User Tag List

Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 4 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 4 հատից

Թեմա: Պարտություն

  1. #1
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.05.2016
    Գրառումներ
    478
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պարտություն

    Ընդանուր առմամաբ, պարտություն կարող է կրել անձը, ընտանիքը, զորամիավորումը կամ պետությունը;
    Կան էտ պատրության նախաժամանակաշրջանը և հետպարտության ժամանակաշրջանը;
    Ու ստեղ ըստ ինձ ավելի կարևոր է հենց նախա և հետ ժամանակաշրջանները, քան բուն պարտությունը;
    Տարբեր մարդիկ, ընտանիքի անդամնեը, հասարակության անդամնեը տարբեր ձև էն պահում իրանց հենց Հետ ժամանակաշրջանում;
    Ու ստեղ կարծում եմ ազգային մենթալիտետը նույնպես կապ ունի;
    Իմ կարծիքով հայեր մեջ գերակշռում է Պարտվողից սահմանազատվելու մղումը, անկախ դրանից դա քո հայրն է, պետության ղեկավարը, թե եղբայրը;
    Մենք սովորաբար անկախ ամեն ինչից Նշանակում ենք Մեղադրյալ; Դա ինչ որ տեղ "փրկում" է հոգեկան "բեռից", բայց խոշոր հաշվով ոչ մի դրական բան իր մեջ չի պարունակում; Ավելին, դա ավելի է մոտեցնում հաջորդ հավանական պարտությանը;
    Իսկ կան ազգեր, որ պարտությունից հետո էլ մեղադրյալ չեն "նշանակում", Նորմալ են նայում որ պարտվել են, ու օգտագործում են ինչ որ կա-մնացել ա իրանց ձեռքի տակ, առանց ողբ ու կոծի, առանց ուրիշի կյանքը անիծելու;

  2. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (05.07.2021), Արէա (05.07.2021)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.05.2010
    Գրառումներ
    2,710
    Mentioned
    13 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում anslov-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ընդանուր առմամաբ, պարտություն կարող է կրել անձը, ընտանիքը, զորամիավորումը կամ պետությունը;
    Կան էտ պատրության նախաժամանակաշրջանը և հետպարտության ժամանակաշրջանը;
    Ու ստեղ ըստ ինձ ավելի կարևոր է հենց նախա և հետ ժամանակաշրջանները, քան բուն պարտությունը;
    Տարբեր մարդիկ, ընտանիքի անդամնեը, հասարակության անդամնեը տարբեր ձև էն պահում իրանց հենց Հետ ժամանակաշրջանում;
    Ու ստեղ կարծում եմ ազգային մենթալիտետը նույնպես կապ ունի;
    Իմ կարծիքով հայեր մեջ գերակշռում է Պարտվողից սահմանազատվելու մղումը, անկախ դրանից դա քո հայրն է, պետության ղեկավարը, թե եղբայրը;
    Մենք սովորաբար անկախ ամեն ինչից Նշանակում ենք Մեղադրյալ; Դա ինչ որ տեղ "փրկում" է հոգեկան "բեռից", բայց խոշոր հաշվով ոչ մի դրական բան իր մեջ չի պարունակում; Ավելին, դա ավելի է մոտեցնում հաջորդ հավանական պարտությանը;
    Իսկ կան ազգեր, որ պարտությունից հետո էլ մեղադրյալ չեն "նշանակում", Նորմալ են նայում որ պարտվել են, ու օգտագործում են ինչ որ կա-մնացել ա իրանց ձեռքի տակ, առանց ողբ ու կոծի, առանց ուրիշի կյանքը անիծելու;
    Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բացի մի բանից, որ էս երևույթը վերագրվում ա հայ ազգին։

    Բոլորովին կապ չունի ինչ ազգ են. որոշակի նախադրյալների համակցության դեպքում ժողովուրդը կամ ընդունում ա իր մեղքը պարտության հարցում, կամ մեղքը բարդելով ինչ-որ մեկի, կամ ինչ-որ խավի վրա, շարունակում ա նույն վարքը, ի հավելումն դրա, նաև նախկինում ճնշված արատներ ա կապանքներից ազատում՝ պարտությունը վերագրելով նաև դրանց նախկինում ճնշված լինելուն, արդյունքում գնում ա նոր աղետի, մինչ այդ նաև բռնաճնշումներ իրականացնելով երկրի ներսում, կարծեցյալ մեղավոր խավի նկատմամբ։

    Լավագույն օրինակն իհարկե Վայմարյան հանրապետությունն ա, երբ առաջին համաշխարհայինում Գերմանիայի պարտությունը երկրում բերեց երկար տարիների փաստացի անիշխանության, ու արդյունքում նացիստական ռեժիմի ի հայտ գալուն, որը նոր աղետ դարձավ Գերմանիայի բնակչության համար։

    Այ երկրորդ համաշխարհայինից հետո, Գերմանիան ունենալով էս ցավալի փորձը, գնաց արդեն լրիվ ուրիշ ճանապարհով՝ գլխավոր նպատակ դնելով ոչ թե ռևանշը, և արևելյան Գերմանիայի դեօկուպացիան, ինչը մեծ հաշվով Գերմանիայի վերջնական կործանումը կլիներ, այլ հզորացնելով Գերմանիայի մնացած մասը, ինչի արդյունքում տարիներ հետո ոչ միայն վերականգնեց տարածքային ամբողջականությունը, այլ դարձավ աշխարհի հզորագույն երկրներից մեկը։

    Հայաստանում, ճիշտ ա փոքր մասշտաբով, բայց նմանատիպ պրոցես ա գնում, ինչ Վայմարյան հանրապետությունում առաջին համաշխարհայինից հետո։ Մեր մոտ էլ են հայտնվել ուժեր, ովքեր ծրագրում են բռնաճնշումներ իրականացնել իրենց կարծիքով մեղավոր խավի նկատմամբ՝ վախեցնելով ձայնի իրավունքից զրկելուց, մինչև թունելներ փորել ուղարկելն ու ֆիզիկական ոչնչացումը։ Սա դեռ շատ վտանգավոր չի, բայց չկանխելու դեպքում գուցե դառնա։

    Ես չափազանց կարևոր եմ համարում, որ սկսվի խոսակցություն էս ամենի վերաբերյալ։
    Սա ա միակ լուծումը՝ խոսելով հասկանալ իրար, արհեստական բաժանումներ չստեղծել երկրի ներսում, միավորվել արտաքին սպառնալիքի դեմ ազգային ծրագիր ստեղծելով, և հզորացնելով երկիրը ներսից էնքան, որ արտաքին ցանկացած ուժ, լինի Ադրբեջանը, Թուրքիան, թե Ռուսաստանը, ոչ միայն չցանկանա, այլ ամենամեծ ցանկության դեպքում անգամ վախենա Հայաստանի դեմ ագրեսիա իրականացնելուց, ինչպես հիմա վախենում են Գերմանիայից։

    Դեռ չկա էս խոսակցությունը Հայաստանում։
    Ես, իմ կողմից, ինձ հասանելի բոլոր միջոցներով փորձելու եմ բացել էս թեման, բայց իմ միջոցները առանձնապես շատ չեն՝ ակումբ + ընկերական, բարեկամական շրջապատ։

    Սա երկրի մտավորականությունը պիտի սկսի անել։
    Ցավոք մենք մինչպատերազմական շրջանում անխնա ոչնչացրել, արժեզրկել ենք մեր մտավորականությանը, նրա ձայնը, ասելիքը անտեսել ու ծաղրի ենք ենթարկել, դրա համար հիմա խոսք ասող, միտք ասող մարդ չկա։
    Պետք ա դուրս գալ էս շրջանից ինչ-որ կերպ։
    Վերջին խմբագրող՝ Արէա: 05.07.2021, 09:47:

  4. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (05.07.2021), Lion (06.07.2021), Sambitbaba (05.07.2021), Varzor (05.07.2021), Գաղթական (06.07.2021)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Արէա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լավագույն օրինակն իհարկե Վայմարյան հանրապետությունն ա, երբ առաջին համաշխարհայինում Գերմանիայի պարտությունը երկրում բերեց երկար տարիների փաստացի անիշխանության, ու արդյունքում նացիստական ռեժիմի ի հայտ գալուն, որը նոր աղետ դարձավ Գերմանիայի բնակչության համար։
    Եվ սակայն, Արէա ջան, չպետք է մոռանալ, որ գերմանացիների հենց այս "անհաջող" փորձը պատճառ դարձավ, որպեսզի իր երկրորդ, ավելի սոսկալի պարտությունից հետո անգամ Գերմանիան հստակորեն գիտենա, որ ամենաանելանելի վիճակից կարելի է դուրս գալ, եթե կարողանում ես ճշմարիտ ելքեր գտնել։ Եվ այս իմաստով, կարծում եմ, որ ճիշտ եմ վարվել, որ անհաջող բառը չակերտների մեջ եմ առել։
    Այս թեմայի վերաբերյալ ինձ շատ դուր է գալիս Արծրուն Պեպանյանի "Կոնսերվատիվ հեղափոխություն" գիրքը, որտեղ հանգամանորեն խոսվում է գերմանական այս տարբերակի մասին, ինչը հոյակապ մոդել կարող էր հանդիսանալ նաև մեզ համար։ Բայց միայն մոդել, այլ ոչ թե դասագիրք, քանի որ մենք այնուհանդերձ գերմանացի չենք և կուրորեն նրանց օրինակին հետևել չենք կարող։

