Հա, բայց նաև ասում ես, որ շաքարը վատ բան ա, վատ հետևանքներ ա թողնում։Վիշապ-ի խոսքերից
Հա, բայց նաև ասում ես, որ շաքարը վատ բան ա, վատ հետևանքներ ա թողնում։
Եկել եմ գրեմ, որ մենակ prepackaged ուտելիքները հանելով ( կամ գոնե բաղադրությունները նայել), շաքարը կրճատելով, մեկ էլ միջանկյալ ծոմապահությամբ (գոնե 14 ժամ տալ վերականգնվելու համար) լիքը բան կարա դզվի ու հեչ պարտադիր չի ծայրահեղ դիետաների անցնել։ Ամեն դեպքում ինձ մոտ շատ քիչ տարբերություն տվեց կետո vs վերևում նկարագրածս, ու ավելի հեշտ ու արագ ա։ Ու դե իհարկե մենթալ առողջությամբ զուգահեռ զբաղվել, որ մի օր չտրաքի ուտելիքով ամեն հարց լուծելու ռոմանտիկ բաբլը։
մարդ եղած վախտ (28.07.2023)
Իսկ դու վստահ ե՞ս, որ երբեվիցե կետո ես արել, այսինքն կետոզի մեջ ես եղել: Ես ամենասզբում մի երեք ամիս իբր կետո էի անում ու ողորմելի վիճակում էի: Հետո կետոններս սկսեցի չափել, տեսնեմ ի՞նչ կետո, ինքնախաբեությամբ եմ զբաղված:
Հիմա կարծում եմ, որ կարնիվորը աշխարհի ամենահեշտ ու արագ սննդակարգն է։ Կետոն մի քիչ ավելի բարդ է, որովհետև բանջարեղեն է պետք առնել ու եփել: Իսկ ռեգուլյար սննդակարգը խայտառակ բարդ է, եթե տանն ես սարքում, չափազանց հեշտ է, բայց դանդաղ ու տանջալից ինքնասպանություն է, եթե դրսում ես ուտում: Ես էդպես եմ կարծում:
Si vis pacem, para bellum
Իսկ ես այդպես չեմ կարծում։ Ավելի ճիշտ, դա չարյաց փոքրագույնն եմ համարում, թե չէ վնասակարությունը չեմ ժխտում։ Երբ կարդացի քո "դինամիկ կյանքի հետ համատեղվող" օրվա ռեժիմը, մոտս հարց առաջացավ․ իսկ ապրե՞լ երբ։ Դուրսը ուտելը առօրյան բազմազանացնելու ու անկանխատեսելիացնելու ամենահեշտ ձևերից է (եթե փող ունես, իհարկե)։ Ու ռեստորանը (սրճարանը, բարը) դա միայն ուտելու տեղ չէ, էս մասին Բարեկամն արդեն մանրամասն գրել է հարևան թեմայում։ Տարատեսակ միջոցառումներն էլ հաճախ նման տեղերում են անցկացվում, տիպիկ աշխատանքային օրվա վերջում, որ մարդիկ էդտեղ էլ կարողանան ընթրիք անել։
հա, հաստատ, չնայած չեմ չափել կետոնները, բայց հստակ գիտեմ կետոյի տակ լինելու զգացումը ու նաև կենտրոնացած վերահսկում էի կերածս ածխաջրերի քանակը։ Նայի կորնիվորը ինձ համար տարբերակ չի, որովհետև միս շատ ուտելիս զզվանք ա առաջանում։ Դիետայի ընտրությունը եղել ա համ էլ նրանով, թե ինչքանով ա ինձ համար իրատեսական միշտ պահելը, հաշվի առնելով տարբեր մթերքների հասանելիությունը, հասկացա, որ բացարձակ կետոն անիրական ա, դրա համար ոսկե միջին եմ գտել, որ համ կետոյի առավելություններն ա տալիս ու միաժամանակ մտավոր էներգիա չի տանում պլանավորման վրա։ Նպատակը կետոզիսը հնարավորինս երկար պահելն ա, կոտրելուց էլ նենց ուտելիքներ փորձել ուտել, որ գլյուկոզը կտրուկ չբարձրանա։
