Ինչո՞ւ ունենալ երեխաներ

[Արամ]

Մենակ էն համեմատությունը, որ համեմատում ա կյանքը ապրելը ու չապրելը իրար հետ ու փորձում ա, ծանր ու թեթև անի թե որն ա լավ, պրիմիտիվ սպեկուլացյաից չի տարբերվում։ Երկու երևույթ համեմատելու համար, առնվազն պետք ա, էդ 2 երևույթի մասին ինֆո լինի, առնվազն համաչափ, իսկ կոնկրետ դեպքում, կյանքը ապրելու վերաբերյալ միլիարդների գիտելիք կա, իսկ կյանքը չապրելու 0։ Հիմա եթե օրինակ պարզվի որ իրականում կյանքը չապրելը էդ ոտից գլուծ suffering ա, շատ վատ բան կստացվի էս իդեան կրողների համար։ Իմ էս պնդումը նույնքան աբսուրդ ա ինչքան իրա պնդումը, որ կյանքը չապրելը դա ուղղղակի non-experience ա։

[Enna Adoly]

Եկել եմ գրեմ, որ ինձ գիտական հետաքրքրությունն ա դրդել էդ քայլին գնալՀետաքրքիր էր նախ ինչ ա նշանակում զրոյից աշխարհը ճանաչել, հետո հետաքրքիր ա ինչ կստացվի մեր միքսից ու մի խոսքով մեր ընտանիքի թիմում ազատ հաստիք կար ։ՃՃՃ Իսկ եթե լրջորեն գրելու լինեի. էս թեմայի շուրջ շատ եմ մտածել, հեշտ որոշում չի եղել ու միևնույնն ա դժվար ա ռացիոնալ փաստարկներով եզրակացության գալ։

[Վիշապ]

Անտինատալիզմը հիշատակել էի առաջին գրառմանս մեջ, հիմա մի պարզաբանող տեսանյութ դնեմ, որ ավելի լավ հասկացվի, թե ինչի մասին է խոսքը։

Ահագին տարօրինակ մտքեր կային ինձ համար, օրինակ՝ չեմ կարողանում մինչև վերջ ընկալել, թե ոնց է հնարավոր գոյության ցավն ու հաճույքը համեմատել չգոյության հետ, ընդհանրապես չգոյի հետ ամեն համեմատություն մի տեսակ աբսուրդային է թվում, որովհետև կարծես խոսվի չգոյի գոյության մասին, ինչն իմ կարծիքով դժվար է մինչև վերջ պատկերացնել։

...

Էնտրոպիայի ու թերմոդինամիկայի երկրորդ օրենքի կոնցեպտներից բխում է, որ նոր կյանքերը անդառնալիորեն ավելացնում են պրոբլեմներն ու հետևաբար` տառապանքները, եթե գիտական արգումենտների պրիզմայով նայենք։ Շատ կոպիդ օրինակ բերեմ. Ասենք ավելի մեծ հավանոցը ավելի շատ կյանքեր է ենթադրում, բայց համապատասխանաբար` ավելի շատ մորթ ու ավելի նեղ պայմաններ հավերի համար։ Ընհանուր առմամբ` հավանոցի բոլոր հավերի ճակատագիրը նեղ պայմաններում բդվելն ու ի վերջո մթերք դառնալն է։ Մեր բոլորիս վերջը մահանալն է, ամենայն հավանականությամբ ցավոտ ու տկար ծերություն քարշ տալուց հետո։ Շատ շատերի երիտասարդ կյանքի առողջ ու երջանիկ պահերը անհամեմատ ավելի քիչ են մնացած դժվար ու ձանձրալի պահերի համեմատ։ Շատ մարդիկ ծեր ժամանակ մոռանում են իրենց երիտասարդ կյանքի երջանիկ պահերը, իսկ հիշելն էլ առանձնապես բավարարվածության զգացում չի տալիս։
Եթե ռեալիստիկ նայենք, աշխարհում տառապանքը միշտ ավելի շատ է, քան հաճույքն ու երջանկությունը, և քանակի հետ տառապանքն ավելի է շատանում, քան երջանկությունը, և երջանկությունը հաճախ տրվում է, կամ էլ փոխհատուցվում է անհամեմատ ավելի շատ տառապանքի գնով։ Այսինքն, եթե րոպեական զգացմունքների փոխարեն մեծ պատկերը դիտարկենք, ապա տրամաբանություն կա տվյալ փիլիսոփայության մեջ։ Բայց մյուս կողմից էլ, կարելի է քննարկել, թե իսկապե՞ս երջանկությունն է հիմնական նպատակը, կամ այն ինչ փնտրում ենք։ Տեսանկյունների բախման խնդիր է։

[Վիշապ]

Մենակ էն համեմատությունը, որ համեմատում ա կյանքը ապրելը ու չապրելը իրար հետ ու փորձում ա, ծանր ու թեթև անի թե որն ա լավ, պրիմիտիվ սպեկուլացյաից չի տարբերվում։ Երկու երևույթ համեմատելու համար, առնվազն պետք ա, էդ 2 երևույթի մասին ինֆո լինի, առնվազն համաչափ, իսկ կոնկրետ դեպքում, կյանքը ապրելու վերաբերյալ միլիարդների գիտելիք կա, իսկ կյանքը չապրելու 0։ Հիմա եթե օրինակ պարզվի որ իրականում կյանքը չապրելը էդ ոտից գլուծ suffering ա, շատ վատ բան կստացվի էս իդեան կրողների համար։ Իմ էս պնդումը նույնքան աբսուրդ ա ինչքան իրա պնդումը, որ կյանքը չապրելը դա ուղղղակի non-experience ա։

Չգոյության մեջ չի կարող տառապանք լինել, սույն փիլիսոփայության միտքն այն է, որ ոչինչն ավելի լավ է, քան տառապալի փորձը։ Մենք հակազդում ենք, թե այդ տառապանքի մեջ հաճելի պահեր կան, որոնց համար արժե տառապել, ինչը ահագին սուբյեկտիվ է, որովհետև ամեն մեկս նայում ենք մեր ունեցած հաճույքների ու տառապանքների համեմատության տեսանկյունից անտեսելով մեծ պատկերը։ Այն մարդիկ, որոնք համաձայն չեն, էս թեմայում երբեք առիթ չեն ունենա գրելու, սա է ողբերգությունը