Ես պատկերացնում եմ, թե ինչ մանթո կընկնի էս մարդը, որ հասնի "ծառայել" բառին, որովհետև մեր մոտ հասարակ բանվորն ա աշխատում, մնացածը՝ ծառայում են պետությանը, այսինքն работают (չնայած ռուսերենում կա նաև служить բառը, բայց ծառա բառի հետ մենք ծառայելն ենք կապել)։ Ավելի ուշ խմբագրում եմ, որ սխալ ա գնացել մտքերս, որովհետև խառնել եմ ծառա ու ստրուկ բառերը, "ստրուկ" ֊ով մենք բառ չունենք։ Բայց ոչինչ, թող մտքերս սենց խառը մնան
Իսկ վերադառնալով թեմային, մտածում եմ, որ Սամը շատ ճիշտ նկատեց, որ եկել հասել ենք մի կետի, որ կամ պիտի միավորվենք իրար ու շարունակենք ընդհանուր մի աշտարակ կառուցել (այլ խասքերով ասած ավելի զարգանալ, առաջ գնալ, դեպի բաց տիեզերք), կամ պիտի շարունակենք իրար միս ուտել, տարբեր վիրուսների ու քաղաքական խաղերի զոհ գնալ։ Բայց նաև համաձայն եմ Վիշապի հետ, որ էս պահին մեր հարևաններից ոմանք դեռ պատրաստ չեն շիտակ խաղին, ու մեզ կուլ կտան հենց մի թեթև "ժպտանք"։ Մի ձև պիտի սպասենք, մինչև ամբողջ աշպարհը հասունանա(չգիտեմ երբ) ու գիտակցի որ խնդիրները բոլորինս են ու իրար հետ պիտի լուծենք։
Բայց մյուս կողմից էլ՝ կյանքը հենց էդ խնդիրներով ա հետաքրքիր։ Ու հետաքրքիր կլիներ եթե ամեն մեկը մնար իր տեղում, խոսեր իր լեզվով, ղեկավարվեր իր ղեկավարով, ապրեր իր մշակույթով, բայց ընդհանուր "նույն աշտարակը կառուցեինք"։ Չգիտեմ ինչքանով ա դա հնարավոր, ոնց պիտի դա արվի, անգամ ինչից ա պետք սկսել։
boooooooom-ի խոսքերից
Ես պատկերացնում եմ, թե ինչ մանթո կընկնի էս մարդը, որ հասնի "ծառայել" բառին, որովհետև մեր մոտ հասարակ բանվորն ա աշխատում, մնացածը՝ ծառայում են պետությանը, այսինքն работают (չնայած ռուսերենում կա նաև служить բառը, բայց ծառա բառի հետ մենք ծառայելն ենք կապել)։ Ավելի ուշ խմբագրում եմ, որ սխալ ա գնացել մտքերս, որովհետև խառնել եմ ծառա ու ստրուկ բառերը, "ստրուկ" ֊ով մենք բառ չունենք։ Բայց ոչինչ, թող մտքերս սենց խառը մնան
Մեջբերել
Էջանիշներ