Սենց եմ անում. եթե կարևոր գործեր ունեմ ծոմապահությունը երկարացնում եմ ասենք մինչև 3-4-ը ու սովս հագեցնում ընդեղենով, հետո սովորական ճաշում եմ, եթե ստացվի բանջարեղեն պլյուս միս, ձու, եթե չի ստացվում, բրինձ, հնդկաձավար էլ եմ ուտում ու նաև բարձր ածխաջրային բանջարեղեն ու մրգեր։ Այսինքն թե ինչ կուտեմ էնքան կարևոր չի, ինչքան կարևոր ա, թե երբ կուտեմ։ Այսինքն գլյուկոզի բարձրանալու մասերը սովորաբար ընկնում են հանգստի ժամանահակատվածում։ Ինձ համար սենց դիետան համ էֆֆեկտիվա, համ լավ եմ զգում։ Սենց ասեմ՝ եթե անձնական շեֆ խոհարար ունենայի, հաստատ կետո կանեիբայց սենց էլ պրադուկտիվությունս չի տուժում
Վերջին խմբագրող՝ enna: 28.07.2023, 22:25:
Ես ռեստորաններում կյանքս անցկացնելու տեղը նախընտրում եմ սարերում կամ քաղաքներում քարշ գալ, կամ հեծանիվ քշել, բայց հանուն օբյեկտիվության՝ ընկերներիս հետ հաճախակի կոֆե եմ խմում հեծանվային հանդիպման վայրում: Կինս անուղղելի ինտրովերտ է։
Ընկերներով խրախճանքը կյանքի մաս է, բան չասի, բայց ամենօրյա զբաղմունք չի ու ժամանակատար է, նույնիսկ եթե ռեստորանում ես անում, ես Հայաստանում եղածս ժամանակ դրանից չեմ խուսափում, ձև չի խուսափելը, բայց հաստատ դա ամենօրա սնվելու հետ կապ չունի:
Հայաստանի ամենօրյա ռեստորանային կյանքը բացարձակ չի հրապուրում, հակառակը՝ հոգնեցնում է, դրա համար էլ թռել եմ վայրի ամերիկաները
Ամերիկաներում մենք ցոփ ու շվայտ ենք ապրում ու նախընտրում ենք տներում, ավելի շուտ՝ տների հայաթներում կատարել խորովածախրախճանքը մեր սեփական ուտեստեղենի պատրաստությամբ ու ընտրությամբ, հոյակապ արարողություն է, հոգևոր առողջության համար դրական ազդող։ Պարզ է ժամանակ առ ժամանակ, ոչ ամեն օր։
Տանը ամեն օր սնվելը քո ձեռի սարքածով, քո հարազատներով, քո ընտրած երաժշտությունը դնելով, առանց կողքի հավայի աղմուկի, առանց հաշիվը փակելու, որակյալ, արագ, մատչելի․․․
Բայց մենք էստեղ մետաբոլիզմից ենք խոսում։ Ուրեմն հանուն օբյեկտիվության, Հայաստանում կարնիվոր անել ցանկացող ու փողից շատ չնեղվողների համար ընտրությունները ավելի լավն են, քան մեր տուֆտա Կալիֆոռնիայում։ Ասենք «Կարաս»-ից կարելի է խորոված մսամթերք, կամ տոլմա պատվիրել, բայց հատուկ նշել «առանց լավաշի ու կարտոֆիլի», that's gonna be your best bet. Կարելի է ամեն օր, առանց հավայի ձանձրույթների։
Ուտելիքի մեջ բազմազանություն ու սյուրպրիզները գերակա առաջնայնություն համարելը ինձ համար վկայություն է, որ խեղճ պացիենտը կյանքում ավելի բարձր արժեքներ չի տեսնում։
Հ․Գ․ Կներես, թվաց Էննային եմ պատասխանում, քո Լատվիայի մենակեցությունը մի քիչ յուրահատուկ դեպք է, հետևաբար քեզ չեմ առաջարկում լռվել տանը, բայց ռեստորաններում կարող ես ընտրել ճարպերն ու մսեղենը հավայի բրնձեղենի, մակարոնեղենի ու հացաբուլկեղենի փոխարեն։
Վերջին խմբագրող՝ Վիշապ: 28.07.2023, 22:40:
Si vis pacem, para bellum
Մսից սրտխառնոցը կարող է լեղու հոսքի և/կամ ստամոքսի ցածր թթվայնության խնդիր լինել։
Երկուսն էլ շատ տարածված են ածխաջրերի ու շաքարների վրա երկար ժամանակ նստած մարդկանց մոտ, ընդհուպ մինչև լեղապարկի քարերի ու խցանումների առաջանալն ու ստամոքսի բորբոքումներն, այրոցներն ու խոցերը։ Համենայն դեպս։
Ես էլ ժամանկին ունեի, աչքիս ոնց որ ֆիքսել եմ։
Si vis pacem, para bellum
Հարցն այնքան ուտելիքի մեջ բազմազանությունը չէ, որքան ընդհանուր մթնոլորտը, ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց պատահաբար և ոչ պատահաբար հանդիպելու հնարավորությունը։ Ավելի շուտ նույնիսկ հակառակը, եթե տուն առաքումով եմ ուտելիք պատվիրում (դե ինքս սարքելու հավես չունեմ), կարող է երկար-բարակ մտածեմ ու ոչ մի կերպ չկարողանամ կողմնորոշվել, թե ինչ եմ ուզում։ Սրճարանում տենց խնդիր չկա, մենյուից մի բան կպատվիրեմ առանց շատ խորանալու (բնականաբար, հնարավորինս մսոտ)։Ես ռեստորաններում կյանքս անցկացնելու տեղը նախընտրում եմ սարերում կամ քաղաքներում քարշ գալ, կամ հեծանիվ քշել, բայց հանուն օբյեկտիվության՝ ընկերներիս հետ հաճախակի կոֆե եմ խմում հեծանվային հանդիպման վայրում: Կինս անուղղելի ինտրովերտ է։
Ընկերներով խրախճանքը կյանքի մաս է, բան չասի, բայց ամենօրյա զբաղմունք չի ու ժամանակատար է, նույնիսկ եթե ռեստորանում ես անում, ես Հայաստանում եղածս ժամանակ դրանից չեմ խուսափում, ձև չի խուսափելը, բայց հաստատ դա ամենօրա սնվելու հետ կապ չունի:
Հայաստանի ամենօրյա ռեստորանային կյանքը բացարձակ չի հրապուրում, հակառակը՝ հոգնեցնում է, դրա համար էլ թռել եմ վայրի ամերիկաները
Ամերիկաներում մենք ցոփ ու շվայտ ենք ապրում ու նախընտրում ենք տներում, ավելի շուտ՝ տների հայաթներում կատարել խորովածախրախճանքը մեր սեփական ուտեստեղենի պատրաստությամբ ու ընտրությամբ, հոյակապ արարողություն է, հոգևոր առողջության համար դրական ազդող։ Պարզ է ժամանակ առ ժամանակ, ոչ ամեն օր։
Տանը ամեն օր սնվելը քո ձեռի սարքածով, քո հարազատներով, քո ընտրած երաժշտությունը դնելով, առանց կողքի հավայի աղմուկի, առանց հաշիվը փակելու, որակյալ, արագ, մատչելի․․․
Բայց մենք էստեղ մետաբոլիզմից ենք խոսում։ Ուրեմն հանուն օբյեկտիվության, Հայաստանում կարնիվոր անել ցանկացող ու փողից շատ չնեղվողների համար ընտրությունները ավելի լավն են, քան մեր տուֆտա Կալիֆոռնիայում։ Ասենք «Կարաս»-ից կարելի է խորոված մսամթերք, կամ տոլմա պատվիրել, բայց հատուկ նշել «առանց լավաշի ու կարտոֆիլի», that's gonna be your best bet. Կարելի է ամեն օր, առանց հավայի ձանձրույթների։
