Մեր ընտանի կենդանիները

**Սամվել** · 03.10.2007, 15:50

H.a.y.k.o.-ի խոսքերից

Չմեռա, կատու էլ պահեցի (բայց մի օր ինքն էլ ա սատկելու, էտի նաղդ գիտեմ)
կատու չի, այլ կատվի պուճուր ձագ ա: Շաբաթ օրը գտա մեր հայաթում, տեսա չի փախնում, բռնեցի մի քիչ խաղացի հետը, հետո հաց տվի կերավ: Հիմա չուլանի նման ինչ-որ տեղում ենք գիշերները պահում, որ շներ կամ մեծ կատուներ չհարձակվեն վրեն: Էնքան փոքր ա, սկի նորմալ չի էլ մլավում: Բայց արդեն չանգռում ու կծում ա:

Շատ լավնա …

Մի օր բեր սիրենք

**Mari** · 03.10.2007, 16:33

Ինչ պուպուշ կատվիկ է

Հավեսով կպահեի

**Mari** · 03.10.2007, 18:13

Հիմա ոչ մի կենդանի չեմ պահում:
Բայց փոքր ժամանակ շունիկ շաաատ էի սիրում

: Այն էլ մի օր, մի հատ շունիկ /մեղմ ասած՝ «շունիկ»/ հարձակվեց վրաս: Այդ օրվանից իրանք իմ համար վատն են:
Հիշում եմ շենքում մոդա էր թութակ պահելը: Եղբայրս էլ գնեց, բերեց: Ուրեմն եղբայրս մի օր որոշում է իմ սենյակում բաց թողնել վանդակից թութակներին. ես էլ չիմանալով, մտնում եմ իմ սենյակ ու թութակը վայրէջք է կատարում ուղիղ իմ ուսին: 2 վայրկյան նայում ենք իրար աչքերի մեջ /ես ու թութակը/, ու ես սկսում եմ գոռալ/մեղմ ասած/: եղբայրս փորձեց թութակին պոկել ուսիցս, էն էլ պինդ կպել էր: Եղբայրս ստիպված խփեց խեղճին... ու տենց... Եղբայրս լացեց, մեղքը շատ էր եկել...
Հետո ձկներ էինք պահում: Լսել էի, որ ձկները հանգստացնում են նյարդերը: Նստել էի ակվարիումի կողքը ու ակնդետ նայում էի ձկներին: Նրանցից մեկը, չդիմանալով իմ հայացքի շանթող կայծերին, իրեն դուրս նետեց ակվարիումից՝ ուղիղ ոտքիս վրա:
2 տարեկանում, երբ մեր գյուղը դեռ մերն էր, շատ էի սիրում խաղալ փոքր բադիկների հետ. հենց մոտիկ էի գնում, իրանք էլ իմ մոտ էին գալիս: Մինչև հիմա ձեռքերիս մեջ զգում եմ, ավելի շուտ հիշում եմ նրանց սրտիկների բաբախյունը...
Հիմա երևի այդ բադիկների սերունդներով/իհարկե, եթե բարբարոսները չեն սպանել/ խաղում են քյուչուկ չոջուքները: