով։ Այդուհանդերձ, այն ինչ շատ ավելի հոգեհարազատ է, քան սոցիալիզմը։

Ավստրալիայի սոցիալական համակարգը Դանիայի հետ չես համեմատի։ Էստեղ առողջապահությունն ամբողջապես ու կրթությունը բոլոր մակարդակներում ու բոլորի համար անվճար ա։ Ավելին՝ պետությունը էնքան բարձր կրթաթոշակ ա վճարում ուսանողներին, որ տեսականորեն ուսանողը կարա չաշխատի ու կարողանա իրա մինիմալ կարիքները հոգալ։ Բայց գրեթե բոլոր ուսանողներն աշխատում են, ընդ որում՝ ոչ որպես մատուցող կամ խանութում վաճառող, այլ իրենց սովորած մասնագիտության համապատասխան ուսանողական աշխատանք են կատարում տարբեր տեղերում։ Մատուցողները հիմնականում ցածր կուրսերի ուսանողներ են, որ դեռ բավարար գիտելիք չունեն մասնագիտական աշխատանքի համար, արտասահմանցի ուսանողներ, որոնք լեզուն չգիտեն, ուրիշ տեղ բարդ ա գործի ընդունվելը, մեկ էլ մարդիկ, ովքեր կողքից ձեռի հետ են մատուցող աշխատում զանազան պատճառներով (ոմանք սիրում են, ոմանք ունեն կես դրույքով հիմնական աշխատանք, բայց ժամային ճկունության ու լրիվ դրույք ապահովելու համար մատուցող են աշխատում և այլն)։ Խանութներում էլ մինչև տասնութ տարեկան էրեխեք են ու մարդիկ, որոնք ուրիշ աշխատանք չեն կարա անեն (օրինակ՝ խրոնիկ հիվանդություն ունեն)։

Իսկ «ավելիին» ձգտելն էլ էլի հարաբերական ա։ Էն, ինչ քո համար «ավելիին ձգտել» ա, դանիացու համար կարա լրացուցիչ գլխացավանք լինի։ Դանիացիները շատ են սիրում ժամանակ անցկացնել իրենց ընտանիքների հետ, հետևաբար ցանկացած բան, որ աշխատանք-կյանք բալանսը խախտում ա, հեռացնում են իրենց կյանքից (էդ թվում՝ լավ վարձատրվող աշխատանք)։ Ու ոնց որ թե պետությունը լավ աշխատում ա, բիզնեսներն էլ հետը։ Ի վերջո, Դանիան աշխարհի ամենահարուստ պետություններից ա։

Հա, բայց անկեղծ ընկերական կոլեկտիվն ու կոլեկտիվ հաջողությունները հրաշալի բան են, անկախ սոցիալիզմից ու կապիտալիզմից: Առհասարակ պետությունն էլ է կոլեկտիվ, ու քաղաքացիները էդ կոլեկտիվի մասն են ու կիսում են ընդհանուր հաջողություններն ու ձախողումները:
Ընդհանրապես թե կոլեկտիվ ու թե անհատական հաջողության համար պետք է լրացուցիչ էներգիա ծախսել, այն էլ խելամտորեն, իսկ ասենք պառակտման համար կարելի է ամեն ինչ թողնել նույնը, այսինքն ոչինչ չանելը բերում է պառակտման ու ձախողումների:
Կարծում եմ, միֆ է, թե սկանդինավյան երկրները սոցիալիստական են, նրանք այդպիսին գուցե թվում են որոշ լոկալ մասշտաբների հարկային ու տնտեսական քաղաքականությունները դիտարկելիս, բայց պետական տնտեսական քաղաքականության առումով ու մեծ մասշտաբներով
կարող ա ավելի կապիտալիստական են, քան Նահանգները, մասնավորապես տնտեսական ազատության ինդեքսներով եվրոպացիք արդեն ավելի առաջ են Նահանգներից:
Ինձ թվում է, Նահանգները խայտառակ արագություններով գնում է դեպի մոնոպոլիզացիա ու դիկտատուրա, որովհետև իրական սոցիալիստները վայթե էստեղի տուպոյ դեմոկրատներն են։ Շեղվեցի ոնց որ։