Ուտելիքի մեջ բազմազանություն ու սյուրպրիզները գերակա առաջնայնություն համարելը ինձ համար վկայություն է, որ խեղճ պացիենտը կյանքում ավելի բարձր արժեքներ չի տեսնում։
Հ․Գ․ Կներես, թվաց Էննային եմ պատասխանում, քո Լատվիայի մենակեցությունը մի քիչ յուրահատուկ դեպք է, հետևաբար քեզ չեմ առաջարկում լռվել տանը, բայց ռեստորաններում կարող ես ընտրել ճարպերն ու մսեղենը հավայի բրնձեղենի, մակարոնեղենի ու հացաբուլկեղենի փոխարեն։
Ճիշտն ասած՝ ձեր Ամերիկայի ռեստորանները ես էլ չեմ սիրում։ Կամ լրիվ ֆաստֆուդ ոճի են, կամ էն, որ մատուցողը անըդհատ կողքդ պտտվում է, րոպեն մեկ հարցնում՝ արդյոք ամեն ինչ նորմալ է, փորձում սրամտություններ անել, որ շատ թեյավճար թողնես։ Հայաստանի քյառթույությունն առավել ևս չեմ սիրում։ Արևելյան Եվրոպայից լավ տեղ չկա աշխարհում։ Մինչև Պուտինի համը հանելը էլ ավելի լավ էր։
enna (28.07.2023)
Հա, բան չասի: Բայց կյանքի ու հետաքրքրությունների համար կարող ես երբեմն տանը փորձել հետաքրքիր ուտեստների իմպրովիզներ անել, հետո աղջիկ բերել տուն, ընթրիք սարքել, գինի ա, բան ա... Կարող ա մեկումեջ ավելի հետաքրքիր ստացվի, քան ռեստորանում:
Si vis pacem, para bellum
One_Way_Ticket (28.07.2023)
Էս մի մոմենտը ուզում եմ ֆիքսել, ուրեմն, եթե մի քիչ իրար հետ փորձենք մտածել ու տրամաբանել, ապա ճիշտը վայթե պիտի լինի հակառակը՝ կարևոր չի թե երբ կուտես ու ինչքան կուտես, կարևոր է՝ թե ինչ կուտես։
Si vis pacem, para bellum
Ի դեպ, Վիշապ, ի՞նչ կարծիքի ես բաստուրմայի մասին։ Իմ սառնարանում համարյա միշտ կա, որովհետև երկար է պահվում ու համով է։ Ամենօրյա ուտելու համար չէ, պարզապես եթե նենց ստացվեց, որ էդ օրը քիչ եմ միս կերել, բացը լրացնելու միջոց է։ Մի տեղ նշել էիր, որ բեկոնն ընտիր բան է, բայց բեկոնն ինձ համար չափազանց յուղոտ է։
Լրիվ դրական, չնայած ասածիդ պես՝ անյուղ սուկիից են սարքում, որը մի քիչ նվազեցնում է սննդային արժեքը, բայց այնուամենայնիվ լավագույն սնեքներից է։ Չամանը (fenugreek seeds) ամերիկացիք որպես սննդային հավելում են ծախում ապուշ գներով՝ տեստոստերոն բարձրացնելու ու շաքար իջեցնելու համար: Չափից շատ չամանին զոռ տալուց մարմնիցդ սկսում է չամանի հոտ բուրել, հետևաբար աղջիկների հետ ժամո լինելուց հաշվի առ։ Բաստուրմայով հոյակապ ձվածեղ է լինում, վրեն էլ մի քիչ չեդար-պանիր ծյոռկած, կարելի է նաև պոմիդոր ավելացնել։
Si vis pacem, para bellum
One_Way_Ticket (29.07.2023)