    Իսկ ի՞նչ արեցին նրանք։ Սկսեցին նրանից, որ հորինեցին իրենց համար նոր պատմություն, և հորինեցին նոր գաղափարախոսություն։ Ընդ որում, հսկայական տեմպերով և, կարելի է ասել, ոչնչից։
    Այսինքն, շոկային վիճակում խեղդվող իրենց ժողովրդին մեկնեցին փրկության այն ձեռքը, որը նրանց շատ արագ տեմպերով դուրս հանեց այդ ինքնակործանիչ ճահճից։

    Համոզվածորեն կարող եմ ասել, որ մեզ էլ անհրաժեշտ էր դիմել նման քայլերի։ Բայց մեր գործը շատ ավելի հեշտ է այն պատճառով, որ մենք ոչ նոր պատմություն, ոչ նոր գաղափարախոսություն ստեղծելու կարիք չունենք։ Մեզ ուղղակի պետք է վերհիշել մեր անցյալը։

    Իսկ գիտե՞ս, թե ինչն է ամենացավալին… Ամենացավալին այն է, որ այդ հարցում մեր թշնամիրներն անգամ անհանգստանալու կարիք չունեն։ Ավելին, ընդամենը 100 տարի առաջ ստեղծեցին մի նոր պետություն և մեր ունեցած-չունեցածը նվիրեցին նրան… Ընդամենը 30 տարվա ընթացքում մանուկ, բայց հաբռգած Արդբեջանը հաջողությամբ խեղաթյուրեց պատմությունն ու ամբողջ աշխարհին համոզեց, որ արյունարբու Հայսատանը խեղճ Ադրբեջանից զավթել է իր իսկ սեփական հողերը…

    Այո, նրանք վախենալու բան չունեն։

    Որովհետև մենք նրանց թայը չենք։ Մեզ համար ամոթ է պաշտպանել մեր իսկ պատմությունը, գոնե թղթի վրա մարդկության առջև տեր կանգնել մեր մշակույթին… Մեզ համար ամոթ է ամենահինը լինել, առաջին այբուբենն ունենալ, առաջին լեզուն ունենալ…
    Սթոունհենջի համեմատ Քարահունջը՝ քարկտիկի քարեր է, հետո ինչ, որ առնվազն երկու անգամ ավելի հին է։ Իսկ թրքերը Լազարև եղբայրներին արդեն թուրք են սարքում… https://www.youtube.com/watch?v=bmXLiBGz55k ։ Վախենամ, հերթը շուտով Կոմիտասին ու Սարյանին էլ հասնի…

    Այո, ամենացավալին այն է, որ մեր ժողովրդի գիտակցական մակարդակն է պետք փոխել, իսկ դա, մեր ներկա վիճակում, անհնար է անել առանց մեր ինքնագնահատականը բարձրացնելու։ Իսկ ինքնագնահատականը բարձրացնելու համար էլ մեզ հոգևոր արթնացում է անհրաժեշտ, ինչի մասին փորձում եմ պնդել այստեղ տարիներ շարունակ, իսկ դուք ավելի հարմար եք գտնում առանց դրա յոլա գնալը, ընդ որում շատ լավ տեսնելով, որ կես քայլ անգամ առաջ չեք գնացել։
    Իսկ սեփական լեզուն ու պատմությունն էլ համաձայն եք մսխել ում մեջ ասեք, միայն թե առաջինը լինելու մեղքը ձեր վրա չառնեք։

    Այն, ինչ հորինել են իրենց համար ուրիշները, մենք արդեն իսկ ունենք մեր ձեռքին բռնած, բայց հրաժարվում ենք դրանից օգտվել։
    Իսկ այն, ինչն ամենամեծ վնասն է պատճառել մեզ մեր ամբողջ պատմության ընթացքում, պինդ բռնել ու բաժանվել դրանից ոչ մի կերպ չենք ցանկանում. մեր կրոնը։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (06.07.2021), Lion (06.07.2021), Արէա (05.07.2021)

  7. #4
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.05.2016
    Գրառումներ
    478
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Արէա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բացի մի բանից, որ էս երևույթը վերագրվում ա հայ ազգին։

    Բոլորովին կապ չունի ինչ ազգ են. որոշակի նախադրյալների համակցության դեպքում ժողովուրդը կամ ընդունում ա իր մեղքը պարտության հարցում, կամ մեղքը բարդելով ինչ-որ մեկի, կամ ինչ-որ խավի վրա, շարունակում ա նույն վարքը, ի հավելումն դրա, նաև նախկինում ճնշված արատներ ա կապանքներից ազատում՝ պարտությունը վերագրելով նաև դրանց նախկինում ճնշված լինելուն, արդյունքում գնում ա նոր աղետի, մինչ այդ նաև բռնաճնշումներ իրականացնելով երկրի ներսում, կարծեցյալ մեղավոր խավի նկատմամբ։