Այո, կոլեկտիվ հաջողությունները շատ հրաշալի բան են, ու Դանիայում էնքան մտած ա դա մշակույթի մեջ, որ մարդիկ ծնված օրից են խմբերի մեջ, առանց չափազանցնելու. սկզբում ծնողների խմբերում են, որտեղ նույն տարիքի նորածիններ ունեցող ծնողները պարբերաբար հավաքվում են։ Հետո մսուրի, հետո մանկապարտեզի խմբեր։ Հետո ուսանողական խմբեր (էստեղ կուրսայինների ու դիպլոմայինների մեծ մասը խմբային աշխատանք ա), հետո աշխատանքային խմբեր ու տենց շարունակ։

Իսկ սոցիալիզմի մասով. Սկանդինավիան սոցիալիստական չի, այլ կապիտալիզմի մեջ ներդրել ա սոցիալիզմը նենց, որ հնարավորինս վերանա սոցիալական անարդարությունը։ Ու այո, շուկան շատ ազատ ա։ Բայց ասեմ, ձեր մոնոպոլիաները կամաց-կամաց ուզում են Սկանդինավիան էլ գրավել։ Իսկ ձեր դեմոկրատները սոցիալիզմի հետ ոչ մի աղերս չունեն։

[Freeman]

Եկա ասեմ, որ հիմնականում կոլեկտիվ հաջողությունները մեկ են իմ համար, մի քանի անգամ ա եղել, որ մեկ չի եղել։ Հիմնականում հետաքրքրում են էնքանով, ինչքանով կարան իմ կյանքը փոխեն։ Նու անձնականներից էլ լիքը բաներ որ մյուսների համար կարային մոտիվացվիա հանդիսանային՝ ինձ էլի մեկ են։

Աշխատում եմ, որտև էդ ապրելու միակ ձևն ա իմ ֆինանսական վիճակի մարդու համար) Աշխատանքս էլ, կոլեկտիվն էլ, աշխատավայրն էլ շատ են դուրս գալիս։ Բայց եթե ինչ-որ շատ մեծ գումար շահեի, մի րոպե չէի մտածի դուրս գալուց ու որևէ տեղ էլ չաշխատելու որոշումից առաջ։

Ինչ վերաբերվում ա ղեկավար պաշտոններին՝ Աթեիստին նենց լավ եմ հասկանում։
Մի երկու անգամ եմ ստիպված եղել «ղեկավար» լինել (օր․ բանակում կամ մեդիկուսում) ու հասկացել եմ, որ էդ իմը չի, ոչ թե որ չի ստացվում այլ որ շատ մեծ ստրես ա իմ համար։ Չգիտեմ ինչքան ավել գումար պիտի ստանամ, որ որևէ շատ փոքր թիմ սկսեմ ղեկավարել։

[enna]

Ավստրալիայի սոցիալական համակարգը Դանիայի հետ չես համեմատի։ Էստեղ առողջապահությունն ամբողջապես ու կրթությունը բոլոր մակարդակներում ու բոլորի համար անվճար ա։ Ավելին՝ պետությունը էնքան բարձր կրթաթոշակ ա վճարում ուսանողներին, որ տեսականորեն ուսանողը կարա չաշխատի ու կարողանա իրա մինիմալ կարիքները հոգալ։ Բայց գրեթե բոլոր ուսանողներն աշխատում են, ընդ որում՝ ոչ որպես մատուցող կամ խանութում վաճառող, այլ իրենց սովորած մասնագիտության համապատասխան ուսանողական աշխատանք են կատարում տարբեր տեղերում։ Մատուցողները հիմնականում ցածր կուրսերի ուսանողներ են, որ դեռ բավարար գիտելիք չունեն մասնագիտական աշխատանքի համար, արտասահմանցի ուսանողներ, որոնք լեզուն չգիտեն, ուրիշ տեղ բարդ ա գործի ընդունվելը, մեկ էլ մարդիկ, ովքեր կողքից ձեռի հետ են մատուցող աշխատում զանազան պատճառներով (ոմանք սիրում են, ոմանք ունեն կես դրույքով հիմնական աշխատանք, բայց ժամային ճկունության ու լրիվ դրույք ապահովելու համար մատուցող են աշխատում և այլն)։ Խանութներում էլ մինչև տասնութ տարեկան էրեխեք են ու մարդիկ, որոնք ուրիշ աշխատանք չեն կարա անեն (օրինակ՝ խրոնիկ հիվանդություն ունեն)։

Իսկ «ավելիին» ձգտելն էլ էլի հարաբերական ա։ Էն, ինչ քո համար «ավելիին ձգտել» ա, դանիացու համար կարա լրացուցիչ գլխացավանք լինի։ Դանիացիները շատ են սիրում ժամանակ անցկացնել իրենց ընտանիքների հետ, հետևաբար ցանկացած բան, որ աշխատանք-կյանք բալանսը խախտում ա, հեռացնում են իրենց կյանքից (էդ թվում՝ լավ վարձատրվող աշխատանք)։ Ու ոնց որ թե պետությունը լավ աշխատում ա, բիզնեսներն էլ հետը։ Ի վերջո, Դանիան աշխարհի ամենահարուստ պետություններից ա։


Այո, կոլեկտիվ հաջողությունները շատ հրաշալի բան են, ու Դանիայում էնքան մտած ա դա մշակույթի մեջ, որ մարդիկ ծնված օրից են խմբերի մեջ, առանց չափազանցնելու. սկզբում ծնողների խմբերում են, որտեղ նույն տարիքի նորածիններ ունեցող ծնողները պարբերաբար հավաքվում են։ Հետո մսուրի, հետո մանկապարտեզի խմբեր։ Հետո ուսանողական խմբեր (էստեղ կուրսայինների ու դիպլոմայինների մեծ մասը խմբային աշխատանք ա), հետո աշխատանքային խմբեր ու տենց շարունակ։

Իսկ սոցիալիզմի մասով. Սկանդինավիան սոցիալիստական չի, այլ կապիտալիզմի մեջ ներդրել ա սոցիալիզմը նենց, որ հնարավորինս վերանա սոցիալական անարդարությունը։ Ու այո, շուկան շատ ազատ ա։ Բայց ասեմ, ձեր մոնոպոլիաները կամաց-կամաց ուզում են Սկանդինավիան էլ գրավել։ Իսկ ձեր դեմոկրատները սոցիալիզմի հետ ոչ մի աղերս չունեն։

Ստացվում ա զարգացող ու զարգացած պետությունները լրիվ տարբեր վերաբերմունք ունեն աշխատանքի նկատմամբ։ Ասածիցդ նաև հանգում եմ նրան, որ ինչքան սոցիալական աջակցությունը շատ ա, էնքան աշխատանքը ավելի «կոլեկտիվակենտրոն ա» դառնում, բայց համ էլ մարդը միայն դրամական պարգևատրմամբ չի առաջնորդվում, որովհետև պետությունը մինիմալ ապահովություն տալիս ա։
Ստեղ բարձր կրթաթոշակ տալը ուրիշ անուղղակի խթան էլ ունի. ընտանիքից ավելի անկախ լինելը երիտասարդ տարիքից։ Հայաստանում ուսանողների համար աշխատանքները մասնագիտական դաշտում քիչ են, կապ չունեցողները ժամային կամ ճկուն չեն էնքան էլ ու ստիպված դասերի հաշվին պետքա անել, կամ էլ շահագործում են որպես ուսանող։ Ստացվում ա՝ ուսանողը ինքն իրեն ապահովելը կամ պիտի դասերի հաշվին անի կամ էլ մնա ընտանիքից կախված