Սննդակարգերի և նրանց արդյունքների մասին էս քննարկումներն ինձ հիշեցնում են տապոռի մասին ռուսական հայտնի հեքիաթը, թե ոնց ա իվանուշկան տապոռով ապուր եփում․ համարյա պատրաստ ա, մենակ պետք ա, նենց՝ ձեռքի հետ, ավելացնել մի քիչ պետրուշկա, մի քիչ միս, մի քիչ կարտոշկա․․․
Վիշապը պնդում ա, որ կարնիվորին անցնելն իրեն ապահովեց մշտական ընտիր /ֆիզիկական և մտավոր/ զգացողություն, թեև, նենց՝ ձեռի հետ, զուգահեռ նաև սկսել էր ամեն օր ռեգուլյար մարզվել, քիչ ուտել՝ միջանկյալ ծոմապահությամբ, շուտ քնել և այլն։
Ուրիշ սննդակարգերի հետևողները կպնդեն, որ շատ ջուր խմելը կամ բուսակերությունն ա իրենց հրաշալի զգացողության հիմնական "մեղավորը", թեև նենց՝ ձեռի հետ, նաև ռեգուլյար վազում են, աշխատում են իրենց շրջապատել դրական մարդկանցով ու կոնկրետ իրենց համար հաճելի միջավայրով (բնություն, օրինակ), նաև աշխատում են սեփական ինքնագնահատականի վրա, որն, ի դեպ, կոնկրետ ինչ-որ սննդակարգի անխախտ հետևելու իրենց վճռականության շնորհիվ, նույնպես աճում ա։
Թե իրականում, առկա գործոնների տվյալ փաթեթից հատկապես ո՛ր գործոնն ա ապահովում էդ ձեռք բերված լավ ինքնազգացողությունը, իրականում դժվար ա պարզել, էլ չեմ ասում, որ գուցե մի գործոնն ընդհանրապես նույնիսկ վնաս ա, բայց էդ վնասը կոմպենսացվում ա մյուս՝ օգտակար գործոններով։
Ես մի գործոնի վրա, այնուամենայնիվ, շեշտադրումս կդնեի - էն գործոնը, որն առկա ա բոլոր սննդակարգերի դեպքում էլ․ էդ սննդակարգի բարեազդեցությանը հավատալու գործոնն ա։
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 29.07.2023, 04:48:
մարդ եղած վախտ (29.07.2023), Նաիրուհի (31.07.2023)
Ուղղում՝ ես վերջին գձե տը 20 տարում ռեգուլյար մարզվել եմ, իսկ մասնավորապես կետոյին սկսել եմ անդրադառնալ 2,5 տարի առաջ, իսկ հավատը միշտ ինձ հետ ա եղել
Դու դեռ հրաժարվում ես ընդունել, որ սննդակարգը խայտառակ կարևոր, մնացած բոլոր գործոններից ամենահզոր ազդեցություն ունեցողն է մարդուս ֆիզիկական ու հոգեկան առողջության վրա։ Ես էլ էի նույնը, մինչև բազմաթիվ փորձերով չհամոզվեցի դրանում։ Հավատը տուֆտա բան ա սննդակարգի համեմատ։էդ սննդակարգի բարեազդեցությանը հավատալու գործոնն ա
Առաջարկում եմ մի քիչ էմոցիաներն անջատել ու մտածել։
Si vis pacem, para bellum
Հավատը լրացուցիչ նպաստող գործոն ա, բայց էդ նշածդ բոլոր գործոններն էլ որոշակի դեր ունեն, ու դա վաղուց ապացուցված ա, առանձին մարդկանց անհատական փորձերի վրա չի հիմնված զուտ, էլի: Կոնկրետ ես էդ բոլորի ազդեցություններն էլ առանձին-առանձին զգացել եմ ինձ վրա: Իհարկե, մեկի դեպքում կարող ա դրանցից մեկն ավելի մեծ դեր ունենալ, մեկ ուրիշի դեպքում` մյուսը, բայց որ դրանք բոլորն էլ ունեն հայտնի դրական ազդեցությունները, փաստ ա, ենթադրություն չի:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