    Լավագույն օրինակն իհարկե Վայմարյան հանրապետությունն ա, երբ առաջին համաշխարհայինում Գերմանիայի պարտությունը երկրում բերեց երկար տարիների փաստացի անիշխանության, ու արդյունքում նացիստական ռեժիմի ի հայտ գալուն, որը նոր աղետ դարձավ Գերմանիայի բնակչության համար։

    Այ երկրորդ համաշխարհայինից հետո, Գերմանիան ունենալով էս ցավալի փորձը, գնաց արդեն լրիվ ուրիշ ճանապարհով՝ գլխավոր նպատակ դնելով ոչ թե ռևանշը, և արևելյան Գերմանիայի դեօկուպացիան, ինչը մեծ հաշվով Գերմանիայի վերջնական կործանումը կլիներ, այլ հզորացնելով Գերմանիայի մնացած մասը, ինչի արդյունքում տարիներ հետո ոչ միայն վերականգնեց տարածքային ամբողջականությունը, այլ դարձավ աշխարհի հզորագույն երկրներից մեկը։

    Հայաստանում, ճիշտ ա փոքր մասշտաբով, բայց նմանատիպ պրոցես ա գնում, ինչ Վայմարյան հանրապետությունում առաջին համաշխարհայինից հետո։ Մեր մոտ էլ են հայտնվել ուժեր, ովքեր ծրագրում են բռնաճնշումներ իրականացնել իրենց կարծիքով մեղավոր խավի նկատմամբ՝ վախեցնելով ձայնի իրավունքից զրկելուց, մինչև թունելներ փորել ուղարկելն ու ֆիզիկական ոչնչացումը։ Սա դեռ շատ վտանգավոր չի, բայց չկանխելու դեպքում գուցե դառնա։

    Ես չափազանց կարևոր եմ համարում, որ սկսվի խոսակցություն էս ամենի վերաբերյալ։
    Սա ա միակ լուծումը՝ խոսելով հասկանալ իրար, արհեստական բաժանումներ չստեղծել երկրի ներսում, միավորվել արտաքին սպառնալիքի դեմ ազգային ծրագիր ստեղծելով, և հզորացնելով երկիրը ներսից էնքան, որ արտաքին ցանկացած ուժ, լինի Ադրբեջանը, Թուրքիան, թե Ռուսաստանը, ոչ միայն չցանկանա, այլ ամենամեծ ցանկության դեպքում անգամ վախենա Հայաստանի դեմ ագրեսիա իրականացնելուց, ինչպես հիմա վախենում են Գերմանիայից։

    Դեռ չկա էս խոսակցությունը Հայաստանում։
    Ես, իմ կողմից, ինձ հասանելի բոլոր միջոցներով փորձելու եմ բացել էս թեման, բայց իմ միջոցները առանձնապես շատ չեն՝ ակումբ + ընկերական, բարեկամական շրջապատ։

    Սա երկրի մտավորականությունը պիտի սկսի անել։
    Ցավոք մենք մինչպատերազմական շրջանում անխնա ոչնչացրել, արժեզրկել ենք մեր մտավորականությանը, նրա ձայնը, ասելիքը անտեսել ու ծաղրի ենք ենթարկել, դրա համար հիմա խոսք ասող, միտք ասող մարդ չկա։
    Պետք ա դուրս գալ էս շրջանից ինչ-որ կերպ։
    Եթե թեման կապենք վերջին պատերազմի հետ միմիայն, ապա դա շատ մասնավոր դեպք կլինի;
    Իսկ "ազգային մենթալ" ասածս թեմանին կապված է ավելի շատ անձնական,ընտանեական դաշտում;
    Լավ, սենց ասեմ, որտե՞ղ եք տեսել, որ հայ մարդը, սպորտային խաղում Պարտվելուց հետո իսրտե շնրոհավորի իր հակառակորդին; Եթե անում էլ են միջազգային թիմերի կազմում, ապա դա իրենց սկզբնական դաստիրակության արդյունք չի, այլ էն փոխառնվածի, որ տեսել են հենց միջազգային թիմերում;
    Պարտվելուց հետո մեր համար աշխարհի վերջն է, իսկ շատ շատերի ուրիշ ազգերի համար դաստիրակությունը ուրիշ է; Դա ընդամենը էպիզոդ է, կյանքի հազարավոր ու միլիոնավոր էպիզոդներից մեկը;

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •